Πόσα θέλουμε για ένα υπέροχο 2024; – γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Πρώτα βήματα στη νέα χρονιά και ξεκίνησα να φτιάχνω το εβδομαδιαίο μου πρόγραμμα. Άρχισα να σχεδιάζω την κάθε ημέρα με τις δραστηριότητες που ήθελα να κάνω. Έβαλα ό,τι επιθυμούσα περισσότερο στο πρωινό μου, για να ξεκινήσει η ημέρα δυνατά και ύστερα πρόσθεσα αυτά που ήθελα για τις επόμενες ώρες, έως το απόγευμα. Μεγαλύτερη σημασία έδωσα στο απόγευμα και το βράδυ. Εκεί είναι το μυστικό, σκέφθηκα, καθώς τότε έχω τον περισσότερο χρόνο που θα μπορούσα να διαθέσω για εμένα.

Εκεί όμως ήταν που δυσκολεύτηκα! Καθώς ένιωθα πως τελείωνε η ημέρα, προσπαθούσα να χωρέσω όλα αυτά που θα με έκαναν χαρούμενο και θα γέμιζαν την ημέρα μου, ώστε να νιώθω πλήρης. Ό,τι δεν χωρούσε το έβαζα την επόμενη ημέρα και έτσι, η Δευτέρα ήταν διαφορετική από την Τρίτη, η Τρίτη από την Τετάρτη κλπ. Ό,τι δεν χώρεσε μέχρι την Παρασκευή δεν με δυσκόλεψε καθώς είχα αφήσει το Σαββάτο και την Κυριακή για να βάλω δραστηριότητες και εργασίες που ήθελα να κάνω μέσα στην εβδομάδα αλλά δεν χωρέσαν στην καθημερινότητα.
Χαρούμενος που κατάφερα να εντάξω τόσα πολλά μέσα σε μια εβδομάδα και σε ένα μήνα, ένιωθα υπερήφανος που η νέα χρονιά με βρήκε πανέτοιμο! Με συγκεκριμένο πρόγραμμα ανά ημέρα, εβδομάδα και μήνα η χρονιά αυτή θα είναι η καλύτερη, σκέφθηκα. Τον ερχόμενο Δεκέμβριο θα καμαρώνω που ολοκλήρωσα τόσες δραστηριότητες μέσα στο έτος! Μετέφερα το πρόγραμμα και στο κινητό, έβαλα επαναλαμβανόμενες ειδοποιήσεις ώστε να μην ξεχαστώ, για να τηρήσω κατά γράμμα χρόνους, διάρκεια και στόχους!
Με τυχόν αποκλίσεις, θα «γέμιζα» τις ημέρες των διακοπών ή θα ξυπνούσα πιο νωρίς το πρωί όπως προτείνει στο κλαμπ των 5 π.μ. ο Ρόμπιν Σάρμα. Με έσωσε για ακόμη μια φορά ο Σάρμα, σκέφτηκα… Δεν θα δυσκολευτώ να ξυπνάω μια δυο ώρες πιο νωρίς. Οι πρώτες ημέρες ίσως με δυσκολέψουν, αλλά όλα μια συνήθεια είναι, όπως λένε. Πρέπει να είμαστε δυνατοί για να αλλάζουμε τις «κακές συνήθειες» και στη θέση τους να βάζουμε νέες που μας βοηθούν να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι.

Διέκοψε τη χαρά μου η ειδοποίηση για το απογευματινό περπάτημα. Ντύθηκα, έβαλα στα hands free μου το βιβλίο που μου πρότεινε ο αλγόριθμος, το «Πόση γη χρειάζεται ο άνθρωπος», του Λέοντος Τολστόι και ξεκίνησα. Περπατούσα στο άλσος και άκουγα την ιστορία του Παχόμ. Ενός φιλήσυχου αγρότη που, πιστεύοντας έναν πλανόδιο έμπορο, άφησε τον τόπο του και τα κτήματά του για να αναζητήσει τις απέραντες εκτάσεις γης που μπορούσε να αποκτήσει για «ένα κομμάτι ψωμί»… Ξεκίνησε, λοιπόν, να πάει στον τόπο των Μπασκίρς, των νομάδων που μετακινούνταν από μέρος σε μέρος. Μόλις έφτασε, κατάλαβε ότι πήρε τη σωστή απόφαση, καθώς είδε πόσο παρθένο και εύφορο ήταν το συγκεκριμένο έδαφος.
Ζήτησε να μάθει την τιμή ανά στρέμμα, ώστε να αγοράσει την μεγαλύτερη έκταση που μπορούσε με τα χρήματα που διέθετε. «Η τιμή μας είναι πάντοτε η ίδια: χίλια ρούβλια την ημέρα», του είπε ο αρχηγός τους. «Το πουλάμε με την ημέρα. Όσο μπορείς να περπατήσεις σε μια μέρα, όσο σε πηγαίνουν τα πόδια σου και αντέχεις για μια μέρα να πηγαίνεις, είναι δικό σου, και η τιμή είναι πάντα χίλια ρούβλια.» Ο αγρότης εντυπωσιάστηκε και σκέφτηκε ότι θα περπατήσει όσο αντέξουν τα δυνατά πόδια του για να αγοράσει την έκταση γης που τόσο επιθυμούσε. «Αλλά υπάρχει ένας όρος. Θα πρέπει την ίδια μέρα να επιστρέψεις στο μέρος από το οποίο ξεκίνησες. Αν δεν επιστρέψεις στο μέρος από όπου ξεκίνησες, τα λεφτά σου είναι χαμένα», του επισήμανε ο αρχηγός των Μπασκίρς.
Ο Παχόμ τους χαιρέτησε και αποσύρθηκε για να ξεκουραστεί. Η επόμενη ημέρα ήταν σημαντική για αυτόν και ήθελε να είναι ξεκούραστος. Το βράδυ είδε ένα όνειρο που δεν του άρεσαν, αλλά την επόμενη ημέρα πρωί πρωί βρέθηκε στον τόπο που ήθελε να αγοράσει. Έδωσε τα χρήματα και ξεκίνησε να περπατά με γρήγορο βήμα. Του θύμισαν ότι έπρεπε πριν τη δύση του ηλίου να γυρίσει στο ίδιο σημείο, αλλά δεν πτοήθηκε καθώς είχε ήδη κάνει τους υπολογισμούς του.
Είχε καλύψει μεγάλη έκταση λίγο πριν τη δύση του ηλίου. Παρά την κούρασή του, έκανε μεγάλη υπερπροσπάθεια και μόλις στο τελευταίο λεπτό πριν «πέσει» ο ήλιος, έπεφτε ο ίδιος κατάκοπος στο σημείο από το οποίο ξεκίνησε. Έμεινε ακίνητος καταγής ενώ των επευφημούσαν οι Μπασκίρς που τα κατάφερε. Μετά από λίγο προσπάθησαν να τον συγχαρούν, αλλά διαπίστωσαν πως ήταν ήδη νεκρός. Η καρδιά του δεν άντεξε αυτή την ταλαιπωρία… Άνοιξαν ένα λάκκο γύρω στα 2 μέτρα και τον έριξαν μέσα. Μάλλον αυτά τα δυο μέτρα ήταν η γη που χρειαζόταν ο Παχόμ…
Φθάνοντας στο σπίτι, το μυαλό μου ξαναγύρισε στο πρόγραμμα μου για το 2024, αλλά μπέρδεψε τις δραστηριότητες με τα μέτρα γης που ήθελε να αγοράσει ο Παχόμ. Μήπως τελικά δεν τα χρειάζομαι όλα αυτά για να έχω μια επιτυχημένη χρονιά; Μπήκα στο σπίτι και ύστερα από ένα λεπτό «χτύπησε» νέα ειδοποίηση. Ήταν η ώρα να διαβάσω μερικές σελίδες από ένα βιβλίο αυτοβελτίωσης. Πέταξα το πρόγραμμα του 2024, απενεργοποίησα όλες τις ειδοποιήσεις και ξεκίνησα να παίζω «όνομα, ζώο, χώρα, φυτό» με την κόρη μου…