Κόπυ πάστε

Το 1981 το παντοδύναμο από τη λαϊκή εντολή ΠΑΣΟΚ αναλαμβάνει την εξουσία. Είναι νωρίς για να κριθεί από τα έργα του, τους πρώτους τουλάχιστον μήνες. Τμήματα της τότε «ανανεωτική αριστεράς», φίλα προσκείμενα προς το ΠΑΣΟΚ, ασκούν κριτική για τη συμπεριφορά των στελεχών του, κυβερνητικών και μη, για το «ήθος και ύφος της εξουσίας» που πρέπει να έχει ένα «προοδευτικό» κόμμα.

Η κριτική αυτή δεν ήταν άστοχη. Χάθηκε όμως πίσω από σημαντικότερα, τις αλλαγές, με ή χωρίς εισαγωγικά, που έγιναν και υπήρξαν οδοστρωτήρας για όποια κριτική «ύφους και ήθους». Εκ των υστέρων βέβαια, η κριτική αυτή δικαιώθηκε. Τα στελέχη που επιλέχτηκαν για να προωθήσουν την «αλλαγή» δεν φαίνονταν και τόσο «σοσιαλιστές». Ο «πολύς» Μένιος Κουτσόγιωργας τελείωσε τη ζωή του μέσα στο Ειδικό Δικαστήριο κατηγορούμενος για μίζες από τον Κοσκωτά. Ο «βαρύς» Άκης Τσοχατζόπουλος είναι στη φυλακή για τις μίζες που έπαιρνε από τα εξοπλιστικά προγράμματα. Ο «τσαμπουκάς» Κίμων Κουλούρης   αποδείχτηκε πολύ «λίγος», αφού και μετά την απόσυρσή του από την πολιτική δράση αρνήθηκε να σταματήσει σε σήμα αστυνομικού για παραβίαση φωτεινού σηματοδότη, κι όταν τον συνέλαβαν απειλούσε και έβριζε με το κλασικό «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;;;». Το ύφος των ανθρώπων προμήνυε για την ποιότητα της πολιτικής τους δράσης. Με τελική κατάληξη τον «αυριανισμό».

Σήμερα ζούμε κατά κάποιο τρόπο ένα copy paste εκείνης της κατάστασης. Ή «κόπυ πάστε», όπως ανέγνωσε ο πολλά βαρύς αναπληρωτής υπουργός Υγείας Πολάκης στη Βουλή, προκαλώντας άφθονο σαρκασμό και γενικευμένο τρολλάρισμα. Το πρόβλημα δεν είναι ότι ο υφυπουργός δεν μπορεί να αναγνώσει στοιχειώδεις λειτουργίες ενός υπολογιστή, ούτε και ότι δεν γνωρίζει αγγλικά. Στο κάτω-κάτω, το χώρο της Υγείας θέλουμε να γνωρίζει και από τις πράξεις του και τα έργα του θα κριθεί. Το πρόβλημα είναι ότι αντί να αναγνωρίσει το λάθος του και να πει «μην με πυροβολείτε, δεν ξέρω αγγλικά», βγήκε με τσαμπουκά για να κατακεραυνώσει όσους τον κορόιδεψαν και για να εξαπολύσει επίθεση στα «βοθροκάναλα»! Λες και μετέδωσαν κάτι που δεν είπε!
Κι αν το προηγούμενο περιστατικό ανήκει στη σφαίρα του γελοίου, το επόμενο με το Σκοπευτήριο της Καισαριανής δεν επιδέχεται αστεϊσμών. Ο χώρος είναι ποτισμένος με αίμα. Αίμα που χύθηκε για την πατρίδα, αίμα ηρώων. Ο πρωθυπουργός αποφασίζει να «παραδώσει το χώρο στο Δήμο και το λαό της περιοχής» οργανώνοντας πανηγυρική εκδήλωση σκοπιμότητας μιας και η απορία όλων ήταν: «Δηλαδή τόσες δεκαετίες σε ποιόν ανήκε ο χώρος, στο …ΤΑΙΠΕΔ;;;». Αναμενόμενη η αντίδραση «εξ’ αριστερών». Ο Δήμαρχος Καισαριανής, προσκείμενος στο ΚΚΕ, αρνείται να «παραλάβει» σε μια φιέστα υποκρισίας της μνημονιακής κυβέρνησης που ασκεί νεοφολελεύθερες πολιτικές. ΛΑΕ και ΑΝΤΑΡΣΥΑ οργανώνουν συγκέντρωση διαμαρτυρίας και ο χώρος γίνεται πεδίο συγκρούσεων των συγκεντρωμένων με τα ΜΑΤ. Η εικόνα του αστυνομοκρατούμενου Σκοπευτηρίου, την είσοδο του οποίου προστάτευαν τα ΜΑΤ από τους συγκεντρωμένους, μόνο «παράδοση του χώρου στο λαό της περιοχής» δεν θύμιζε…
Τα σχόλια στο διαδίκτυο ήταν του τύπου:

«Τη Δευτέρα ψηφίζεις προαπαιτούμενα.
»Την Τρίτη εκχωρείς τη δημόσια περιουσία για 99 χρόνια.
»Την Τετάρτη περνάς από το Χίλτον να δεις τί άλλο σε θέλουν.
»Την Πέμπτη λες ότι θα αλλάξεις με τον Ολάντ την Ευρώπη, αφού έχεις ποστάρει και τη βαθιά σου θλίψη για τον θάνατο του σφαγέα Σιμόν Πέρες.
»Την Παρασκευή φέρνεις κανα νέο φόρο για να πιάσουμε το πλεόνασμα.
»Το Σάββατο βάζεις το μισό υπουργικό συμβούλιο να συναντηθεί με τον επιτετραμμένο της αυτού εξοχότητος, Φούχτελ.
»Την Κυριακή πας και μια Καισαριανή ως τιμητής των ματοβαμμένων αγώνων για ελευθερία και δημοκρατία.
»Έτσι, για να φρίξει η Ιστορία, να τρίξουν τα θεμέλια της μνήμης και το χώμα να βράζει από οργή…»
Και εδώ όμως το «ύφος» Πολάκη ήρθε να επισφραγίσει τις εικόνες ντροπής που προηγήθηκαν. Σε αναρτήσεις του, στη σελίδα του στο facebook, κατακεραυνώνει το στέλεχος των αριστερών «αντιφρονούντων». Θαυμάστε απαντήσεις σε διάλογο:
«Αυτό θα το γράψει η ιστορία…
Τη στάση του δημάρχου και την “κινητοποίηση” ΑΝΤΑΡΣΥΑ και Σια, όχι».
«Πριμικήρη, έχω κάνει αρκετή υπομονή με τη πάρτη σου σεβόμενος κάποια πράγματα. Το ποιος είναι νούμερο δες τον καθρέπτη σου και τη λαϊκή σας απήχηση και θα το καταλάβεις. Όταν η ανυπαρξία πολιτικής γραμμής στους σημερινούς καιρούς οδηγεί στο να κανεις κινητοποίηση ενδοαριστερού εμφυλίου για να αποδείξεις ότι υπάρχεις, τη στιγμή που ικανοποιείται ένα μεγάλο και παλιό αίτημα της Καισαριανής, τότε είσαι για κλάμματα ή για ΖΟΥΡΛΟΜΑΝΔΥΑ.
Υ.Γ. μην συνεχίσεις, έφυγες την άλλη στιγμή…»

«Basilis Primikiris είσαι ενα είδος γραφειοκράτη που πάντα απεχθανομουν. Δεν απειλώ, απαντώ. Εγώ δεν εκλέχθηκα σε κανένα συνέδριο, αλλά τα ποσοστά που έπαιρνα ως παράταξη, στο πανεπιστήμιο, στο συνδικαλιστικό μου χωρο, στο δήμο δε θα μπορέσεις να τα δεις σε τρεις ζωές. Γι’ αυτό το κουβαδάκι σου και σε άλλη παραλία».
Θυμηθήκαμε, με την τελευταία φράση, εκείνες τις απαξιωτικές φράσεις των τότε «σοσιαλιστών» προς τους τότε αντιδρώντες, ότι πρόκειται για «αισχρές μειοψηφίες». Όπως και οι χουλιγκάνοι στα γήπεδα: «Δεν έχετε ομάδα, δεν έχετε λαό, τί ήρθατε να κάνετε στο γήπεδο αυτό».

Θυμηθήκαμε επίσης την εκλεπτυσμένη Θεανώ Φωτίου, η οποία κατά την εισαγωγή των μνημονιακών μέτρων στη Βουλή αναρωτιόνταν «τί έχουν δηλαδή τα γεμιστά» και δεν μπορείτε να τα τρώτε για να κάνετε οικονομία;
Θα μπορούσαμε να θυμηθούμε και να συγκρίνουμε τις δικαιολογίες Τσοβόλα για τις τότε μειώσεις μισθών με τα νομικίστικα του Κατρούγκαλου για τις μειώσεις των συντάξεων.

Αν στο μυαλό μας δεν στριφογύριζε η αποστροφή του λόγου του πρωθυπουργού, όπως την αντιγράφουμε από την Αυγή: «Οι 200 της Πρωτομαγιάς του ‘44 θυσιάστηκαν στην πιο μαζική από τις εκτελέσεις που έγιναν εδώ, σε αντίποινα για την ΔΟΛΟΦΟΝΙΑ από τον ΕΛΑΣ ενός αξιωματικού των Ναζί. Ήταν όλοι τους, από τα πριν, κρατούμενοι, για τις ιδέες τους.». Για να θαυμάσουμε την «αριστερή σκέψη» του Αλέξη Τσίπρα βάλαμε τη λέξη «δολοφονία» με κεφαλαία. Για να του πούμε ότι όταν ένας λαός που αντιστέκεται σκοτώνει έναν αξιωματικό των κατακτητών δεν το λέμε δολοφονία. Πράξη αντίστασης το λέμε. Δολοφονία γίνεται σε καιρό ειρήνης ή εναντίον άοπλου και ανυπεράσπιστου. Ποιός δολοφονεί και τί, λοιπόν, Αλέξη Τσίπρα;