Σώπα, μη μιλάς! Άσ’τον να πεθάνει. Καλό ταξίδι Βαγγέλη…

Σώπα μη μιλάς…. (του Αζίζ Νεσίν)

Σώπα, μη μιλάς, είναι ντροπή
κόψ’ τη φωνή σου,
σώπασε επιτέλους
κι αν ο λόγος είναι αργυρός,
η σιωπή ειναι χρυσός.
Τα πρώτα λόγια που άκουσα
από παιδί
έκλαιγα, γέλαγα, έπαιζα
μου λέγανε:
«Σώπα».
Στο σχολείο μού κρύψαν την αλήθεια τη μισή,
μου λέγανε: «Εσένα τι σε νοιάζει ; Σώπα!»
Με φιλούσε το πρώτο κορίτσι που ερωτεύτηκα και μου λέγανε:
«Κοίτα μην πείς τίποτα, σσσσ….σώπα!»
Κόψε τη φωνή σου και μη μιλάς, σώπαινε.
Και αυτό βάσταξε μέχρι τα εικοσί μου χρόνια.
Ο λόγος του μεγάλου
η σιωπή του μικρού.
Έβλεπα αίματα στο πεζοδρόμιο,
«Τι σε νοιάζει εσένα;», μου λέγανε,
«θα βρείς το μπελά σου, σώπα.»
Αργότερα φωνάζανε οι προϊστάμενοι
«Μη χώνεις τη μύτη σου παντού,
κάνε πως δεν καταλαβαίνεις, σώπα.»
Παντρεύτηκα, έκανα παιδιά,
η γυναίκά μου ήταν τίμια κι εργατική και
ήξερε να σωπαίνει.
Είχε μάνα συνετή, που της έλεγε «Σώπα».
Σε χρόνια δίσεκτα οι γονείς, οι γείτονες με συμβουλεύανε :
«Μην ανακατεύεσαι, κάνε πως δεν είδες τίποτα. Σώπα.»
Μπορεί να μην είχαμε με δ’ αύτους γνωριμίες ζηλευτές,
με τους γείτονες, μας ένωνε, όμως, το Σώπα.
Σώπα ο ένας, σώπα ο άλλος, σώπα οι επάνω, σώπα οι κάτω,
σώπα όλη η πολυκατοικία και όλο το τετράγωνο.
Σώπα οι δρόμοι οι κάθετοι και οι δρόμοι οι παράλληλοι.
Κατάπιαμε τη γλώσσά μας.
Στόμα έχουμε και μιλιά δεν έχουμε.
Φτιάξαμε το σύλλογο του «Σώπα».
και μαζευτηκαμε πολλοί,
μία πολιτεία ολόκληρη, μια δύναμη μεγάλη, αλλά μουγκή!
Πετύχαμε πολλά,φτάσαμε ψηλά, μας δώσανε παράσημα,
τα πάντα κι όλα πολύ.
Ευκολα , μόνο με το Σώπα.
Μεγάλη τέχνη αυτό το «Σώπα».
Μάθε το στη γυναίκα σου, στο παιδί σου, στην πεθερά σου
κι όταν νιώσεις ανάγκη να μιλήσεις ξερίζωσε τη γλώσσά σου
και κάν’ την να σωπάσει.
Κόψ’ την σύρριζα. Πέτα την στα σκυλιά.
Το μόνο άχρηστο όργανο από τη στιγμή που δεν το μεταχειρίζεσαι σωστά.
Δεν θα έχεις έτσι εφιάλτες, τύψεις κι αμφιβολίες.
Δε θα ντρέπεσαι τα παιδιά σου και θα γλιτώσεις από το βραχνά να μιλάς,
χωρίς να μιλάς να λες «έχετε δίκιο, είμαι σαν κι εσάς».
Αχ! Πόσο θά’θελα να μιλήσω ο κερατάς.
Και δεν θα μιλάς,
θα γίνεις φαφλατάς ,
θα σαλιαρίζεις αντί να μιλάς.
Κόψε τη γλώσσά σου, κόψ’ την αμέσως.
Δεν έχεις περιθώρια.
Γίνε μουγκός.
Αφού δε θα μιλήσεις, καλύτερα να το τολμήσεις. Κόψε τη γλώσσά σου.
Για να είμαι τουλάχιστον σωστός στα σχέδια και στα όνειρά μου
ανάμεσα σε λυγμούς και σε παροξυσμούς κρατώ τη γλώσσά μου,
γιατί νομίζω πως θά’ρθει η στιγμή που δεν θα αντέξω
και θα ξεσπάσω και δεν θα φοβηθώ και θα ελπίζω
και κάθε στιγμή το λαρύγγι μου θα γεμίζω με ένα φθόγγο ,
με έναν ψιθυρο , με ένα τραύλισμα, με μια κραυγή που θα μου λέει:
ΜΙΛΑ!

Υ.Γ. Παρακολουθώντας τα δελτία ειδήσεων, ακούει κανείς ότι «ήταν ένα ευάλωτο παιδί», ότι «ήταν εύκολος στόχος», ότι «ήταν θύμα bullying».
Άλλα κοράκια των μίντια δακρύζουν κροκοδείλια δάκρυα για τον «άτυχο νέο» ενώ άλλα του είδους τους βγάζουν διάπυρους λόγους για τους «εγκληματίες που τον οδήγησαν στην αυτοκτονία».
Η σημαία, κυματίζει μεσίστια στη Γαλακτοκομική Σχολή Ιωαννίνων. Μια σχολή που δεν έδωσε καμιά σημασία στο να προφυλάξει τον Γιακουμάκη. Δεν γνωρίζω τι ήταν ή τι δεν ήταν ο  Βαγγέλης Γιακουμάκης και αρνούμαι να κατανοήσω τι σημαίνει η φράση «ήταν ένα ευάλωτο παιδί» και «εύκολος στόχος». Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση θυματοποίησης ενός ανθρώπου όχι για κάτι που πιστεύει αλλά για κάτι που είναι. Έχουμε την επίδειξη βίας, σωματικής και ψυχικής από μια μερίδα (αγέλη είναι καλύτερος όρος) που άλογα καταπιέζει, ταπεινώνει, τρομοκρατεί και οδηγεί στο θάνατο έναν άνθρωπο.
Αυτό, κύριοι, λέγεται φασισμός. Και οι άνθρωποι που λειτουργούν με αυτόν λέγονται φασιστοειδή. Κανείς δεν το είπε, κανείς δεν το σχολίασε, όμως είναι ακριβώς αυτό. Ο εκφασισμός της κοινωνίας, δεν περνά μόνο μέσα από τη Χρυσή Αυγή. Δεν περνά μόνο μέσα από σύμβολα και στολές. Δεν περνά μόνο μέσα από τον αντικομμουνισμό, τον αντισημιτισμό και την ξενοφοβία. Περνά κυρίως μέσα από την κρίση, την εξαθλίωση και την καλλιέργεια φόβου και δυσανεξίας απέναντι στο διαφορετικό. Κι όποιος δεν τοποθετεί αυτή την παράμετρο στον θάνατο του Γιακουμάκη, απλώς σκυλεύει τη μνήμη του.