Χάσμα γενεών

Πάντα οι διακοπές δημιουργούν διαθέσεις γενικότερων ανασκοπήσεων, χαλαρής ίσως και ανάλαφρης αυτοκριτικής όπως και τάσεις βαθύτερης φιλοσοφικής αναζήτησης και επιβεβαίωσης. Οι διακοπές είναι τόσο λίγες αλλά τόσο πολύ φορτωμένες με εικόνες, με σχέδια, με προσμονή. Οι διακοπές είναι … εξ΄ορισμού … νιάτα. Δεν προλαβαίνουν να γεράσουν. Τελειώνουν … «νέες».

Στις χαλαρές κουβέντες των διακοπών (ειδικά φέτος) το θέμα έφτανε συχνά … στη νέα γενιά. Κάποιοι ήταν αισιόδοξοι για την μορφωμένη νέα γενιά που θα βρεί τον δρόμο της, κάποιοι προβληματισμένοι για την παθητικότητα των νέων και κάποιοι «βραχυκυκλωμένοι» από τα αμφίσημα και αγωνιώδη μηνύματα που εκπέμπει χρόνια τώρα η νεολαία.
Πολλοί απ ΄τους συνομιλητές (και εν γνώσει τους οι περισσότεροι) … δεν έβρισκαν πιο εύκολο και εύσχημο τρόπο … να τελειώνουν τέτοιους προβληματισμούς παρά με την «χρήση» του χάσματος των γενεών.
– Τι συζητάμε, δεν έχει νόημα … είναι άλλη γενιά. Δεν τους καταλαβαίνουμε και δεν μας καταλαβαίνουν. Αυτοί θα προσπαθούν να κάνουν το δικό τους και μείς τελικά το μόνο που καταφέρνουμε … είναι να τους καταπιέζουμε!
– Για περιμένετε λίγο … το χάσμα των γενεών είναι γενικό κοινωνικό φαινόμενο; Διαπερνά όλες τις κοινωνικές δραστηριότητες και τάξεις … σαν κόκκινη γραμμή; Πού εξαφανίζεται το «χάσμα» … όταν το τέκνο της αστικής τάξης κατόπιν σπουδών στο London School of Economics «αναλαμβάνει» την επιχείρηση του περήφανου μπαμπά; Πού ακριβώς έχει κρυφτεί το «χάσμα» όταν ο γιος του εργάτη … δεν έχει άλλη επιλογή παρά να πάρει την θέση του πατέρα του, «ευχαριστώντας» τον ίδιο καπιταλιστή; Πού είναι το «χάσμα» όταν το παιδί των μεσαίων στρωμάτων θα βολοδέρνει μιά ζωή με δανεικά μαζί με τους γονείς του για την επιβίωση; Πού είναι αυτό το χάσμα όταν αλλεπάλληλες γενιές βιώνουν την σκληρή διάψευση των ελπίδων κοινωνικής ανέλιξης; Πώς γίνεται το χάσμα να αφορά μόνο τους τύπους επικοινωνίας των γενεών… και να μην αφορά την ίδια την ζωή τους; Τι διάολο χάσμα είναι αυτό που οδηγεί την νέα γενιά κάθε φορά να κάνει με διαφορετικό περιτύλιγμα, το ίδιο ακριβώς με την προηγούμενη;
Μήπως το «χάσμα» των γενεών είναι μόνο … ένα εύκολο θέμα για τις εκθέσεις του λυκείου;
Μήπως τελικά, μέσα σε αυτό το «χάσμα» προσπαθούν να κρύψουν την ουσία;
Ποιά ουσία; Την άκρατη επιδίωξη του ατομισμού και την άρνηση της συλλογικότητας. Ο καθένας για το προσωπικό του συμφέρον μπορεί να εκμεταλλεύεται «νόμιμα» … οποιαδήποτε κατάσταση και όσο περισσότερους ανθρώπους μπορέσει. Αυτό και μόνο αυτό προσπαθούν με κάθε τρόπο να περάσουν στην νεολαία. Έτσι κι αλλοιώς στη νεολαία λένε … πως αυτούς που μπορείς να εκμεταλλευτείς είναι μειονεκτικοί, είναι πτωχοί επειδή δεν κάναν «σωστές επιλογές»!! Μπορείς να τους εκμεταλλευτείς … επειδή θα έχουν την ανάγκη σου!! Μπορείς επειδή εσύ είσαι ανώτερος!! Θα σε ευχαριστούν και από πάνω. Λένε κάθε μέρα στους νέους πως το μέλλον τους … εξαρτάται μόνο απο την δυνατότητα να τσεπώσουν τον ιδρώτα (και το αίμα) μειονεκτικών, ηλίθιων και κατώτερων. Εκφασίζουν κάθε μέρα τον κάθε νέο και την κάθε νέα … για να κρύψουν τις δικές τους … καλοπληρωμένες … πομπές. Εκφασίζουν τα νιάτα και την διαδικασία την βαφτίζουν «αριστεία» την ίδια στιγμή που κρύβουν απ΄ τους νέους πως οι άριστοι τελικά θα είναι τόσο λίγοι όσους θα χρειάζεται κάθε φορά το σύστημα και τόσο βρώμικοι όσο και τα πιστοποιητικά φρονημάτων που θα κληθούν να υπογράψουν!! Εκφασίζουν την νέα γενιά … για να την φέρουν σε μονοδρομικά αδιέξοδα.
…Ή βρωμίζεις … ή πεθαίνεις.
Τέτοια διλήμματα … σε ένα νέο άνθρωπο είναι προφανώς απορριπτέα … και για τον λόγο αυτό πρέπει να «χρυσωθούν» για να γίνει η «κατάποση». Εδώ αρχίζουν τα «τεχνητά χάσματα», τα λεπτεπίλεπτα πειράματα μαζικής ψυχολογίας, εδώ αρχίζουν ένα κάρο «επιφάσεις ελευθερίας» με προκαθορισμένη ημερομηνία ξεφουσκώματος, τα όνειρα της μεγάλης ζωής, οι «επαναστατικές εξάρσεις» της σπασμένης βιτρίνας και της κουκούλας που δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να ξευτιλίζουν γρήγορα και κυρίως αποτελεσματικά την έννοια της αντίστασης και της ανατροπής στα μάτια του νέου ανθρώπου κλπ κλπ κλπ. … όλα τα όπλα για να αναγκασθεί η νέα γενιά να υποκύψει στον ατομισμό.
Όσο το «χάσμα» των γενεών δεν πυροδοτεί την επανάσταση … πάντα θα παίζει τον ρόλο ενός ακόμα ακίνδυνου «αμορτισέρ» του συστήματος. Γουστάρω πολύ … αυτά τα παλικάρια και αυτά τα κορίτσια.
Μόνο και μόνο επειδή επιμένουν να μην ψάχνουν το «χρυσωμένο» χάπι. Τον ξέρουν τον «άλλο», τον «εύκολο» τρόπο … αλλά τον αρνούνται. Τώρα στα δύσκολα … δεν τρέχουν σαν τρομοκρατημένα ποντικάκια να κρυφτούν σε χαωτικούς προσωπικούς δρόμους και σε ατομικά «βολέματα» … οργανώνονται, παλεύουν και ας φαντάζουν εκτός μόδας στα μάτια των συνομηλίκων τους που είναι «μαθημένοι» αλλιώς. Δεν αναθέτουν την τύχη τους, δεν γυρεύουν ανταλλάγματα … έχουν να δώσουν, θέλουν να δώσουν.
Αυτά τα κορίτσια και αυτά τα παλικάρια … δεν έχουν έχουν κανένα λόγο να στρέφονται ενάντια στις μεγαλύτερες γενιές. Δεν το κάνουν … επειδή βλέπουν κατάματα τον πραγματικό αντίπαλο … και όχι αυτόν που θέλουν κάποιοι να τους δείχνουν.
Δεν φαντασιώνονται να καταστρέψουν τους προηγούμενους για να πάρουν τη θέση τους. Δεν τσιμπάνε σε «χάσματα». Ξέρουν πως δεν χρειάζεται να γκρεμίσουν ανθρώπους αλλά το συστημά τους. Αγαπάνε τους ανθρώπους επειδή ξέρουν πως ο καθένας κουβαλάει δυό σπόρους μέσα του: έναν φωτεινό και έναν σάπιο. Αυτά τα παιδιά δεν σημαδεύουν ανθρώπους … Στον καλό σπόρο του καθένα ποντάρουν και κυρίως στον δικό τους.