Η ηθοποιός Τίνα Γεωργουσίου μιλάει στην Μαίρη Γκιώνη – Λαρεντζάκη
Η Τίνα Γεωργουσίου είναι ηθοποιός και γεννήθηκε την άνοιξη στις 3 Απριλίου στην Αθήνα. Με σκηνοθέτη τον Γιώργο Πετρινόλη, έχει συμμετάσχει σε αρκετές παραστάσεις, όπως «Ο Άι Βασίλης στην φυλακή με τους 83 αρουραίους» του Ευγένιου Τριβιζά (δραματοποιημένο παραμύθι), «Μια τρελή-τρελή σαραντάρα» του Αλέκου Σακελλάριου, «Το λάθος πάτωμα», (μονόπρακτο) και «Οι μικροί Φαρισαίοι» του Δημ. Ψαθά. Επίσης, έχει λάβει μέρος στο θεατρικό έργο «Σφαίρες μέσα στο Μπροντγουέι» του Αμερικάνου συγγραφέα και ηθοποιού Γούντι Άλεν, το οποίο παρουσιάστηκε στο Θέατρο Μελίνα Μερκούρη σε σκηνοθεσία της Κουράκου Ριάνας της σχολής Let’s st-art musical.
Στο Θέατρο «Ειρήνη Παππά», τον Αύγουστο του 2024 «ανοίγει» με αρχαιοελληνικό χορό την έναρξη του 20ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ Θεάτρου στην Κορινθία, ενώ ενσαρκώνει την Ξανθίππη ερμηνεύοντας απόσπασμα από το γνωστό έργο «Ξανθίππη η γυναίκα του Σωκράτη» του Γιώργου Α. Χριστοδούλου. Για την συμμετοχή της, τιμήθηκε από τους διοργανωτές του Φεστιβάλ, με βραβείο Επαίνου.
Τέλος, έχει ασχοληθεί με το μπαλέτο στη σχολή «Μυρτώ Κυρίτση» και έχει μεγάλη εμπειρία σε αρκετά είδη χορού (λάτιν, καμπαρέ, σύγχρονο κ.α.) ενώ για τρία χρόνια ασχολήθηκε εντατικά και με μαθήματα πιάνου.
Φέτος, ενσαρκώνει την «Μάντυ» στο έργο «Ομφάλιος Λώρος», σε κείμενο και σκηνοθεσία Γιώργου Α. Χριστοδούλου.
«ΠΑΛΜΟΣ»: Κα Γεωργουσίου, σε ποιο περιβάλλον μεγαλώσατε και ποια ήταν τα παιδικά σας χρόνια;
ΤΙΝΑ ΓΕΩΡΓΟΥΣΙΟΥ: Μεγάλωσα μαζί με την αδελφή μου, με αγάπη και φροντίδα αλλά να σας πω την αλήθεια, το καθεστώς ήταν κάπως πατριαρχικό. Σε ηλικία μόλις 16 χρόνων έχασα την μητέρα μου δυστυχώς από την κακιά αρρώστια και ξαφνικά ανέλαβα τα καθήκοντά της. Ο θάνατός της, όπως ήταν φυσικό, στιγμάτισε καίρια την εφηβεία μου απ’άκρη σ’άκρη. Έχασα τον κόσμο μου… Υπήρχε βεβαίως και η αδερφή μου η Νικολλέτα η οποία όμως ήταν αρκετά μικρότερη – μόλις εννέα ετών! Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα από όλους μας να υπάρξει γενικότερα ένας αποπροσανατολισμός στα πάντα!
«Π»: Τι σας ώθησε στην υποκριτική;
Τ.Γ.: Η υποκριτική ήταν ένα στοίχημα με τον εαυτό μου, για να διώξω κάποιες φοβίες του παρελθόντος και να εξελιχθώ ως άνθρωπος. Ήταν για μένα μια δοκιμασία. Εξ άλλου, η ζωή είναι πάντα ένα ξεκίνημα, όπως λέει και ο Φραντς Κάφκα. Τώρα πλέον νιώθω πως οι φόβοι έχουν αντικατασταθεί με μια εσωτερική μαγική δύναμη που υπάρχει μέσα μου κάθε φορά που ενσαρκώνω έναν ρόλο. Το να γίνεσαι ένας άλλος πάνω στη σκηνή, προσωπικά το θεωρώ ένα μικρό θαύμα.
«Π»: Τι είναι το θέατρο για εσάς;
Τ.Γ.: Η Μαίρη Αρώνη είχε πει πως το θέατρο είναι αφιόνι. Δεν είχε και άδικο… Για μένα είναι κυρίως δραπέτευση στην ανάγκη για φως. Αυτό είναι. Ακούστε, όλοι οι άνθρωποι έχουμε στην ψυχή μας κάποια σκοτάδια. Αυτά ακριβώς τα σκοτάδια προσπαθούμε να απαλείψουμε. Μα τι άλλο θα μπορούσε να είναι το θέατρο, εκτός από ανάγκη και φως;
«Π»: Ποια ήταν η πρώτη σας επαφή με το θέατρο;
Τ.Γ.: Θυμάμαι, πως σε ηλικία 8 ετών είδα το θεατρικό έργο «Η Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων». Είχα πάει με την μητέρα μου. Έζησα το παραμύθι της σκηνής και την απόλυτη ταύτιση με εκείνο το κοριτσάκι. Εντυπωσιάστηκα με όλη αυτήν την αίσθηση του χορού, της μουσικής και των φώτων που αναβόσβηναν με κείνο τον τρόπο που έβλεπαν τότε τα παιδικά μου μάτια.
Το συνεχόμενο χειροκρότημα στο τέλος, τάραξε συθέμελα την ψυχή μου. Εκείνο το βράδυ, είδα έναν άλλο κόσμο. Διαφορετικό! Επηρεασμένη, ξεκίνησα άμεσα μπαλέτο και κάποια χρόνια αργότερα, άρχισα υποκριτική και χορό στη σχολή Let’s st-art musical της Ριάνας Κουράκου με παραστάσεις.
Σ’αυτό το σημείο, θέλω να πω ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στον Γιώργο Πετρινόλη, τον σκηνοθέτη στον θεατρικό χώρο των Καλυβίων, ο οποίος πράγματι με οδήγησε σωστά στα πρώτα μου θεατρικά βήματα.
«Π»: Πώς βλέπετε τα πράγματα στο θέατρο μετά τις απανωτές κρίσεις; Έχει βρεί τον βηματισμό του;
Τ.Γ.: Σήμερα το θέατρο βρίσκεται σε μια περίοδο ανασυγκρότησης και επαναπροσδιορισμού. Σίγουρα οι όποιες δυσκολίες έχουν επηρεάσει μετά την κρίση τον κλάδο βαθιά. Εντούτοις έχει δείξει, θα έλεγα, μια ανθεκτικότητα. Θεωρώ ότι έχουμε αρχίσει να διαβαίνουμε ως άνθρωποι της Τέχνης, το «ουράνιο τόξο» της θέλησης για γνώση, αλλά και της εξέλιξης του πνεύματος. Όσο για τον βηματισμό που αναφέρετε, πιστεύω ακράδαντα πως αυτός, είναι αλληλένδετος με πολλά στοιχεία αλλά πρωτίστως με τις συμπεριφορές των ανθρώπων μέσα στον συγκεκριμένο χώρο του θεάτρου.
«Π»: Ποιοι ρόλοι πιστεύετε πως είναι στα μέτρα σας;
Τ.Γ.: Στην υποκριτική δεν υπάρχουν ούτε πλαίσια, ούτε μέτρα, ούτε και όρια. Αν έχεις πάθος, αγάπη, προσήλωση, πείσμα και σωστή καθοδήγηση από τον σκηνοθέτη, μπορεί ο κάθε ηθοποιός να υποδυθεί με επιτυχία όλους τους ρόλους. Εδώ, να μου επιτρέψετε να πω και κάτι ακόμα: εύκολος ρόλος για τον ηθοποιό, δεν υπάρχει. Κανένας. Ο κάθε ένας, έχει τις δικές του δυσκολίες.
«Π»: Ποιο ρόλο εσείς θέλετε να ερμηνεύσετε;
Τ.Γ.: Από κάποια στιγμή και μετά, μελέτησα και συνεχίζω βεβαίως να μελετώ, την παγκόσμια λογοτεχνία και γενικότερα ό,τι αφορά το θέατρο. Στέκομαι λοιπόν, στην κατανόηση των κειμένων. Αυτό είναι, το Α και το Ω. Δεν σας κρύβω, πως ναι, από κάποιους ρόλους, έχω πράγματι εντυπωσιαστεί. Ο ρόλος όμως που ονειρεύομαι να ερμηνεύσω είναι ο ρόλος της χαροκαμένης μάνας, στον «Ματωμένο Γάμο» του Λόρκα, αυτού του υπέροχου ποιητή. Τον θεωρώ τον πιο καταλυτικό ρόλο στο παγκόσμιο θεατρικό στερέωμα.
«Π»: Ποια η σχέση σας με το κοινό;
Τ.Γ.: Η αλήθεια λοιπόν είναι πως όχι μόνο με το κοινό, αλλά γενικά με τους ανθρώπους, νοιώθω πως διατηρώ μια άρρηκτη σχέση. Είμαι αυθόρμητη τόσο, που είναι φορές που έχω παρεξηγηθεί. Έχω όμως όρια και αυτά είναι αυστηρά. Εκείνο που με χαρακτηρίζει – και που είναι η κατάρα μου και η αλήθεια μου μαζί – είναι πως δεν μπορώ να πω ψέματα. Αυτό το έχω πληρώσει πολλές φορές στην ζωή μου, με τον έναν ή με τον άλλο τρόπο. Προσπαθώ να είμαι έντιμη και κυρίως δίκαιη. Το κοινό του θεάτρου, είναι αυτό που καταλαβαίνει, αφουγκράζεται, παρατηρεί, συγκινείται, θαυμάζει και σίγουρα απαιτεί. Με το κοινό, οφείλεις να είσαι ευγενής και να το σέβεσαι.
«Π»: Τις δυσκολίες της δουλειά σας πώς τις αντιμετωπίζετε;
Τ.Γ.: Πιστεύω πως όλοι οι ηθοποιοί έχουμε ανασφάλειες. Δεν γνωρίζω εάν πραγματικά αυτή η ανασφάλεια λέγεται αυτό που λέμε «δημιουργική». Γνωρίζω όμως πολύ καλά πως καμιά παράσταση δεν είναι ίδια με την προηγούμενη.
Ο κάθε ηθοποιός πάνω στην σκηνή, δεν ερμηνεύει μόνο τον ρόλο του, αλλά κυρίως παίζει με το ίδιο το νευρικό του σύστημα. Εκείνο που με διακρίνει λοιπόν είναι η υπομονή η συνέπεια η εργασία που θα κάνω κυρίως στο σπίτι πριν πατήσω το πόδι μου στην σκηνή για να παίξω. Θεωρώ πως πρέπει να είμαι έτοιμη να αντιμετωπίσω το ο,τιδήποτε σε μια παράσταση που είμαι μέρος της. Γενικά στους ηθοποιούς είναι απαραίτητο να υπάρχει ψυχραιμία και θετική σκέψη. Έτσι προσωπικά τουλάχιστον αντιμετωπίζω τις όποιες δυσκολίες στον χώρο του θεάτρου. Αυτές ακριβώς οι δυσκολίες σηματοδοτούν γενικότερα την εξέλιξή μας ως άνθρωποι. Παρ’ όλα αυτά, ομολογώ πως με τον εαυτό μου είμαι και σκληρή και αυστηρή.
«Π»: Πιστεύετε στο ταλέντο;
Τ.Γ.: Στο ταλέντο πιστεύω ναι, αλλά δεν είναι όμως η βάση. Κυρίως πιστεύω στο πάθος, και στο να αγαπάς αυτό που κάνεις. Εάν δεν υπάρχουν λοιπόν αυτές οι προϋποθέσεις το ταλέντο είναι απλά μια άχρηστη λέξη. Γιατί ποτέ δεν θα μπορέσει κάποιος να το εξελίξει. Κατά την ταπεινή μου γνώμη, ο κάθε ηθοποιός πρέπει να έχει στο μυαλό του τρεις μόνο λέξεις: Δουλειά, δουλειά, δουλειά.
«Π»: Θέατρο, κινηματογράφος, τηλεόραση. Τι αγαπάτε;
Τ.Γ.: Φυσικά το θέατρο, αν και όλα το κάθε ένα ξεχωριστά έχουν την ακριβή τους σημασία. Ο κινηματογράφος π.χ. θεωρώ πως κατά κύριο λόγο αφορά περισσότερο την σκηνοθεσία. Από την άλλη με την τηλεόραση γίνεσαι γνωστός. Η διαφορά ποια είναι; Πως είτε στον κινηματογράφο, είτε στην τηλεόραση οι σκηνές μπορούν να γυριστούν τόσες φορές, μέχρι να τους δοθεί η τελική τους μορφή. Το θέατρο όμως είναι άλλο πράγμα. Εκεί οι σκηνές δεν γυρίζονται. Παίζονται ζωντανά μια φορά και επανάληψη δεν έχει. Συνεπώς έχουμε να κάνουμε με έναν ζωντανό οργανισμό και την άμεση σχέση που έχει με το κοινό. Ένα κοινό που βρίσκεται παρόν. Είναι εκεί, μπροστά σου! Το βλέπεις!
«Π»: Ανοίγουν οι πόρτες σήμερα στους νέους ηθοποιούς, τους δίνονται ευκαιρίες;
Τ.Γ.: Η αλήθεια είναι ότι σήμερα, υπάρχουν περισσότερα θέατρα σε σύγκριση με περασμένες εποχές. Σαφώς και οι καταστάσεις γενικά στα θέατρα έχουν δυσκολέψει. Είναι γνωστό από όλους μας, πως τα πράγματα έχουν «σφίξει» πάρα πολύ. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν δίνονται ακόμα και στις μέρες μας ευκαιρίες. Ξέρετε, η ερώτηση που κάνω στον εαυτό μου πολλές φορές είναι η εξής: Έχεις στόχους, κυρία Γεωργουσίου; Τους βλέπεις μπροστά σου; Θέλω να πω, πως αν κάποιος αξίζει και το θέλει πραγματικά και κυρίως εάν πιστέψει στον εαυτό του, η εξέλιξή του πάνω στην τέχνη της υποκριτικής είναι μονόδρομος.
«Π»: Μιλήστε μας για την πρόσφατη επιτυχία σας – ερμηνεία στον ρόλο της Μάντυ για το έργο με τίτλο «Ομφάλιος Λώρος» του εξαιρετικού συγγραφέα και σκηνοθέτη Γιώργου Α. Χριστοδούλου.
Τ.Γ.: Ο «Ομφάλιος Λώρος», όπως έχουν γράψει κριτικοί θεάτρων και άνθρωποι του πνεύματος, είναι ένα από τα πιο σπουδαία θεατρικά έργα, του συγκεκριμένου συγγραφέα. Τώρα επειδή με ρωτάτε για το ρόλο της «Μάντυ», θα σας πω πως είναι εξαιρετικά δύσκολος και απαιτητικός! Η κινητήριος δύναμη μου υπήρξε πάνω απ΄ όλα ο Θεός, που με την βοήθειά του, έπρεπε να ξεπεράσω τον εαυτό μου. Είναι ένας ρόλος κλειδί που ήδη με έχει χαράξει, είναι μάθημα ζωής για την υποκριτική μου, αφήνοντας μέσα μου μια πολύ βαριά σφραγίδα.
Ο Χρίστος Γεωργίου, ο Γιώργος Μιχάλης και η Μυρτώ Λελόβα, δώσαμε μάχη με πρόβες μηνών, με μεγάλη προσπάθεια και δυσκολίες. Υπήρξαν μεγάλες ανατροπές κατά την διάρκεια της προετοιμασίας. Όμως ο δάσκαλος μας και εμπνευστής της όλης αυτής προσπάθειας ο συγγραφέας και σκηνοθέτης μας, Γιώργος Α. Χριστοδούλου, ήταν πάντα εκεί. Με υπομονή, επιμονή και κυρίως με διδασκαλία μας καθοδήγησε με τον ιδιαίτερο και μοναδικό του τρόπο για να φτάσουμε το έργο εκεί που του έπρεπε.
«Π»: Ποιες συνεργασίες σας ξεχωρίζετε;
Τ.Γ.: Για μένα, η κάθε μία συνεργασία είναι ξεχωριστή. Εκείνο όμως που θα μου μείνει χαραγμένο στην μνήμη μου, ήταν όταν με κάλεσαν να πραγματοποιήσω την έναρξη του 20ου Πανελλήνιου Φεστιβάλ στην γενέτειρα της αείμνηστης Ειρήνης Παπά στο ομώνυμο θέατρο στο Χιλιομόδι Κορινθίας. Ήταν μεγάλη τιμή για μένα.
«Π»: «Ξανθίππη η γυναίκα του Σωκράτη». 20ο Φεστιβάλ Θεάτρου Χιλιομόδι 24/7/24. Πείτε μας για τον πρωταγωνιστικό ρόλο σας και ποια η απήχηση του κοινού;
Τ.Γ.: Αχ… τι μου θυμίσατε τώρα…! Το άγχος που είχα πριν βγω σε ένα κατάμεστο θέατρο; Το δέος που ένοιωθα; Η λαχτάρα που με κατέκλυζε; Το Φεστιβάλ ήταν γεγονός πως θα ξεκινούσε με τον Αρχαίο χορό της Ξανθίπης, που είχα ετοιμάσει. Και μέσα σ΄ όλα αυτά, ήχησε στ’ αυτιά μου το τρίτο κουδούνι. Ξαφνικά, η μουσική άρχισε να παίζει και βγήκα στη σκηνή. Αφού παρουσίασα τον Αρχαίο Χορό, στη συνέχεια ερμήνευσα απόσπασμα της Ξανθίππης προσπαθώντας να δώσω τον καλύτερο μου εαυτό. Στο τέλος, το χειροκρότημα του κόσμου, η συγκίνηση που ένοιωσα, η τιμητική διάκριση που μου απενεμήθη από την Πρόεδρο του Φεστιβάλ, την κα Τσόγκα, ήταν για μένα κάτι που όσο ζω, δεν θα ξεχάσω ποτέ!
«Π»: Τι σας θλίβει στον χώρο του θεάτρου;
Τ.Γ.: Σε όλα τα επαγγέλματα υπάρχουν δυσκολίες. Θα πω μόνο αυτό για τους συναδέλφους στο χώρο: Την οποιαδήποτε υποκρισία οφείλουμε να την παρουσιάζουμε μόνο όταν βρισκόμαστε πάνω στην σκηνή και να την ενσωματώνουμε πάνω στον ρόλο μας. Ο σκοπός όμως, είναι να βλέπεις το στόχο σου. Ξέρετε, μια από τις τρομερότερες προτάσεις που έχουν ειπωθεί, είναι το «γνώθι σεαυτόν». Ήταν ένα από τα Δελφικά Παραγγέλματα που ήταν χαραγμένα στην είσοδο του Ναού του Απόλλωνος στους Δελφούς. Αργότερα, γι’ αυτή την πρόταση και περί αυτογνωσίας, μίλησε αναλυτικά και ο Σωκράτης βέβαια… Έχω δουλέψει πολύ με τον εαυτό μου. Είμαι ένας πολύ απλός και καθημερινός άνθρωπος που φροντίζω να εξελίσσομαι και να προσπερνώ οποιεσδήποτε κακίες στοχευόμενες ή και μη.
«Π»: Κα Γεωργουσίου, τι άλλο ετοιμάζετε για το μέλλον;
Τ.Γ.: Ετοιμάζω την Ξανθίππη τη γυναίκα του Σωκράτη στην ολότητά της. Όλοι γνωρίζουν πως κι αυτό είναι ένα έργο του Γιώργου Α. Χριστοδούλου. Ένας τρομερός μονόλογος, που για πάνω από δέκα χρόνια έχει δείξει την διαχρονική του αξία. Γιατί την Ξανθίππη, την έχουν ερμηνεύσει στο παρελθόν τρείς μεγάλες θεατρίνες. Το 2012 η Τζένη Κολλάρου – Καλέργη (η γυναίκα του αειμνήστου Λυκούργου Καλλέργη), στο θέατρο Ελεύθερη Έκφραση, το 2017 η Ματθίλδη Μαγγίρα στο θέατρο Γκλόρια και το 2022 η Όλγα Πρωτονοταρίου στο θέατρο Αλκμήνη. Καταλαβαίνετε λοιπόν το βάρος… Κι έτσι είναι ακριβώς. Γιατί εδώ που τα λέμε, το Θέατρο από την Αρχαία εποχή έως σήμερα, δεν φαντάζεστε τι βάρος κουβαλάει στις πλάτες του…
