Η δική μας «Υψικάμινος»

Τους τελευταίους  μήνες μια νέα δυναμική σημειώνεται στο Γαλάτσι. Πλήθος πολιτιστικών εκδηλώσεων πραγματοποιούνται τόσο στο Πνευματικό Κέντρο, όσο και στο Καμίνι, αυτόν το μοναδικό σε ιστορία και αξία πολυχώρο. Εκθέσεις, παιδικές θεατρικές παραστάσεις, ποιητικές και μουσικές βραδιές, που ποτέ άλλοτε δεν είχαν πραγματοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό, εύρος και ποικιλία ξανά στην πόλη μας.

Για πρώτη φορά έχουμε τη δυνατότητα να πάρουμε τα παιδιά μας και να παρακολουθήσουμε μια παράσταση μερικά μέτρα από το σπίτι μας, να μπούμε στο μαγικό κόσμο της ποίησης είτε αυτή είναι παραδοσιακή είτε νεότερη, να ακούσουμε μουσικές. Όσοι από εμάς ευχόμασταν να συμβεί κάτι τέτοιο και στο Δήμο μας, όπως σε άλλους Δήμους, το βλέπουμε να παίρνει σάρκα και οστά, όσοι αρχικά φοβηθήκαμε πως δε θα κρατήσει πολύ, με χαρά πληροφορούμαστε σε κάθε εκδήλωση την ημερομηνία της επόμενης και ανυπομονούμε. Λειβαδίτης, Παλαμάς, Εμπειρίκος, Αδελφοί Γκριμ, Χάιντι και άλλες εκδηλώσεις μας έχουν κρατήσει αμείωτο το ενδιαφέρον, μας έχουν συγκινήσει, μας έχουν φέρει σε επαφή με ανθρώπους του χώρου καταξιωμένους, που με τις γνώσεις τους μας άνοιξαν ένα νέο κόσμο.
Ωστόσο, με θλίψη παρατηρούσα στην εκδήλωση του Εμπειρίκου, και το αφιέρωμα στους στιχουργούς της 15ης Μαρτίου (και αναφέρω αυτές ως τις πιο πρόσφατες) ότι το κοινό μοιάζει να είναι εκπληκτικά το ίδιο. Μπαίνοντας στο αμφιθέατρο, βλέπω την ίδια εκείνη κυρία, α, ναι και τον κύριο αυτό, όπως κι εκείνοι με τη σειρά τους θα λένε «α, να αυτή που έρχεται με τον πατέρα της». Οι ίδιοι πάντα. Κι αναρωτιέμαι. Μόνο εμάς ενδιαφέρει; Οι πενήντα, εκατό που συγκεντρωνόμαστε κάθε φορά, είμαστε οι μόνοι που το μάθαμε ή θελήσαμε να έρθουμε; Ο Δήμος έχει δυσκολία να κοινωνεί τις εκδηλώσεις; Η ελληνική ποίηση απευθύνεται μόνο σε εκατό, από τους χιλιάδες κατοίκους του Δήμου μας;
Κοιτάζω γύρω μου. Μέσος όρος ηλικίας των παρευρισκομένων: 60-70 χρονών. Χαίρομαι με τους τόσους συνταξιούχους, που παρά τις δυσκολίες τους είναι εκεί σταθερά. Θλίβομαι με τη γενιά μου, που εκπροσωπείται κάθε φορά από εμένα κι άλλους 2-3.  Πικραίνομαι με τους τόσους συναδέλφους εκπαιδευτικούς που μεγάλωσαν και ζουν στο Γαλάτσι και δεν έρχονται, την ίδια στιγμή που νουθετούμε τα παιδιά να ανοίγουν τους ορίζοντές τους, όταν τα αναγκάζουμε σε συνεχή επιμόρφωση. Στενοχωριέμαι με τις τόσες πολιτικές παρατάξεις, τους πολιτιστικούς συλλόγους, που μόνο και μόνο επειδή η παρούσα Διοίκηση οργανώνει τις εκδηλώσεις, δεν έρχονται, είτε από μικροπολιτικές σκοπιμότητες, είτε από ανόητα συμπλέγματα, είτε γιατί πολύ απλά «ό,τι δεν οργανώνουμε εμείς ή δεν είμαστε εμείς μπροστάρηδες, δεν αξίζει». Ο άνθρωπος δε χρειάζεται μόνο τη φτηνή πατάτα από τον παραγωγό. Χρειάζεται και την πνευματική τροφή, χωρίς πολιτικοποιήσεις, κομματικοποιήσεις, σύνορα.
Όσο γράφονται αυτές οι γραμμές, η χώρα μας βιώνει το σοκ της εύρεσης του νεκρού φοιτητή Βαγγέλη Γιακουμάκη στα Γιάννενα. Του παιδιού, του αδερφού, του γιού, του φίλου όλων μας, που έχασε τη ζωή του, επειδή δεν ταίριαζε με τα δεδομένα της κοινωνίας, επειδή κάποιοι ήταν «δυνατότεροι», «άντρες». Επειδή δε μίλησε, γιατί δεν υπήρχε κανείς να τον ακούσει. Επειδή τελικά η κοινωνία μας πάσχει από έλλειψη παιδείας. Επειδή οι τιμωροί του μεγάλωσαν απαίδευτοι, σε μια κοινωνική συλλογικότητα που ζει στο σκοτάδι. Επειδή και οι καθηγητές του, παρότι μορφωμένοι, έμειναν κουφοί και τυφλοί, άβουλοι, χωρίς το θάρρος που σου δίνει η πνευματική φώτιση. Όταν το αντιληφθούμε αυτό, όταν καταλάβουμε ότι δεν έχει αξία να καυγαδίζουμε για το ποιος διορίστηκε Συμπαραστάτης του Δημότη, αλλά για το τι πρέπει να κάνει ο καθένας από εμάς για να μη χρειάζεται ο Συμπαραστάτης του Δημότη, γιατί η μικροκοινωνία μας θα δουλεύει σωστά, θα έχουμε αναγνωρίσει τη σημασία της Παιδείας.
Ο Πλάτων είπε πως η Παιδεία είναι ο δεύτερος ήλιος μας. Θα σκεφτεί κάποιος: «Καλά, όλα αυτά θα αλλάξουν αν παρακολουθήσουμε μια πολιτιστική εκδήλωση του Δήμου»; Είναι ένα λιθαράκι, όπως και το να μάθουμε να σεβόμαστε τον άλλον, να μάθουμε τα παιδιά μας να μην ασκούν κανενός είδους βία, να μη ρυπαίνουμε, να μιλάμε για όσα μας προβληματίζουν. Κάθε μέρα πρέπει να γινόμαστε πιο «πεπαιδευμένοι».
Κλείνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω δημόσια το Δήμαρχο Γιώργο Μαρκόπουλο και τον Αντιδήμαρχο Γερμάνο Μελισσουργό για την άμεση ανταπόκρισή τους στο να κάνουν τη φοίτηση των παιδιών μας στο 3ο και 9ο Νηπιαγωγείο καλύτερη και να συγχαρώ τον Αντιδήμαρχο Κοινωνικής Πολιτικής & Υγείας Μάνο Ελευθερίου για την οργάνωση και το περιεχόμενο των πολιτιστικών εκδηλώσεων.