Κόμματα και δημοσιογράφοι, αφήστε ήσυχα τα παιδιά – γράφει ο Γιώργος Πένταρης

Για να παραφράσουμε το τραγούδι των Pink Floyd από το άλμπουμ τους The Wall, που τραγουδάνε «Ε! Δάσκαλε, άσε τα παιδιά ήσυχα», ναι κύριοι, αφήστε ήσυχα τα παιδιά να μάθουν και δημιουργήστε τις προϋποθέσεις γι’ αυτό. Όπως θα καταλάβατε σε αυτό το άρθρο θα ασχοληθώ με τα μέτρα του Υπουργείου Παιδείας που παίρνουν σάρκα και οστά και αφορούν κυρίως την σχολική βία και τις ζημιές στα σχολεία.

Επιτέλους, η κυβέρνηση εδέησε να φέρει στο σχολείο διατάξεις που φιλοδοξούν να επιβάλουν κάποια τάξη στην ανομία, στον εκφοβισμό μαθητών και καθηγητών από μαθητές και γονείς, και εν γένει στην επιβολή μιας κάποιας πειθαρχίας στο σχολικό περιβάλλον, που μόνο στην χώρα μας δεν υπάρχει. Όπως έχει δηλώσει η καθηγήτρια ιστορίας του ΕΚΠΑ, κυρία Ευθυμίου, ο σημερινός μαθητής του Λυκείου γνωρίζει το ένα δέκατο της γνώσης που είχαν οι μαθητές του δημοτικού την δεκαετία του 1970. Με την μεταπολίτευση άρχισε στα σχολεία και τα πανεπιστήμια να πνέει ένα πνεύμα φιλελευθερισμού και θα έλεγα και μεταμοντερνισμού που προσπάθησε να φέρει στο ίδιο επίπεδο διδάσκοντες και διδασκόμενους. Αμφισβητήθηκε δηλαδή η αυθεντία του καθηγητή και της έδρας. Αυτό έγινε με στρεβλό τρόπο γιατί παρενέβησαν στο πανεπιστημιακό γίγνεσθαι όλα τα πολιτικά κόμματα, αποβλέποντας στην άγρα οπαδών και τελικά ψηφοφόρων.
Αυτό φαίνεται από την δημιουργία φοιτητικών παρατάξεων ελεγχόμενων από τα πολιτικά κόμματα και την δημιουργία των δεκαπενταμελών συμβουλίων στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Αυτή η πράξη άνοιξε το κουτί της Πανδώρας και στην πράξη απελευθέρωσε δυνάμεις που αποδείχτηκαν βαθιά συντηρητικές, αρνούμενες κάθε αλλαγή στην εκπαίδευση. Οι μόνες αλλαγές που επετράπησαν στο Πανεπιστήμιο ήταν η μεταφορά μεταφερόμενου μαθήματος (πάγιο αίτημα της αριστεράς), η κατάργηση προαπαιτούμενων μαθημάτων, η συμμετοχή των φοιτητών στην εκλογή πρυτανικών αρχών με συνέπεια την φαλκίδευση του φοιτητικού κινήματος και την συναλλαγή μεταξύ φοιτητικών συλλόγων και καθηγητών, η επιλογή διδακτικού προσωπικού με κομματικά κριτήρια και εν τέλει η δημιουργία γκέτο σε πανεπιστημιακούς χώρους και φοιτητικές εστίες. Το χάλι στους πανεπιστημιακούς χώρους, το βλέπουμε καθημερινά. Αυτά άρχισαν να γίνονται σταδιακά και να χειροτερεύουν από την μεταπολίτευση μέχρι σήμερα με την ευθύνη όλων ανεξαιρέτως των πολιτικών κομμάτων. Μην ξεχνάτε την ΑΣΟΕ και το εμπόριο ναρκωτικών, τις Σαββατιάτικες νυχτερινές μονομαχίες αναρχοαυτόνομων και αστυνομίας στην Στουρνάρη και πολλά άλλα. Και δεν πρέπει βέβαια να ξεχνάμε την καταστροφή πανεπιστημιακής περιουσίας και τις κλοπές που έχουν γίνει χωρίς να καίγεται καρφί σε κανέναν. Δεν πρέπει να τα ξεχνάμε αυτά.
Κάτι ανάλογο έγινε και στην δευτεροβάθμια εκπαίδευση, στην οποία μετά το δεκαπενταμελές ήρθε η συν-διοίκηση, η επέμβαση των κομμάτων μέσω των δεκαπενταμελών και τελικά η άλωση της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης από τα πολιτικά κόμματα. Παράλληλα με τα δεκαπενταμελή, αναπτύχθηκε και ο συνδικαλισμός των εκπαιδευτικών που στο τέλος εξελίχθηκε σε ένα από τα αντιδραστικότερα συνδικαλιστικά όργανα στην Ελλάδα. Φτάσανε στο σημείο οι καθηγητές να ζητάνε άδεια – νομίζω επί πλέον δέκα μέρες – γιατί τις είχαν κατοχυρώσει εδώ και χρόνια με τις καταλήψεις στα σχολεία και τώρα τις έχασαν που οι καταλήψεις σχεδόν μηδενίστηκαν. Μιλάμε για θράσος! Μην ξεχνάμε βέβαια την άρνησή τους στην αξιολόγηση! Ξέρω πολύ καλά τί είναι αξιολόγηση και πώς γίνεται. Και έχω αξιολογήσει και έχω αξιολογηθεί και δεν θα πρέπει οι γονείς να αδιαφορούν ή να συμπαρίστανται σε μια άρνηση που το μόνο που κάνει είναι κακό στα παιδιά τους.

Παράλληλα αρχίζει να αλλάζει η νοοτροπία του Υπ. Παιδείας κάτω από την πίεση της ιδεολογικής ηγεμονίας της Αριστεράς και της φοβικής Δεξιάς και έτσι οι καθηγητές γίνονται έρμαια όχι μόνο των συνδικαλιστών, αλλά και των γονέων των μαθητών. Αρχίζει μια ελαστικότητα στην βαθμολόγηση και τον έλεγχο της συμπεριφοράς και φτάσαμε στο σημείο να γίνεται θέμα ότι στα πανεπιστήμια δεν μπαίνεις αν έχεις κάτω από τη βάση. Τί πιο φυσικό; Δημιουργούνται εκατοντάδες ΤΕΙ και Πανεπιστημιακά τμήματα ανά την επικράτεια με παραγωγή αγράμματων ανέργων, αφαιρώντας από τον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα πολύτιμο εργατικό δυναμικό. Αυτή την πραγματικότητα δεν έχω ακούσει κανένα πολιτικό κόμμα να την σχολιάζει γιατί όλα έχουν «χεσμένη τη φωλιά τους», φοβούνται να αναγνωρίσουν λάθη και κόστος δεκαετιών.
Κάθε υπουργός Παιδείας ήθελε «να αφήσει το δικό του στίγμα» στην παιδεία και έφερνε και τις δικές του αλλαγές ανατρέποντας τις προηγούμενες σε όλο το εύρος της εκπαίδευσης με αποτέλεσμα να μην έχουμε στην παιδεία κάτι διαχρονικό ώστε να δημιουργηθούν εκπαιδευτικές διαδικασίες, μεθοδολογίες, πρακτικές και εκπαιδευτικές εμπειρίες σε όλο το εύρος της εκπαίδευσης και δη της δευτεροβάθμιας. Ταυτόχρονα οι γονείς άρχισαν να επεμβαίνουν στην εκπαιδευτική διαδικασία και οι καθηγητές, αισθανόμενοι ευάλωτοι γιατί δεν είχαν την κάλυψη του Υπουργείου, έγιναν έρμαιο των μαθητών και των γονέων τους από τη στιγμή που το απόγευμα έκαναν και φροντιστήριο στα παιδιά τους.

Το αποτέλεσμα όλων των παραπάνω είναι αυτό που πάει – κατόπιν εορτής – να διορθώσει η κυβέρνηση. Επανάφερε, λένε οι δημοσιογράφοι και η Αριστερά, το απηρχαιωμένο μέσο της αποβολής για την περίπτωση της χρήσης κινητού και της αλλαγής σχολείου αν το χρησιμοποιήσει για δημοσίευση στο Ίντερνετ. Απορώ πώς οι καθηγητές και οι γονείς δέχονταν να έχουν και να χρησιμοποιούν οι μαθητές στην τάξη τα κινητά τους. Νομίζουν ότι οι μαθητές είναι ώριμοι να κλείνουν κατά την διάρκεια του μαθήματος τα κινητά τους ή αντίθετα θα τα χρησιμοποιούν ακόμη και για αντιγραφή στα διαγωνίσματα; Η κατάργηση της αποβολής επιβλήθηκε από την ιδεολογία της Αριστεράς και αποδείχτηκε ότι δεν είχε κανένα αποτέλεσμα. Τώρα που την επανάφερε η κυβέρνηση βγαίνει ο ΣΥΡΙΖΑ και με κάτι ωραιολογίες μας λέει για μέτρα ενημέρωσης, ψυχολόγους, σεμινάρια ουσίας στους καθηγητές και όχι περιστασιακά, ανάλυση του κοινωνικού φαινομένου της βίας λες και δεν είναι γνωστοί οι λόγοι. Ο ΣΥΡΙΖΑ λέει ότι έχει εμπειρία στα σεμινάρια και στις εκδηλώσεις των μαθητών και αυτά πρέπει να γίνουν. Το μόνο σεμινάριο που θυμάμαι στα σχολεία επί ΣΥΡΙΖΑ ήταν αλλεπάλληλες εκδηλώσεις για τις «έμφυλες ταυτότητες» που στην ουσία προσπάθησαν να εισάγουν από την πίσω πόρτα την ομοφυλοφιλία στα παιδιά.
Κάτι ανάλογο μας λέει και το ΚΚΕ. Διαβάστε μέρος από τις δηλώσεις του: «Για το “θεαθήναι” είναι οι κινήσεις της κυβέρνησης και του πρωθυπουργού, ενώ επιδιώκουν να περάσουν και αντιδραστικά μέτρα με αφορμή ένα υπαρκτό και οξυμένο πρόβλημα. Φτάνουν, μάλιστα, στο σημείο να ταυτίζουν μορφές της συλλογικής πάλης των μαθητών -με το πρόσχημα της παρεμπόδισης μαθήματος- με την ενδοσχολική βία για να φέρουν από την πίσω πόρτα ακόμη μεγαλύτερη καταστολή». Αν προσέξατε, εδώ το ΚΚΕ υπερθεματίζει των καταλήψεων. Σε ποιο άλλο μέρος του κόσμου γίνεται αυτό;
Το ΠΑΣΟΚ από την άλλη μεριά για αυτή την περίπτωση έδειξε μεγαλύτερη σοβαρότητα αναγνωρίζοντας το πρόβλημα και την ανάγκη λήψης μέτρων ώστε να μπορεί να λειτουργήσει δημιουργικά και ασφαλώς το σχολείο.
Ένα άλλο θέμα για το οποίο αντιδρά η Αριστερά είναι και ο καταλογισμός των εξόδων από ζημιές των μαθητών στους γονείς. Και εδώ η Αριστερά ήρθε να αντιδράσει λέγοντας ότι οι ζημιές θα πρέπει να πληρώνονται από το κράτος. Στον ΠΑΛΜΟ το έχω γράψει πολλές φορές για τον καταλογισμό των ζημιών στους γονείς των μαθητών αφού είναι ανήλικοι. Για τους φοιτητές όμως είχα γράψει να τους καταλογίζονται οι ζημιές και όταν έρθει η ώρα της κληρονομιάς να τους τα ζητά η εφορία. Μόνο έτσι θα γίνει σεβαστή η δημόσια περιουσία.

Εν κατακλείδι, η απόλυτη ελευθερία και ασυδοσία που επικράτησε και επικρατεί στην εκπαίδευση έχει φέρει τη χώρα να έχει εντελώς αγράμματους πολίτες, οι οποίοι είναι εντελώς ευάλωτοι σε απόψεις τύπου Κασσελάκη ή του τύπου του αέναου αγώνα για τον σοσιαλισμό που μας λέει το ΚΚΕ ή τύπου Βελόπουλου που θα κάνει τις συντάξεις τρεις χιλιάδες Ευρώ, αφού θα βάλει μπροστά την εξόρυξη φυσικού αερίου.
Τα πολιτικά κόμματα αδιαφορούν για το ότι η παιδεία ένα Εθνικό Ζήτημα και ότι θα πρέπει να βγει εκτός της κομματικής αντιπαράθεσης. Πρώτο βήμα λοιπόν προς αυτή την κατεύθυνση θα ήταν να καταργήσουν τις κομματικές φοιτητικές νεολαίες τους. Να φύγουν επιτέλους τα κόμματα από τα πανεπιστήμια. Αλήθεια γιατί το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων έβγαλε από την μέση το Εθνικής; Η αλλαγή έγινε στις 7/10/2009 από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Φοβήθηκε ο ΓΑΠ μήπως η Αριστερά μας πει εθνικιστές; Βλέπετε πόσο η ιδεολογική της ηγεμονία έχει επηρεάσει την χώρα;
Παρεμπιπτόντως το Υπ. Παιδείας έχει υποστεί στην ονομασία του 10 αλλαγές όπως και το Υπουργείο Εθνικής Οικονομίας. Αυτά είναι απόδειξη ότι το Ελληνικό κράτος είχε πάντα ανερμάτιστη πολιτική και στην παιδεία και στην οικονομία πράγμα που δεν προκαλούν τίποτα άλλο από δεινά που τα είδαμε και θα τα ξαναδούμε.