Τα μετάλλια από το Ρίο

Πριν αρχίσω, θέλω να ευχηθώ σε όλους τους αγαπητούς αναγνώστες του ΠΑΛΜΟΥ ένα καλό Φθινόπωρο και έναν ευχάριστο Χειμώνα με όσο το δυνατόν λιγότερα προβλήματα. Αν και η επικαιρότητα κυριαρχείται από την πρωτοφανή για τα Ελληνικά δεδομένα δημοπρασία τηλεοπτικών αδειών, δεν θα ασχοληθώ με το θέμα. Το κάνω αυτό γιατί πρώτον ο ΠΑΛΜΟΣ έχει δημοσιεύσει άρθρο μου στις 5/3/2013 με τίτλο «Η τρομοκρατία των ΜΜΕ κι όχι μόνο», όπου αναλύω το θέμα της επιρροής των ΜΜΕ στα πολιτικά μας πράγματα, αλλά και για το ότι το ζήτημα έχει αναλυθεί σήμερα σε τέτοια έκταση με αλήθειες, αλλά και διαστρέβλωση, ώστε ο πολίτης δεν δύναται πλέον να έχει μια σαφή αντίληψη της πραγματικότητας.

Το μόνο καλό σε αυτή την ιστορία για μένα είναι ότι αν θα δημιουργηθούν τα θεματικά κανάλια θα μπορούμε να παρακολουθούμε, ελπίζω χωρίς κόστος, πιο εξειδικευμένα θέματα που ελπίζω να αλλάξουν λίγο την αντίληψη περί των πραγμάτων των συμπολιτών μας. Μέχρι εδώ όμως.

Tο θέμα μου, όπως λέει και ο τίτλος, είναι οι Ολυμπιακοί Αγώνες στο Ρίο και τα μετάλλια που έφεραν οι Έλληνες αθλητές. Ξεκινώ με μια παρατήρηση. Αν προσέξατε τις ολυμπιακές εγκαταστάσεις του Ρίο, οι περισσότερες ήταν λυόμενες όπως έγινε και στις άλλες ολυμπιακές διοργανώσεις εκτός της Αθήνας. Στην Αθήνα σχεδόν όλες οι εγκαταστάσεις είναι μόνιμες, είναι κλειστές και πολλές έγιναν κέντρα μεταναστών και βέβαια έχουν ήδη πάρει τον δρόμο της φθοράς. Νομίζετε ότι δεν ήξεραν τι έκαναν αυτοί που αποφάσισαν να γίνουν μόνιμες ολυμπιακές εγκαταστάσεις στην Ελλάδα; Ήξεραν και με το παραπάνω, αλλά αποφάσισαν να τα οικονομήσουν σε βάρος της χώρας.
Πάρτε για παράδειγμα το ολυμπιακό κέντρο σκοποβολής στο Μαρκόπουλο που φτιάχτηκε πάνω σε ένα βουνό στην μέση του πουθενά. Χιλιάδες κυβικά μέτρα μπετό και τόνοι σίδερο και εργατικά για να γίνει ένα μεγαθήριο άχρηστο. Η Κορακάκη πήρε το χρυσό με εξάσκηση στα νταμάρια. Ποιος τα οικονόμησε από αυτό το έργο; Ποιοι νομίζετε; Αυτοί που πουλάνε σίδερο, μπετό και βέβαια αυτοί που ενέκριναν τέτοιες κατασκευές.  
Έτσι ακριβώς έγινε και με τα άλλα ολυμπιακά ακίνητα και ουδείς φέρει καμιά ευθύνη (από υπουργούς έως δημοσίους υπαλλήλους) όχι μόνο για κακοδιαχείριση, αλλά και λόγω αχρηστίας για φθορά κρατικής περιουσίας. Πότε θα έρθει μια κυβέρνηση να αποδώσει ευθύνες πρώτα στους πολιτικούς και μετά στον ίδιο τον λαό που και αυτός με την συμπεριφορά του υποθάλπει πολιτικές όπως αυτή για το «Παλαί του Γαλατσίου»;
Το 2004 κάποιοι έλληνες αθλητές κατηγορήθηκαν για χρήση αναβολικών. Παρά τα θέματα αυτά η Ελλάδα κέρδισε αρκετά μετάλλια ως φιλοξενούσα χώρα. Τι έγιναν όμως αυτοί οι αθλητές στο Πεκίνο όπου εκτός τον ισχνό αριθμό μεταλλίων (2 ασημένια και 2 χάλκινα) κατηγορήθηκαν και για ντόπινγκ; Στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου ο κατήφορος συνεχίζεται με δύο μόνο χάλκινα μετάλλια. Τι είχε συμβεί; Πώς γίνεται ένας κατήφορος που άρχισε μέσα στο ίδιο 2004 να ανακόπτεται και να υπάρχει άνοδος το 2016;
Στους αγώνες του Ρίο το ποσοστό των μεταλλίων της Ελλάδας βάση του πληθυσμού, είναι μεγαλύτερο της Αμερικής με 0,45% έναντι 0,31%. Ας δούμε λίγο αυτό το θέμα. Θυμηθείτε τις χρηματοδοτήσεις των αθλητών, των συλλόγων, της διαφήμισης και της υποστήριξης με όλα τα μέσα και όμως παρά το τόσο χρήμα η ιστορία κατέρρευσε παρασυρμένη και αυτή από την μακροχρόνια κρίση που περνά η χώρα. Η αντίληψη να πληρώνει το κράτος ήταν παγιωμένη και στους αθλητές. Έπαιρναν τα λεφτά, τα διαφόρου είδους επιδόματα και εφησύχαζαν. Έτσι έφτασε ο ελληνικός αθλητισμός στο ναδίρ. Να σημειώσω ότι είναι σχεδόν παγιωμένη μέσα στον Έλληνα η αντίληψη ότι φταίνε οι Ολυμπιακοί Αγώνες για την κρίση. Μπορεί να έγιναν μεγάλα έξοδα και πολλοί να τα οικονόμησαν γερά, αλλά μη ξεχνάμε το ότι υποδομές όπως το μετρό, Ρίο-Αντίρριο, Αττική Οδός κ.τ.λ. οφείλονται στους Αγώνες. Απλώς ή Ελλάδα έχυσε άλλη μια φορά την καρδάρα με το γάλα και από τότε συνεχίζει να το κάνει γιατί δεν εκμεταλλεύτηκε την δυναμική του 2004. Πού πρέπει να αναζητηθούν ευθύνες; ΠΑΝΤΟΥ απαντώ εγώ. Από όλο το φάσμα του πολιτικού συστήματος μέχρι και τον τελευταίο τροχό του «λαϊκού κινήματος».
 Μη με κατηγορήσετε για νεοφιλελεύθερο και τα τοιαύτα, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Για πείτε μου για τους συνδικαλιστές του δημοσίου κυρίως, αλλά και ιδιωτικού τομέα; Για πόσες επιχειρήσεις που έκλεισαν είναι υπεύθυνοι; Κάποια στιγμή δεν πρέπει να γραφτεί η ιστορία του συνδικαλιστικού κινήματος από την μεταπολίτευση μέχρι και σήμερα να δούμε τι έγινε;
Παρουσιάζεται λοιπόν μέσα στην κρίση, χωρίς καμιά κρατική βοήθεια, μια νέα γενιά ανθρώπων που αγαπούν την χώρα τους, έχουν όνειρα και όραμα και γίνονται οι πρώτοι των πρώτων. Αυτοί είναι οι Ολυμπιονίκες μας. Κανείς δεν δικαιούται να σπεύσει να εκμεταλλευθεί την νίκη τους. Η νίκη είναι πρώτα για τους εαυτούς τους και μετά για τους υπολοίπους και καθόλου για παράγοντες του αθλητισμού τύπου ΕΠΟ. Μα σε αυτή τη χώρα δεν είναι μόνο οι ολυμπιονίκες που αξίζουν προσοχής. Είναι πολλοί Έλληνες που αγωνίζονται εναντίον των παράλογων κυβερνητικών πολιτικών σε όλο το φάσμα της οικονομίας. Είναι οι δημιουργικές δυνάμεις που δεν ζητούν τίποτα άλλο από το να τις αφήσει ήσυχες η κυβέρνηση να δημιουργήσουν πλούτο που τον έχουμε ανάγκη. Αντί για αυτό, κάθε προσπάθεια που πάει να γίνει στραγγαλίζεται κάτω από το βάρος παράλογων φόρων που δεν έχουν άλλο στόχο από το να πάρουν το δικό τους εισόδημα και να το μοιράσουν σε αχαΐρευτους, τεμπέληδες και κολλητούς. Το λέω αυτό γιατί γνωρίζω πολύ καλά ότι υπάρχουν χιλιάδες δουλειές να κάνουν οι Έλληνες, αλλά απαξιούν και περιμένουν να ζήσουν από την σύνταξη του παππού και της γιαγιάς. Άδειασαν τα γηροκομεία ώστε να έχουν οι οικογένειες τις συντάξεις.
Πρέπει να μάθουμε πρώτα να δουλεύουμε και μετά να δημιουργούμε. Και όχι μόνο αυτό. Πρέπει να μάθουμε να συνεργαζόμαστε. Μόνος μου με 1.000 ευρώ δεν κάνω τίποτα. Μαζί με άλλους 99 θα είχαμε 100.000 ευρώ που μπορούμε να ξεκινήσουμε κάτι. Να παρακάμψουμε τα εμπόδια, να πιέσουμε να αλλάξει και να κινητοποιηθεί ο κρατικός μηχανισμός να πιέσουμε να αλλάξει νοοτροπία το πολιτικό σύστημα και βέβαια κάποια στιγμή να αποδοθούν οι πραγματικές ευθύνες για την μακροχρόνια κρίση.
Κοιτάξτε να δείτε τι γίνεται για παράδειγμα με την τροπολογία Φίλη για επανεγγραφή των διαγεγραμμένων φοιτητών. Οι φοιτητές διαγράφτηκαν. Πλήρωσαν ένα τίμημα με την διαγραφή. Δεν δημιουργήθηκε κανένα κοινωνικό πρόβλημα γιατί δεν ακούστηκε καθόλου το θέμα. Έρχεται η όποια κυβέρνηση και αναιρεί το μέτρο. Τι εντύπωση αποκομίζει αυτός ο πρώην φοιτητής; Ότι δεν υπάρχει καμιά συνέπεια των πράξεών του. Αυτό του γίνεται βίωμα και προσπαθεί με τέτοιες λογικές να επιβιώσει.
Το ίδιο γίνεται σε όλο το κοινωνικοπολιτικό φάσμα. Καίνε τρόλεϊ γιατί γνωρίζουν ότι δεν υπάρχουν συνέπειες, κλέβουν το δημόσιο χρήμα γιατί δεν υπάρχουν συνέπειες, αδιαφορούν για το δημόσιο συμφέρον γιατί δεν υπάρχουν συνέπειες, φοροδιαφεύγουν για τον ίδιο λόγο. Πότε αυτό το κράτος θα γίνει σύγχρονο; Το πρόβλημά μας δεν είναι τα μνημόνια ούτε το χρέος. Το πρόβλημά μας είναι η παιδεία μας, η κουλτούρα του ανεύθυνου πολίτη, η ιδέα ότι όλοι μας μισούν και θέλουν να μας αγοράσουν και διάφορες άλλες κουταμάρες.
Φτάνει. Ας γίνουμε υπεύθυνοι όπως οι Ολυμπιονίκες μας και να πάρουμε την τύχη μας στα χέρια μας όπως έκαναν αυτοί.
ΥΓ. Αυτό με το «μαύρο εντός 90 ημερών» της Γεροβασίλη με κάνει να σκέφτομαι ότι σε λίγο θα δούμε πειρατικές TV και θα θυμηθούμε τους πειρατικούς ραδιοσταθμούς της δεκαετίας του 70.