Ο τότε δήµαρχος Β. Παπαδιονυσίου, συνεπαρµένος από τη φαντασίωση του «Ολυµπιακού ∆ηµάρχου», επέβαλε την απόλυτα προσωπική επιλογή του και οι αθλητικές εγκατα- στάσεις ολοκληρώθηκαν.
Έχει σηµασία να υπογραµµιστεί ότι οι προσπάθειες δεν τελεσφόρησαν τότε παρά το γεγονός ότι είχαν τη στήριξη του ιδι- αίτερα ισχυρού, εκείνη την περίοδο, κοινωνικού-οι- κολογικού κινήµατος στο Λεκανοπέδιο, µεγάλου µέρους των έντυπων και ηλεκτρονικών µέσων ενη- µέρωσης και σηµαντικού αριθµού διακεκριµένων εκπροσώπων του πνευµατικού κόσµου. µετά το 2004 συνέχεια της ιστορίας του ΠΑΛΑΙ είναι λίγο πολύ γνω- στή: συνεχής προσπάθεια ώστε η χρήση των εγκαταστάσεων να µην παρεκκλίνει του ιδρυτικού τους σκοπού, όπως αυτός συνοψίζεται στο αίτηµα του τοπικού κινήµατος «ΠΑΛΑΙ χώρος Αθλητισµού και Πολιτισµού» και η µαταίωση των προθέσεων του ∆ηµοσίου να τις εκχωρήσει στο ιδιω- τικό κεφάλαιο για εµπορική εκµετάλλευση.
Στο πνεύµα του αιτήµατος αυτού: εκδόθηκαν οµόφωνα ψηφίσµατα του ∆.Σ., αναπτύχθηκαν κινητοποιήσεις, εξορµήσεις πληροφόρησης, δηµοσιεύµατα και γενικά εκδηλώσεις ευαισθη- τοποίησης της τοπικής και ευρύτερης κοινωνίας, υποµνήµατα στους αρµό- διους φορείς της ∆ηµόσιας ∆ιοίκησης, ∆ικαστικοί αγώνες, συνεργασίες µε φορείς όµορων δήµων και από κοινού παρεµβάσεις µε όχηµα, κατά κύριο λόγο, τον γνωστό δραστήριο Φορέα της πόλης µας «∆ΡΑΣΗ».
Με άλλα λόγια, υπήρξε πολύπλευρη και άξια εξάρσεως συνέχεια των προ- σπαθειών που είχαν προηγηθεί για το συγκεκριµένο θέµα, µε τη συντριπτική πλειοψηφία της τοπικής κοινωνίας όµως και πάλι αδιάφορη. Η νέα γενιά ∆η- µάρχων, µε τη γνωστή αµφιθυµία και διγλωσσία επιδιδόταν σε ισορροπητι- κές κινήσεις µεταξύ του βασικού κοινωνικού αιτήµατος και των προσπαθειών της κεντρικής ∆ιοίκησης να εκχωρήσει τις εγκαταστάσεις σε ιδιώτες για να αποκοµίσει έσοδα το ∆ηµόσιο Ταµείο. Έτσι το πρόβληµα σερνόταν άλυτο, οι εγκαταστάσεις έµεναν κλειστές, εκτεθειµένες στη φθορά της αχρησίας και του χρόνου, τη στιγµή που, και ένα τµήµα τους ακόµα, θα µπορούσε να ικα- νοποιεί τις ανάγκες για αθλητική και πο- λιτιστική δραστηριότητα των κατοίκων του Γαλατσίου και των γειτονικών ∆ήµων. Η σοβαρή χρονική καθυστέρηση στην εκχώρησή τους για εµπορική εκµετάλ- λευση, σηµειώθηκε ως αποτέλεσµα των διαφόρων παρεµβάσεων του ∆ήµου και του διεκδικητικού Κινήµατος και κρά- τησε, ευτυχώς, µέχρι που οι ιδιώτες επενδυτές όχι µόνο έπιασαν τα πρώιµα σήµατα της οικονοµικής κρίσης αλλά τα αποκωδικοποίησαν και µε απόλυτη ακρίβεια.
Έτσι, ενόψει της επερχό- µενης οικονοµικής λαίλαπας, όπως ορθώς διέγνωσαν, το επιχειρηµατικό ενδιαφέρον τους ατόνησε µέχρι µη- δενισµού. Το ΠΑΛΑΙ έµεινε στα αζή- τητα να σχολάζει και να φθείρεται κι ας ήταν τόσο αναγκαίες οι εγκατα- στάσεις του για τους κατοίκους της περιοχής. Μέχρι που, υπό την πίεση της ανάγκης, η κεντρική ∆ιοίκηση το «ανακάλυψε» εκ νέου ως προσωρινή διέξοδο για αξιοπρεπή στέγη και ανακούφιση των προσφύγων που κατά κύµατα ξεβράζονταν στα νησιά µας. Στη φάση αυτή η ωριµότητα, η ανθρωπιά και η διάθεση για προσφορά που επέδειξαν οι Γαλατσιώτες και η επιτυ- χηµένη διαχείριση, από τη ∆ιοίκηση και το ∆.Σ. του ∆ήµου µας, των προβληµάτων που ανέκυψαν µε την εγκατά- σταση των εκατοντάδων προσφύγων, έδωσαν την ευκαιρία να αναδειχτεί η δυνατότητα βιώσιµης αξιοποίησης των εγκαταστάσεων µε διαχειριστή το ∆ήµο Γαλατσίου ή ενός ευρύτερου διαχειριστικού Σχήµατος φορέων της Τ.Α.
Το γεγονός αυτό βέβαια δεν συγκίνησε τη κεντρική Εξουσία, όπως τόσα χρόνια δεν την συγκίνησαν ούτε οι ανάγκες των δεκάδων χιλιάδων κατοίκων της περιοχής για αθλητική και πολιτιστική δραστηριότητα, για να αλλάξει θέση. Βοήθησε όµως, µετά από επιτυχή παρέµβαση του ∆ήµου, αρχικά σε µια ολιγόµηνη και στη συνέχεια στη τριετή Σύµβαση παραχώρησης της χρήσης τµήµατος των εγκαταστάσεων. Είναι προφανές ότι το γεγονός αυτό δεν επηρεάζει κατά κανένα τρόπο το ιδιοκτησιακό καθεστώς των εγκαταστάσεων.
Το ΠΑΛΑΙ, είτε δεχτούµε να µπούµε µέσα µε τους όρους της γνωστής Σύµβασης είτε όχι, ανήκει στο ∆ηµό- σιο και ήδη µαζί µε άλλα 71.500 ακίνητα του έχει υπαχ- θεί στη διαχειριστική αρµοδιότητα του γνωστού µνηµονιακού Υπερταµείου. Και βέβαια η απόρριψη της Σύµβασης ούτε θα απέτρεπε ούτε θα δυσκόλευε την ιδιωτικοποίηση του.
Η αποδοχή της όµως παρουσιάζει τα παρακάτω πλεονεκτήµατα: 1ο) Την επί 3 χρόνια χρήση των εγκαταστάσεων που διαφορετικά θα τη στερούνταν οι Γαλατσιώτες όπως επί 12 χρόνια από το 2004 µέχρι τώρα. 2ο) Τη δυνατότητα και ευκαιρία να γνωρίσουν επί τέλους οι Γαλατσιώτες την ύπαρξη του ΠΑΛΑΙ – όχι από τη Ντουντούκα και τα Πανό – αλλά κάνοντας χρήση οι ίδιοι των εγκαταστάσεων του – στο θέµα αυτό ο ρόλος του ∆ήµου είναι ιδιαίτερα κρίσιµος. 3ο) Τη συνειδητοποίηση από την τοπική κοινωνία των δυνατοτήτων για τη µελλοντική ανάπτυξη του Γαλατσίου που θα προέκυπταν από µια πιθανή παραχώρηση των εγκαταστάσεων στο ∆ήµο, γεγονός που ίσως συνέβαλε στη συγκρότηση ενός υπολογίσιµου και συνεπώς τελεσφόρου διεκδικητικού κινήµατος.
Φυσικά στο διάστηµα της τριετίας, το αίτηµα για βελτίωση χρονική επιµήκυνση, χωρική διεύρυνση κλπ. της Σύµβασης µε την επίκληση φυσικά και των θετικών αποτελεσµάτων από τη χρήση, θα πρέπει να είναι συνεχές και επίµονο. Συνεπώς µε δεδοµένα: την οικονοµική αβεβαιότητα να συνεχίζεται για δεκαετίες, το µονίµως ελλειµµατικό κρατικό Ταµείο να διψάει συνεχώς για έσοδα και τους προϋπολογισµούς των νοικοκυριών σε συνεχή πορεία συρρίκνωσης γεγονός που δυστυχώς εκτός όλων των άλλων εκτρέφει και την εσ στρέφεια – δύσκολα θα µπορούσε να είναι κανείς αισιόδοξος είτε για αλλαγή στάσης του ∆ηµοσίου είτε για εκδή- λωση αγωνιστικής διάθεσης εκ µέρους της τοπικής κοινωνίας.
Όµως τίποτα δεν µας εµποδίζει, παράλληλα µε την παρουσία µας µέσα στο ΠΑΛΑΙ, να απαιτούµε τη βελτίωσή της Σύµβασης και να συνεχίζουµε τη διεκδίκηση στο πνεύµα του βασικού µας αιτήµατος.
