Τον Σεπτέμβρη του 2023, λίγες μέρες πριν την εκλογή του κ. Στ. Κασσελάκη στην αρχηγία του ΣΥΡΙΖΑ, σε άρθρο μου στον ΠΑΛΜΟ (8/9/2023 αριθ. φύλλου 840) αμφισβητούσα τη δυνατότητα επιβίωσης του κόμματος αυτού, όπως το είχαμε γνωρίσει ως αντιπολίτευση και κυβέρνηση την περασμένη δεκαετία και έγραφα: «Εκτός βέβαια κι αν επισυμβεί κάποιας μορφής μετάλλαξη. Μήπως τελικά ο σύντροφος Κασσελάκης, αναπάντεχος, της τελευταίας στιγμής, διεκδικητής της αρχηγίας, με το μοντέρνο τουρλού τουρλού ιδεολογικό στίγμα και πολιτική στόχευση στις αποσκευές του, είναι «…μια κάποια λύσις…»;
Τα όσα ακολούθησαν (διασπάσεις, αποχωρήσεις στελεχών, αλληλοκαταγγελίες, αλληλοεπιρρίψεις ευθυνών για τα πεπραγμένα του κόμματος αυτού ως αντιπολίτευση και κυβέρνηση) που το οδήγησαν στην εκλογική κατάρρευση το 2019 και το 2023 (αδρανοποίηση και απώλεια σοβαρού τμήματος του κοινωνικού ακρωτηρίου του) και στη συνέχεια, υπό τη νέα ηγεσία, η κραυγαλέα απουσία, συγκεκριμένου ιδεολογικού στίγματος και στοιχειωδώς πειστικού πολιτικού προγράμματος σε συνδυασμό με τη δημόσια εικόνα του νέου αρχηγού και την χωρίς όρια επικοινωνιακή διαχείρισή της, η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ, που γνωρίζαμε, είναι πλέον γεγονός. Βέβαια οι όποιες επικλήσεις και αναφορές στις ποικίλες αριστερές – θεωρούμενες – θέσεις και στοχεύσεις (ως αυταπάτες ομολογήθηκαν και δικαιολογήθηκαν τότε από τον κ. Τσίπρα), που και στο παρελθόν η ηγεσία του κόμματος αυτού συνήθιζε, ποικιλμένες όμως και εμπλουτισμένες με διάφορες αριστεροδεξιές πινελιές πασπαλισμένες και με πλούσιο δικαιωματσμό, εξακολουθούν να αποτελούν στοιχεία και της νέας (τουρλού) ιδεολογικής βεντάλιας. Η μετάλλαξη όμως ολοκληρώθηκε και βέβαια πρόκειται για «…μια κάποια λύση…» για όσους είχαν βολευτεί και συνηθίσει τις πολιτικές καρέκλες και τη συχνή παρουσία τους στο γυάλινο επικοινωνιακό στερέωμα…
Έκτοτε, από τότε δηλαδή που λειτουργεί υπό τη νέα ηγεσία, τα όσα συνοδεύουν και χαρακτηρίζουν, από ιδεολογική και πολιτική άποψη το ΣΥΡΙΖΑ, μόνο ως κόμμα αχταρμά μπορεί να το χαρακτηρίσει κανείς. Πρόκειται, με άλλα λόγια, για πολιτική καρικατούρα, ανάλογη της οποίας, μεταπολεμικά τουλάχιστον, δεν κόσμησε το κομματικό μας Σύστημα. Με ιδεολογικό μπούσουλα χωρίς σαφή και σταθερό προσανατολισμό και βέβαια χωρίς πειστικές πολιτικές προγραμματικές θέσεις, ο νέος ΣΥΡΙΖΑ καταφεύγει στον άκρατο λαϊκισμό του στιλ «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω». Υιοθετεί διαμαρτυρίες και στηρίζει αιτήματα όλων των κοινωνικών τάξεων ακόμα και ασύμβατων νοοτροπιών, επιδιώξεων και αντικρουόμενων συμφερόντων, με αποτέλεσμα ο λαϊκισμός των κομμάτων, αυτή η χρόνια παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος, να υποτροπιάζει και να γενικεύεται ενόψει των Ευρωεκλογών.
Είναι χαρακτηριστική η καταγγελλομανία που τείνει να υποκαταστήσει την πολιτική αντιπαράθεση κομματικών πολιτικών θέσεων. Πρωτοφανής και η σπουδή (ακράτεια θα τη χαρακτήριζα) ποιο κόμμα πρώτο ή ποιος βουλευτής πρώτος θα ζητήσει την παραίτηση Υπουργού ή αποπομπή βουλευτή αντίπαλου κόμματος ακόμα και για ασήμαντα λεκτικά «ολισθήματα». Ή ποιο κόμμα θα καταγγείλει πρώτο την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό ως ευθέως υπεύθυνο για κάθε δυσάρεστο συμβάν στη χώρα ή για κάθε στραβοκοίταγμα ή μη αρεστή κουβέντα αρχηγού γειτονικού μας κράτους με τις γνωστές διαχρονικές διαφορές με τη χώρας μας. (Πρόσφατα με την ευκαιρία των επισκέψεων Ράμα, Μητσοτάκη και των σχετικών με τη Β. Μακεδονία). Και πάντοτε μάλιστα με τους γνωστούς απαράδεκτους προσωπικούς χαρακτηρισμούς. Γνωστή και κοινωνικά επικίνδυνη και η μονομέρεια στην επίρριψη ευθυνών για φυσικές καταστροφές και δυστυχήματα, και η έκφραση λύπης για τα θύματα και συμπάθειας στους συγγενείς τους, μόνο στις περιπτώσεις που η «στραβή» λαχαίνει σε κυβέρνηση αντίπαλου κόμματος. Χαρακτηριστικές οι τραγικές περιπτώσεις στο «Μάτι» και στα «Τέμπη».
Παράλληλα, η χωρίς όρια επικοινωνιακή χρήση πλευρών της ιδιωτικής ζωής του νέου αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, που ως γνωστόν δίνει τροφή για χαβαλέ και προσελκύει το πολυπληθές αδηφάγο διαδικτυακό κοινό, προκάλεσε παροξυσμό κομματικού ανταγωνισμού για την ψήφο του. Αποτέλεσμα σεναριογράφοι, σκηνοθέτες και εικονολήπτες έπιασαν δουλειά πίσω από τους αρχηγούς και των άλλων κομμάτων που έσπευσαν να μιμηθούν τις επικοινωνιακές πρακτικές του κ. Κασσελάκη. Έτσι η «πολιτική αντιπαράθεση», ο κομματικός ανταγωνισμός θέσεων και προγραμμάτων, υποκαθίστανται από τη σκηνοθετημένη εικόνα και την προβαλλόμενη υποτιθέμενη λαϊκότητα της καθημερινότητας του αρχηγού, και μετακομίζουν από το κοινωνικό πεδίο των προβλημάτων στο «Tik Tok». Ο κομματικός ανταγωνισμός αποπολιτικοποιείται και υποκαθίσταται από το φαίνεσθαι του Αρχηγού, τη σωματική του διάπλαση, το ντύσιμο, γενικά τη σκηνοθετημένη παρουσία του με τον πανευτυχή σουβλατζή να του προσφέρει τη ρακή και το λαχταριστό σουβλάκι και βέβαια τη ξελιγωμένη θαυμάστρια που …έτυχε να περνάει και να τον αγκαλιάζει. Τελικά ο κομματικός ανταγωνισμός, όταν δεν αναλώνεται σε καταγγελίες και ύβρεις, υποκαθίσταται από την εικόνα, τη σκηνοθεσία, την ατάκα, το λάιφ στάιλ του αρχηγού και απαραιτήτως από το χαριτωμένο σκύλο, το εξωτικό όνομά του και τα λοιπά γνωστά, μετακομίζοντας από το κοινωνικό στίβο των προβλημάτων στο «Tik Tok» και το χαβαλέ του διαδικτύου.
Είναι σαφές ότι η μετάλλαξη του ΣΥΡΙΖΑ βασικά αποσκοπούσε στην απαλλαγή του κόμματος αυτού, υπό τη νέα ηγεσία πλέον, από τις ευθύνες για τις αρνητικές συνέπειες της πολιτικής και των πρακτικών του, που τον οδήγησαν στις εκλογικές ήττες και αποσκοπούσε βέβαια στην επανάκτηση της χαμένης κομματικής επιρροής του. Όμως, στην πολιτικά ασαφή και επικίνδυνη συγκυρία διεθνώς και ιδιαίτερα στην άμεση γειτονιά μας, η μεταλλαγμένη παρουσία του με τις life style και «ινφλουερίστικες» πρακτικές της συνιστά ιδιαίτερα δυσμενή εξέλιξη διότι απαξιώνει και υπονομεύει την πολιτική λειτουργία, προκαλεί ιδεολογική σύγχυση σε τμήμα των πολιτών, κολακεύει την ιδιοτέλεια και τις εγωιστικές επιδιώξεις, καλλιεργεί αυταπάτες και αστήριχτες προσδοκίες και συμβάλει στο κομματικό κατακερματισμό του εκλογικού σώματος. Απόδειξη τα δεκάδες κομματίδια που εμφανίστηκαν ξαφνικά για να πάρουν μέρος στις ευρωεκλογές προσβλέποντας στα γνωστά οφέλη. Δυσχεραίνεται έτσι αν δεν αποτρέπεται η συγκρότηση κομμάτων με σαφή ιδεολογικό προσανατολισμό ή και κομματικών συμμαχιών στη βάση σαφών και πειστικών πολιτικών προγραμμάτων και υπολογίσιμη κοινωνική στήριξη. Προϋποθέσεις δηλαδή απαραίτητες όχι μόνο για την ομαλή εναλλαγή κυβερνητικού σχήματος, αλλά κίνητρο και ώθηση για τη συγκρότηση κομματικών ανταγωνιστικών κυβερνητικών πολιτικών και συμμαχιών για την αντιμετώπιση των γνωστών κοινωνικών προβλημάτων που σέρνονται από τετραετία σε τετραετία και επιδεινώνονται. Πολύ περισσότερο που, σε συνδυασμό με τη δυσμενή ως επικίνδυνη διεθνή συγκυρία, προοπτική ουσιαστικής βελτίωσης της οικονομικής κατάστασης και του βιοτικού επιπέδου των εργαζομένων, στο άμεσο μέλλον δεν διαφαίνεται.
Οι επερχόμενες ευρωεκλογές βέβαια δεν θα βγάλουν κυβέρνηση. Από τους ευρωβουλευτές όμως που θα εκλέξουμε θα γνωρίζουμε και πόσο ευάλωτο είναι το εκλογικό Σώμα στους ιούς της πολιτικής αδιαφορίας και των αυταπατών που αναπόφευκτα οδηγούν το πολιτικό σύστημα σε επώδυνους εκτροχιασμούς που τελικά πληρώνει ο λαός.
