Παιδιά σιγά, τα λεφτά είναι πολλά, αλλά «είναι μαύρα» και «ο Stefanos den ta telei», θέλει άσπρα και ψάχνει να τα βρει στο Σίκαγο της Αμέρικα για να φτιάξει, λέει, και αυτός ίδρυμα. Τι, μόνο ο Τσίπρας θα έχει; Έχουν ο Παπανδρέου και ο Καραμανλής (οι μεγάλοι) και τα λοιπά κουτάβια τους και δεν θα έχω εγώ; Αυτό το ίδρυμα μού θύμισε μια Αμερικάνικη σειρά, μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, με τον Rock Hudson (Ροκ Χάτσον) που είχε κάνει πολλά λεφτά με κατασκόπους στον Ψυχρό Πόλεμο και είχε μια παλιά ερωμένη του η οποία ερχόταν και τον «έγδερνε» τακτικά για να δώσει λεφτά για ένα ίδρυμα που αυτός είχε φτιάξει. Να υπενθυμίσω ότι ο Rock Hudson πέθανε από AIDS ως ομοφυλόφιλος την εποχή που δεν ήταν δυνατή η επιτυχής αντιμετώπιση αυτής της ασθένειας…
Για τον ΣΥΡΙΖΑ εκτυλίσσεται σήμερα μια ιστορία που στο χωριό μου την έλεγαν «αλλού η αλεπού και αλλού τ’ αλεπόπουλα». Ο Κασσελάκης στο Σικάγο και ο Τεμπονέρας με τους Κοτσακά και Τσιόκα παραιτούνται από τις κομματικές θέσεις τους, παραμένοντας μέλη του κόμματος για να έχουν προφανώς την δυνατότητα κριτικής στο Φθινοπωρινό συνέδριό τους. Κατήγγειλαν τον Κασσελάκη ότι πάει να φτιάξει ένα προσωποπαγές κόμμα κτλ κτλ. Μα τόσο καιρό το γράφει αυτή η στήλη. Κρίμα γιατί τον κ. Τεμπονέρα τον είχα σε εκτίμηση και πίστευα – και ακόμη πιστεύω – ότι είναι ο μόνος ικανός που μπορεί να αρθρώσει έναν πολιτικό λόγο απέναντι στον κ. Μητσοτάκη και τη ΝΔ. Οι στιγμές είναι ιστορικές για τα κόμματα της μείζονος αντιπολίτευσης γιατί βρίσκονται σε φάση εσωστρέφειας και μετάλλαξης.
Πιο συγκεκριμένα, ο ΣΥΡΙΖΑ βιώνει τη μεταστροφή του σε ένα καπιταλιστικού τύπου προσωποπαγές κόμμα, όπως φαίνεται από τις δηλώσεις του αρχηγού του που θυμίζει Λουδοβίκο 14ο με το περίφημο L’ État c’est moi, δηλαδή «το κράτος είμαι εγώ», που στην περίπτωσή μας γίνεται το «κόμμα είμαι εγώ». Όμως, όπως είναι γνωστό, η επαναλαμβανόμενη ιστορία είναι πάντα μια φάρσα. Αν κάποιος κοιτάξει πίσω από τις γραμμές των δηλώσεων Κασσελάκη, θα δει ότι υπάρχει κάποιο think tank καθοδήγησης που είναι εκτός κόμματος. Αυτή η ομάδα φαίνεται να έχει κάνει έρευνες στην Ελληνική κοινωνία και να έχει εντοπίσει ένα μέρος εκλογικού σώματος που επιζητεί την ρήξη με το «κατεστημένο». Θέλει έναν πολιτικό αρχηγό τύπου Έλον Μάσκ, όπως είχα γράψει, που θέλει να συγκρούεται είτε με κομματικές γραφειοκρατίες είτε με αντίστοιχες κρατικές. Το κλείσιμο της εφημερίδας «ΑΥΓΗ» είναι ένα παράδειγμα. Λέει ο Κασσελάκης: «Δεν παίρνω μαύρα χρήματα, δηλαδή χρήματα από ιδιώτες ως οικονομική ενίσχυση και αφού η ΑΥΓΗ μπαίνει μέσα, την κλείνω γιατί έτσι υπαγορεύει η καπιταλιστική οικονομία». Ταυτόχρονα προκαλεί τον Μητσοτάκη να συγκριθούν ως προς τα οικονομικά των κομμάτων τους σε βάθος δεκαετίας!!! Μου θυμίζει τον γύφτο που ήθελε να συγκριθεί με τον γιατρό…
Ο Stefanos δεν γνωρίζει την προϊστορία των οικονομικών των Ελληνικών πολιτικών κομμάτων και κάποιος πρέπει να του την πει. Ο θεσμός χρηματοδότησής τους από τον κρατικό προϋπολογισμό – με την προϋπόθεση να έχουν πάρει 1,5% και πάνω στις εκλογές – ξεκίνησε από τότε που βγήκε το ΠΑΣΟΚ το 1981 και συνεχίζεται χωρίς διακοπή μέχρι σήμερα με τελευταία αναθεώρηση το 2023. Πριν από αυτό το νόμο, τα μέλη του κάθε κόμματος φρόντιζαν να μαζεύουν συνδρομές και να κάνουν εκδηλώσεις για συγκέντρωση χρημάτων προσφέροντας και εθελοντική εργασία. Αυτή η τακτική άρχισε να φθίνει από το 1981 και σήμερα όλα τα κόμματα είναι κρατικά εξαρτώμενα ως προς τα οικονομικά τους. Τα χρήματα αυτά όμως δεν φτάνουν από την στιγμή που δεν υπάρχει και εθελοντική εργασία και έτσι υποκύπτουν στην ιδιωτική οικονομική βοήθεια, όπως είπε και ο ναύαρχος, το πρωτοπαλίκαρο του κ. Κασσελάκη, ο κ. Αποστολάκης. Το θέμα είναι ότι οι οικονομικές συνδρομές στα κόμματα είναι αδιαφανείς και θα δείτε που ο Κασσελάκης, ερχόμενος αντιμέτωπος με την σκληρή πραγματικότητα, θα προτείνει και θα εφαρμόσει το Αμερικάνικο σύστημα οικονομικής συνδρομής στα πολιτικά κόμματα.
Περιμένοντας να έρθει από το Αμέρικα o Stefanos, ας ασχοληθούμε και λίγο με το ΠΑΣΟΚ, που στις τάξεις του είχε έναν Δούρειο Ίππο, τον κ. Χριστοδουλάκη, που πήγε να υποστηρίξει τον «μια ολίγη δήμαρχο Αθηναίων» κ. Δούκα. Ο κ. Δήμαρχος βγήκε μπροστά και πρότεινε και κομματικές διαδικασίες για εκλογή του προέδρου του ΠΑΣΟΚ. Είναι σίγουρο ότι μέσα στο ΠΑΣΟΚ έχει κι άλλους υποστηριχτές και πιστεύω ότι είναι οι δυνάμεις που θέλουν να δημιουργήσουν αυτό το μόρφωμα-υβρίδιο, την λεγόμενη «Κεντροαριστερά» που παίζει πολύ μετά τις Ευρωεκλογές από τα ραδιόφωνα. Ο σκοπός τους είναι όχι απλώς να ρίξουν τον Μητσοτάκη, αλλά να αναρριχηθούν αυτές οι δυνάμεις στην εξουσία, οι οποίες εκπροσωπούνται από οικονομικά συμφέροντα που τώρα είναι εκτός παιχνιδιού. Αυτό είναι προφανές από το ότι όλοι έχουν επικεντρωθεί στο πρόσωπο του προέδρου του ΠΑΣΟΚ και όχι στο πολιτικό του πρόγραμμα. Θα φανεί καθαρά ο ισχυρισμός μου την Κυριακή που θα συνεδριάσει η Κ.Ε. του Κινήματος.
Μέχρι τώρα κανείς δεν αναφέρεται σε πολιτικό πρόγραμμα, το οποίο αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη για την αλλαγή πολιτικής στην χώρα. Εδώ που τα λέμε όμως τα περιθώρια του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΡΙΖΑ είναι περιορισμένα γιατί τον χώρο τον έχει αλώσει ο Μητσοτάκης. Είναι λοιπόν πολύ δύσκολο αυτή την χρονική συγκυρία να καταφέρει το ΠΑΣΟΚ να παρουσιάσει πραγματικά ένα πολιτικό πρόγραμμα όχι κατ’ ανάγκη φιλολαϊκό, αλλά ρεαλιστικό που θα εκσυγχρονίσει την χώρα και θα την φέρει σε τροχιά πραγματικής ανάπτυξης και όχι επίπλαστης μέσω της ανάπτυξης του τομέα των υπηρεσιών.
Για να παρουσιάσει το ΠΑΣΟΚ ένα νέο πρόγραμμα είναι απόλυτη ανάγκη να βγει το συντομότερο από την εσωστρέφεια και να χρησιμοποιήσει όλες τις δυνάμεις του ώστε να επεξεργαστεί ένα ρηξικέλευθο πρόγραμμα για την κυβέρνηση της επόμενη μέρας. Στο χέρι του κ. Ανδρουλάκη είναι να οδηγήσει την επερχόμενη Κεντρική Επιτροπή του κόμματος σε λογικές πολιτικού προγράμματος και όχι προσωπικών επιλογών. Δεν πρέπει να παρασυρθεί από τον κ. Δούκα και διάφορους άλλους βαρόνους και να πέσει στο πεδίο αντιπαράθεσης προσώπων. Θα πρέπει να γνωρίζει ο κ. Ανδρουλάκης ότι οι προσωπικές πολιτικές δεν είναι ανεκτές από το ΠΑΣΟΚ και ότι θα πρέπει να έρχονται πάντα στο πεδίο της ιδεολογικής και πολιτικής αντιπαράθεσης γιατί τότε και μόνο τότε μπορεί να παραχθεί βιώσιμο πολιτικό πρόγραμμα που δεν εξαρτάται από πρόσωπα, αλλά από ιδέες.
ΥΓ. «Μια ολίγη» λέγανε παλιά την μισή μερίδα λουκουμάδες…
