Περί επιδομάτων – γράφει ο Γιώργος Πένταρης

Στην επικαιρότητα κυριαρχεί, μετά τα Πασχαλινά ευχολόγια και τις μαζικές εξόδους σε ράχες και λαγκάδια, χωριά και παραλίες των «άφραγκων» νεοελλήνων, η επιδοματική πολιτική της ΝΔ, που κατακεραύνωνε τον ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν κυβέρνηση. Αυτά τα επιδόματα μού θυμίζουν εκλογές και η δικαιολογία της κυβέρνησης είναι ότι θα πρέπει να επιστρέψει στους μη προνομιούχους ενοικιαστές και χαμηλοσυνταξιούχους, το ποσό των 250 ευρώ που – άκουσον άκουσον! – είναι το μέσο ενοίκιο κατοικίας την σήμερον ημέραν! Όταν η κυβέρνηση λέει ότι το μέσο ενοίκιο είναι 250 ευρώ, το οποίο ποσό προκύπτει από την ΑΑΔΕ, στην οποία έχουν καταχωρηθεί τα ενοικιαστήρια, τότε παραδέχεται ότι υπάρχει μεγάλη φοροδιαφυγή γιατί το ποσό αυτό είναι σε δυσαρμονία με την αίσθηση της κοινής γνώμης για το ύψος των ενοικίων. Αυτό που λέω είναι αυταπόδεικτο, αν δούμε λίγο τις τιμές ενοικίων σε ηλεκτρονικές εφημερίδες μικρών αγγελιών.

Είπαν οι κυβερνητικοί παράγοντες ότι το μέτρο θα είναι μόνιμο από τούδε και στο εξής, αλλά εμένα μου θυμίζει κατά κάποιο τρόπο την περίφημη ΑΤΑ – αν θυμάστε. Κάτι τέτοιο θα γίνει και με αυτή την παροχή. Κατά τη γνώμη μου, τα 250 ευρώ δεν θα σώσουν κανέναν ενοικιαστή ούτε κανέναν μικροσυνταξιούχο και πιστεύω ότι αυτή η παροχή έχει ημερομηνία λήξης. Αν δούμε «οικονομίστικα» το θέμα, θα διαπιστώσουμε ότι είναι μια πολιτική επιδότησης που κάνουν τα μεσαία στρώματα σε πιο ασθενείς ομάδες του πληθυσμού, ένα είδος δηλαδή κοινωνικής ή σοσιαλιστικής πολιτικής με την χρήση του δίδυμου φορολόγηση – επιδότηση.
Με αυτό το μέτρο, της «επιδότησης» κατά κάποιο τρόπο του ενοικίου, αναγνωρίζεται για άλλη μια φορά από την κυβέρνηση το ζήτημα της έλλειψης κατοικίας. Δεν υπάρχουν σπίτια να νοικιάσουν οι ενδιαφερόμενοι, αλλά από την άλλη πλευρά ακούμε ότι υπάρχουν 700.000 κλειστές κατοικίες πανελλαδικά. Ακούμε διάφορες δικαιολογίες όπως ότι φταίει η χρυσή βίζα, λες και η χρυσή βίζα πήρε τα σπίτια και τα πήγε στην Κίνα. Ακούμε δικαιολογίες για το AirBnb, αλλά δεν λένε πόσο έχει αυξήσει το εθνικό τουριστικό προϊόν αυτή η επιχειρηματική δραστηριότητα, που δίνει μια βοήθεια στα οικονομικά διαφόρων μικρομεσαίων που έχουν δύο ή τρία διαμερίσματα από την σκληρή τους εργασία για μια ζωή.
Όλοι αποσιωπούν τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ιδιοκτήτες από τους ενοικιαστές. Είναι η υπερφορολόγηση που αυξάνεται εκθετικά μετά το τρίτο ακίνητο και η κάκιστη χρήση του μισθίου από τους ενοικιαστές. Θα σας αναφέρω δύο περιπτώσεις:
Η κουνιάδα μου, η οποία ζει στην Αυστραλία, είχε νοικιάσει διαμέρισμα 120 τμ σε χήρα στρατηγού που της «έφαγε» 5 νοίκια και δεν έβγαινε από το σπίτι. Η κουνιάδα μου έβαλε δικηγόρο, τον πλήρωσε 800 ευρώ και έχασε και τα νοίκια. Αποτέλεσμα; Ένα κενό διαμέρισμα που μπορεί να στεγάσει τρεις φοιτητές ή μια πενταμελή οικογένεια συν μια κενή γκαρσονιέρα. Καμιά προστασία από το κράτος.
Η δεύτερη περίπτωση εντελώς πρόσφατη στα Σεπόλια. Ιδιοκτήτης που μένει στον πρώτο όροφο πολυκατοικίας, νοίκιασε το ισόγειο, του έφαγε ενοίκια 1.000 ευρώ, έγινε στο σπίτι μεγάλη ζημιά από διαρροή γιατί δεν ειδοποιήθηκε ο ιδιοκτήτης (ο οποίος μένει, όπως είπαμε, από πάνω, στον πρώτο όροφο), φέσι 500 ευρώ στο ρεύμα και ένα σπίτι αχούρι. Στα 1.000 ευρώ ο ιδιοκτήτης θα πληρώσει φόρο 150 ευρώ όπως έγινε και με την κουνιάδα μου.
Αυτά και άλλα χειρότερα είναι τα αίτια που τα διαμερίσματα είναι κλειστά και δεν υπάρχουν κατοικίες όπως λένε. Ποια είναι η προστασία των ιδιοκτητών; Δεν θα έπρεπε η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση, να θεσπίσει κάποια μέτρα προστασίας των ιδιοκτητών; Για παράδειγμα, αυτός που νοικιάζει δεν θα έπρεπε να έχει λογαριασμό στην τράπεζα και να φέρνει μια ανάλυση στον ιδιοκτήτη αν θέλει να νοικιάσει; Δεν θα έπρεπε, όπως γίνεται στο εξωτερικό, να αφαιρείται από την τράπεζα αυτόματα το ποσό που άφησε «φέσι» ο ενοικιαστής;
Να σημειώσω εδώ αυτό με την εγγύηση δύο ενοικίων είναι κενό γράμμα. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει Σώμα Επιθεωρητών όπως οι ενεργειακοί μηχανικοί, κατά κάποιο τρόπο, που να καταγράφουν λεπτομερώς την κατάσταση του μισθίου πριν την ενοικίαση και την κατάσταση μετά, ώστε να υπάρχει επιβάρυνση του ενοικιαστή για οποιεσδήποτε ζημιές δικής του υπαιτιότητας όπως γίνεται στο εξωτερικό; Δεν θα πρέπει να γίνεται κάθε έξι μήνες επιθεώρηση του μισθίου για να διαπιστώνεται η ορθή του χρήση;

Και κάτι ακόμη που είχα γράψει παλιότερα και είχε αναφερθεί πριν ένα χρόνο από κυβερνητικά χείλη. Να θεσπιστεί ηλεκτρονικό point system ενοικιαστών ώστε ο κάθε ιδιοκτήτης να γνωρίζει το ποιόν του ανθρώπου που θα βάλει σπίτι του από τις ενημερώσεις προηγούμενων ιδιοκτητών εκμισθωτών. Στο μητρώο αυτό θα μπορεί να γράφει και ο ενοικιαστής τα προβλήματά του με τον ιδιοκτήτη γιατί προφανώς δεν είναι όλοι οι ιδιοκτήτες αθώες περιστερές. Αν θα γίνουν τα παραπάνω τότε είναι σίγουρο ότι θα ανοίξουν διάπλατα τα κλειστά διαμερίσματα που υπάρχουν.
Άκουσα στο ραδιόφωνο μια είδηση ότι κάποια μεγάλα κτήρια που έχει στην διάθεσή του το δημόσιο θα ανακατασκευαστούν για να γίνουν λαϊκές κατοικίες, όπως π.χ. τα προσφυγικά χαλάσματα απέναντι από το γήπεδο του Παναθηναϊκού. Έχουν σκεφτεί οι ιθύνοντες το μοντέλο διαχείρισης; Το ρωτώ γιατί αν είναι όπως των φοιτητικών εστιών, τα διαμερίσματα θα διαλυθούν εντός διετίας.
Η έλλειψη κατοικίας έχει χρησιμοποιηθεί και ως δικαιολογία για την υπογεννητικότητα και τη μείωση των γάμων. Λένε, πώς να παντρευτεί το παιδί αφού δεν έχει σπίτι να μείνει με την σύζυγο; Αυτό το παραμύθι τροφοδοτείται και κατά κόρον από τα μέσα ενημέρωσης που προάγουν στο βωμό της διαφήμισης μια πολυτελή ζωή. Το βλέπουμε καθημερινά είτε στις ειδησεογραφικές εκπομπές, είτε στα υπερπολυτελή σήριαλ, είτε στα reality shows. Εντυπώνεται στο μυαλό του έφηβου και του νέου, αυτή η αντίληψη και από την στιγμή που έχει την οικονομική βοήθεια της οικογένειας αδιαφορεί για τα περεταίρω. Η κυβέρνηση από την άλλη πλευρά, αν και το γνωρίζει, δεν κάνει καμιά προσπάθεια να υποβοηθήσει την ιδεολογία της οικογένειας μέσα στην κοινωνία. Είναι γνωστό ακόμη και στους γνώστες του Μαρξισμού ότι ένας γάμος δημιουργεί οικονομία. Το λέω αυτό γιατί ένας εργένης με τον μισθό που παίρνει θα διαθέσει τουλάχιστον το μισό μισθό του στο νοίκι και τα υπόλοιπα θα κοιτάξει να περάσει τον μήνα ή ακόμη να τα σπαταλήσει άσκοπα. Αν όμως είναι παντρεμένος τότε θα έχει όλο τον μισθό της συζύγου και θα βολεύονται. Στο τέλος της δεκαετίας του ‘80 διέθετα για νοίκι το 60% του μισθού μου, αλλά με την σύζυγό μου εργαζόμενη τα καταφέραμε και κάναμε οικογένεια. Ένα ζευγάρι αρχίζει να σκέφτεται διαφορετικά το μέλλον του και κάνει οικονομίες για πολλούς λόγους π.χ. για διακοπές, για αγορά οικογενειακού αυτοκινήτου, για αγορά σπιτιού ή άλλων περιουσιακών στοιχείων. Έτσι δημιουργεί οικονομία μια οικογένεια και θα έπρεπε το ζήτημα αυτό να είναι ιδεολογικά στις ανώτερες προτεραιότητες της νυν κυβέρνησης και κάθε μελλοντικής.

Το ζήτημα της υπογεννητικότητας είναι Εθνικό Θέμα και θα πρέπει να αντιμετωπιστεί με αποφασιστικότητα και με αποδοχή κάθε κόστους ώστε οι γεννήσεις να ανέβουν στα τρία παιδιά ανά ζευγάρι. Η νεολαία είναι αυτή που δίνει σφριγηλότατα, αισιοδοξία και βεβαιότητα για το μέλλον σε κάθε έθνος και όχι οι συνταξιούχοι. Ως έθνος θα πρέπει όλοι να επωμισθούμε ευθύνες κυρίως οικονομικές ώστε να υποστηρίξουμε μέτρα καταπολέμησης της υπογεννητικότητας.
Προτείνω, λοιπόν, στα κόμματα να δεχθούν να υπάρξει επιβάρυνση του προϋπολογισμού ώστε κάθε γυναίκα για κάθε παιδί που γεννά να παίρνει άδεια από την εργασία της για τρία χρόνια με το 80% των αποδοχών της και συνεχή εκπαίδευση ώστε να μην μένει έξω από την αγορά εργασίας και να αποκτά πλήρη συνταξιοδοτικά δικαιώματα. Φανταστείτε το δέλεαρ για μια γυναίκα να είναι εκτός εργασίας για εννέα χρόνια αν αποκτήσει τρία παιδιά!!! Όλοι θα πουν ότι είναι μεγάλο το κόστος. Σωστά. Και όλοι θα πρέπει να το επιβαρυνθούμε γιατί τα Rafale και οι Belhara δεν πάνε μόνα τους στον πόλεμο… Θα ξεμείνουμε από νεολαία και θα μας φάνε οι Τούρκοι, κοιτάξτε γύρω σας τί γίνεται…
Χρόνια πολλά στους Γιώργηδες και στις Γιωργίες!