Η ΑΛΗΘΕΙΑ (ΜΟΥ) ΕΙΝΑΙ…”Που πήγαν τα όνειρα;”

Η ΑΛΗΘΕΙΑ (ΜΟΥ) ΕΙΝΑΙ…

Που πήγαν τα όνειρα;

Οι μνήμες μου στα παιδικά μου χρόνια είναι τόσο έντονες και
γλυκές…τόσο κλισέ μα τόσο αληθινό και ξεχασμένο συναίσθημα, η ανεμελιά! σκληρή
η σύγκριση με το τώρα! και αυτά τα όνειρα…τόσο ελεύθερα! τόσο χαρούμενα!

Θυμάμαι να με βλέπω να πετάω. Τι όμορφη αίσθηση που ήταν…

Πάνω από πεδιάδες, ατελείωτο πράσινο στον ορίζοντα και ο
ήλιος με συντρόφευε τόσο τρυφερά στις χαμηλές πτήσεις μου. Επίσης πάνω από
γαλήνιες και πανέμορφες θάλασσες…άγγιζα ξυστά το νερό, έτσι. για την αίσθηση.

Κι αναρωτιέμαι, τα όνειρα ακολουθούν τη ζωή η προμηνύουν
κάτι; γιατί χρόνο με το χρόνο όλο κάτι άλλαζε σε αυτά, μαζί κι εγώ! Μαζί και η
ελευθερία που μου πρόσφεραν.

Μήπως συνδέονται με τα όνειρα για ζωή; μειώνεται η πίστη στο
όμορφο; μήπως τα πόδια πατάνε τόσο βαριά στη γη που χάνουμε το πέταγμα μας; είναι
της ζωής η εξέλιξη; της ηλικίας η λογική; η μήπως η πίστη στον απόλυτο έλεγχο;

Ότι και να το επηρεάζει δε το θέλω .Θα ήθελα να κερδίσω πίσω
αυτή τη δύναμη. Οχι, όχι να γίνω πάλι παιδί, να μου δίνει δύναμη το
υποσυνείδητο μου , να παίρνω ώθηση από εμένα και όχι να βαλτώνω μέσα μου!

Να πετάω και πάλι με οδηγό μου τον ήλιο … Φάγαμε πολύ
σκοτάδι ρε γαμώτο…όχι άλλο.

Κι έχω ακόμα την ελπίδα ότι αυτή η δύναμη, θα γίνει δίκη μου
ξανά!

Απλά αναρωτιέμαι…που πήγαν τα όνειρα;

Γράφει , η ΚΛΩ