Αυτό που έμαθα από τον Στέφανο – γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Πάνε αρκετά χρόνια που ένας συνάδελφός μου, ο Στέφανος, μου μετέδωσε μια πολύ ωραία συνήθεια. Κάθε φορά που έβρισκε στο χώρο εργασίας κάτι πεσμένο ή πετάμενο κάτω, πάντα το μάζευε και το πετούσε στο καλάθι των αχρήστων. Αφού τον παρατήρησα αρκετές φορές να το κάνει, πήρα το θάρρος και του μίλησα για να μάθω λεπτομέρειες. Ο Στέφανος μου εξήγησε πως δεν θέλει, ενώ βλέπει κάτι που κακώς συνέβη, να το προσπεράσει χωρίς να το διορθώσει. Θεωρούσε τον εαυτό του υπεύθυνο γι’ αυτό και σε καμία περίπτωση δεν δικαιολογούσε τον εαυτό του αν επέτρεπε στο λάθος να συνεχιστεί ή να διορθωθεί από κάποιον άλλον.

Με εντυπωσίασε η απάντησή του, θεώρησα πολύ καλές τις εξηγήσεις του και δεν σας κρύβω ότι προσπάθησα να τον μιμηθώ. Τον αντέγραψα και δεν ήταν λίγες οι φορές που κάθε φορά που κάποιος παραξενευόταν για αυτό που έκανα, του απαντούσα επαναλαμβάνοντας ακριβώς όλα αυτά που μου είχε πει ο Στέφανος πριν περίπου 20 χρόνια. Θέλω να πιστεύω ότι κάποιοι από αυτούς που άκουσαν τις εξηγήσεις, του Στέφανου και τις δικές μου, συνέχισαν την καλή αυτή συνήθεια.
Έτσι, επανέλαβα την παραπάνω ιστορία όταν ο γιος μου χρειάστηκε να εργαστεί πάνω στην ιστορία του βασιλιά και του βράχου για το μάθημα της Γλώσσας. Σύμφωνα με την ιστορία αυτή υπήρχε κάποτε ένας παντοδύναμος βασιλιάς ο οποίος κυβερνούσε το βασίλειό του επί δεκαετίες. Μια μέρα ήθελε να δει τον χαρακτήρα των κατοίκων το βασιλείου και έτσι τους έβαλε μια δοκιμασία.
Τοποθέτησε ένα μεγάλο βράχο στη μέση του δρόμου και κρύφτηκε εκεί κοντά σε κάτι θάμνους. Οι πρώτοι που πέρασαν ήταν μια ομάδα από τους καλύτερους και πλουσιότερους εμπόρους του οι οποίοι περνούσαν με τις άμαξές τους. Αντί να κατέβουν και να μετακινήσουν τον βράχο, προσπάθησαν να τον περάσουν κάνοντας τον γύρο. Ταλαιπωρήθηκαν πολύ αλλά στο τέλος πέρασαν. Μάλιστα, κατηγόρησαν το βασιλιά πως δεν φροντίζει για τη σωστή συντήρηση των δρόμων.
Έπειτα, από κάμποση ώρα, εμφανίστηκε ένας χωρικός περπατώντας το δρόμο. Ο χωρικός φανερά κουρασμένος, κουβαλούσε λαχανικά και άλλα τρόφιμα για το σπίτι του. Μόλις είδε τον βράχο κοντοστάθηκε και άφησε τα τρόφιμα στο έδαφος. Ενώ μπορούσε απλά να προσπεράσει το βράχο κάνοντας έναν μικρό κύκλο, έβαλε τα δυνατά του και μετά από πολύ προσπάθεια, κατάφερε να κουνήσει το βράχο και να τον απομακρύνει από τον δρόμο, ελευθερώνοντάς τον.
Με μεγάλη του έκπληξη, είδε στο σημείο που βρισκόταν ο βράχος, ένα πουγκί. Ανοίγοντάς το, δεν πίστευε στα μάτια του! Το πουγκί ήταν γεμάτο χρυσάφι και ένα σημείωμα από τον ίδιο το βασιλιά που έγραφε: «Το χρυσάφι είναι η ανταμοιβή σου επειδή μετακίνησες το βράχο».

Αυτό ακριβώς συμβαίνει, πολλές φορές, και στις ζωές μας. Βλέπουμε τα εμπόδια ως δυσκολίες που πρέπει να προσπεράσουμε, κατηγορώντας δεξιά κι αριστερά. Ενώ αν τα αντιμετωπίσουμε, με τις δυνάμεις που έχει ο καθένας, μας δίνουν πολλές φορές την ευκαιρία να γίνουμε καλύτεροι και να βελτιώσουμε την κατάστασή μας.
Ακόμη όμως κι αν ακολουθήσουμε, κατά γράμμα το παράδειγμα του Στέφανου, μάλλον δεν είναι αρκετό. Αυτό που θα μου έλεγε σήμερα ο συνάδελφός μου θα ήταν να απομακρύνουμε από το δρόμο μας κάθε λογής «εμπόδια και σκουπιδάκια». Κάθε μικρό και μεγάλο βράχο που κάποιος τοποθέτησε για να μας δυσκολέψει την πορεία μας. Να αποσπάσει την προσοχή μας από τον στόχο μας και για να διακόψει ή καθυστερήσει την πορεία μας.
Πρέπει ανά τακτά χρονικά διαστήματα να καθαρίζουμε τον δρόμο μας, να επιβεβαιώνουμε πως το μονοπάτι που περπατάμε είναι καθαρό από εμπόδια και πως συνεχίζουμε με την ταχύτητα που απαιτείται ώστε να φτάσουμε έγκαιρα στον προορισμό μας. Κάθε «βραχάκι» που βρίσκεται στη ζωή μας και δεν έχει λόγο ύπαρξης, οφείλουμε να το απομακρύνουμε. Υπάρχουν κοντά μας καλαθάκια για να τοποθετήσουμε όλα τα άχρηστα «σκουπίδια» και χώροι που μπορούμε να μεταφέρουμε τα βραχάκια που μας δυσκολεύουν.
Η ευθύνη είναι δική μας και μόνο. Ούτε ο βασιλιάς, ούτε οι γείτονες, ούτε οι φίλοι θα «καθαρίσουν» το δρόμο μας. Μπορεί να μας βοηθήσουν, αν δουν να το κάνουμε εμείς. Αλλά κανένας δεν θα το κάνει αν εμείς αδιαφορούμε και δεν προστατεύουμε την πορεία της δικής μας ζωής. Επίσης, αν σε κάθε εμπόδιο απλά κατηγορούμε τους άλλους, το σύστημα κλπ. το μόνο που θα καταφέρουμε είναι να παραμείνουμε «δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα». Θα μας βρουν οι φίλοι στο ίδιο σημείο να γκρινιάζουμε, αλλά να μην προχωράμε ούτε ένα βήμα. Ο δρόμος θα παραμένει δύσβατος και το ταξίδι μας θα τελειώσει εκεί. Ο προορισμός θα παραμένει μακριά και θα μείνει ένα άπιαστο όνειρο.

Την επόμενη φορά που θα δείτε ένα συνάδελφο ή ένα γείτονα να μαζεύει ένα σκουπιδάκι και να το πετάει στα σκουπίδια, να σκεφτείτε τα λόγια του Στέφανου. Αν δείτε κάποιον να καθαρίζει το δρόμο από βραχάκια που εμποδίζουν την κυκλοφορία θυμηθείτε τον βασιλιά. Να ξέρετε όμως ότι δεν κάνουν μόνο αυτό που βλέπετε. Κάνουν κάτι πολύ περισσότερο. Μας δείχνουν τι πρέπει να κάνουμε με τη ζωή μας και πως πρέπει να αντιδρούμε κάθε φορά που εμπόδια και δυσκολίες παρενοχλούν τη διαδρομή προς το στόχο μας.