Ομιλία Στέφανου Ξεκαλάκη στην Νομαρχιακή Επιτροπή του ΠΑΣΟΚ Αχαίας

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΕΦΑΝΟΥ ΞΕΚΑΛΑΚΗ,

ΓΡΑΜΜΑΤΕΑ ΤΗΣ Κ.Π.Ε. ΤΟΥ ΠΑΣΟΚ

ΣΤΗΝ ΑΝΟΙΧΤΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΝΟΜΑΡΧΙΑΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ  ΠΑΣΟΚ ΑΧΑΙΑΣ 

“Συντρόφισσες, Σύντροφοι,

Φίλες και Φίλοι,

Μιλώντας στην Πάτρα διακατέχομαι από ένα μεγάλο ρίγος συγκίνησης, αλλά και θλίψης.

Συγκίνησης, γιατί βρίσκομαι στον τόπο που γέννησε τρεις γενιές Πρωθυπουργών της μεγάλης Δημοκρατικής Προοδευτικής Παράταξης και θλίψης γιατί, η Αχαΐα, όπως και η πατρίδα μου η Κρήτη, μαγεύτηκαν από τις σειρήνες του αριστερίζοντος λαϊκισμού και γύρισαν την πλάτη στο ΠΑΣΟΚ, στην πολιτική δύναμη που άλλαξε προς τη θετική κατεύθυνση τον ρου της μεταπολιτευτικής ιστορίας του τόπου και της Ελληνικής κοινωνίας.

Κι η θλίψη γίνεται βρόγχος, που πνίγει τη γενιά μου, τη γενιά που από τα μαθητικά και φοιτητικά της χρόνια πάλεψε για τη δικαίωση του Αντρέα στις εκλογές του 93’, για την υλοποίηση του οράματος του εκσυγχρονισμού το 96’ και το 2000, για την επαναφορά του ΠΑΣΟΚ στην εξουσία μέσα από ένα καινοτόμο, προοδευτικό πρόγραμμα το 2009, για την πολιτική επιβίωση του ΠΑΣΟΚ το 2012 και το 2015.

Γίνεται βρόγχος που την πνίγει, γιατί αναλογίζεται ότι τόσα χρόνια αυτή αγωνίστηκε με αλτρουισμό  και αυταπάρνηση για να είναι ο χώρος πρωταγωνιστής των πολιτικών εξελίξεων και μαζί μ’ αυτόν πλειάδα στελεχών αποδέκτες των ωφελημάτων της εξουσίας, και τώρα στα δύσκολα, την άφησαν μόνη της να παλεύει για την υστεροφημία του Κινήματος, των ηγετών του και αυτών των ίδιων των μεγαλοστελεχών που σήμερα, χωρίς αιδώ, αφορίζουν το ΠΑΣΟΚ και την προσπάθεια που κάνει να ανασυγκροτηθεί και να αποτελέσει ξανά λύση προοπτικής για τα προοδευτικά στρώματα της κοινωνίας.

Συντρόφισσες, Σύντροφοι,

Είθισται στις ομιλίες που κάνουμε να αναλώνουμε πάρα πολύ χρόνο για τα κυβερνητικά πεπραγμένα.

Να κάνουμε αναλύσεις επί αναλύσεων για τα ψέματα του ΣΥΡΙΖΑ, για τα δεινά που επέφερε στον τόπο και στην κοινωνία, τόσο με τη στάση του ως αντιπολίτευση, όσο και με τους χειρισμούς του ως κυβέρνηση.

Σίγουρα αν αναρωτηθεί ο καθένας από εμάς αν τα πράγματα είναι καλύτερα ή χειρότερα σήμερα, σε σχέση με το Δεκέμβρη του 2014, θα απαντήσει χειρότερα.

Όπως χειρότερα ήταν το 2014 σε σχέση με το 2012 και πιο πριν με το 2010.

Όμως στην πολιτική, με την συγκριτική παρελθοντολογία ποτέ κανείς δεν ανέλαβε τη διακυβέρνηση του τόπου.

Γιατί αν συνέβαινε αυτό, τότε το ΠΑΣΟΚ, με τα όποια μικρά ή μεγάλα λάθη του, με τα όσα προσέφερε στη μικρή και μεσαία Ελληνική οικογένεια, δεν θα «αποχωριζόταν» ποτέ το Μέγαρο Μαξίμου.

Το να σταθώ λοιπόν σε κοινότυπες αναλύσεις δεν έχει κανένα νόημα και καμία αξία.

Το να ζητάω καθημερινά την παραίτηση της κυβέρνησης, που θα ήταν το επιθυμητό βάσει των δημοσκοπήσεων για τη συντριπτική πλειοψηφία του Ελληνικού Λαού και για μένα, είναι μάλλον μάταιο.

Μάταιο, γιατί, όπως έχει δείξει η ιστορία, οι κυβερνήσεις πέφτουν:

• είτε για εθνικούς λόγους, που το απεύχομαι,
• είτε επειδή αποκτούν το γνώθι σ’ αυτόν και αντιλαμβάνονται την αδυναμία τους να κυβερνήσουν, κάτι που ο κύριος Τσίπρας και η «παρέα» του από τη δίψα για την εξουσία δεν πρόκειται να αντιληφθούν ποτέ,
• είτε επειδή χάνουν τη δεδηλωμένη από την κοινοβουλευτική τους ομάδα, κάτι που επί της παρούσης δε διαφαίνεται, γιατί η πλειονότητα της σημερινής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας γνωρίζει ότι με τα πεπραγμένα της δεν πρόκειται να ξαναδεί το κοινοβούλιο ούτε με κιάλι.

Ως εκ τούτου, θα προτιμήσω να ασχοληθώ με το πώς θα μπορέσει ο χώρος που εκπροσωπώ να αποτελέσει την αξιόπιστη απάντηση, τη λύση προοπτικής για τα πλατιά παραγωγικά – δυναμικά στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας.

Γιατί, εκτός από τις εύκολες απαντήσεις στο ερώτημα γιατί να παραιτηθεί η σημερινή κυβέρνηση, έπεται επαγωγικά και αυτό του ποιός αντικαθιστά αυτό το καιροσκοπικό μόρφωμα που καθημερινά προκαλεί τη νοημοσύνη μας. 

Και η απάντηση σ’ αυτό δεν μπορεί να είναι ας φύγουν αυτοί κι ας έρθει όποιος να ‘ναι.

Αυτή είναι μια επικίνδυνη, απολίτικη απάντηση που δεν μπορεί να καλύπτει κανέναν προοδευτικό Έλληνα πολίτη.

Δε ζητάμε την εναλλαγή από την εξουσία του αριστερού λαϊκισμού του κ. Τσίπρα και του ΣΥΡΙΖΑ, από τον μεταρρυθμιστικό λαϊκισμό του κ. Μητσοτάκη και της δεξιάς κουστωδίας του.

Είτε πας στη Σκύλα, είτε στη Χάρυβδη, το ίδιο χαμένος είσαι.

Κι ο ΣΥΡΙΖΑ με τη Νέα Δημοκρατία έχουν αποδείξει ότι αποτελούν τις δύο όψεις του ίδιου νομίσματος.

Μοναδική στόχευση των αρχηγών τους και των επιτελείων τους είναι να φέρουν τα κόμματά τους στην εξουσία, αλλά ο Λαός να παραμένει στο περιθώριο.

Απλά οι διαδρομές που ακολουθούν για το στόχο κινούνται σε διαφορετική κατεύθυνση.

Ο ΣΥΡΙΖΑ δαιμονοποιεί τον ιδιωτικό τομέα, προκαλεί το κλείσιμο των ιδιωτικών εταιρειών με την ενός έτους επιβολή των capital controls, με τη μη καταβολή των υποχρεώσεων του δημοσίου στους ιδιώτες και με την φορολογική ασφυξία που επιβάλει στις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις, οδηγώντας χιλιάδες συμπολίτες μας στην ανεργία, ενώ η Νέα Δημοκρατία αντιλαμβάνεται το δημόσιο ως την πηγή του κακού και με όχημα μια κακέκτυπη αξιολόγηση, στοχεύει στο να προβεί σε πογκρόμ απολύσεων υπαλλήλων του δημόσιου και ευρύτερου δημόσιου τομέα, κατά τα πρότυπα του «ετσιθελικού» και απολυταρχικού κλεισίματος της ΕΡΤ.

Αυτή είναι η κουλτούρα που τους διέπει, αυτή είναι η μονοδιάστατη πολιτική προσέγγιση των πραγμάτων που τους εκφράζει.

Έτσι μάθανε να λειτουργούν, έτσι πολιτεύονται κι αυτό ποτέ δε θ’ αλλάξει.

Γι’ αυτό και η επίκληση, από τις δύο αυτές κομματικές οντότητες, του όρου προοδευτικός, τον καθιστά κενό περιεχομένου.

Μάλλον ταιριάζει και στις δύο ο όρος οπορτουνιστικός.

Γιατί, για την κατάληψη της καρέκλας «παίξανε στα ζάρια» τις τύχες της Πατρίδας και υποθηκεύσανε το μέλλον των νεώτερων γενεών. 

Πρώτα ο κ. Σαμαράς με τα «Ζάππεια», μετά με τη βιασύνη του να ολοκληρώσει πριν την ώρα της τη θητεία της η Κυβέρνηση Παπαδήμου και τέλος, με την επιλογή να «κατεβάσει τα μολύβια» μετά τις Ευρωεκλογές του 2014 και να φέρει πιο κοντά την προεδρική εκλογή για να δραπετεύσει από τις ευθύνες του.

Και σήμερα ο κ. Τσίπρας, που βιάστηκε να γίνει χαλίφης στη θέση του χαλίφη και με τον αριβισμό του επέλεξε να μη συνάψει μια έντιμη συμφωνία με τους Ευρωπαίους εταίρους τον Φλεβάρη του 2015, αλλά να προβεί σε πειραματισμούς και λεονταρισμούς, που λίγο έλειψαν να μας βγάλουν απ’ το Ευρώ και σε κάθε περίπτωση μας φόρτωσαν με 86 δις επιπλέον οικονομικά βάρη κι ένα ακόμα μνημόνιο με πρόβλεψη για κόφτη.

Οι καταστάσεις αυτές, οι επικλήσεις σε μαγικές συνταγές και εύκολες λύσεις συνέβαλαν στην απαξίωση των πολιτικών και στην ενίσχυση των τάσεων της αποχής των πολιτών από τις εκλογικές διαδικασίες.

Δεν είναι τυχαίο ότι σε πρόσφατες έρευνες, πάνω από το 90% των νέων κάτω των 30 ετών δεν εμπιστεύονται τους πολιτικούς και το 40% δεν πρόκειται να πάει να ψηφίσει στις επόμενες εκλογές, όποτε αυτές κι αν γίνουν, όποια κόμματα κι αν συμμετέχουν.

Πρόκειται για τη γενιά Υ, τη γενιά που αδυνατεί να βρει δουλειά για να εργασθεί, την πιο μορφωμένη γενιά στην Χώρα, τη γενιά που στεγάζει τα όνειρά της ακόμα στο παιδικό δωμάτιο του πατρικού της και ζει από τους μισθούς και τις συντάξεις των γονιών και των παππούδων της, τη γενιά που βλέπει διέξοδο και προοπτική αποκλειστικά και μόνο έξω απ’ τα σύνορα της Ελλάδος.

Που πάμε, όταν αδυνατούμε να δώσουμε ελπίδα και προοπτική σ’ αυτή τη γενιά;

Κι ακόμα χειρότερα, που οδεύουμε, όταν στη Χώρα εντέχνως τροφοδοτείται ο κοινωνικός διχασμός σε κάθε έκφανση της κοινωνικής και οικονομικής ζωής του τόπου;

Το αριστερός – δεξιός του μεταπολέμου έχει δώσει πλέον τη θέση του στο άνεργος – εργαζόμενος, στο δημόσιος – ιδιωτικός υπάλληλος, στο χαμηλόμισθος – υψηλόμισθος, στο εργάτης – επιχειρηματίας, κ.α.

Πρόκειται δηλαδή για μια κοινωνία σε πλήρη κατακερματισμό.

Σ’ αυτή λοιπόν τη συγκυρία, η ύπαρξη μιας δύναμης, που θα μπορέσει ξανά να ενώσει όλους τους Έλληνες, να στηρίξει τους μη προνομιούχους της εποχής μας, να αναδομήσει τη μεσαία τάξη και να δώσει προοπτική σ’ εμάς και στα παιδιά μας, είναι πιο αναγκαία από ποτέ.

Κι αυτή η πολιτική δύναμη δεν μπορεί να είναι άλλη από το ΠΑΣΟΚ και τη Δημοκρατική Προοδευτική Παράταξη, γιατί μόνο όποιος έχει καταφέρει στην πράξη κάτι αντίστοιχο στο παρελθόν δικαιούται να υποστηρίζει ότι δύναται να το επαναλάβει και στο μέλλον.

Γι’ αυτό και η ανασυγκρότηση, η επανένωση και η ενδυνάμωση της κοινωνικής απήχησης και εκλογικής επιρροής του Πολιτικού μας Φορέα δεν αποτελεί παραταξιακό, αλλά μέγιστο πατριωτικό καθήκον.

Για να γίνει αυτό βέβαια υπάρχουν κάποια προαπαιτούμενα που πρέπει να εκπληρωθούν και κάποια στοιχήματα που πρέπει να κερδηθούν.

Το πρώτο μεγάλο στοίχημα για την ανασυγκρότηση της μεγάλης Δημοκρατικής, Προοδευτικής Παράταξης είναι να προσελκύσει ξανά όλα εκείνα τα δυναμικά στρώματα της κοινωνίας και της παραγωγής, που αισθάνονται ότι δεν εκπροσωπούνται από το υπάρχον πολιτικό και κομματικό δυναμικό.

Και για να μας ακούσουν οι συμπολίτες μας, οι νέοι επιστήμονες που παλεύουν να «ανθίσουν» επαγγελματικά σε μια Χώρα που «μαραίνεται», θα πρέπει να τους δώσουμε τη δυνατότητα να συμμετέχουν στη διαμόρφωση των πολιτικών, αλλά κυρίως θα πρέπει να τους πείσουμε ότι ζητάμε τη στήριξη και τη συνδρομή τους, όχι απλά στη λογική της καταδίκης των άλλων κομματικών σχηματισμών που διεκδικούν της εξουσία, ούτε για να γίνουμε το συμπλήρωμα κάποιας δεξιάς ή άλλης μορφής αριστεράς διακυβέρνησης, αλλά για να κυβερνήσουμε το τόπο έχοντας συγκεκριμένο πρόγραμμα, ξεκάθαρο στίγμα, θέσεις με αιχμές και προοδευτικό ριζοσπαστισμό.

Ο ετεροπροσδιορισμός στην πολιτική, όπως και στη ζωή, είναι δείγμα ηττοπάθειας.

Και στην ιστορία του πολιτικού μας χώρου, δεν χωράνε σενάρια για ρόλους μικρού ή μεγάλου δευτεραγωνιστή.

Στο πολιτικό δίπολο αριστεράς – δεξιάς, δεν είμαστε ένας τρίτος ενδιάμεσος πόλος, αλλά ο προοδευτικός πόλος διακυβέρνησης αυτού του τόπου.

Αυτό που εμείς πρεσβεύουμε είναι ότι, στο πολιτικό σκηνικό, για να μπορέσει η Χώρα να ξεφύγει από την κρίση και οι πολίτες να ευημερούν, πρέπει να επικρατήσει η αριστερά της λογικής, της κοινωνικής συνοχής, της παροχής ποιοτικών κοινωνικών υπηρεσιών, της προόδου, της παραγωγής, της αριστείας και της ισόρροπης συμβίωσης και ανατροφοδότησης του δημόσιου και ιδιωτικού τομέα.

Σε αντίθεση λοιπόν με τη σημερινή κυβερνητική έκφανση της αριστεράς, που τροφοδοτεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, δαιμονοποιεί κάθε διαφορετική άποψη ή πολιτική προσέγγιση, επιβραβεύει τους κομματικά αρεστούς και επιδιώκει την κοινωνική εξισορρόπηση δια μέσου της εξίσωσης των πάντων προς τα κάτω, εμείς παλεύουμε για την άμβλυνση του κοινωνικού χάσματος, για ίσες ευκαιρίες για όλους, για κοινωνικό κράτος και κράτος δικαίου, για την αναδόμηση της μεσαίας τάξης, για τη μείωση των ανισοτήτων, τη διαγενεακή δικαιοσύνη και τη διαμόρφωση και υπεράσπιση μιας κοινωνίας των άξιων και των αξιών.

Αυτές είναι οι αρχές που διέπουν το δημοκρατικό σοσιαλισμό, τη σοσιαλδημοκρατία.

Ως εκ τούτου, στις θέσεις που θα παρουσιάσουμε στους πολίτες θα πρέπει να είμαστε απολύτως ξεκάθαροι, ρηξικέλευθοι και συμβατοί με την ιδεολογία μας και να μην περιορίζεται ο μεταρρυθμιστικός μας οίστρος σε θέματα που προκαλούν σύγχυση ως προς την πολιτική μας ταυτότητα ή δε δίνουν απαντήσεις στη βελτίωση της καθημερινότητας των πολιτών.

Γιατί είναι αδιανόητο άλλα Ευρωπαϊκά κράτη να έχουν επιτύχει την εξαίρεση των βασικών κοινωνικών πυλώνων, ήτοι της Υγείας και της Παιδείας, από τους δημοσιονομικούς περιορισμούς, κι εμείς να βλέπουμε το Εθνικό Σύστημα Υγείας να καταρρέει λόγω ελλείψεων σε ανθρώπινο δυναμικό και υλικοτεχνική υποδομή και να μην αναζητούμε τρόπους για να μπορέσουν να γίνουν  π.χ. προσλήψεις νοσηλευτών, κατ’ εξαίρεση των όσων προβλέπονται στο μνημόνιο.

Ή να ανεχόμαστε, λόγω της ολιγωρίας του κ. Φίλη, την απώλεια χιλιάδων θέσεων αναπληρωτών στην εκπαίδευση, που θα στείλουν κι άλλους συμπολίτες μας στην ανεργία και θα αφήσουν δυσαναπλήρωτο κενό στην επόμενη σχολική περίοδο.

Γιατί ως Έλληνες Σοσιαλιστές θα πρέπει να συμβάλουμε, μέσα από τις προτάσεις μας, ώστε οι οικονομικές θυσίες των Ελλήνων πολιτών να μην πηγαίνουν μονίμως στο απύθμενο πηγάδι του χρέους, αλλά σημαντικό μέρος αυτών να διοχετεύεται στο Πρόγραμμα Δημοσίων Επενδύσεων, ώστε να διασφαλισθούν οι απαραίτητες χρηματοροές για υποδομές και γενικότερα για αναπτυξιακά έργα.

Θα πρέπει να διασφαλίσουμε ότι μέρος των χρημάτων από την πώληση ή αξιοποίηση δημόσιων περιουσιακών στοιχείων θα πάει στην κάλυψη των κοινωνικών αναγκών και όχι εξ ολοκλήρου στην κάλυψη των δανειακών υποχρεώσεων.

Γιατί αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κινηθεί η οικονομία, να στηριχθεί η χειμαζόμενη Ελληνική κοινωνία και να υπάρξει μια συμβατή και ισόρροπη σχέση απομείωσης των χρεών και βιώσιμης καθημερινότητας των πολιτών.

Γιατί τις τράπεζες τις «ξανασώσανε» οι Έλληνες πολίτες από το υστέρημά τους, για να αποτελέσουν το χρηματοδοτικό πυλώνα ανάπτυξης της Ελληνικής οικονομίας, ως εκ τούτου θα πρέπει να στρέψουμε το χρηματοπιστωτικό σύστημα στην χρηματοδότηση των υγιών επιχειρήσεων και των καινοτόμων προτάσεων, έτσι ώστε ο ιδιωτικός τομέας να αντλήσει κεφάλαια από τα χρήματα που κατ’ ουσία εμμέσως και αυτός έχει καταβάλει για την εξυγίανση του τραπεζικού συστήματος.

Γιατί, υγιές τραπεζικό σύστημα δεν είναι αυτό που διασφαλίζει τα συμφέροντα των μετόχων του και μόνον, αλλά αυτό που στηρίζει την επιχειρηματικότητα και τις ορθολογικές ανάγκες του κοινωνικού συνόλου.

Θα μπορούσα να θέσω αναρίθμητα παραδείγματα, όμως, όσα θέματα κι αν τεθούν, για να αρχίσουν πάλι να μας ακούνε οι πολίτες, για να σταματήσει η σπέκουλα και να ακυρωθεί η ισοπεδωτική λογική των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ περί των 40 χρόνων μεταπολιτευτικής ασυδοσίας, που αποσκοπεί απλά και μόνο στο να συγκαλύψει την καταστροφική διακυβέρνηση του προνομιακού, αφανούς τους εταίρου, του κ. Καραμανλή, οφείλουμε πρωτίστως να αποτιμήσουμε την προσφορά του Πολιτικού μας Φορέα, την προσφορά των Κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ στον τόπο, να κρίνουμε τα λάθη του και να καταδείξουμε τους αίτιους που τα προκάλεσαν.

Η διαδικασία αυτή είναι απολύτως απαραίτητη:

• Για να αναδειχθεί το θετικό ισοζύγιο της προσφοράς του ΠΑΣΟΚ στην Πατρίδα και στους Έλληνες.
• Για να αποστομώσουμε, άπαξ και δια παντός, όσους χαρακτηρίζουν ως «φούσκα» το κυβερνητικό έργο που επιτέλεσε το Κίνημα και κατ’ επέκταση την περίοδο της μεταπολίτευσης, μια περίοδο που αποτέλεσε την πιο γόνιμη, την πιο δημοκρατική περίοδο από συστάσεως του Ελληνικού Κράτους.
• Για να μάθουμε και να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη, αλλά κυρίως, για να αποβάλουμε όλους αυτούς που προκάλεσαν την Κοινωνία και συνέβαλαν στην εκλογική καταβαράθρωση και την κοινωνική απομόνωση της Παράταξης.

Κι όποιος πιστεύει ότι η πρόσμιξη σάπιων συστατικών με καινούργια μπορεί να οδηγήσει σε φρέσκο προϊόν, μάλλον δεν έχει ιδέα από χημεία.

Γιατί αν αφήσεις έστω και ένα σάπιο υλικό στο μείγμα, όσα καινούργια και να βάλεις, το αποτέλεσμα πάλι σάπιο θα είναι.

Γιατί πέραν όλων των άλλων, εγώ αρνούμαι να δεχθώ ότι ένα Κόμμα που κάποτε σπαταλούσε ανεξέλεγκτα ποσά για τη λειτουργία του, σήμερα αδυνατεί να υποστηρίξει την παρουσία των περιφερειακών μελών του στην Κεντρική Επιτροπή ή των στελεχών του στις διαδικασίες που γίνονται στις ανά την Ελλάδα Δημοτικές και Νομαρχιακές Οργανώσεις.

Αδυνατεί να καλύψει τα έξοδα για τη στέγαση των οργανώσεων του, έστω και σε επίπεδο νομού.

Αδυνατεί να χρηματοδοτήσει τις καθημερινές του ανάγκες.

Με μια πρόταση, αδυνατεί να έχει εύρυθμη λειτουργία.

Γι’ αυτό και είμαι ο πρώτος που ζητάει απαντήσεις για το πώς φτάσαμε ως εδώ.

Ο πρώτος που ζητάει διαφάνεια, λογοδοσία και απονομή ευθυνών σε όσους κατέστησαν αυτό το ιστορικό Κόμμα, και κατ’ επέκταση όλους εμάς, δέσμιους των δανείων του.   

Το νέο εγχείρημα για να πετύχει δεν μπορεί να συνοδεύεται από σκιές του παρελθόντος.

Για να μπορέσει να γίνει κτήμα των προοδευτικών πολιτών, να εμπεδωθεί στη συνείδησή τους και να εδραιωθεί στο σημερινό πολιτικό γίγνεσθαι, θα πρέπει να εμπεριέχει τα συστατικά της ανανέωσης προσώπων, νοοτροπιών, δομών και ιδεών.

Γι’ αυτό και οι όποιες συνεργασίες γίνονται, για να οδηγήσουν προοπτικά σε ομογενοποίηση των συμμετεχόντων, θα πρέπει να διέπονται από αρχές και αξίες, ηθικές, ιδεολογικές, πολιτικές, προγραμματικές, θα πρέπει να ενθαρρύνουν τη διαφάνεια, την αξιοκρατία και τη λογοδοσία.

Κι όσο κι αν ακούγεται καινοφανές, η σημερινή πολιτική κατάσταση έχει αποδείξει ότι δεν είναι απαραίτητο ή τουλάχιστον δεν αρκεί η αλλαγή του ονόματος στη μαρκίζα.

Απαιτείται παράλληλα ανανέωση του σχήματος, ήτοι του στελεχιακού δυναμικού και της παροχής των υπηρεσιών, που στην πολιτική εκφράζεται δια μέσω των πολιτικών θέσεων. 

Και δόξα το Θεώ, παρότι εσείς δεν τα βλέπετε, γιατί δεν τους δίνεται η δυνατότητα να βγουν στις τηλεοράσεις, το σημερινό ΠΑΣΟΚ  βρίθει από νέα αξιόλογα στελέχη.

Αρκεί να ρίξετε μια ματιά στα βιογραφικά όσων συγκροτούν τη σημερινή Κεντρική Επιτροπή, για να αντιληφθείτε ότι αποτελείται στην πλειοψηφία της από νέα μάχιμα στελέχη που βιώνουν τα ίδια προβλήματα και έχουν τις ίδιες αγωνίες εξίσου με κάθε Έλληνα πολίτη, αλλά παράλληλα έχουν και την κοινωνική και επαγγελματική καταξίωση στους χώρους δραστηριοποίησής τους.

Και είμαι απόλυτα βέβαιος, ότι κάλλιστα ο χώρος θα μπορούσε να εκπροσωπηθεί, με προοπτική κυβερνησιμότητας, απ’ αυτά, μπολιασμένα από τις συνεργασίες με τις ευρύτερες δυνάμεις του χώρου που έλκουν την καταγωγή τους από τα κινήματα της ανανεωτικής αριστεράς και της οικολογίας.

Αρκεί να τολμήσουμε.

Αρκεί τη θέση του κοινοβουλευτικού επαγγελματισμού να την καταλάβει ο πολιτικός αλτρουισμός.

Συντρόφισσες, Σύντροφοι,

Στις 26 Ιούνη έχει προγραμματισθεί η διεξαγωγή των εκλογών για την ανάδειξη των νέων μελών των αποκεντρωμένων Οργάνων του Κινήματος.

Πολλοί αναρωτιούνται γιατί τώρα;

Για ποιο λόγο, όταν βρισκόμαστε εν αναμονή εξελίξεων στο χώρο της κεντροαριστεράς.

Μα για το λόγο αυτό καθίσταται αναγκαία η πολιτική αναβάπτιση των οργάνων και η ανανέωσή τους μέσα από αιρετή διαδικασία.

Γιατί, όπως κι αν εξελιχθούν τα πράγματα, ανεξαρτήτως του οργανωτικού σχήματος που θα προκύψει, το ΠΑΣΟΚ και τα στελέχη του θα είναι αυτά που σε κάθε τοπική κοινωνία, σε κάθε χώρο δουλειάς θα σηκώσουν το βάρος της συγκρότησης των ομάδων πρωτοβουλίας, των κινήσεων της ανασυγκρότησης.

Μέσα λοιπόν από την εκλογή των αποκεντρωμένων μας οργάνων δυναμώνουμε το ΠΑΣΟΚ, για να μεγαλώσουμε τη Συμπαράταξη.

Για να μπορέσουν τα όργανα να επιτελέσουν τον καταστατικό τους ρόλο και να ενισχύσουν την όλη προσπάθεια, καλό θα είναι να αποφύγουμε λογικές του παρελθόντος.

Λογικές που δίχασαν, που αποσάρθρωσαν τις οργανώσεις, πρακτικές που συνέβαλαν ώστε οι αποκεντρωμένες μας δομές, από κυψέλες παραγωγής πολιτικής, να μετατραπούν σε κοιτίδες νοσηρότητας και παραπολιτικής.

Θα ήθελα λοιπόν, από δω, απ’ την Πάτρα, να απευθυνθώ στα στελέχη μας σε όλη την Ελλάδα και να τους καλέσω να συμβάλουν στην διασφάλιση της ομαλότητας και του αδιάβλητου των διαδικασιών.

Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι στο 40% για να μπορέσει να απορροφήσει τους κραδασμούς από την εφαρμογή πρακτικών άλλων εποχών.

Αφήστε τα πραγματικά μας μέλη να εκφράσουν τη βούλησή τους και δώστε τη δυνατότητα να αποτυπωθεί αναλλοίωτα στη σύνθεση των νέων οργάνων η κοινωνική, επαγγελματική, εκπαιδευτική, ηλικιακή και οικονομική διαστρωμάτωση των μελών της κάθε περιοχής.

Συμβάλετε, έτσι ώστε στις νομαρχιακές επιτροπές να υπάρχει εκπροσώπηση από κάθε γεωγραφική ενότητα.

Οι οργανώσεις του ΠΑΣΟΚ σε νομαρχιακό και δημοτικό επίπεδο αποτέλεσαν και αποτελούν τη «βιτρίνα» του Κινήματος στις τοπικές κοινωνίες, το δίαυλο επικοινωνίας και αλληλεπίδρασής του μ’ αυτές.

Ας μην ακυρώσουμε το ρόλο τους, ας μην ακυρώσουμε την πολιτική μας υπόσταση, τους ίδιους μας τους εαυτούς.

Συντρόφισσες, Σύντροφοι,

Η ανασυγκρότηση του Πολιτικού μας Φορέα περνάει μέσα από την υιοθέτηση λογικών συλλογικής δράσης και λειτουργίας.

Μέσα από την διασφάλιση της εσωκομματικής δημοκρατίας και το σεβασμό στην ύπαρξη πλειοψηφιών και μειοψηφιών.

Μέσα από την τήρηση των αποφάσεων και τη στήριξη της ηγεσίας και των θεσμικών οργάνων.

Μέσα από την ενεργό συμμετοχή όλων των μελών σε διαδικασίες, εσωκομματικά δημοψηφίσματα, κ.α.

Όλα αυτά, για να γίνουν πράξη, απαιτούν αλλαγή νοοτροπίας και εμπέδωση της παραταξιακής συνείδησης.

Το μόνο που διακυβεύεται στις επικείμενες εκλογές είναι το κύρος του Κινήματος και η αξιοπρέπεια του καθενός εξ ημών.

Μη στερήσετε το Κόμμα από στελέχη που θέλουν πραγματικά να βοηθήσουν.

Μη στερήσετε την Παράταξη από τη δυνατότητα η διαδικασία αυτή να αποτελέσει εφαλτήριο για την επάνοδό της σε ρόλο πρωταγωνιστή των πολιτικών εξελίξεων.

Δώστε το παρόν, για να διαμορφώσουμε όλοι μαζί το μέλλον.