Τα καλοκαίρια της καρδιάς μου

Ευγνωμονώ πραγματικά τα καλοκαίρια της κρίσης. Μην τρελαίνεστε,  βρε παιδιά. Εμένα με έκαναν σοφότερο, καλύτερο και προπαντός σημαντικότερο άνθρωπο. Κυριολεκτικά δεν ξέρω πώς θα συνέχιζα την μίζερη ζωούλα μου χωρίς αυτήν την ευλογία, που έλεγε κι ο Πάγκαλος, που είχε υποσχεθεί να μεταναστεύσει, αν νικούσε ο Σύριζα, αλλά απίστευτα διορατικός, έμεινε εδώ για να ζήσει και το τρίτο το ωριμότερο, το πιο χρήσιμο μνημόνιο.

Καταρχάς, μου χάρισαν αυτογνωσία, κάτι τόσο δύσκολο ακόμα και για κάποιον που ανήκει σε ένα σεμνό και ταπεινό λαό σαν τον Ελληνικό. Τώρα πια που απόμεινα «στεγνός», μπόρεσα  να καταλάβω ότι εγώ και μόνο εγώ, παρέα βέβαια με τους υπόλοιπους  απλούς ανώνυμους ανθρώπους, είμαστε υπεύθυνοι που ρίξαμε αυτόν τον τόπο στα βράχια.  
Μόνο τώρα, που βγαίνω πια στα μπαρ και πίνω με το ζόρι μια μπύρα, εγώ που περηφανευόμουν για το μπυροκοίλι μου, καταλαβαίνω τι τρομερή σπάταλη έκανα. Πόσο πάνω από τις δυνατότητές μου ζούσα, όταν ξεδιάντροπα παράγγελνα και δεύτερο και τρίτο ποτό. Με τι κότσια και τι παραγωγικότητα, ρε συ;
Καλά, στο νησί που πήγαινα, τότε, που με τις δραχμές έκανα εκείνες τις πενιχρές διακοπές των δυο εβδομάδων, εντελώς εγωιστικά κι αυτάρεσκα με τα δικά μου χρήματα και χωρίς διακοποδάνειο, έβλεπα και  τους άλλους βορειο- ευρωπαίους να πίνουν τα άπειρα  και παρασυρόμουν. Πού πας, ρε Καραμήτρο; Αυτοί για να πιουν τον άμπακο,  έχουν δουλέψει σκληρά τόσα χρόνια, και οι ίδιοι και κάποιοι κακόμοιροι στις αποικίες τους. Και παρ’ολη τη δουλειά που ρίχνουν όλο το χρόνο, κάνουν κι αιματηρές οικονομίες για να πιουν. Αυτοί δεν κάθονται στο τραπέζι και να παραγγέλλουν σαν κι εμάς 5-6 πιάτα για αρχή και για να δοκιμάσουμε κι έπειτα ξεχωριστό πιάτο ο καθένας τους, και καμιά φορά «φέρε ό,τι έχεις ρε αδελφέ που να ψάχνουμε τώρα». Αν τους παρατηρήσεις, θα δεις ότι στην καρδιά του καπιταλισμού κρύβονται βαθιά αισθήματα κοινοκτημοσύνης: μια σαλάτα στα έξι, μια μερίδα γαύρο, μια χόρτα, την ταρατσώνουν τρία ζευγάρια χαλαρά.
Και φυσικά κατάλαβα, αυτά τα καλοκαίρια, τι ξετσιπωσιά είναι να κερνάς όλη την παρέα. Από πού κι ως πού τέτοια ανοίγματα, ρε συ; Δεν φτάνει που είμαστε όλοι μπαταχτσήδες και χρωστάμε καμιά 30 χιλιάρικα ο καθένας στους εταίρους, θέλουμε να κάνουμε και τον κιμπάρη στην παρέα; Με ξένα κόλλυβα ρε, με δανεικά; Για δες τους αυτούς πώς βγάζουν κομπιουτεράκι να πληρώσει ο καθένας το δικό του και τρελαίνουν το γκαρσόνι. Γιατί να προσβάλλεις και τον άλλο κερνώντας τον; Πάρε και κανένα μάθημα φεμινισμού που με το πρώτο θες να κεράσεις την κοπέλα που βγήκες για ποτάκι, σεξιστή, που την την θεωρείς κατώτερη.
Γι’ αυτό με στενοχωρεί τόσο να ακούω ότι εξαπλώνεται λέει στην Ελλάδα η αντιπάθεια προς τη Γερμανία. Εδώ εφαρμόζουμε πια παντού το Γερμανικό σύστημα, ο καθένας τα δικά του στην έξοδο που για μας είναι ιερή ρε παιδί μου, και μας κάνουν και παράπονα;
Τέλος πάντων, κατάλαβα, ότι εγώ φταίω, αυτό είναι σίγουρο. Και δεν χωρούν δικαιολογίες. Εγώ τα έφαγα και μάλιστα πιο άτακτα κι άπληστα και από τα λαμόγια, πολιτικά κι οικονομικά. Αυτά τουλάχιστον έκαναν οικονομία ήταν προκομμένοι, καβάτζωσε ο καθένας τους από καμιά εικοσαριά σπίτια κι τρία τέσσερα αυτοκίνητα, εγώ με το ζόρι ένα τριάρι στην Καλλιθέα κι ένα 1200αρι.
Άρα, ποιός τα χάρηκε και τα γλέντησε, ασύστολα; Εγώ, προσωπικά  μάλιστα, που ένα διάστημα ήμουν δημόσιος υπάλληλος και μετά παραιτήθηκα κι άνοιξα ένα μικρομάγαζο, είμαι ο κατεξοχήν υπεύθυνος όπως μου λένε και  τα κανάλια. Όταν ήμουν στο δημόσιο, ήμουν τεμπέλης κι υπεράριθμος. Άσχετα αν εσείς,  κάνατε μια- δύο ώρες να εξυπηρετηθείτε σε όποια δημόσια υπηρεσία πηγαίνατε. Και μετά που άνοιξα το μαγαζί, εγώ πάλι φοροδιέφευγα κι  έριξα έξω τα έσοδα του κράτους. Και παράνομα βέβαια. Να πω ότι ήμουν τουλάχιστον νόμιμος, όπως οι εφοπλιστές με τις κανονικές τους φοροαπαλλαγές να έχω κι ένα κούτελο στην κοινωνία.
Όλη αυτή η ιστορία όμως, πέρα από την πίκρα της, έχει και μια μεγάλη χαρά. Επιτέλους αυτά τα πέντε χρόνια, αλλά ιδίως τα καλοκαίρια που έχω χρόνο ελεύθερο, άφησα την ελαφρά λογοτεχνία και διάβασα κανένα οικονομικό βιβλίο της προκοπής. Και δόξα τω θεώ, κατάλαβα πόσο σημαντικός είμαι. Εγώ ο ανώνυμος, που νόμιζα ότι θα περάσω έτσι σαν κουκίδα από αυτόν τον κόσμο, είμαι ο τυχερός που του έλαχε ο κλήρος να σώσει όχι μόνο την Ευρώπη, αλλά τον κόσμο όλο. Τις τράπεζες, τα χρηματιστήρια, τα funds, την ευρωζώνη, όλο τον πλανήτη! Εγώ ένας απλός μεροκαματιάρης, είμαι πια το πειραματόζωο, στις πλάτες μου θα πέσουν όλα. Να μειώσω το μισθό μου τα έξοδα μου, να πληρώνω του φόρους μου κι όλα θα γίνουν κανονικά. Δεν με φώναξε κανείς στο πάρτι που γινόταν τόσα χρόνια στην Ελλάδα για κάποιους, αλλά τους καταλαβαίνω. Δεν ήθελαν να με προσβάλουν, να με περάσουν για λιγούρη, ήθελαν σιγά σιγά να με πείσουν ότι έγλυψα κι εγώ από τα κόκκαλα τους, άλλα μου το λένε τώρα διακριτικά, όχι κατάμουτρα. Ευτυχώς όμως με καλούν στο συγύρισμα μετά το πάρτι, πρώτο πρώτο, γιατί με θεωρούν νοικοκύρη κι υπεύθυνο.
Και για αυτήν την τιμή θυσιάζω και τις διακοπές μου και τα μπάνια μου κι όλα λέμε, ακόμα κι εσάς σας θυσιάζω, να σας κάνω ήρωες σαν κι εμένα!!!