That’s a good question

«Αυτή είναι μια καλή ερώτηση» απάντησε με αμηχανία ο κ. πρωθυπουργός στην ερώτηση του Κλίντον για το τι θα έλεγε στους ξένους επενδυτές, αν θα τον ρωτούσαν σε τι τομέα θα τους πρότεινε να επενδύσουν στην Ελλάδα. Συνέχισε με ασυναρτησίες λέγοντας και αυτός ότι η δημόσια διοίκηση είναι διεφθαρμένη και ότι τα παίρνει κάτω από το τραπέζι δυσκολεύοντας στην πράξη την προσπάθεια να γίνουν επενδύσεις. Αυτή η εντύπωση έμεινε στους λεφτάδες της Αμερικής. Και ο ΓΑΠ είχε πει ότι «οι Έλληνες είναι λαός διεφθαρμένων» και τον κατασπάραξαν. Μου θύμισε το παρακάτω ανέκδοτο: «Ρωτάνε έναν τύπο: Η γυναίκα σου φωνάζει όταν κάνει sex; Ουου, απαντά αυτός. Από το καφενείο την ακούω!!!».

Λοιπόν ο Τσίπρας που κατηγορούσε δριμύτατα τον Γ. Παπανδρέου ότι απεκάλεσε διεφθαρμένο τον Ελληνικό λαό, έρχεται τώρα και επαναλαμβάνει το ίδιο πράγμα στην Ν. Υόρκη. Για να το λήξουμε εδώ. Όταν υπάρχει πρόβλημα στο σπίτι σου, κοιτάζεις να το λύσεις και δεν το διαλαλείς στον καφενέ. Οι Έλληνες δεν είναι διεφθαρμένοι. Είναι οι πολιτικοί που κυβερνούν και διαχέουν την διαφθορά.

Ακούστηκαν πολλά σχόλια για την παρουσία του πρωθυπουργού στην Αμερική και ειδικότερα στο ίδρυμα Κλίντον. Είδαμε έναν Τσίπρα εντελώς αμήχανο, χωρίς θέσεις και χωρίς ενημέρωση. Δεν πας ξεβράκωτος σε ένα φόρουμ που θα μπορούσε να επηρεάσει θετικά, με τον κατάλληλο χειρισμό βέβαια, την οικονομική κατάσταση στην χώρα. Σκέπτομαι και αναρωτιέμαι ώστε να βρω τους λόγους που δημιούργησαν αυτή την ντροπιαστική κατάσταση στην Αμερική. Δεν μπορώ να φανταστώ πρωθυπουργικούς συμβούλους μη έχοντες την δυνατότητα να σκεφτούν και να οργανώσουν επιτυχημένα μια τέτοια συνάντηση-ευκαιρία. Το πιθανότερο είναι ότι, αλαζονικά σκεπτόμενοι, θεώρησαν ότι θα πάνε στην Αμερική και θα κατατροπώσουν τους καπιταλιστές με την υπεροχή της ιδεολογίας τους. Δυστυχώς αυτό δεν συνέβη και επήλθε ο διασυρμός…

 Ο διασυρμός επήλθε όχι μόνο από την μη κατανόηση της γλώσσας, αλλά κυρίως από την ολοσχερή απουσία θέσεων και πολιτικής όσον αφορά τις επενδύσεις στην Ελλάδα. Το θέμα της γλώσσας θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με διερμηνείς χωρίς κανένα πρόβλημα γιατί είναι συνήθης πρακτική σε αυτά τα επίπεδα συνομιλίας. Ο διασυρμός προήλθε από την απουσία θέσεων και συγκεκριμένης πολιτικής όσον αφορά τις επενδύσεις την Ελλάδα.
Ο πρωθυπουργός, ιδεολογικά δεσμευμένος στα πλοκάμια του κρατισμού, δεν μπόρεσε να αρθρώσει ένα σύγχρονο επιχειρηματικό και πολιτικό λόγο που να δείχνει την αποφασιστικότητα της Ελλάδας στην διασφάλιση ενός σταθερού πολιτικού και οικονομικού κλίματος ώστε να προσελκύσει επενδύσεις. Για να είμαστε δίκαιοι, κάτι πήγε να πει για την αναδιάρθρωση του δημόσιου τομέα, αλλά τα έκανε χάλια μη δυνάμενος να εκφραστεί στα Αγγλικά. Θα έφτανε για παράδειγμα να αναφέρει το νομοθετικό πλαίσιο που υπάρχει σχετικά με τα ΣΔΙΤ (=Συμπράξεις Δημόσιου και Ιδιωτικού Τομέα), αλλά δεν το ανέφερε.

Είναι ανάγκη στην κυβέρνηση να καταλάβουν ότι θα πρέπει να διαφημιστούν τα νομικά εργαλεία που υπάρχουν και που είναι δοκιμασμένα όσον αφορά τις επενδύσεις. Ένα από αυτά είναι τα ΣΔΙΤ. Οι κρατιστές τύπου Λαφαζάνη, και πολλοί άλλοι ονομάζουν τις επενδύσεις μέσω ΣΔΙΤ ξεπούλημα δημόσιας περιουσίας. Αυτό βέβαια δεν είναι νέο. Ο Καραμανλής ήταν ο πρώτος διδάξας που κατηγορούσε τον Σημίτη ότι ξεπουλά τα ασημικά της οικονομίας όταν φτιαχνόταν η γέφυρα Ρίου – Αντιρρίου, η οποία είναι ΣΔΙΤ, το Ελευθέριος Βενιζέλος ή η Αττική Οδός που και αυτά είναι ΣΔΙΤ. Όταν ήρθε ο Καραμανλής στην εξουσία, οι όροι αντεστράφησαν με το ΠΑΣΟΚ κατήγορο για ξεπούλημα των ασημικών. Η σημερινή κυβέρνηση είναι ιδεολογικά κολλημένη και δυσκολεύεται στο κινηθεί θετικά και αποτελεσματικά σε αυτόν τον τομέα. Για να καταλάβουμε ακριβώς τι όπλο έχει η κυβέρνηση στα χέρια της θα πω δυο λόγια για τα ΣΔΙΤ με ένα παράδειγμα.
Υποθέτουμε ότι αποφασίζει η κυβέρνηση να αξιοποιήσει τα εγκαταλειμμένα και κατεστραμμένα ανάκτορα στο Τατόι, αλλά δεν έχει χρήματα. Η κυβέρνηση φτιάχνει το επιχειρηματικό πλάνο, δηλαδή τι θέλει να κάνει στα ανάκτορα, και καλεί τον ιδιωτικό τομέα να το εφαρμόσει. Ο ιδιώτης που αναλαμβάνει να υλοποιήσει το επιχειρηματικό σχέδιο, έχει ως αντάλλαγμα την χρήση του χώρου για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα εισπράττοντας ένα εισιτήριο από τον κόσμο για την χρήση αυτού του χώρου. Θα μπορούσε για παράδειγμα να γίνει το Τατόι ένα νέο μουσείο που να στεγάζει τα αρχαία που είναι στα υπόγεια του αρχαιολογικού μουσείου και αυτά που βρέθηκαν κατά την κατασκευή του μετρό. Ο χώρος θα αξιοποιείτο ως μητροπολιτικό πάρκο με δραστηριότητες που θα είχαν οικονομικό όφελος για τον επενδυτή ώστε να κάνει απόσβεση.

Με τα ΣΔΙΤ πάντα υπάρχει παράπλευρο οικονομικό όφελος. Για την περίπτωσή μας η δημιουργία αυτού του μουσείου θα αύξανε τον χρόνο παραμονής των τουριστών στην Αθήνα για μια ακόμη μέρα τουλάχιστον. Τα μαθηματικά εδώ μάς λένε ότι: Αν στην Αθήνα ήρθαν 6 εκ. τουρίστες και από αυτούς τα 3 εκ. πήγαν στο Τατόι και με την υπόθεση ότι θα χαλούσε ο τουρίστας 50 ευρώ για την επί πλέον παραμονή του είναι 150 εκατομμύρια ευρώ επί πλέον στην εθνική οικονομία. Το κράτος θα είχε ακόμη παραπάνω κέρδος γιατί θα προσέφερε στους πολίτες καλές υπηρεσίες και οπωσδήποτε την απασχόληση κάποιου προσωπικού και θα είχε όφελος από τις ασφαλιστικές εισφορές και την φορολόγηση.

Θα πρέπει να τονίσουμε ότι η κυριότητα παραμένει πάντα στο κράτος και δεν υπάρχει ξεπούλημα όπως λένε διάφοροι αδαείς και διάφοροι άλλοι που έχουν αντίθετα συμφέροντα.
Άλλο παράδειγμα θα μπορούσε να είναι η αποκομιδή και εκμετάλλευση των απορριμμάτων όπου σήμερα γίνεται χορός πολλών εκατοντάδων εκατομμυρίων ευρώ. Για να καταλάβετε τι εννοώ, σας λέω ότι τα σκουπίδια του μεγαλύτερου μέρους της Πελοποννήσου μεταφέρονται στην χωματερή των Λιοσίων και του Πύργου πάνε στην Άρτα! Φανταστείτε το μεταφορικό κόστος για τους δήμους και το κέρδος για τον ιδιώτη. Ένα ΣΔΙΤ όμως θα έκανε εργοστάσιο επεξεργασίας όπως γίνεται στο εξωτερικό και θα μάζευε τα σκουπίδια αντί να το κάνουν οι δήμοι. Θα μου πείτε τι θα γίνει το προσωπικό καθαριότητας των δήμων; Λιγότερο θα στοιχίζουν να κάθονται άπραγοι και να πληρώνονται απ’ ό,τι στοιχίζουν τώρα.

Εν κατακλείδι λοιπόν με τα ΣΔΙΤ το κράτος θέτει τους κανόνες κατασκευής και ελέγχου της επένδυσης, παραχωρείται ο χώρος και το δικαίωμα χρήσης στον ιδιώτη επενδυτή για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε να γίνει απόσβεση. Με την λήξη του χρονικού διαστήματος η επένδυση επιστρέφει στο Ελληνικό δημόσιο. Πού είναι, λοιπόν, το ξεπούλημα; THAT’S A GOOD QUESTION.

Υ.Γ.: Για τους φίλους που θέλουν το ΠΑΛΑΙ χώρο άθλησης κ.τ.λ. και δεν αφήνουν τα ΣΔΙΤ να το εκμεταλλευτούν, ακούστηκε ότι θα στεγαστούν οι πρόσφυγες της Πλ. Βικτωρίας. Ωραία ιδέα!!!