Ουδέν μονιμότερον του προσωρινού

Μετά την απάντηση του Δημάρχου Γαλατσίου προς το ΤΑΙΠΕΔ περί αποδοχής της πρότασης του Ταμείου για την εξάμηνη παραχώρηση του Παλαί, έχω ακούσει πολλά και έχω συμμετάσχει σε διάφορες συζητήσεις για το σωστό ή μη της αποδοχής εκ μέρους του Δήμου αυτής της παραχώρησης.

Πολλοί μιλούν για παγίδα που έχει στήσει το ΤΑΙΠΕΔ με απώτερο σκοπό του την εξασφάλιση της σιωπής μας γι’αυτό την εξάμηνη περίοδο, όσο δηλαδή θα διαρκέσουν και τα γυρίσματα της εκπομπής X-FACTOR. Μπορεί να είναι και έτσι. Αλλά από την άλλη, γιατί το ΤΑΙΠΕΔ να ρισκάρει και να εγκαταστήσει τον Δήμο, τα σωματεία και τους διάφορους συλλόγους εντός του Παλαί; Με ποιό τρόπο, μετά την πάροδο των έξι μηνών, θα μπορέσει να κάνει έξωση σε όλους αυτούς αν οι ίδιοι δεν θελήσουν να αποχωρήσουν;
Όπως έγραφα και στο προηγούμενο φύλλο, η εξάμηνη παραχώρηση θα πρέπει να είναι η αρχή για την επίτευξη του τελικού στόχου που είναι η οριστική και αμετάκλητη παραχώρηση του Παλαί στο Δήμο Γαλατσίου. Θα πρέπει όμως να σκεπτόμαστε και να κινούμαστε λαμβάνοντας υπόψιν τις σημερινές συνθήκες που επικρατούν στην οικονομία αλλά και τους σημερινούς πολτικούς συσχετισμούς. Εγώ πιστεύω ότι υπάρχει δυνατότητα για να πετύχει ο Δήμος την οριστική παραχώρηση του Παλαί, αρκεί να κινηθεί έξυπνα πολιτικά και να αποδείξει ότι μπορεί να καλύπτει τα λειτουργικά έξοδα της εγκατάστασης χωρίς να επιβαρύνει τον κρατικό προϋπολογισμό.
Η εξάμηνη προσωρινή παραχώρηση δεν αποτελεί ικανοποίηση όλου του διεκδικητικού πλαισίού αλλά είναι μια πρώτη μικρή νίκη. Και μην ξεχνάμε ότι στην Ελλάδα ζούμε και, ως γνωστόν, ουδέν μονιμότερου του προσωρινού.