Μπορούν οι εργαζόμενοι χωρίς αφεντικά;

Πρόσφατα βρεθήκαμε σε ένα συγγενικό σπίτι με δυο εργαζόμενους στα Διυλιστήρια. Αυτούς που τους ζηλεύει το σύνολο της εργατικής τάξης, μιας και μιλάμε για «αριστοκρατία» εργαζομένων σε σχέση με τους υπόλοιπους. Δεκαέξι μισθοί το χρόνο και τι μισθοί… 4 και 5 φορές απάνω απο τον βασικό της ΕΣΣΕ, με παροχές σε είδος αυτοί και οικογένειές τους, με επιπλέον μπόνους κλπ. Εν μέσω κρίσης οι άνθρωποι ντρεπόντουσαν να τα αναφέρουν όλα αυτά και όποιος τους ρώταγε για τα περί δουλειάς απαντούσαν αόριστα και με φανερή ενοχή στα πρόσωπά τους.

Οι υπόλοιποι της παρέας, άνεργοι και ημιαπασχολούμενοι οι περισσότεροι, με δυσκολία εκρυβαν την ζήλεια τους και ίσως και τον φθόνο, εντείνοντας τις ενοχές. Προχωρώντας η κουβέντα όμως εβγαλε συμπεράσματα «λαβράκια» για όλους. Το Διυλιστήριο αυτό, όπως και το άλλο, αποτελούν τις πηγές καυσίμων όλης της χώρας. Είναι λοιπόν φυσικό να είναι απο τις πιο σύχγρονες και εξειδικευμένες μονάδες της. Ανάλογης ποιότητας κατ επέκταση, οφείλει να είναι και το προσωπικό τους. Ταυτόχρονα αποτελούν και τις βιομηχανικές εκείνες μονάδες της χώρας με την πιο πολυπληθή πλέον συγκέντρωση της εργατικής ταξης. Υψηλότατης ειδίκευσης και εμπειρίας, με συνεχη και αδιάληπτη εκπαίδευση, με διεθνή και υπερσύγχρονα στανταρ ανα βάρδια, με ετοιμότητα και γνώση να επέμβει σε μια τόσο επικίνδυνη και νευραλγική μονάδα, αλλά το σπουδαιότερο με αυστηρό προγραμματισμό απο πόστο σε πόστο ,απο βάρδια σε βάρδια. Λογικό είναι λοιπόν ο εργοδότης αυτά ακριβως να πληρώνει αδρά, προσπαθώντας και την εύρυθμη λειτουργία της μονάδας να εξασφαλίζει αλλά και το προσωπικό «ευχαριστημένο» και …ακίνδυνο γ’αυτόν. Η εξαγορά των εργατικών συνειδήσεων περνά μέσα απο αυτή την τοπική εικόνα του «καλού καπιταλιστή»… Εξ άλλου ο ιδιος έχει ενα ολόκληρο Κράτος που δουλεύει για πάρτη του γιατί να μην πουλάει αυτην την εικόνα της «υγιούς επιχειρηματικότητας» στο σύνολο της υπόλοιπης εργατικής τάξης της χώρας; «Είδες η τάδε επιχείρηση;» να λέει ο άνεργος… για να έχει ενα τόσο καλό αφεντικό, όλοι ευχαριστημένοι και ούτε στάσεις ούτε απεργίες …
Οφείλονται ολα αυτά όμως όντως στο αφεντικό;
Συνεχίζοντας την κουβέντα όλοι καταλάβαμε ότι η επιχείρηση αυτή αποτελεί ενα καλοκουρντισμένο ρολόι. Καθένας γνωρίζει πριν πιάσει βάρδια τα καθήκοντά του – τα οποία ειναι απολύτως εξειδικευμένα – αν κάτι δεν πάει καλά, ξέρει τι να κάνει αλλά και σε ποιόν να αποτανθεί, η όλη δομή λοιπόν, οργανόγραμμα, ιεραρχία, πλάνο φυσιολογικών αλλά και έκτακτων αναγκών ειναι unter control… τα πάντα προγραμματισμένα, ελεγχόμενα και βασισμένα στα καλύτερα διεθνή στάνταρντ. Από τον Διευθυντή μηχανικό μέχρι τον νεοπροσληφθεντα εκπαιδευόμενο, όλοι αποτελούν καλολαδωμένα γρανάζια αυτου του τεράστιου ρολογιού. Οσες φορές παραβιάστηκαν αυτά τα στάνταρτ είχαν ατύχημα κι εκει το χεράκι του ο εργοδότης είχε βάλει για ΚΕΡΔΟΣ! Τότε ετέθει στα δυο παλληκάρια το ερώτημα: «Και το ΑΦΕΝΤΙΚΟ  σε τι χρησιμεύει;»
Τα έχασαν και οι δυο … τους ξαφνιασε η ερώτηση … Ας την κάνουμε λοιπόν πιο λιανά … Αφού η μονάδα αυτή λειτουργεί απο μόνη της – με βάση τα στανταρτ δηλαδή του προγραμματισμού – αφού ο κάθε εργαζόμενος – από τον απλό εργάτη ως τον Διευθυντη – δουλεύει με διαγράμματα, υψηλή ειδίκευση και γνώση, συγκεκριμένα καθήκοντα και υποχρεώσεις …. όλο το Διυλιστήριο περίπου σαν σε αυτόματο πιλότο …. το ΑΦΕΝΤΙΚΟ  τι παριστάνει εκεί μέσα; Τι προσφέρει δηλαδή για να έχει τέτοια υψηλά «μεροκάματα» το ίδιο ;
Ένα Εργατικό Συμβούλιο πχ δεν θα μπορούσε μια χαρά να την λειτουργήσει την επιχείρηση;
Μετά το αρχικό ξάφνιασμα της ερώτησης, ψελλισαν κάτι για «συμφωνίες Εισαγωγής πρώτης ύλης» … αλλά κι εκεί ήρθε η ανταπάντηση ότι αυτές μπορεί να τις κλείνει και το Κράτος δια των Υπουργών του μια και οι περισσότερες ΚΑΙ ΤΩΡΑ διακρατικά κλείνονται …
Όταν δε κάποιος θύμισε και το περσινό χάρισμα απο την Βουλή κοντα 1,5 δισ. σε εισφορές σε ταμεία και φόρους στην Μότορ Όιλ και κάτι άλλους ανάλογα «υγιεις επιχειρηματίες»,το τοπίο ξεδιάλυνε και οι ψύλλοι μπήκανε στα αυτιά πολλών εκ των συμμετασχόντων στην κουβέντα. Γιατί και απο αυτή φάνηκε το δράμα των σύγχρονων καπιταλιστων να δικιολογήσουν την καρέκλα τους! Ειναι τόσο μπροστά πλέον σε ειδίκευση και παραγωγικότητα η εργατική τάξη παγκοσμίως, είναι τόσο μπροστά η επιστήμη και η τεχνολογία, το επίπεδο ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων δηλαδή, που φαίνεται πλέον εξώφαλμα πόσο ΑΧΡΗΣΤΟΙ και ΠΕΡΙΤΤΟΙ είναι οι καπιταλιστές…
Και είμαστε στο παρα-τσακ να το καταλάβει και η εργατική τάξη, ακόμα και το «αριστοκρατικό» κομμάτι αυτης… Τι θα εχει να κερδίσει; Αξιοπρεπέστατους μισθούς απο την μια (σαν αυτούς των δυο παλληκαριών) ,αλλα και κοινωνικές παροχές πρωτόγνωρες απο την αλλη …Παιδεία, Υγεία για αυτόν και την οικογένεια του, κατάργηση για πάντα της ανεργίας, Στέγη, Διακοπές, Ελεύθερο χρόνο … μια κοινωνία εν ολίγης ΑΛΛΗ ολόκληρη, χωρίς κρίσεις ποτέ ξανά και κυρίως ….ΔΙΚΙΑ του!  
Λοιπόν τι λες, χωρίς εσένα «εργάτη», ‘γυρνά το «γρανάζι» της παραγωγής, οποιασδήποτε παραγωγής;
Λοιπόν τι λες «εργατη» μπορείς χωρίς αφεντικά;

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ  ΜΙΚΡΟΤΕΡΟΥ ΚΑΚΟΥ

«Το ορατό πρόσωπο των μεθόδων που χρησιμοποιούν εταιρείες για να προσλάβουν ανέργους»
Η Κλέο Αλμάνσα κηρύχθηκε το πρόσωπο του ισπανικού facebook της περασμένης εβδομάδας, όταν τα κοινωνικά δίκτυα γέμισαν με μηνύματα συμπαράστασης, έπειτα από συνέντευξή της στην «El Mundo», όπου αποκάλυψε πως η αγωνία της να εξασφαλίσει μια θέση εργασίας τής στοίχισε την υγεία και την αξιοπρέπειά της.
Άνεργη, πριν από ενάμιση χρόνο αποφάσισε να συμμετάσχει σε διαγωνισμό για πρόσληψη πωλητών σε επιχείρηση εμπορίας ηλεκτρικών ειδών. Μαζί με άλλους 40 νέους ανέργους, υποβλήθηκε σε δοκιμασίες υπό τον ήχο δυνατής μουσικής και ταχύτατα εναλλασσόμενου φωτισμού «ώστε να ανέβει η αδρεναλίνη για να πουλήσουν καλύτερα», όπως τους εξήγησαν. Στην πραγματικότητα υποδαύλιζαν τον ανταγωνισμό μεταξύ τους με στόχο ο ισχυρότερος να εξουδετερώσει τον πιο αδύναμο. Ανάμεσα στα άλλα, τους έβαλαν να παίξουν τις μουσικές καρέκλες διαγκωνιζόμενοι μέχρι αίματος για μια θέση, αφού όποιος έμενε όρθιος αποχωρούσε, ή να ανεβαίνουν ανά ομάδες σε μια καρέκλα και να ρίχνουν όσους μπορούσαν αποκλείοντάς τους.
Στο τέλος τούς πέταξαν ένα χαρτονόμισμα των 50 ευρώ λέγοντας πως «θα είναι προκαταβολή του μισθού του για όποιον καταφέρει να το πάρει πρώτος». Η Κλέο βρέθηκε να την πατούν – κυριολεκτικά – δεκάδες πόδια ανθρώπων τυφλωμένων να αρπάξουν το χαρτονόμισμα και την πολυπόθητη θέση εργασίας. Στο νοσοκομείο διαπίστωσαν ότι, εκτός από μώλωπες που έφερε σε χέρια, πόδια, και πρόσωπο, είχε κι ένα σοβαρό τραύμα στη σπονδυλική στήλη, που την άφησε δύο μήνες στο κρεβάτι κι ένα χρόνο χωρίς να μπορεί να δουλέψει. Τώρα, περιμένει να εκδικαστεί η μήνυσή της κατά της εταιρείας νιώθοντας «ταπεινωμένη, κακοποιημένη και αποκαρδιωμένη». Οχι μόνο για τον τραυματισμό της, αλλά κυρίως «γιατί με ώθησαν να κάνω απαράδεκτα πράγματα που ποτέ δεν θα είχα κάνει αν δεν είχα τόση ανάγκη για δουλειά». Στα 25 της χρόνια, η Κλέο έγινε το πιο ορατό πρόσωπο των απάνθρωπων και βίαιων μεθόδων που χρησιμοποιούν εταιρείες για να προσλάβουν ανέργους, ωθώντας τους στην επιθετικότητα ώστε να επιλέξουν όσους μπορούν να πατήσουν επί πτωμάτων.”
Κι επειδή το άρθρο είναι από την καλή ΕφΣυν να της θυμίσουμε ότι το σύστημα λέγεται ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ. Επίσης να θυμίσουμε ότι όλα τούτα που περιγράφει οφείλονται σε ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ που προωθουν και στηρίζουν παγκοσμίως κυβερνήσεις σαν του Τσίπρα, του Ομπάμα, της Μέρκελ, του Ραχόι κλπ… που αποτελούν και τους πραγματικούς «πιστούς» στα Μονοπώλια (εταιρείες τα λέει) και το σαπάκι πλέον που αποτελεί ο ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ τους!