Ανάρτηση του Σταύρου Θεοδωράκη στο Facebook με αφορμή τη Διεθνή Ημέρα Εθελοντισμού για την Οικονομική και Κοινωνική Ανάπτυξη.
“Η πρώτη συνάντησή μας ήταν το 2008 στην Ομόνοια. Στο αστυνομικό τμήμα. Ήταν εκεί για το Χαμόγελο του Παιδιού. Στο πλάι μιας ανήλικης μητέρας από τη Βουλγαρία. Κινηματογραφούσαμε για τους Πρωταγωνιστές. Μέχρι να καταλάβει ότι ήμασταν από την ίδια πλευρά, είχε βγάλει νύχια. Σαν αετός είχε απλώσει τις φτερούγες της για να προστατεύσει το μωράκι και τη γυναίκα.
Η δράση της ξεκινάει το 1983. Ρουάντα – Μπουρούντι, Αρμενία, Γεωργία, Τουρκία, Γάζα, Αφγανιστάν, Ιράκ, Σρι Λάνκα, Λίβανος, Αϊτή. Και ενδιαμέσως στην Ελλάδα, όπου χρειαζόταν. Σεισμοί, εμφύλιοι, τσουνάμι, πόλεμοι… Με τους Γιατρούς Χωρίς Σύνορα, με την Ελληνική Ομάδα Διάσωσης, με ανεξάρτητους οργανισμούς. Από το 2013 είναι μονίμως στη Μυτιλήνη.
Εργάζεται στο Διεθνή Οργανισμό Μετανάστευσης αλλά θα την βρεις παντού. Και πιο συχνά πάνω στα σκάφη του Λιμενικού να προσεγγίζει τις βάρκες, να πετάει σωσίβια, να μοιράζει κουβέρτες. Και μετά στα ιατρεία αλλά και στα κοινωνικά φαρμακεία. Άλλωστε είναι γιατρός. Μια γυναίκα, ένας άνθρωπος που πήρε πολύ στα σοβαρά και τοις μετρητοίς τους όρκους στον Ιπποκράτη. Και σήμερα, που είναι η ημέρα εθελοντισμού, είναι το πρώτο πρόσωπο που μου ήρθε στο νου. Ζωή (Λειβαδίτη).”
