Φίλες και φίλοι, μετά την ολιγοήμερη διακοπή στην καθιερωμένη, εβδομαδιαία επικοινωνία μας, είμαστε και πάλι μαζί. Κατ’αρχάς να ευχηθώ καλή χρονιά, με υγεία και το 2021 να μας φέρει μια ζεστή και μεγάλη αγκαλιά για όλους μας.
Δεν ξέρω για εσάς αλλά εμένα αυτά που μου έχουν λείψει περισσότερο από όλα τον καιρό της πανδημίας είναι η χειραψία και η αγκαλιά. Η ζεστή και γεμάτη αγάπη αγκαλιά από πρόσωπα δικά σου. Πρόσωπα για τα οποία διακατέχεσαι από πληθώρα συναισθημάτων και τα οποία, λόγω του κορωνοϊού, δεν μπορείς να αγκαλιάσεις για να νοιώσεις και να ακούσεις και τα δικά τους αισθήματα αγάπης. Ας σταματήσω εδώ γιατί μου φαίνεται ότι έπεσε πολύ συναίσθημα.
Αν κρίνω, όμως, από τα φετινά τηλεφωνήματα και μηνύματα για τη γιορτή μου την Πρωτοχρονιά (ευχαριστώ πολύ όλους!) έχω την εντύπωση ότι η πλειοψηφία του κόσμου είναι στην ίδια με εμένα κατηγορία. Το λέω αυτό γιατί φέτος δέχτηκα τα περισσότερα από όλες τις χρονιές τηλεφωνήματα για χρόνια πολλά – και μάλιστα από φίλους ή γνωστούς με τους οποίους είχα πολύ καιρό να συνομιλήσω. Γίναμε μάλλον πιο ευαίσθητοι και κατανοήσαμε μάλλον πόσο σημαντικά είναι αυτά τα… απλά που μας στέρησε η πανδημία.
Όσοι από εσάς διαβάζετε «Παλμογράφο» όλα αυτά τα χρόνια, θα γνωρίζετε ότι η ολιγοήμερη απουσία μου την περίοδο των Χριστουγέννων έχει έναν σκοπό και μόνο: το μάζεμα της ελιάς. Έχω ευτυχήσει, φίλοι μου, (πραγματικά έτσι το αισθάνομαι) να έχω στην ιδιοκτησία μου 12 στρέμματα γης με 200 ελαιόδεντρα τα οποία είναι ο μοναδικός πλέον κρίκος που με συνδέει με τον ΄τόπο που γεννήθηκα. Όπως κάθε χρόνο λοιπόν τέτοια εποχή, έτσι και φέτος έλειψα για την καθιερωμένη συλλογή του ελαιοκάρπου.
Η φετινή χρονιά μπορώ να πω ότι ήταν η πιο παραγωγική παρότι ο τριήμερος καύσωνας στα τέλη του περασμένου Μαΐου είχε προξενήσει μεγάλη ζημιά στις ελαιοκαλλιέργειες. Ήταν καλή χρονιά και στην παραγωγή αλλά και στην ποιότητα. Έξτρα παρθένο ελαιόλαδο ποικιλίας κορωνέικη, ημιορεινής περιοχής μη αρδευόμενης. Οι ελιές οι δικές μας δέχονται μόνο το νερό του Θεού. Όπως μου έλεγε και ο παππούς μου, οι ελιές, παιδί μου δεν είναι πορτοκαλιές. Οι ελιές, το νερό το θέλουν από τον ουρανό. Και είχε δίκιο.
Τις ελιές τις ποτίζεις, τα δύο πρώτα χρόνια που τις φυτεύεις. Μετά τέλος, πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη μόνες τους, να απλώσουν ρίζες και να βρουν νερό.
Παρότι είμαι ικανοποιημένος από την φετινή παραγωγή, τόσο τη δική μου όσο και όλης της περιοχής, είμαι στενοχωρημένος και πικραμένος για μία ακόμα φορά. Και τούτο γιατί οι συμπατριώτες μου ελαιοκαλλιεργητές, με δική τους ευθύνη, δεν απολαμβάνουν τα οφέλη της υπεραξίας του προϊόντος που παράγουν. Από τη συνολική ποσότητα του ελαιολάδου που παράγεται στον Ν. Ηλείας μόνο το 15% με 20% εξάγεται τυποποιημένο. Το υπόλοιπο το παίρνουν χύμα οι έξυπνοι οι Ιταλοί, το αναμειγνύουν με το δικό τους κατώτερης ποιότητας, το τυποποποιουν και το εξάγουν στις χώρες της Κεντρικής και Βόρειας Ευρώπης για δικό τους προϊόν και σε πολύ αυξημένη τιμή.
Ο Νομός Ηλείας έχει μέση ετήσια παραγωγή ελαιολάδου περίπου 25.000 τόνους. Αυτό σημαίνει ότι κάθε χρόνο από τη μη τυποποίηση χάνονται 60 με 70 εκατομμύρια ευρώ. Το χωριό μου το Λαμπέτι, σύμφωνα με στοιχεία του Αγροτικού Συνεταιρισμού, έχει μέση ετήσια παραγωγή 800 τόνους. Από τη μη τυποποίηση κάθε χρόνο, οι χωριανοί μου χάνουν 1 με 1,2 εκατ. ευρώ. Γι’ αυτό στενοχωριέμαι και το χειρότερο είναι ότι δεν βλέπω να αλλάζει τίποτα.
Μια μεγάλη στενοχώρια ήταν όμως όλο το 2020. Αν όχι για όλους μας, σίγουρα για τη μεγάλη πλειοψηφία του ελληνικού λαού και όλου του κόσμου. Παρότι φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ, θα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί και να ακολουθούμε πιστά τις οδηγίες των λοιμωξιολόγων γιατί η πανδημία είναι ακόμα εδώ. Μπορεί να ξεκίνησαν οι εμβολιασμοί αλλά για να φτάσουμε στην πολυπόθητη ανοσία της αγέλης θα πρέπει να εμβολιαστεί η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών. Κι αυτό δεν πρόκειται να γίνει πριν το καλοκαίρι. Γι’ αυτό λοιπόν μάσκες, απόσταση και καθαρά χέρια.
Εύχομαι σε όλους και σε όλες υγεία, καλή χρονιά με μια μεγάλη αγκαλιά.
