Πέντε προτάσεις της Δημοκρατικής Συμπαράταξης για τα εργασιακά
Ειδικότερα για το “εργασιακό”, καταθέτουμε στον Κοινωνικό Διάλογο 5 προτάσεις, με στόχο να συμβάλλουμε σε μια συμφωνία ΟΛΩΝ που θα αποτελέσει και τον “οδηγό” μας για τα επόμενα βήματα:
- Ο καθορισμός του κατώτερου μισθού (και ημερομισθίου) “επιστρέφει” στην Εθνική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας. Αρμόδιοι για αυτόν θα είναι μόνον οι κοινωνικοί εταίροι μέσα από τις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις.
Δεν είναι αποδεκτή οποιαδήποτε νέα νομοθετική παρέμβαση για οριζόντια μείωση μισθών, ή μείωση επιδομάτων των εργαζομένων.
- Στηρίζουμε το θεσμό των Συλλογικών Συμβάσεων (Εθνική, Κλαδική, Επιχειρησιακές).
Προτείνουμε την καθολικότητα εφαρμογής (και την θεσμική επεκτασιμότητα) των Συλλογικών Συμβάσεων.
Αναβαθμίζουμε τον ρόλο των Κλαδικών Συμβάσεων ως δυνητικού μηχανισμού διασφάλισης και βελτίωσης της θέσης των εργαζομένων, και διαμόρφωσης υγειών όρων ανταγωνισμού στους επί μέρους κλάδους.
Επιχειρησιακές συμβάσεις με αμοιβαίες υποχρεώσεις και δικαιώματα για εργαζόμενους-εργοδότες, που να απορρέουν από γνήσια επιχειρησιακή διαπραγμάτευση.
Το θέμα της διαπραγμάτευσης επιχειρησιακών συμβάσεων από “ενώσεις προσώπων” σε πολύ μικρές επιχειρήσεις, πρέπει να επανεξεταστεί.
- Δεν αποδεχόμαστε τις ελεύθερες ομαδικές απολύσεις και την επαναφορά εργοδοτικής ανταπεργίας (lock out). Προτείνουμε τα αιτήματα των επιχειρήσεων για ομαδικές απολύσεις, να εξετάζονται από το αναβαθμισμένο Ανώτατο Συμβούλιο Εργασιών – ΑΣΕ – (με την συμμετοχή των κοινωνικών εταίρων). Όπως εμείς είχαμε προτείνει και το 2014.
Το ΑΣΕ πρέπει να ενισχυθεί θεσμικά, ώστε να μπορεί να αναλάβει ευθύνες σε θέματα ενίσχυσης της απασχόλησης και προστασίας των ανέργων, με την κατάλληλη υποστηρικτική βοήθεια του Διεθνούς Γραφείου Εργασίας.
Σε καμία περίπτωση να μην γίνει δυσμενέστερο το σημερινό όριο του 5% -με όριο τα 30 άτομα- για τις απολύσεις.
- Οι αναγκαίες προσαρμογές και ευελιξίες στην αγορά εργασίας πρέπει να συνδέονται με το αίσθημα ΑΣΦΑΛΕΙΑΣ του εργαζόμενου.
Είναι ζήτημα προτεραιότητας η αυστηρή τήρηση των όρων και των συμβάσεων, η αντιμετώπιση της “μαύρης” και ανασφάλιστης εργασίας.
Επιβάλλεται η αναβάθμιση και ενίσχυση του Συστήματος Επιθεώρησης Εργασίας (ΣΕΠΕ), ώστε να επιτελεί αυτό το ρόλο.
- Τα θέματα που αφορούν την σχέση των συνδικάτων με τις επιχειρήσεις, πρέπει να λυθούν μέσα από τον Κοινωνικό Διάλογο και την Συλλογική Διαπραγμάτευση.
Κάποιοι αντιμετωπίζουν ως «εχθρό» τα συνδικάτα και τους Κοινωνικούς εταίρους. Διαφωνούμε πλήρως μ’ αυτή την λογική.
Υπήρξαν βέβαια ορισμένες συμπεριφορές στο παρελθόν (πρόσφατο και παλαιότερο) που «πλήγωσαν» την σχέση των συνδικάτων με την κοινωνία.
Εμείς πιστεύουμε στον υγιή συνδικαλισμό που είναι παράγων ανάπτυξης και προόδου.
Οι αναγκαίες προσαρμογές του στις σύγχρονες εξελίξεις πρέπει να γίνουν, μέσα από τολμηρές πρωτοβουλίες και τομές των ίδιων των συνδικάτων.
Όμως θα επιμείνουμε στον Κοινωνικό Διάλογο, στους ανοιχτούς διαύλους επικοινωνίας με τον κόσμο της εργασίας, των επιχειρήσεων, της επιστήμης, της αυτοδιοίκησης.
Και υπενθυμίζουμε σ’ όσους συνειδητά το ξεχνούν ότι με αυτόν τον Κοινωνικό Διάλογο πετύχαμε τις Εθνικές Κοινωνικές Συμφωνίες το 1994 και το 1998, που διασφάλισαν την ένταξη της χώρας στην ΟΝΕ.
Και κάτι ακόμη: Διαφωνούμε πλήρως, με προτάσεις κυρίως του ΔΝΤ που αποσκοπούν στην ουσιαστική κατάργηση του δικαιώματος της απεργίας. Προτάσεις που δεν αποδέχθηκαν όχι μόνο οι εργατικοί φορείς, αλλά και οι φορείς των επιχειρήσεων.
Καλούμε την Κυβέρνηση να μην συναινέσει σε τέτοιου είδους λογικές.
Μια κοινωνία με μισθούς πείνας και τους πλειστηριασμούς στην πόρτα της δεν είναι μια κοινωνία παραγωγής, ανάπτυξης, προοπτικής, είναι μια παραιτημένη κοινωνία.
|