Ζωή χωρίς διάρκεια συγκεκριμένη – γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Κάποιος είπε πως αν θέλεις να γίνεις πλούσιος πρέπει να καταστραφείς τρεις φορές. Αν θέλεις να κάνεις λεφτά, πρέπει να χάσεις όλα σου τα λεφτά τρεις φορές. Να γίνεις φτωχός, να μην έχεις να φας τρεις φορές στη ζωή σου. Αν έχεις, δηλαδή, τη δύναμη να ξεπεράσεις τον εαυτό σου τρεις φορές, σημαίνει πως έχεις τη δύναμη να τα καταφέρεις. Με την προϋπόθεση πως πέρα από τις ικανότητες και τις δεξιότητες, πέρα από το ταλέντο, έχεις βρει και αποφάσισες να αφιερωθείς σε αυτό που σου αρέσει να κάνεις.

Μια τέτοια ζωή, όσες δυσκολίες και να έχει, είναι μια ζωή που αξίζουμε να ζήσουμε. Είναι μια μεγάλη και γεμάτη ζωή όσα χρόνια κι αν διαρκέσει. Αξίζει να διαβάσουμε τι είπε για τη ζωή που έζησε η 49χρονη συγγραφέας Amy Ettinger όταν διαγνώστηκε με καρκίνο. Αξίζει να εντοπίσουμε με τι χάρηκε και με τι έχει μετανιώσει για τα χρόνια που έζησε. Για τις επιλογές που έκανε και για αυτά που αφήνει ημιτελή.

«Τον περασμένο μήνα έμαθα ότι έχω έναν σπάνιο και επιθετικό καρκίνο. Οι γιατροί λένε ότι μπορεί να έχω μόνο λίγους μήνες ζωής. Η διάγνωση με άφησε σοκαρισμένη, θλιμμένη, θυμωμένη και μπερδεμένη. Ξυπνάω κάποια πρωινά οργισμένη με το σύμπαν, νιώθω προδομένη από το ίδιο μου το σώμα. Αφήνω πίσω μου έναν σύζυγο και μια 14χρονη κόρη που λατρεύω και μια καριέρα συγγραφέως και καθηγήτριας για την οποία κόπιασα τόσο σκληρά. Έχω σκεφτεί πολύ για τη ζωή μου και εκτός από τον τρόμο της διάγνωσης, υπάρχει και ένα εκπληκτικό συναίσθημα που με κατακλύζει: Πεθαίνω σε ηλικία 49 ετών χωρίς να μετανιώνω για τον τρόπο που έζησα τη ζωή μου. Έμαθα ότι η διαρκής αγάπη έχει να κάνει με το να βρεις κάποιον που θα εμφανιστεί (μόνο) για σένα.
»Στα εφηβικά μου χρόνια, ερωτεύτηκα πολύ ένα αγόρι που μου ράγισε την καρδιά, όχι μόνο μια φορά, αλλά μισή ντουζίνα φορές. Με χώρισε και τα ξαναβρήκαμε πολλές φορές στο λύκειο. Η ιστορία του έληξε τραγικά – αυτοκτόνησε σε ηλικία 21 ετών. Ο θάνατός του ήταν σπαρακτικός, αλλά η γεμάτη ένταση σχέση μου μαζί του και τα τραυματικά επακόλουθα, με δίδαξαν τι ήθελα τελικά από την αγάπη: ασφάλεια, υποστήριξη, διασκέδαση και περιπέτεια.
»Χρειαζόμουν έναν σύντροφο που θα με βοηθούσε να νιώθω καλά με τον εαυτό μου, κάποιον σταθερό, αξιόπιστο και απαλλαγμένο από όλο αυτό το ρομαντικό δράμα. Λίγα χρόνια αργότερα, γνώρισα τον μελλοντικό μου σύζυγο, ο οποίος ήταν ανασφαλής και πάλευε με τις δικές του ανησυχίες. Η αγάπη του για μένα ήταν σταθερή και δεν αμφέβαλα γι’ αυτήν ποτέ, ούτε μια στιγμή. Ήταν επίσης συγγραφέας, αλλά αντί να είναι ανταγωνιστικός μαζί μου, υποστήριζε την καριέρα μου. Ο Dan κι εγώ είμαστε μαζί 25 χρόνια, χωρίς ποτέ να έχουμε χωρίσει έστω και για λίγο, έστω και για μια μέρα.
»Ποτέ δεν είχα μια λίστα επιθυμιών, όπως όλος ο κόσμος. Αντίθετα, απλώς είπα “ναι” στη ζωή. Πάντα προσπαθούσα να λέω “ναι” στη φωνή που μου λέει ότι πρέπει να βγω και να κάνω κάτι τώρα, ακόμη και όταν αυτή η απόφαση φαίνεται εξαιρετικά ανέφικτη. “Αν χάσεις χρήματα, θα ξαναβγάλεις. Αν χάσεις μια ευκαιρία, μπορεί και να μην την ξαναβρείς ποτέ”: αυτό είναι το μάντρα μου από τότε που γνώρισα τον Dan. Να πω εδώ πως ξέρω πολύ καλά να αποταμιεύω χρήματα, αλλά όταν είχα να επιλέξω ανάμεσα σε ένα οικογενειακό ταξίδι ή στο να μαζέψω χρήματα, πάντα επέλεγα το ταξίδι.
»Είμαι σίγουρη ότι έχω πληγώσει τα συναισθήματα των ανθρώπων με τη συμπεριφορά μου κατά καιρούς με το να φεύγω νωρίς από τα πάρτι ή να επιλέγω να μην πάω κάπου που με περίμεναν. Έχω περάσει πολύ λίγο χρόνο ανησυχώντας γι’ αυτό. Θεωρούσα πάντα πιο σημαντικό το να έχω κοντά μου ανθρώπους που με καταλαβαίνουν και με αποδέχονται, παρά ανθρώπους που ήθελαν να με αλλάξουν. Έκανα ό,τι μπορούσα για να αποφεύγω εκείνους που είχαν παράλογες προσδοκίες από εμένα. Και ακριβώς επειδή δεν ξόδεψα χρόνο για να κρύψω τον πραγματικό εαυτό μου, γι’ αυτό και οι φιλίες μου ήταν γνήσιες. Μετά τη διάγνωσή μου, είχα την ευκαιρία να πω στους φίλους μου πόσο πολύ τους αγαπώ. Μου το είπαν κι εκείνοι και το νιώθω βαθιά.
»Το τέλος μου είναι πολύ κοντά και κάποιες στιγμές μου είναι εξαιρετικά δύσκολο να το αντέξω και να καταλάβω τι συμβαίνει. Αλλά έχω μάθει ότι η ζωή είναι μια σειρά από στιγμές και σκοπεύω να περάσω όσο περισσότερο χρόνο μπορώ απολαμβάνοντας την κάθε μία, περιτριγυρισμένη από την ομορφιά της φύσης, την οικογένεια και τους φίλους μου. Ευτυχώς, αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίο προσπάθησα να ζήσω όλη μου τη ζωή».

O καθένας μας ψάχνει να βρει τον δικό του τρόπο να ζήσει τη ζωή του. Κάποιους τους βοηθούν τα βιβλία, η παρατήρηση της ζωής των άλλων ή ακόμη και μια τυχαία ιστορία που άκουσε ή διάβασε. Σίγουρα πρέπει να βρούμε τον δικό μας τρόπο και καλό είναι να το βρούμε νωρίς, γιατί ο χρόνος μας δεν είναι απεριόριστος. Αν παρόλα αυτά δεν είναι εύκολο να τον βρούμε, ας ψάξουμε μήπως έχουμε αναθέσει στο μυαλό μας να επιλέξει και όχι στην καρδιά μας…