Μπήκαμε και στον Απρίλιο! Kαλό Μήνα να έχουμε, φίλοι μου, είπαμε τα αθώα ψεματάκια μας αλλά δεν είναι καθόλου ψέμα ότι ο «ξανθός μήνας» είναι εδώ να γεμίσει ζωντάνια και χαρά τη φύση όλη. Μπαίνουμε για τα καλά πια στην Άνοιξη αφού διανύουμε το μήνα των λουλουδιών και της άνθισης, «ο Απρίλης με τα λούλουδα κι ο Μάης με τα ρόδα». Οι λίγες βροχούλες που έχουμε είναι καλοδεχούμενες, «αν κάνει ο Μάρτης δυο νερά κι ο Απρίλης άλλο ένα, χαρά σε κείνο το ζευγά που ‘χει πολλά σπαρμένα». Και όπως σχεδόν κάθε χρόνο είναι ο μήνας που θα βιώσουμε την Μεγάλη Εβδομάδα, το Πάσχα, την Ανάσταση.
Το Πάσχα συνηθίζουμε να λέμε ότι είναι η σημαντικότερη θρησκευτική γιορτή της Χριστιανοσύνης αφού τιμάται η ανάμνηση της ένδοξης Ανάστασης του Θεανθρώπου Ιησού Χριστού. Για την Χριστιανοσύνη είναι η γιορτή των γιορτών. Ο εορτασμός του Πάσχα για τους χριστιανούς αφορά τη σταύρωση και ανάσταση του Χριστού και το πέρασμα από το θάνατο στη ζωή. Σκεφθείτε ότι ακόμη και την εορτή της Παναγίας, το Δεκαπενταύγουστο, κάποιοι τη λένε «το Πάσχα του Καλοκαιριού». Ο εορτασμός ορίστηκε στην εποχή της Άνοιξης για να το τονίσουμε ότι έρχεται η Ανάσταση, η Αναγέννηση και η ψυχική ανάταση.
Το βαθύτερο νόημα του Πάσχα, για την Εκκλησία μας, είναι ότι ο Θεός πονάει για τον άνθρωπο και προσφέρει μέχρι και τον ίδιο του τον Υιό. Θέλησε να μας διδάξει την αγάπη και τον αγώνα ενάντια στο κακό αλλά και την προσφορά του εαυτού μας υπέρ των πολλών. Η ολοκλήρωση έρχεται με την Ανάσταση του Ιησού και μαζί του ξαναγεννιέται η φύση, ξαναγεννιέται η ίδια η ζωή. Ζούμε τις ημέρες αυτές όλα τα συναισθήματα, ξεκινούμε με αγωνία και πόνο για τα Πάθη του Χριστού μας την Μεγάλη Εβδομάδα και τελειώνουμε με την αγαλλίαση και την Ελπίδα της Ανάστασης.
Ο Ιησούς την Μεγάλη Δευτέρα ξεραίνει μια συκιά, στη διαδρομή προς την Ιερουσαλήμ μαζί με τους μαθητές του, καθώς είχε πολλά φύλλα αλλά κανέναν καρπό… Για να μας δείξει πως ό,τι ωραίο και ξεχωριστό έχουμε όλοι μας έχει δοθεί από το Θεό για να το αναπτύξουμε όχι μόνο για τον εαυτό μας αλλά και για το κοινό καλό! Σωστά λοιπόν νιώθουμε πως η Μεγάλη Δευτέρα ξεκίνησε εφέτος πιο νωρίς. Όλοι αυτές τις ημέρες προσφέρουμε, ο καθένας ανάλογα με τους καρπούς του, προς το κοινωνικό σύνολο. Με όποιο τρόπο μπορεί ο νοσηλευτής και ο γιατρός, ο στρατιωτικός, ο έμπορος και ο φαρμακοποιός, ο μαθητής, ο συνταξιούχος ή ο απλός πολίτης. Όλοι έχουμε κάτι σημαντικό να προσφέρουμε, δεν περισσεύει κανείς.
Την Μεγάλη Τρίτη οι 10 Παρθένες έτρεξαν να συναντήσουν τον Νυμφίο όταν πληροφορήθηκαν τον ερχομό του. Οι μισές ξεχάστηκαν και δεν προλάβαν να ετοιμάσουν το φανάρι τους για να μας δείξει η Εκκλησία ότι πρέπει να είμαστε έτοιμοι, γεμάτοι πίστη και φιλανθρωπία. Σήμερα μας ζητήθηκε να αναλάβουμε την ευθύνη να βοηθήσουμε για τη σωτηρία της χώρας μας. Θα μπορέσουμε να ανταποκριθούμε σε αυτό το κάλεσμα της Πολιτείας; Η με προφάσεις και δικαιολογίες θα αφήσουμε το φανάρι μας χωρίς λάδι; Μήπως αυτή η στιγμή προστάζει να γίνουμε δυνατότεροι από τις δικαιολογίες μας;
Η Μεγάλη Τέταρτη είναι αφιερωμένη στην αμαρτωλή γυναίκα που μετάνιωσε πραγματικά και φυσικά ο Κύριος την συγχώρεσε για τα αμαρτήματά της. Σε όλους μας αξίζει η συγχώρεση αν πραγματικά έχουμε μετανιώσει για λανθασμένες πράξεις μας. Αυτό ας γίνει στο εξής η πυξίδα των πράξεων μας, αφού αντιλαμβανόμαστε το πραγματικό νόημα της ζωής και της αγάπης. Δεν χρειάζεται να κρατάμε κακίες και να μαυρίζουμε τη μέρα μας. Το καλύτερο για εμάς και για όλους είναι να προσφέρουμε στον διπλανό μας ακόμη κι αν αυτό είναι ένα χαμόγελο και μια καλημέρα. «Ποτέ δεν ξέρουμε όλα τα καλά που φέρνει ένα απλό χαμόγελο» έλεγε η Μητέρα Τερέζα.
Κατά τον Μυστικό Δείπνο την Μεγάλη Πέμπτη, ο Χριστός δείπνησε για τελευταία φορά με τους μαθητές του, αφού πρωτύτερα τους έπλυνε τα πόδια. Ας αναλογιστούμε εμείς που «μένουμε σπίτι» όταν μαζευόμαστε γύρω από το Τραπέζι να φάμε και μας ενοχλεί η «κλεισούρα», θεωρούμε ότι περιορίζεται η ελευθερία μας, όλους αυτούς που είναι έξω από τα σπίτια τους και δεν έχουν τη δυνατότητα να φάνε μαζί με την οικογένεια τους. Είτε γιατί είναι στο Νοσοκομείο, είτε στα σύνορα, είτε σε κάποια θέση για να μπορέσουν να εξυπηρετήσουν ένα συνάνθρωπο μας.
Η πιο πένθιμη ημέρα είναι η Μεγάλη Παρασκευή όπου ο Χριστός υπομένει όλα τα Πάθη μέχρι την Σταύρωση του. Πόσο πιο δύσκολη είναι η καθημερινότητα των ανήμπορων ανθρώπων που δεν έχουν τροφή, δεν έχουν στέγη αλλά σφίγγουν τα δόντια για να μας διδάξουν ότι δεν πρέπει ποτέ να το βάζουμε κάτω και πάντα να αγωνιζόμαστε γιατί κανένας αγώνας δεν είναι χαμένος εκτός από αυτόν που δεν δόθηκε. Είναι αυτοί που νοσηλεύονται στα νοσοκομεία, πάσχοντες από αυτόν τον ιό, είτε από άλλη ασθένεια και έχουν μεγαλύτερη αισιοδοξία ακόμη και από εμάς τους υγιείς. Άνθρωποι που αντί να τους δίνουμε δύναμη μας δίνουν αυτοί με την καθημερινό αγώνα τους.
Το Μεγάλο Σάββατο είναι η Ταφή του Κυρίου και η Κάθοδος στον Άδη. Αυτό όμως που ακολουθεί είναι η Ανάσταση του Κυρίου. «Ο κατελθών εις Άδην» Ιησούς συνέτριψε τον θάνατο, έσπασε τα δεσμά του θανάτου και γεννήθηκε η ελπιδοφόρα νέα ζωή. Δεν θα επιτρέψουμε την τελευταία λέξη να την έχει ο Θάνατος. Η Ανάσταση του Χριστού εκπέμπει το μήνυμα του θάρρους και της τόλμης. Δύο συστατικά απολύτως αναγκαία για τον πολύπλευρο καθημερινό μας αγώνα. «Εσείς μη φοβάστε» ήταν τα πρώτα λόγια του Αγγέλου που άκουσαν οι πιστές και αφοσιωμένες στον Ιησού Μυροφόρες. Δεν φοβόμαστε λοιπόν και κοιτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου κατάματα. Είναι η ευκαιρία όλων μας να ενώσουμε σφιχτά τα χέρια και με ελπίδα και δύναμη να περπατήσουμε το μονοπάτι προς την κορυφή.
Κάτι μέσα μου, μου δίνει σιγουριά και με κάνει να πιστεύω ότι αν και η Μεγάλη Εβδομάδα ξεκίνησε πιο νωρίς αυτή τη χρονιά, η Ανάσταση δεν θα αργήσει και θα είναι πιο Λαμπρή από ποτέ…
* Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com.
