Πάνος Σκουρλέτης: Στον τομέα της υγείας το ΕΣΥ δεν βγαίνει πιο ενισχυμένο σε σχέση με την προ πανδημίας περίοδο

Άρθρο του Πάνου Σκουρλέτη στην εφημερίδα ΤΟ ΠΑΡΟΝ της Κυριακής:

Ο ΑΝΑΝΤΙΚΑΤΑΣΤΑΤΟΣ ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΑΡΙΣΤΕΡΑΣ

Οι συσχετισμοί που προέκυψαν στις τελευταίες βουλευτικές εκλογές αποτυπώνουν για πρώτη φορά μετά το ´74 μια σαφή πλειοψηφία των δεξιών και ακροδεξιών δυνάμεων στο επίπεδο του κοινοβουλίου. Μπορεί το αποτέλεσμα αυτό να διαμορφώθηκε σε συνθήκες μεγάλης αποχής από τις εκλογικές διαδικασίες ωστόσο δεν πρέπει να υποτιμάται και σηματοδοτεί βαθύτερες διεργασίες. Αντιθέτως η αυξανόμενη αποχή αναδεικνύει μια διευρυνόμενη κρίση αντιπροσώπευσης. Ιδιαίτερα για την Αριστερά επιβάλλεται να κατανοήσει το φαινόμενο της αποχής που σε πολλές περιπτώσεις κρύβει μέσα της πολλαπλά πολιτικά μηνύματα.

Μέσα σε αυτό το πολιτικό σκηνικό ο Κυριάκος Μητσοτάκης και η κυβέρνηση της ΝΔ εμφανίζεται ως απόλυτος κυρίαρχος. Ωστόσο, η κυριαρχία του δεν πρέπει να κατανοείται ως μια ηγεμονία που του εγγυάται μια ανέφελη πορεία και προοπτική. Η οικονομία παρά την μεγέθυνση των τελευταίων ετών, που εξηγείται λόγω της ρύθμισης του χρέους που πέτυχε η κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και σε συγκυριακούς εξωγενείς παράγοντες παραμένει αβαθής. Εξακολουθεί να χαρακτηρίζεται από ένα έλλειμμα παραγωγικότητας χωρίς πυξίδα και βιώσιμη προοπτική, ενώ οι οποίες ευκαιρίες που δίνονται χάνονται μέσα από την έλλειψη ενός μεσομακροπρόθεσμου σχεδίου.

Στον τομέα της υγείας το ΕΣΥ δεν βγαίνει πιο ενισχυμένο σε σχέση με την προ πανδημίας περίοδο, αντιθέτως η υγειονομική ανασφάλεια κυριεύει ένα ολοένα και μεγαλύτερο κομμάτι της κοινωνίας.Η κλιματική κρίση που στα λόγια φάνηκε να ευαισθητοποιεί τον Π/Θ αντιμετωπίζεται με όρους αγοραίων συμφερόντων, όπως άλλωστε και μια σειρά άλλοι τομείς.Οι θεσμοί συρρικνώνονται μαζί και η δημοκρατία. Η δεξιά παράταξη θέλει να πάρει την ρεβάνς από την μεταπολίτευση αναθεωρώντας και ακυρώνοντας πολλές από τις κατακτήσεις της.Από την άλλη μεριά στο χώρο της Αριστεράς και του ευρύτερου προοδευτικού χώρου τα πράγματα δείχνουν αποκαρδιωτικά. Το ΠΑΣΟΚ δεν εμφανίζει σημάδια δυναμικής ανάκαμψης και δεν μπορεί ή και δεν θέλει να αποτελέσει το αντίπαλο δέος απέναντι στη ΝΔ .

Ο ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ βιώνει μια συνεχή κρίση ταυτότητας και στρατηγικής που κορυφώθηκε με την εκλογή του Στ. Κασσελάκη στην προεδρεία του. Παρά το γενναιόδωρο αποτέλεσμα των εκλογών των εκλογών του 2019, μετά από μια αντιφατική περίοδο διακυβέρνησης με καλές και κακές στιγμές, δεν κατόρθωσε να αξιοποιήσει την περίοδο μέχρι τις τελευταίες εκλογές για να ενισχύσει τους δεσμούς του με εκείνα τα κομμάτια της κοινωνίας που τον στήριξαν, να αποκαταστήσει την αξιοπιστία του, να διευρύνει την επιρροή του και να αντεπιτεθεί προγραμματικά. Οι πολλαπλές προκλήσεις της εποχής αντιμετωπίστηκαν με μειωμένη ιδεολογική και προγραμματική αυτοπεποίθηση. Είναι ενδεικτική η συζήτηση που έχει άνοιξη στον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ όπου ένα μεγάλο μέρος των προτάσεων που έχουν κατατεθεί έχουν ένα κοινό παρονομαστή. Την εγκατάλειψη του χώρου της Αριστεράς εκ μέρους του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ και την προσχώρηση ή την διάχυση του στον ευρύτερο κεντροαριστερό χώρο. Η άποψη αυτή που ποτέ δεν κατατέθηκε ως τέτοια εντός του ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία χρόνια, ούτε στο τελευταίο συνέδριο του (Απρ. ´22), ήταν υπαρκτή αλλά ανομολόγητη. Αποτελεί δε μια από τις βαθύτερες αιτίες της πολιτικής του αμορφίας τα προηγούμενα χρόνια και των διαιρετικών καταστάσεων που επικρατούσαν και διαμόρφωσαν τους όρους της εκλογικής του συντριβής. Η επιταχυνόμενη πορεία μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ δημιουργεί εκ των πραγμάτων ένα μεγάλο πολιτικό κενό στον χώρο που μέχρι πρότινος κατελάμβανε, που με τον έναν ή τον άλλο τρόπο θα καλυφθεί.

Όμως εάν σήμερα το ζητούμενο είναι η διαμόρφωση ενός πλειοψηφικού μπλοκ πολιτικών και κοινωνικών δυνάμεων, που όχι μόνο θα αποτελέσει ανάχωμα στην απόλυτη επικράτηση των συντηρητικών δυνάμεων και στην άνοδο της Ακροδεξιάς αλλά θα διεκδικήσει και θα προωθήσει ένα σχέδιο μεγάλων αλλαγών ως απάντηση στα ζητήματα που τίθενται ως απότοκο της πολλαπλής κρίσης που μαστίζει την εποχή μας, τότε ο ρόλος της αριστεράς είναι αναντικατάστατος. Απέναντι στη λογική της περιχαρακωμένης αριστεράς όπως αυτή εκφράζεται από το σημερινό ΚΚΕ, αλλά και σε όσους δεν κατανοούν την αναγκαιότητα της διακριτής παρέμβασης της σύγχρονης αριστεράς προσεγγίζοντας την ως συμπλήρωμα,
η καταλυτική παρουσία μιας σύγχρονης αριστεράς που με την διακριτή παρουσία της, ως δύναμη έμπνευσης και υπέρβασης της σημερινής πραγματικότητας θα πρωτοστατεί στην διαμόρφωση ευρύτερων συμμαχιών είναι περισσότερο αναγκαίος παρά ποτέ. Αυτό τον ρόλο καλείται να παίξει η συγκρότηση του εγχειρήματος της Νέας Αριστεράς.