Γρήγορες εκλογές, ίδιος ετερόκλητος συνασπισμός, ίδια κυβέρνηση. Πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί έγιναν οι εκλογές, αν ήταν αναγκαίες ή τι προβλήματα θα έλυναν.
Η αποχή έφτασε στο 36% του εκλογικού σώματος. Η κύρια ερμηνεία της αποχής ήταν η διαπίστωση ότι οι εκλογές δεν ήταν τίποτα άλλο παρά μια, μέσω του εκλογικού σώματος, επιβεβαίωση της διάσπασης του ΣΥΡΙΖΑ και επιβεβαίωση της συνοχής του κύριου κορμού του κόμματος υπό την ηγεσία Τσίπρα. Το αν έπραξαν ορθά ή όχι είναι εκτός του στόχου αυτού του άρθρου και δεν θα το εξετάσουμε.
Μια μικρή διαπίστωση μόνο ότι ήταν η δεύτερη μεγαλύτερη αποχή στα εκλογικά μας χρονικά, η οποία θα πρέπει να απασχολήσει τα πολιτικά μας κόμματα. Θα πρέπει να δούμε ποιες ομάδες πληθυσμού (ηλικιακές, οικονομικές κ.τ.λ.) απείχαν από την εκλογική διαδικασία ώστε να βγουν ασφαλή πολιτικά συμπεράσματα.
Μου έκανε μεγάλη εντύπωση η δήλωση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ κ. Χρυσόγονου το βράδυ της Κυριακής με την ανακοίνωση των εκλογικών αποτελεσμάτων. Είπε ότι αν δεν εφαρμοστεί αυτό το μνημόνιο, τότε δεν θα υπάρξει άλλη οικονομική βοήθεια και πάμε ολοταχώς για ηρωική έξοδο από το ευρώ. Αυτή τη δήλωση θα πρέπει να την λάβουμε σοβαρά υπ’ όψη γιατί είναι βεβαιότατο ότι δεν έχουμε ξεπεράσει τον κίνδυνο.
Για να τα καταφέρουμε χρειάζεται υπεράνθρωπη προσπάθεια και θυσίες από όλους. Σε αυτό ακριβώς το σημείο έχω τις αμφιβολίες μου αν ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την θέληση, την δύναμη και την δυνατότητα να προχωρήσει προς την κατεύθυνση πλήρους εφαρμογής του μνημονίου.
Ο κόσμος που ψήφισε τον ΣΥΡΙΖΑ, εκτός των άλλων λόγων, είχε στο μυαλό του την σκέψη ότι θα ήταν καλλίτερα να εφαρμόσει το μνημόνιο ο ΣΥΡΙΖΑ για να μην υπάρχουν αντιδράσεις δεδομένου ότι τα άλλα μνημονιακά κόμματα είναι δεδομένα. Δεν έλαβαν όμως υπ’ όψη τους την στάση των ΚΚΕ, του ομογάλακτου ΛΑΕ και βέβαια της Χ.Α. Απ’ ότι φαίνεται ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι διατεθειμένος να συγκρουστεί μαζί τους στις κινητοποιήσεις τους και ούτε και σε αυτές των αγροτών που επίκεινται. Επειδή η ιδεολογία της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ συνεχίζει να είναι εκτός ΕΥΡΩ, είναι πολύ πιθανό να χρησιμοποιήσει αυτές τις κινητοποιήσεις ως πολιορκητικό κριό εναντίον του μνημονίου υπέγραψε. Σε μια προεκλογική ομιλία στελέχους του ΣΥΡΙΖΑ στο Μαρούσι, άκουσα τον ομιλητή να λέει ότι αν βγει η ΝΔ, ο Μεϊμαράκης θα λέει ναι σε ό,τι του υπαγορεύουν οι Μέρκελ και Σόιμπλε, ενώ αν βγει ο Τσίπρας και πιεστεί πολύ και δεν μπορεί να συμφωνήσει, θα προσφύγει πάλι στις κάλπες!!!! Θα πάρει, δηλαδή την βοήθεια του κοινού. Ακριβώς εδώ θα πρέπει να εντοπιστεί στρατηγική της αντιπολίτευσης. Να παρασύρει έναν αναποφάσιστο και διστακτικό ΣΥΡΙΖΑ στην εφαρμογή πολιτικών που θα είναι απολύτως αντίθετες με τις αντιμνημονιακές υποσχέσεις του.
Ο ΣΥΡΙΖΑ με την αντιμνημονιακή λογική κατάφερε να πείσει το εκλογικό σώμα να τον ψηφίσει. Βέβαια δεν θα πρέπει να ξεχνάμε και τις ευθύνες των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ από το 2000 και μετά μέχρι και την συγκυβέρνηση Σαμαρά – Βενιζέλου. Ο ΣΥΡΙΖΑ έχτισε πάνω στην αντίθεση «μνημόνιο – αντιμνημόνιο» που κάτω από μια λογική ανάλυση η αντίθεση καταρρέει. Μνημόνιο δεν είναι τίποτα άλλο από μια σειρά μέτρων που ήδη θα έπρεπε να είχε πάρει η χώρα για να αντιμετωπίσει το μεγάλο ζήτημα του χρέους. Το θέμα είναι ότι ένας λαός που ήταν συνηθισμένος μόνο στο να ξοδεύει και να δανείζεται δεν πίστεψε ότι υπάρχει πρόβλημα. Οι πολιτικοί δεν είχαν το κουράγιο να περιγράψουν με πληρότητα και σαφήνεια την κατάσταση γιατί θα αποκαλύπτονταν οι ευθύνες τους και έτσι τα μέτρα που θα έπρεπε να εφαρμοστούν ταχύτατα στο πρώτο πρόγραμμα/μνημόνιο δεν εφαρμόστηκαν.
Οι ισχυρότατες αντιδράσεις των συντεχνιών και ο συνεχής φόβος του πολιτικού κόστους έκαναν στο τέλος τους Σαμαρά – Βενιζέλο να αλλάξουν πορεία μετά τις εκλογές του 2014 και φτάσαμε σήμερα να κυβερνά ο ΣΥΡΙΖΑ κινδυνεύοντας να βρεθούμε όχι μόνο εκτός ευρώ, αλλά και εκτός ΕΕ και τότε θα έχει επέλθει η μεγάλη καταστροφή. Ίσως χρειαστεί να πιούμε όλο το ποτήρι για να έρθει το πλήρωμα του χρόνου για μια ουσιαστική αλλαγή στην Ελληνική κοινωνία.
Είναι βέβαιο ότι η χώρα έχει ανάγκη δραματικές αλλαγές όχι μόνο στην οικονομική και εργασιακή της βάση, αλλά κυρίως στην αντίληψη των πραγμάτων και της νοοτροπίας που μας διέπει. Πολλά ταμπού που υπάρχουν θα πρέπει να καταργηθούν, οι συντεχνίες θα πρέπει να ξεδοντιαστούν και ο κρατισμός να πάει στο «χρονοντούλαπο της ιστορίας», όπως έλεγε ο Α. Παπανδρέου για την ΝΔ. Θα πρέπει να δούμε τα πράγματα μέσω του πρίσματος της παγκοσμιοποίησης και στο σε τι είμαστε ανταγωνιστικοί σε σχέση με τις άλλες οικονομίες. Θα πρέπει να σκεφτόμαστε παγκοσμιακά και να δρούμε τοπικά.
Όπως έλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά, αντιπροσωπεύει το καινούριο που συγκρούεται με τα υπόλοιπα κόμματα που αντιπροσωπεύουν το παλιό. Ποιο είναι το καινούργιο και πώς θα δούμε να εκφράζεται αυτό μέσα από την νέα κυβέρνηση; Αν πάρουμε από τα δείγματα γραφής του προηγούμενου επταμήνου τα πράγματα είναι αντίστροφα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει το παλιό και τα άλλα κόμματα πλην Χ.Α. είδαν τουλάχιστον αμυδρά προς τα πού πρέπει πραγματικά να κατευθυνθούμε. Θα μπορούσε να ισχυριστεί ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα κτυπήσει την διαφθορά, αλλά δεν έχουμε δει πραγματικά δείγματα γραφής. Είναι πολύ πιθανόν να συμβαίνει το αντίθετο αν δούμε τα τελευταία δημοσιεύματα. Το καινούργιο είναι να ενώνονται και διαχωρίζονται τα υπουργεία κατά πως εξυπηρετεί την εκάστοτε κυβέρνηση ή να κάτσουν κάτω και να οριστικοποιήσουν την δομή του κράτους;
Κάθε απόφαση ένωσης ή χωρισμού υπουργείων συνεπάγεται τεράστιο διοικητικό κόστος που δεν ισοφαρίζεται με το κέρδος δύο ή τριών λιγότερων υπουργών. Οι Έλληνες που ακόμη δεν έχουν μάθει και δεν έχουν το σθένος να δουν κατάματα την πραγματικότητα, πείθονται με μυθολογία, συναίσθημα και φρούδες ελπίδες ότι δεν θα αλλάξει η ζωή τους. Για τον λόγο αυτό ψήφισαν τον «μπαλκονάτο» Τσίπρα.
Κλείνω το άρθρο με μια παρατήρηση. Από όλα τα πολιτικά κόμματα μόνο ο ΣΥΡΙΖΑ έχει μπαλκονάτο αρχηγό. Η ΝΔ το έχει καταλάβει και τολμώ να υποθέσω ότι η Κεφαλογιάννη θα είναι η νέα αρχηγός.
Οψόμεθα.
