2024, το έτος του …ποντικού! – γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Τον Μάιο του 2012 η αποχή στις εκλογές έφτασε στο 35% και μερικές εβδομάδες αργότερα, τον Ιούνιο, στο 38%. Έκτοτε, με μια δυο εξαιρέσεις, σε όλες τις άλλες εκλογικές αναμετρήσεις ήταν πάνω από 40%. Τον περασμένο Μάιο μειώθηκε στο 38%, αλλά στη δεύτερη εκλογική αναμέτρηση των εθνικών εκλογών, τον Ιούνιο εκτοξεύθηκε στο 46%. Η αυξητική τάση της αποχής επιβεβαιώθηκε εμφατικά στις κάλπες των Δημοτικών και Περιφερειακών εκλογών, καθώς μετρήθηκε στο 48%.

Την περασμένη εβδομάδα η υπουργός Εσωτερικών, Νίκη Κεραμέως δήλωσε: «Με την καθιέρωση, για πρώτη φορά στην ιστορία της χώρας μας, της επιστολικής ψήφου, αίρονται όλα τα πραγματικά/πρακτικά εμπόδια συμμετοχής στις εκλογές. Με μια απλή, εύκολη, απολύτως αδιάβλητη διαδικασία, όλοι οι Έλληνες που έχουν δικαίωμα ψήφου και ζουν στο εξωτερικό, αλλά και όλοι όσοι ζουν στην Ελλάδα και το επιθυμούν, μπορούν πλέον να ψηφίσουν, χωρίς να μετακινηθούν, χωρίς να ξοδέψουν χρήματα».
Είναι καθήκον της Πολιτείας να κάνει τη συμμετοχή μας πιο εύκολη, αλλά είναι και δική μας υποχρέωση να μην κρυβόμαστε πίσω από υπαρκτά και ανύπαρκτα εμπόδια που μας οδηγούν στην αδιαφορία και την άρνηση. Μια συμπεριφορά που δυστυχώς δεν εμφανίζεται μόνο στις εκλογές, αλλά και σε κάθε άλλη δραστηριότητα και κατάσταση της ζωής μας. Η αποχή σε ό,τι συμβαίνει γύρω μας είναι ουσιαστικά αποχή από την ίδια μας τη ζωή, από όλα αυτά που βλέπουμε, παρατηρούμε και μας επηρεάζουν.
Οι Τρεις Μάγοι που στο Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο και στη χριστιανική παράδοση επισκέφθηκαν τον Ιησού Χριστό μετά τη γέννησή Του, προσφέροντάς του ως δώρα χρυσό, λιβάνι και σμύρνα, δεν το έκαναν από κάποια υποχρέωση. Μόλις έμαθαν για το μεγάλο γεγονός της γέννησης του Χριστού, θεώρησαν φυσιολογικό να κάνουν αυτό που πίστευαν σωστό. Να μην απέχουν από την πραγματικότητα, να μην κλείσουν τα μάτια σε ό,τι συνέβαινε, αλλά να είναι παρόντες.

Στην ιστορία που ακολουθεί ένα μικρό ποντικάκι μας δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσουμε τις γιορτινές ημέρες που έρχονται, αλλά και όλες τις ημέρες του χρόνου. Τις ημέρες των εκλογών που επιλέγουμε κόμματα και δημάρχους, αλλά και τις ημέρες που επιλέγουμε τι θα πούμε, με ποιον θα μιλήσουμε και με ποιους θα μοιράσουμε απλές στιγμές της ημέρας μας. Όλα αυτά, δηλαδή, που χρωματίζουν την καθημερινότητα και συμπληρώνουν το ψηφιδωτό της ζωής μας.
Το ποντικάκι μας παρατηρούσε από την τρύπα του τον αγρότη και τη γυναίκα του που ξεδίπλωναν ένα πακέτο. Τι λιχουδιά, άραγε, έκρυβε; αναρωτήθηκε. Όταν όμως άνοιξαν το πακέτο, δεν φαντάζεσαι πόσο μεγάλο ήταν το σοκ που έπαθε διαπιστώνοντας πως επρόκειτο για μια ποντικοπαγίδα! Τρέχει λοιπόν γρήγορα στον αχυρώνα, για να ανακοινώσει το φοβερό νέο: «Μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι! Μια ποντικοπαγίδα στο σπίτι!»
Η κότα κακάρισε, έξυσε την πλάτη της και σηκώνοντας το λαιμό της είπε: «Κυρ ποντικέ μου, καταλαβαίνω πως αυτό αποτελεί πρόβλημα για σένα, αλλά δεν βλέπω να έχει κάποια επίπτωση σε μένα. Δεν με ενοχλεί καθόλου η ποντικοπαγίδα στο σπίτι!» Δίπλα ακριβώς στεκόταν ένα γουρουνάκι που έδειξε συμπόνια, αλλά απάντησε: «Λυπάμαι πολύ, κυρ ποντικέ μου, αλλά δεν μπορώ να κάνω τίποτε άλλο από το να προσευχηθώ. Να είσαι σίγουρος ότι θα το κάνω. Θα προσευχηθώ».
Τότε το ποντίκι στράφηκε προς το βόδι το οποίο απάντησε: «Κοίταξε, κύριε ποντικέ μου, πολύ λυπάμαι για τον κίνδυνο που διατρέχεις, αλλά εμένα η ποντικοπαγίδα το μόνο που μπορεί να μου κάνει είναι ένα τσιμπηματάκι στο δέρμα μου». Έτσι ο ποντικούλης έφυγε με κατεβασμένο το κεφάλι, περίλυπος και απογοητευμένος, γιατί θα έπρεπε μόνος του να αντιμετωπίσει τον κίνδυνο της ποντικοπαγίδας.
Την επόμενη νύχτα ένας παράξενος ήχος, κάτι σαν τον θόρυβο που κάνει η ποντικοπαγίδα όταν κλείνει, ξύπνησε τη γυναίκα του αγρότη που έτρεξε να δει τι συμβαίνει. Μέσα στη νύχτα όμως δεν πρόσεξε πως στην παγίδα είχε πιαστεί από την ουρά ένα φίδι… Φοβισμένο το φίδι δάγκωσε τη γυναίκα. Ο άντρας της έτρεξε και την πήγε στο νοσοκομείο. Έμειναν εκεί όλη τη νύχτα και το πρωί επέστρεψαν στο σπίτι. Η γυναίκα όμως παρουσίασε πολύ υψηλό πυρετό. Ο γιατρός συμβούλεψε τον άντρα της να της κάνει ζεστές σούπες. Έτσι ο αγρότης έσφαξε την κότα, για να κάνει μια καλή κοτόσουπα.
Ωστόσο η γυναίκα πήγαινε από το κακό στο χειρότερο και όλοι οι γείτονες την επισκέπτονταν καθημερινά για να βοηθήσουν. Ο καθένας με τη σειρά του καθόταν στο προσκέφαλο της γυναίκας από ένα οχτάωρο. Για να τους ταΐσει όλους αυτούς ο αγρότης, αναγκάστηκε να σφάξει το γουρούνι. Τελικά όμως η γυναίκα δεν τη γλύτωσε. Πέθανε… Στην κηδεία της πήγε πάρα πολύς κόσμος, γιατί ήταν καλή γυναίκα και την αγαπούσαν όλοι. Για να φιλοξενήσει όλον αυτόν τον κόσμο, ο αγρότης αναγκάστηκε να σφάξει το βόδι.
Ο κυρ ποντικός έβλεπε όλο αυτό το πήγαινε – έλα από την τρυπούλα του με πάρα πολύ μεγάλη θλίψη… γιατί είχε προειδοποιήσει τα άλλα ζώα πως είναι όλοι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας… Ας μην το ξεχνάμε αυτό. Ούτε τις ήσυχες ημέρες, ούτε τις γιορτινές ημέρες που έρχονται. Κι αν για την Κίνα το 2024 είναι το έτος του Δράκου, για εμάς ας γίνει το έτος του μεγαλόκαρδου και συμπονετικού ποντικού! Ας είναι μια χρονιά που θα μας βρει παρόντες στον γείτονα, τον συνάδελφο, τον φίλο, στη ζωή μας!