ΝΑ ΣΥΝΤΗΡΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ

ΝΑ ΣΥΝΤΗΡΟΥΜΕ ΤΑ ΚΑΣΤΡΑ 

Ο κατακτητής, όπως και κάθε αφέντης, φτάνει στο σκοπό του.
Μας «πείσανε» για τη µοίρα µας. Από πρωτοπόροι, ουραγοί.

Στο φύλλο του «Παλµού» της 5ης/6/2015, διάβασα το άρθρο του
Βαγγέλη Ντάλη. Συνηθίζω να τον διαβάζω επειδή από τα γρα- πτά του προκύπτει ότι
πρόκειται για άνθρωπο που ενδιαφέρεται για τα κοινά, απλά ή πολύπλοκα, και το
«ψάχνει».
Αν είχα το δικαίωµα θα έλεγα ότι µοιάζουµε.
Θέλω εδώ να προσπαθήσω
να δώσω απαντήσεις, που ο ίδιος διατυπώνει («από τι κατάρα πάσχει ο τόπος;»)
αλλά να πάρω θέση στις εξ αποστάσεως διαπιστώσεις του φίλου, Νίκου του
Αµερικάνου.
 Επ’ευκαιρία να επιχειρήσω και µια απάντηση σε εκείνο το «είµαστε
παλιοφάρα» που ακούµε καθηµερινά από πλείστους όσους γύρω µας. Θα δανειστώ
µερικά τµήµατα από άρθρο µου που γράφτηκε τριάντα χρόνια πριν (1985) και
δηµοσιεύθηκε σε περιοδικό. ια να κάνεις ένα λαό υποχείριό σου, εξαφάνισε τις
ρίζες του.
Εξόντωσε την πνευµατική του ηγεσία και κλείσε τα σχολεία του. Κατάστρεψε τα βιβλία του και τα δηµιουργήµατα της καλαισθησίας του. Αποµόνωσε
τα άτοµα.
 Εξαφάνισε ό,τι θυµίζει την ιστορία του, ακόµα και τ’όνοµά του.
Σαν
δεν θα ξέρει ούτε από πού έρχεται ούτε πού πάει, τότε έχεις πετύχει το σκοπό
σου. Να σηµειώσω εδώ παρενθετικά ότι πολλά σχολεία έκλεισε ο Ιουστινιανός,
µεταξύ αυτών και το µεγαλύτερο που είχε αποµείνει, τη Φιλοσοφική Σχολή Αθηνών
το έτος 529 µ.Χ. Γ
ια τα βιβλία, κάποιοι είπαν ότι οι µεγάλες βιβλιοθήκες
Αλεξάνδρειας, Σεραπείου, Περγάµου, πυρπολήθηκαν από τους Παυλιστές. Άλλοι είπαν
ότι κάηκαν σε πολέµους. ∆εν ξέρω αν διαφέρει το ένα από το άλλο.
Η ανωτέρω
συνταγή ήταν γνω- στή, φαίνεται, στους πετροβολιτές πολύ παλιά. Ο Ελληνισµός
γνώρισε την εφαρµογή της κατά το σκληρότερο τρόπο και σ’όλη τη διάρκεια της
µακρόχρονης σκλαβιάς του, από τότε που γονάτισε κάτω από τη ρω- µαϊκή λαίλαπα,
µέχρι και σήµερα!
Οι Ελλαδίτες είχαν διαπράξει µέγα «έγκληµα». Στην πορεία του
ανθρώπου βρέθηκαν ξαφνικά µερικές χιλιάδες χρόνια µπροστά από τον υπόλοιπο
κόσµο. «Το πώς έγινε αυτό, κανείς δεν µπόρεσε ακόµα να εξηγήσει» λέει ο Άγγλος
φιλόσοφος Ράσσελ. Αλλά φαίνεται ότι δεν µπορεί ν’αποκολληθεί κανείς από τη
µάζα και να τρέξει µπροστά, πολύ µπροστά, χωρίς τον κίνδυνο να πε- τροβοληθεί
από τον καθυστερηµένο και κοµπλεξικό όχλο.
 Μόνο µε τη βοήθεια της ψυχολογίας
µπορεί κανείς να εξηγήσει τη συµπεριφορά των άλλων λαών απέναντι στο Ελληνικό έθνος, από τότε µέχρι και τώρα. Το σύµπλεγµα της κατωτερότητας φαίνεται ότι
καθοδηγούσε και καθοδηγεί τη συµπεριφορά τους αυτή. Ενσκύψανε από παντού οι
Μόµµιοι κάθε εποχής και δεν άφησαν λίθον επί λίθου στο υλικό και στο άυλο έχει
του τόπου.
Σχεδόν όλα τ’αριστουργήµατα της ωραιότερης τέχνης που
δηµιουργήθηκε πάνω στη γη, της αρχαιοελληνικής τέχνης, δείγµατα πνευµατικής
καλλιέργειας υψηλής στάθµης, αρπάχτηκαν από τους Ρωµαίους για να πάνε σ’άλλους
τόπους και να στολίσουν τα κουρέλια των κατακτητών, να καλύψουν την
πνευµατική γύµνια των βανδάλων. Μόνο από το ιερό των Αιτωλών, το Θέρµο,
µετέφεραν στην Ιταλία 1.000 αγάλµατα «πράγµα που αποτελεί µια ακόµα σελίδα
στο µελανό κεφάλαιο της καταληστεύσεως των καλλιτεχνικών θησαυρών της Ελλάδος
από τους Ρωµαίους» λέει ο σύγχρονος Γερµανός ιστορικός Μπένγκτσον.

Και το έµψυχο
υλικό δεν είχε καλύτερη τύχη. «Σχεδόν ολόκληρη η αρχαϊκή ιθύνουσα τάξη (Αχαΐα
τότε λεγόταν ολόκληρη η ηπειρωτική Ελλάδα εκτός της Μακεδονίας) χιλιάδες άνθρωποι, εκπατριστήκανε στην Ιταλία…» Κατά τη διάρκεια µιας τροµοκρατικής
εκστρατείας καταστράφηκαν 70 πόλεις κατά διαταγήν του βαθιά µορφωµένου (sic)
Αιµίλιου Παύλου και µπροστά στα µάτια του 150.000 ελεύθεροι άνθρωποι πουλήθηκαν
σαν δούλοι.
 Στον πολιτικό τοµέα, τι έγινε; Στη θέση της αυτονοµίας και της
ελευθερίας που ήσαν η πεµπτουσία του ελεύθερου κράτους της ελληνικής πόλης,
οι ρωµαίοι έβαλαν ένα υποκατάστατο κοινοτικής αυτοδιοίκησης άµεσα εκτεθειµένο
στις επεµβάσεις του αυτοκράτορα, του διοικητή, του απεσταλµένου. Αυτοδιοίκηση
κατ’επίφαση. Εδώ ο Μπένγκτσον κάνει µια ευφυέστατη διαπίστωση: «Έτσι οι Έλληνες, λαός µ’ένα τόσο µεγάλο και µοναδικό σε περιεχόµενο πολιτικό παρελθόν,
υποχρεώθηκαν να περιορίσουν όλο το δυναµισµό και τη σκέψη τους στην
ενασχόληση σε παντελώς δηµοτικές υποθέσεις. Βαθµιαία έχασαν την αυτοπεποίθησή
τους και την πίστη τους στις σπουδαίες τους ικανότητες.»
Ο κατακτητής, όπως
και κάθε αφέντης, φτάνει στο σκοπό του. ∆ηµιουργεί τον απογοητευµένο υποτα-
κτικό. Είναι άσκοπο να προσπαθείς για κάτι καλύτερο. Βόλεψέ τα όπως όπως, να
τσουλάει ο καιρός µε όσο γίνεται λιγότερες οδύνες, αδιαφορώντας για
προσωπικότητα, για εθνικότητα και άλλα τέτοια περιττά. Μας «πείσανε» για τη
µοίρα µας.
Από πρωτοπόροι, ουραγοί. Και δηµιουργήθηκε η νέα ιδεολογία,
εκείνη του «εαυτουλισµού», την οποία ασπάστηκαν οι ρέποντες σ’αυτόν. Έκτοτε
η χώρα µας κατάντησε Κέντρο ∆ιερχοµένων Καταχτητών. Όποιος ήθελε έµπαινε,
όποιος ήθελε έβγαινε και λογαριασµό δεν έδινε σε κανένα. Το κακό βάθαινε,
βάθαινε, µέχρι που χάσαµε και αυτή την εθνική µας αυτογνωσία. Όταν ο Ακοµινάτος, µικρασιάτης Έλληνας, διορίστηκε γύρω στα 1180 µ.Χ. µητροπολίτης
Αθήνας, θέλησε να µιλήσει στους Αθηναίους για την έν- δοξη καταγωγή τους.
«Εξύµνησε, λέει ο Κόντογλου, µε φωνή που έτρεµε, τη µητέρα της ρητορικής και
της σοφίας, µα µιλούσε ανθρώπυος που δεν είχανε ιδέα απ’όλα έλεγε.
Σαν να
έψελνε την ακολουθία των κεκοιµηµένων». Ν’ανασταίνεται η εθνική συνεί- δηση,
άρχισε τον 14ο αιώνα µε ση- µαιοφόρους τους Μετοχίτη, Καβάσιλα, Γεµιστό, ώσπου
νά’ρθει η ευλογηµένη στιγµή ν’ακουστεί η βροντερή φωνή του Κολοκοτρώνη: «Έλληνες…»
είπε. Με ασήµαντε εξαιρέσεις, οι Έλλη- νες τότε παραµέρισαν τον «εαυτου- λισµό»
για να δηµιουργήσουν το µεγάλο έπος του ‘21. Το έπος επα- ναλφθηκε στα 1940 –
1944.
Όµως και στη µια και στην άλλη πε- ρίτπωση οι σε αριθµό «ασήµαντες
εξαιρέσεις» αποδείχτηκαν σηµαντικές. Στην πρώτη, οι Κοντζαµπάσηδες, οι
συνεργάτες των Τούρκων έχουν τη δύναµη να σκοτώνουν έναν Καποδίστρια, έναν
µοναδικό ηγέτη, που αν δεν τον είχαµε, έπρεπε να τον δηµιουργήσουµε. Και τους
φονιάδες, οργανωτές και εκτελεστές δεν τους είδαµε στον τοίχο.
(Ο ένας από
τους δύο εκτελεστές τραυµατίστηκε θανάσιµα κατά τη συµπλοκή.) ∆εν τους είδαµε στον τοίχο γιατί είχαν πλάτες τους «συµµάχους» οι οποίοι είχαν όφελος από
πολιτική αστάθεια. Για να κλέψουν τα Επτάνησα, να αγοράσουν από Τούρκους (!)
µέσα στο ελληνικό πλέον έδαφος, κτήµατα, όπως ο Άγ- γλος Ναύαρχος Μάλκοµ, η
Γαλλίδα Σοφία ντε Μαρµπονά – Λεµπρέν, η γνωστή µας ∆ούκισσα της Πλακεντίας και
άλλοι και άλλοι πολλοί. Στη δεύτερη περίπτωση του 1940 – 1944, τους ντόπιους
προδότες δεν τους είδαµε στον τοίχο γιατί είχαν τις πλάτες της µόλις ηττηθείσας
Γερµανίας! Γι’αυτούς που δεν θα πιστέψουν αυτό το τελευταίο, θα σηµειώσω
εδώ για την περίπτωση Μάξ Μέρτεν.
 ∆εν θυµάµαι το κατηγορητήριο, ίσως για
εκλήµατα πολέµου, κάθισε στο σκαµνί του Ελληνικού ∆ικαστηρίου. Θυµάµαι πως
καθόταν µπροστά στους ∆ικαστές. Έβαζε το ένα πόδι πάνω στ’άλλο, όχι µε το
συνηθισµένο τρόπο. Το παπούτσι του ανυψωµέ- νου ποδιού πάνω στο γόνατο του
άλλου ποδιού. Στάση που λέει στους απέναντί του ∆ικαστές «σας έχω γραµµένους».

∆εν θυµάµαι αν τελείωσε η δίκη και ποια η ετυµηγορία του ∆ικαστηρίου. Πάντως
οι εφηµερίδες πάψανε κάπως απότοµα να µας δείχνουν τη σόλα από το παπούτσι του
Μαξ. Ο Νίκος από την Αµερική λέει ότι είναι γελοίο να ζητάµε πολεµικές αποζηµιώσεις µετά από 70 χρόνια. Πότε να τις ζητήσουµε, Νίκο; Λίγο µετά τον
πόλεµο, σε εποχή που ένα ∆ικαστήριο δεν µπορεί να δικάσει ένα Γερµανό για
παραβιάσεις του Νόµου; Τα Κάστρα πέφτουν από µέσα, αγαπητέ Βαγγέλη. Ας έχουµε
το νού µας και τους απ’έξω µπουρλοτιέρηδες

Γράφει , ο Γ. ΧΡΥΣΟΠΟΥΛΟΣ