Καταργούνται (πάλι) οι πανελλαδικές και η σοβαρότητα

Το υπουργείο Παιδείας έχει πάρει τις αποφάσεις του. Επιτέλους απαλάσσονται τα παιδιά από τη στείρα παπαγαλία. Η τσάντα του μαθητή θα μένει στο σχολείο. Στόχος είναι  λιγότερη ύλη και περισσότερο ψηφιακό υλικό. Το σχολείο θα αποτελείται από σύνολο δραστηριοτήτων και μαθημάτων, όχι πια μαθήματα, μαθήματα και αποστήθιση.

Μην βιαστείτε να χαρείτε. Δεν είναι του σημερινού υπουργού οι δηλώσεις, είναι της κυρίας Άννας Διαμαντοπούλου, υπουργού το 2009. Αν θέλετε βέβαια να χαρείτε μπορείτε, μη σας το στερήσουμε, δεν παίρνουμε και τόσες μεγάλες χαρές σε κοινωνικό επίπεδο πλέον. Να σας πούμε λοιπόν ότι τα ανάλογα δηλώνει και το σημερινό υπουργείο. Αλλάζει ριζικά το σχολείο και απελευθερώνονται οι εισαγωγικές εξετάσεις για το πανεπιστήμιο. Μην ζορίζετε άλλο τα παιδιά σας, σύντομα θα βρουν κι αυτά τη χαρά τους!
Θα μπορούσαμε να το διασκεδάσουμε και εμείς, εάν γνωρίζαμε ότι μπαίνουμε σε προεκλογική περίοδο και τα κάθε πολιτικό κόμμα κάνει τις γνωστές ψηφοθηρικές του εξαγγελίες. Θα βλέπαμε το θέμα χιουμοριστικά. Όταν όμως τόσο σοβαροφανείς εξαγγελίες γίνονται στην αρχή των πανελλαδικών και των υπόλοιπων σχολικών εξετάσεων, δεν μπορούμε να μην ανατριχιάζουμε με την ανευθυνότητά τους ! Ξεχνάνε οι συντάκτες τους ότι πριν από όλους μας, τέτοιες τζούφιες υποσχέσεις φτάνουν πρώτα από όλους στα παιδιά. Τα οποία δεν έχουν την ωριμότητα ή τη γνώση να διακρίνουν το πολιτικό από το πολιτικάντικο, την υπόσχεση από την πράξη. Τους αρέσουν αυτές οι υποσχέσεις γιατί τα απαλάσσουν από ευθύνες. Τα παιδιά κοροϊδεύονται πιο εύκολα, οι υπόλοιποι όμως γιατί καροϊδευόμαστε; Θαυμάστε ανακοίνωση κυβερνητικού κόμματος, με την έναρξη των πανελλαδικών:
«Στόχος της εκπαιδευτικής ανασυγκρότησης που προτείνει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένα Δημόσιο, Δωρεάν, μαζικό και Δημοκρατικό σχολείο, ποιοτικά αναβαθμισμένο, που δεν θα χρειάζεται να πληρώνουν οι γονείς για την μόρφωση των παιδιών τους συνεχίζουμε το διάλογο με όλη την κοινωνία ώστε να προχωρήσουμε άμεσα στις επιβεβλημένες αλλαγές που θα ανακουφίσουν τους μαθητές και μαθήτριες από το άγχος των συνεχών εξετάσεων.
1. Δίχρονη προσχολική αγωγή και 12χρονη υποχρεωτική εκπαίδευση για όλες και όλους.
2. Ενιαίο λύκειο θεωρίας και πράξης και μεταλυκειακή δημόσια τεχνολογική εκπαίδευση,
3. Ελεύθερη πρόσβαση στη τριτοβάθμια εκπαίδευση.»
Ακόμα και ο πομπώδης πρόεδρος της Επιτροπής Εθνικού και Κοινωνικού Διαλόγου για την Παιδεία, Αντώνης Λιάκος, παρά τις μεγαλόπνοες ιδέες που διατύπωσε από την πρώτη ημέρα ανάληψης των καθηκόντων του, στο θέμα αυτό ήταν πιο συγκρατημένος. Συγκεκριμένα, προτείνει «μια συνολική αναδιοργάνωση της Μέσης Εκπαίδευσης η οποία θα ισχυροποιήσει το Γυμνάσιο κάνοντάς το τετραετές, ώστε να εξασφαλίζει έναν γεροδεμένο κορμό εκπαίδευσης που θα απλώνεται στα 4 χρόνια, και ταυτόχρονα θα αλλάξει το χαρακτήρα του διετούς Λυκείου το οποίο θα γίνει περισσότερο ερευνητικό, με δυνατότητες επιλογών ομάδων μαθημάτων». Παράλληλα, σύμφωνα με την έκθεσή του, θα υπάρχει η δυνατότητα για τους κατόχους του αναμορφωμένου απολυτηρίου του Λυκείου να έχουν πρόσβαση (χωρίς εξετάσεις) σε τμήματα στα οποία η ζήτηση είναι πολύ μικρή ή ελάχιστη, ενώ για τα τμήματα υψηλής ζήτησης θα χρησιμοποιηθεί, σε πρώτη φάση, το ισχύον σύστημα εξετάσεων. Σε δεύτερη φάση, όταν αποδειχθεί το εύρος, η αξιοπιστία και η λειτουργικότητα του νέου συστήματος, θα επιχειρηθεί και η σταδιακή αλλαγή των εξετάσεων και στον τομέα των σχολών υψηλής ζήτησης ». Σε βάθος χρόνου δηλαδή κι αφού ελέγξουμε την λειτουργικότητά του …
Την περασμένη Τρίτη κατατέθηκε στη Βουλή, από τον πρόεδρο της Επιτροπής των Μορφωτικών Υποθέσεών της, Κώστα Γαβρόγλου, πόρισμα 100 περίπου σελίδων. Στην πρόταση του κ. Γαβρόγλου, που συζητήθηκε  την Τρίτη στη Βουλή, προβλέπεται η θέσπιση νέου συστήματος εισαγωγής στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση που να αποδεσμεύει το Λύκειο από τις εξετάσεις εισαγωγής. Παράλληλα προτείνεται αναδιαμόρφωση της ύλης σε σχέση με τα Προγράμματα Σπουδών, συγγραφή νέων σχολικών εγχειριδίων και υποστηρικτικού υλικού, επιμόρφωση εκπαιδευτικών στα νέα Προγράμματα Σπουδών και τις νέες διδακτικές προσεγγίσεις.
Ο κ. Γαβρόγλου, κάνοντας λόγο για βάθος χρόνου 3-4 χρόνια, εισηγείται τη διαμόρφωση νέου τρόπου εισαγωγής στα Ανώτατα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα με διαδικασίες που δεν θα εξαρτώνται αποκλειστικά από την απομνημόνευση και θα εγγυώνται ότι οι μαθητές θα σπουδάζουν τα γνωστικά αντικείμενα που τους ενδιαφέρουν.
Επισημαίνεται ότι «αποσυνδέονται οι ενδοσχολικές εξετάσεις από την εισαγωγή στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση και δημιουργούνται προϋποθέσεις ώστε οι μαθητές να σπουδάζουν τα γνωστικά αντικείμενα που τους ενδιαφέρουν. Επίσης, διαμορφώνονται προϋποθέσεις για τον σταδιακό περιορισμό του ρόλου της παραπαιδείας που λειτουργεί απαξιωτικά ως προς το σύνολο του εκπαιδευτικού συστήματος».
Ένα πράγμα δεν μας είπε κι αυτός, όπως όλοι οι προηγούμενοι. Πώς θα καταφέρουν να εκπαιδεύσουν τα λιτοδίαιτα πανεπιστήμιά μας τους πολλαπλάσιους φοιτητές που θα θέλουν να φοιτήσουν ελεύθερα και χωρίς περιορισμούς. Σε ποιους χώρους, με τι υποδομές, πού θα βρεθούν τόσοι διδάσκοντες αφού οι προσλήψεις  έχουν παγώσει κλπ. Δηλαδή δεν μας είπε τίποτα για το εφικτό του πράγματος.
Μας έφερε στο νου ένα επίσης φιλόδοξο άρθρο. Στις 31 Ιανουαρίου 2009, με τίτλο «Λύκειο στα πρότυπα του Μπακαλορεά» ο Ευάγγ. Βενιζέλος γράφει στα «ΝΕΑ»: « Η θέση μου είναι ότι η Δευτεροβάθμια Εκπαίδευση πρέπει να διακριθεί σε δύο φάσεις: την πρώτη θα την αποτελεί το τετραετούς φοίτησης γυμνάσιο και τη δεύτερη το διετούς φοίτησης, κολεγιακού χαρακτήρα, λύκειο που πρέπει να οργανωθεί κατά τα πρότυπα του διεθνούς απολυτηρίου (Ι.Β). Το διετές λύκειο επιτρέπει στον μαθητή να ασχολείται με μικρό αριθμό (όχι μεγαλύτερο των έξι) μαθημάτων και να τα προσεγγίζει με τρόπο τελείως διαφορετικό από τον σημερινό: με σεμιναριακού τύπου μαθήματα, πρωτόλειες έρευνες και εργασίες, κάτι που θα οδηγεί και σε άλλου τύπου εξετάσεις, βασισμένες στην κριτική σκέψη και την ικανότητα σύνθεσης. Το απολυτήριο του νέου λυκείου θα οδηγεί στα ΑΕΙ όλους τους αποφοίτους. Για όλους υπάρχουν διαθέσιμες θέσεις στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση. Οχι όμως και σε όλα τα τμήματα πρώτης προτίμησης, όταν αυτά είναι υψηλής ζήτησης και άρα υψηλής βαθμολογίας (π.χ. ιατρικά, νομικά, αρχιτεκτονικά, παιδαγωγικά).»
Εν ολίγοις, κυρία και κύριοι της εκπαιδευτικής πολιτικής: ΑΥΤΑ ΜΑΣ ΤΑ ’ΠΑΝ ΚΙ ΑΛΛΟΙ. Όταν βρείτε πώς θα γίνουν ρεαλιστικά και πραγματοποιήσιμα όλα αυτά, ελάτε να μας ξανααναστατώσετε. Έως τότε, αφήστε τα παιδιά σε αυτούς που πραγματικά τα βοηθάνε!