Σταμάτα να μεταφέρεις «πέτρες»! – γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Ήταν σαν χθες, 5 Οκτωβρίου, πριν 61 χρόνια όταν ένα σχεδόν άγνωστο συγκρότημα, οι Beatles, κυκλοφορούσαν το πρώτο τους τραγούδι. Tο συγκρότημα ξεκίνησε με το Love me do το 1962 και έκανε έντονη την παρουσία του κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του 1960. Γνώρισε τόσο μεγάλη επιτυχία σε ολόκληρο τον κόσμο, ώστε να παραμένει ένα από τα πιο δημοφιλή και επαναστατικά συγκροτήματα στην ιστορία της μουσικής.

Εξυπακούεται πως κανένα μέλος τους δεν γνώριζε τι θα ακολουθήσει. Γνώριζαν όμως πολύ καλά ότι αγαπούσαν αυτό που έκαναν και πως αν δεν το έκαναν, θα ήταν δυστυχισμένοι. Με λίγα λόγια ήξεραν ότι το τραγούδι ήταν η ζωή τους, ήταν το όνειρό τους, ήταν αυτό που έδινε νόημα στη ζωή τους. Oι Beatles με διασκευές ξεκίνησαν στις μπουάτ της γειτονιάς τους. Τους απέρριψε ο κόσμος, οι δισκογραφικές εταιρείες, αλλά δεν το έβαλαν κάτω, διότι θεωρούσαν ότι δεν τραγουδούσαν, ούτε έγραφαν τραγούδια. Αυτό που έκαναν, πίστευαν ότι ήταν κάτι πολύ μεγαλύτερο από αυτό.
Πολύ συχνά, είτε δεν γνωρίζουμε πόσο σημαντικό είναι αυτό που κάνουμε, ό,τι κι αν είναι αυτό, είτε απαξιώνουμε την εργασία μας, την πρόοδό μας, τις δικές μας επιτυχίες και δημιουργίες. Μας καταπίνει η καθημερινότητα και οι δυσκολίες που δεν αναγνωρίζουμε τα θετικά και τους καρπούς των προσπαθειών μας. Κατά κανόνα, πιστεύουμε πως απλά κάνουμε τη δουλειά μας. Οπλιζόμαστε με υπομονή να τελειώσει το 8ωρο για να σχολάσουμε. Να περάσει η εβδομάδα, ο μήνας, η ζωή μας όλη. Έχουμε περιορίσει τη ζωή μας και χωρίς καν να μας ρωτήσει κάποιος είμαστε πεπεισμένοι ότι καθημερινά …μεταφέρουμε πέτρες… Από το ένα σημείο στο άλλο. Τίποτα περισσότερο!

Ένας εξερευνητής προχωρούσε στο δρόμο που πέρναγε απ’ την κοιλάδα και διασταυρώνεται με μια σειρά εργάτες οι οποίοι, ο ένας πίσω από τον άλλο, μεταφέρουν μεγάλες πέτρες με τα καρότσια τους.
Οι μεταφορείς φτάνουν μέχρι την άκρη της πεδιάδας και χάνονται στο σκονισμένο μονοπάτι που ανεβαίνει την απότομη πλαγιά του βουνού. Έκπληκτος απ’ όλη αυτή την κινητοποίηση, ο εξερευνητής πλησιάζει έναν από τους εργάτες και τον ρωτάει:
– Τι κάνεις;
– Μα δεν βλέπεις; Γιατί με ρωτάς; Απαντάει εκείνος. Μεταφέρω πέτρες με το καρότσι. Kαι συνέχισε τη δουλειά του…
Ο εξερευνητής προχωράει λίγο και πλησιάζει τον άλλο εργάτη που φαίνεται λιγότερο μουτρωμένος από τον πρώτο και τον ρωτάει:
– Τι κάνεις;
– Δουλεύω. Κουβαλάω πέτρες για να πληρώσω το σχολείο των παιδιών μου, απάντησε ο δεύτερος.
Ο εξερευνητής κατευθύνεται προς τον τρίτο εργάτη. Αυτός φαίνεται να έχει ένα αμυδρό χαμόγελο ζωγραφισμένο στο πρόσωπο του. Ρωτάει και τον τρίτο εργάτη:
– Τι κάνεις;
– Κοίτα ξένε, εκεί ψηλά στο βουνό. Βλέπεις; Του λέει ο εργάτης δείχνοντας του προς τα πάνω. Και συνεχίζει με μια μεγάλη χαρά και περηφάνια:
– Δες. Χτίζουμε ένα ναό!
Όλοι τους έκαναν την ίδια δουλειά. Ο καθένας όμως την έβλεπε εντελώς διαφορετικά. Σίγουρα ο τρίτος εργάτης έπαιρνε πέρα από το μεροκάματο και μεγαλύτερη ευχαρίστηση. Ένιωθε σημαντικός και υπερήφανος για αυτό που κάνει. Πίστευε ότι χάρη σε αυτόν θα πραγματοποιηθεί ένα σημαντικό έργο και δεν ένιωθε πως ήταν ένας ασήμαντος εργάτης που κάνεις δεν υπολογίζει.

Την παραπάνω ιστορία μας την είπαν σε ένα σεμινάριο και ακόμη θυμάμαι την έκπληξη που είχε νιώσει ένας από εμάς. Ήταν υπεύθυνος εισπράξεων σε μια εταιρεία και ένιωθε ότι τον είχαν βάλει εκεί για να κάνει τον …κακό, καθώς το βασικό του καθήκον ήταν να πιέζει τους πελάτες της εταιρείας ώστε να πληρώνουν τις υποχρεώσεις στην ώρα τους. Είναι αλήθεια ότι δεν τη λες και την πιο ευχάριστη εργασία καθώς κανέναν δεν καλοδέχονται αν ζητάει χρήματα. Μας περιέγραψε σκηνές από την καθημερινότητά του και σχεδόν μας έπεισε πως η εργασία του είναι να «μεταφέρει πέτρες» από το ένα σημείο στο άλλο…Κάθε ώρα στην εργασία του ήταν γεμάτη φοβερό άγχος και στεναχώρια.
Ακολούθησε μια συζήτηση με τον εισηγητή μας και στο τέλος όλοι αλλάξαμε γνώμη. Ο άνθρωπος αυτός με την καθημερινή του εργασία βοηθούσε την εταιρεία του, αλλά και τους πελάτες του ώστε να έχουν την κατάλληλη ρευστότητα. Έτσι, όλοι οι συνάδελφοί του μπορούσαν να πληρώνονται στην ώρα τους. Η εταιρεία του να κάνει επενδύσεις και περισσότεροι άνθρωποι να βρίσκουν απασχόληση.
Ο αντίλογος ήταν πως όλα αυτά επιτυγχάνονται πιέζοντας τους πελάτες της εταιρείας. Όμως ο εισηγητής πάλι είχε διαφορετική γνώμη. Όλοι συμφωνήσαμε πως οι συμφωνίες πρέπει να τηρούνται, «pacta sunt servanda». Διαφορετικά θα οδηγηθούμε σε χάος. Ακόμη και οι πελάτες με την σωστή διαχείριση των χρήματων, διατηρούν την φερεγγυότητά τους και έχουν μια κερδοφόρα και υγιή εταιρεία. Έτσι, δεν θα οδηγηθεί η εταιρεία τους σε κλείσιμο, ούτε οι εργαζόμενοι στην ανεργία.
Ας σκεφτούμε, λοιπόν, ξανά τι κάνουμε κάθε ημέρα και ας δούμε την εργασία και τη ζωή μας με άλλο μάτι. Με την οπτική αυτή θα δούμε πως κανένας άνθρωπος δεν «μεταφέρει πέτρες», ούτε «πιέζει ανθρώπους να πληρώσουν». Θα δούμε κάποιους να χτίζουν εκκλησίες, κάποιους άλλους να χαρίζουν αξέχαστες ευτυχισμένες στιγμές με τα τραγούδια τους και κάποιους άλλους να δημιουργούν νέα προϊόντα που έχουμε ανάγκη και να προσφέρουν νέες θέσεις εργασίας…