Μας έχουν μείνει τρεις εβδομάδες για την τελική ευθεία των ευρωεκλογών (three weeks to go όπως λένε στα άπταιστα Ελληνικά. Στα κανάλια της τηλεόρασης, στα ραδιόφωνα, τις εφημερίδες και τις ιστοσελίδες, ακούμε και διαβάζουμε όλα όσα δεν θα έπρεπε να ακούμε κι όχι αυτά που υπαγορεύει η θέση και το συμφέρον της χώρας μας, συναρτόμενο με τις αποφάσεις του Ευρωκοινοβουλίου και της ΕΕ.
Η αντιπολίτευση έκρινε ότι το πεδίο αντιπαράθεσης είναι τα εσωτερικά θέματα και κυρίως αυτά που είναι «στον αέρα» και δεν αντιλαμβάνονται οι πολίτες. Έχουν, για παράδειγμα, υπερτονίσει το κράτος δικαίου, δηλαδή ότι η Ελλάδα είναι ένα κράτος όπου, κυριαρχεί η αδικία, η παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων (π.χ. ελεύθερη και ασφαλής κυκλοφορία, μη δίκη αν δεν υπάρχει νόμος, αυτοδιάθεση του ατόμου, ελεύθερη και δημοκρατική ψηφοφορία, ελεύθερη και δωρεάν πρόσβαση σε παιδεία και υγεία κτλ). Όπως τα ακούμε από την αντιπολίτευση νομίζουμε ότι ζούμε σε χώρα της υποσαχάριας Αφρικής. Σε αυτή την τακτική που είναι σε όλα λάθος, παρασύρθηκε και η κυβέρνηση και ξέχασε – γιατί ίσως την συμφέρει – Ευρωπαϊκή Ατζέντα όπως θα δούμε παρακάτω.
Έχει ακούσει κανείς για τα θέματα που συζητούνται στο Ευρωκοινοβούλιο και αυτά τα οποία εκκρεμούν; Προσωπικά εγώ που παρακολουθώ όλα τα ΜΜΕ μόνο ακροθιγώς έχουν αναφερθεί τα σοβαρά ζητήματα που απασχολούν την Ευρώπη όχι μόνο των 27, αλλά όλη την Ευρώπη της Ρωσίας μη εξαιρουμένης. Θα μπορούσα να εξαιρέσω τους νέους υποψήφιους Ευρωβουλευτές αν δεν αναφέρονται σε Ευρωπαϊκά θέματα, αν αυτό είναι λάθος, αλλά τουλάχιστον οι νυν Ευρωβουλευτές που διεκδικούν την ψήφου του εκλογικού σώματος δεν θα έπρεπε δημοσίως να εκθέσουν τις απόψεις και τον προβληματισμό τους για το μέλλον της Ευρωπαϊκής κοινωνίας και τα ανοιχτά θέματα που υπάρχουν;
Μήπως έχουμε ακούσει κάτι από τη δραστηριότητα εντός του Ε-Κοινοβουλίου των Ελλήνων Ευρωβουλευτών; Από τους 21 που έχουμε, έχω νέα από τον κ. Κυμπουρόπουλο της ΝΔ, από τον κ. Παπαδημούλη με τα διαμερίσματά του, κατά τις εφημερίδες, και από τον κ. Αρβανίτη που σπονσονάρισε την κυρία Καρυστιανού και πρωτοστάτησε ώστε να βγει απόφαση της επιτροπής LIBE στο ότι η χώρα δεν είναι κράτος δικαίου. Καταλαβαίνετε τις απόψεις του; Αν η Ελλάδα δεν ήταν κράτος δικαίου τότε αυτός ο κύριος, ο κ. Κούλογλου και διάφοροι άλλοι, δεν θα μπορούσαν να χαλαρώνουν στα αναπαυτικότατα μέχρι ύπνου έδρανα του Ε-Κοινοβουλίου. Δεν μπορώ να παραλείψω και τον κ. Νίκο Παπανδρέου του ΠΑΣΟΚ που, αν και για τον τελευταίο χρόνο μέλος του ΕΚ, ως αντικαταστάτης του κ. Ανδρουλάκη, έχει επιδείξει μια πολύ καλή δραστηριότητα.
Τίθεται λοιπόν ένα ερώτημα: Τί ακριβώς κάνουν στις Βρυξέλλες οι Έλληνες Ευρωβουλευτές; Ποιες είναι οι παρεμβάσεις τους και η συνεισφορά τους στις επιτροπές που λαμβάνουν μέρος; Ξέρουν να συνεννοηθούν με τους άλλους συναδέλφους τους από τα άλλα κράτη μέλη; Αυτή τη στιγμή ο προεκλογικός αγώνας μπήκε στην τελική ευθεία και τίποτα δεν έχουμε ακούσει!
Ένα άλλο θέμα είναι η απόδοση ευθυνών. Ποιος ελέγχει τους ευρωβουλευτές όσον αφορά το έργο τους; Δρουν κατά συνείδηση; Υπάρχουν κάποιοι συντονιστές του έργου τους που είναι ορισμένοι από τα κόματα; Δεν έχω ακούσει κάτι τέτοιο… Στην Αυστραλία υπάρχει συντονιστής βουλευτών σε όλα τα κοινοβούλια των πολιτειών και λέγεται whip (= αυτός που έχει το μαστίγιο) να τους ενεργοποιεί και να τους ελέγχει. Στα δικά μας, ποιος είναι αυτός; Ποιος στην Ελλάδα ξέρει καν τι κάνουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι εκεί; Πώς κρίνονται και από ποιον; Παίρνει κανένας από τους ψηφοφόρους τη λίστα με το έργο τους στην Ευρωβουλή για να διαπιστώσει αν όντως συμμετέχουν ή περιφέρονται; Εξετάζεται η αποτελεσματικότητα του έργου τους;
Από τότε που καταργήθηκε η λίστα για τις Ευρωεκλογές, με πρωτοβουλία και κύρια ευθύνη των κομμάτων, έχουμε κάνει τις Ευρωεκλογές πασαρέλα από τηλεπερσόνες, ποδοσφαιριστές και αθλητές Ολυμπιονίκες, αλλά κάνουν για την δουλειά που θέλουμε; Τα μέχρι τώρα δεδομένα μας λένε το αντίθετο. Για παράδειγμα, για την πράσινη μετάβαση και τα προβλήματα που προκάλεσε στους Ευρωπαίους αγρότες, οι Έλληνες Ευρωβουλευτές ασχολήθηκαν; Τί θέσεις πήραν; Έκαναν καμιά ενημέρωση στον αγροτικό κόσμο της χώρας και τις επιπτώσεις αυτών των αποφάσεων;
Θυμάμαι όταν ήμουν στις Βρυξέλλες, το Ευρωκοινοβούλιο συνεδρίαζε στο Στρασβούργο και ήμουν στο γραφείο της υπηρεσίας και παρακολουθούσα από κλειστό κύκλωμα την συνεδρίαση. Άρχισε να μιλάει ένας βουλευτής του ΚΚΕ και νόμιζες ότι ήσουν σε συγκέντρωση του κόμματος στην Ομόνοια. Ο πρόεδρος του είπε «τελείωσες;» και του έκλεισε το μικρόφωνο. Μετά ο επόμενος που ήταν από κάποιο άλλο κράτος άρχισε την ομιλία του με σοβαρά επιχειρήματα και επί του θέματος. Περιττό να πω ότι ο πρόεδρος τον άφησε να τελειώσει την ομιλία του. Πιστεύω ότι και σήμερα έτσι γίνεται.
Αυτό το συμπεραίνω και από την κατάταξη των Ευρωβουλευτών όσον αφορά την δράση του που έχει κάνει ο BCW Influence Index. Διαβάζοντας τα στοιχεία των μετρήσεων του Index είδα ότι υπάρχει ένας δείκτης από το 100 έως το μηδέν που βαθμολογεί τους Ευρωβουλευτές. Προς λύπη όλων μας η θέση της Ελλάδας είναι στο 51,3% με την κυρία Σπυράκη της Ν.Δ. Ακολουθεί ο κ. Παπαδημούλης με 42,28%, η κα Ασημακοπούλου με 41,93% και ακολουθεί ο κ. Κυμπουρόπουλος με 41,79%. Ο κ. Παπαδημούλης νομίζω ότι πήρε αυτή τη θέση γιατί είχε εύκολο θέμα που ο ΣΥΡΙΖΑ παίζει στα δάχτυλα και είναι τα δικαιώματα των gender και λοιπών έμφυλων και ομοφυλόφιλων ταυτοτήτων (Gender equality and diversity) όπως μας λέει ο BCW Influence Index. Ακολουθούν οι Κεφαλογιάννης με 38, Κόκκαλης 32.48, Μεϊμαράκης 30.1, Κούλογλου 29.62, Κουντουρά 28.7, Ζαγοράκης 26.98, Καϊλή 26.77, Αρβανίτης 26.02, Φράγκος 26.02, Παπαδάκης 17.53, Αλαβάνος 13.24, Κωνσταντίνου Αθαν. 8,57 και σε ανάλογες θέσεις είναι και αυτοί που δεν αναφέρω. Να σημειωθεί ότι την πρώτη θέση κατέχει ο κ. Johan Van Overtveldt που μάλλον Φλαμανδός του Βελγίου. Την τελευταία θέση κατέχει η κυρία Maria Veronica Rossi εξ Ιταλίας με 3.96 βαθμούς. Από τα παραπάνω στοιχεία που σκοπίμως παρέθεσα για να σχηματίσουμε μια ιδέα φαίνεται η φτώχεια των Ελλήνων Ευρωβουλευτών. Αυτή η φτώχεια όμως είναι η αντανάκλαση του πολιτικού μας συστήματος και την ευθύνη την φέρουν τα κόμματα με τις επιλογές τους.
Για τους σκοπούς αυτού του άρθρου, κάθισα την περασμένη Τρίτη το βράδυ και διάβασα τα βιογραφικά των υποψηφίων Ελλήνων Ευρωβουλευτών. Αυτό που διαπίστωσα είναι πολύ απογοητευτικό για άλλη μια φορά.
Το ψηφοδέλτιο της ΝΔ, κρίνοντας από τα βιογραφικά των υποψηφίων, είναι το καλύτερο γιατί η συντριπτική πλειοψηφία των υποψηφίων έχει σπουδές στο εξωτερικό με πολλούς από αυτούς σε θέματα Ευρώπης. Το μέγα μειονέκτημα είναι ότι ένας Αυτιάς, μια τηλεπερσόνα η κα Μελέτη, κάτι Ολυμπιονίκες και πιθανόν ο κ. Μπελέρης, θα στερήσουν τις θέσεις από άτομα που έχουν τις γνώσεις και την δυνατότητα να δράσουν θετικά στα πλαίσια του Ε-κοινοβουλίου. Μετά έρχεται το ψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, οι υποψήφιου του οποίου εκλέχτηκαν από τον λαό με «βαθιές δημοκρατικές διαδικασίες».
Ο ΣΥΡΙΖΑ βάζει υποψήφιους μερικούς που το κύριο προσόν τους, όπως λένε τα βιογραφικό τους, ήταν οι καταλήψεις!!!! Εκείνος που ξεχωρίζει από τον ΣΥΡΙΖΑ είναι ο κ. Φαραντούρης.
Για το ΠΑΣΟΚ τώρα πιθανόν να έχουμε στο Ευρωκοινοβούλιο το ηθοποιό, παπά του «Σασμού», ίσως και την κυρία Δαφέρμου που ειδικεύεται στις έμφυλες ταυτότητες ή, γιό του αγωνιστή της Δημοκρατίας Γρηγόρη Λαμπράκη που γεννήθηκε το 1960 και είναι μέλος της «Πανελλήνιας Οργάνωσης Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης»… Πιείτε λίγο νερό μη πνιγείτε από τα γέλια! Την κατάσταση στο ΠΑΣΟΚ σώζει ο Μανιάτης, ο Παπανδρέου και ο Χρυσόγονος. Δυστυχώς υπάρχει φτώχεια στελεχών εδώ.
Μετά έρχεται το ΚΚΕ με τα γνωστά κομματικά του πρότυπα και στερεότυπα και ακολουθεί ο Βελόπουλος που, όπως δήλωσε ,όλοι οι καλοί χωράνε στο Ευρωψηφοδέλτιο.
Δυστυχώς, τα πολιτικά κόμματα είτε δεν έχουν καταλάβει την σημασία των Ευρωεκλογών είτε θέλουν να παίζουν πολιτικά παιχνίδια και στρέφουν τον κόσμο στα κουτσομπολιά και στα επουσιώδη. Τί θα πάει να κάνει εκεί ο Αυτιάς, για παράδειγμα, ή ο κατά τ’ άλλα αξιόλογος Πύρρος Δήμας και ο κ. Ζαγοράκης ή ο κ. Σιδηρόπουλος που εκ των πραγμάτων αδυνατεί να ανταποκριθεί στα απαιτήσεις της θέσης;
Για να κλείσουμε το θέμα, για άλλη μια φορά τα πολιτικά κόμματα απογοήτευσαν με τις επιλογές τους και με την πολιτική τους. Πιστεύω ότι θα πρέπει να γίνουν δραστικές αλλαγές στην επιλογή των Ευρωβουλευτών και ότι θα πρέπει να επανέλθει ο θεσμός της λίστας – έστω και υβριδικής. Πιστεύω ακόμη ότι η χώρα έχει ένα αστείρευτο και ικανότατο δυναμικό που θα μπορούσε να στελεχώσει τις θέσεις αυτές και που ήδη γνωρίζει απ’ έξω τα θέματα και κυρίως τον τρόπο λειτουργίας των Ευρωπαϊκών οργάνων. Αυτοί είναι οι άνθρωποι που έχουν θητεύσει στην Μόνιμη Ελληνική Αντιπροσωπεία στην ΕΕ. Οπότε μια λίστα με ένα καλό μείγμα τέτοιων στελεχών και άλλων εμπειρογνωμόνων θα ήταν η ιδανική λύση για την αντιμετώπιση της ένδειάς μας.
