Ο κήπος με το καλύτερο γιασεμί, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Πριν κάποιους μήνες, τη γνωστή περίοδο της καραντίνας, το μόνο που όλοι ζητούσαμε ήταν να μπορούμε να κυκλοφορούμε χωρίς κανέναν περιορισμό. Σε κάθε συζήτηση υπήρχε αυτή η δυσαρέσκεια λόγω των περιοριστικών μέτρων στην κίνηση. Τώρα, αν και δεν υπάρχουν αυτά τα μέτρα, η δυσαρέσκεια εξακολουθεί να υπάρχει. Έχουμε εφεύρει άλλους λόγους, βρίσκουμε άλλες αφορμές για να στηρίξουμε την δυσαρέσκειά μας. Σαν να μην μας ευχαριστεί τίποτα στη ζωή μας. Σαν η πανδημία να έχει καλύψει τα πάντα. Κάθε φορά αναζητούμε αυτό που δεν έχουμε και επιθυμούμε αυτό που μας λείπει. Καταλαβαίνω πως ένιωθε ο βασιλιάς που έκανε βόλτα στον κήπο του…

Σε μια απογευματινή βόλτα στον κήπο του ο βασιλιάς διαπίστωσε πως τα δέντρα, τα φυτά, τα λουλούδια του μαράζωναν και πέθαιναν. Παραξενεύτηκε και προσπάθησε να μάθει το λόγο. Ο κισσός του είπε πως μαράζωνε γιατί δεν μπορούσε να φτάσει τόσο ψηλά όσο το κυπαρίσσι. Το κυπαρίσσι πως μαράζωνε γιατί δεν μπορούσε να βγάλει νόστιμα σταφύλια σαν την κληματαριά. Και η κληματαριά μαράζωνε γιατί δεν είχε λουλούδια σαν την τριανταφυλλιά. Η τριανταφυλλιά έκλαιγε γιατί δεν γινόταν να σκαρφαλώσει τόσο ψηλά όσο ο κισσός.
Ο βασιλιάς προχωρούσε κι όλο παράπονα άκουγε, όλο μαραζωμένα φυτά έβλεπε. Ξαφνικά βρέθηκε μπροστά σε μια φραουλίτσα, δροσερή και κατακόκκινη. Ο βασιλιάς απόρησε:
– Πώς καταφέρνεις και είσαι τόσο όμορφη και ολοζώντανη σε αυτόν τον σκιερό κήπο με τα μαραζωμένα φυτά;
– Δεν ξέρω, απάντησε η φραουλίτσα, ίσως ο λόγος είναι πως πιστεύω ότι με φύτεψες επειδή ήθελες φράουλες. Αν ήθελες κληματαριές ή τριαντάφυλλα, θα τα είχες φυτέψει. Αυτό σκέφτηκα όταν ήμουν ακόμα σποράκι. Και αποφάσισα πως θέλω να γίνω φράουλα. η ωραιότερη φράουλα του κόσμου.
Κάτι παρόμοιο, νομίζω, έχουμε πάθει σήμερα. Δεν ασχολούμαστε με τον εαυτό μας. Ασχολούμαστε με ο,τιδήποτε είναι εκτός της περιοχής ευθύνης μας και του δίνουμε πρωταγωνιστικό ρόλο στη ζωή μας. Προσπαθούμε να εξηγήσουμε τα πάντα με βάση αυτά που δεν εξαρτώνται από εμάς. Δεν βρίσκουμε διέξοδο, βρίσκουμε όμως τη δικαιολογία, είτε για να είμαστε στεναχωρημένοι, είτε για να μην κάνουμε τα βήματα προς την κατεύθυνση που θέλουμε. Ξεχνάμε εύκολα τί είμαστε και τί θέλουμε να κάνουμε στη ζωή μας.

Αυτό που πρέπει να επιδιώκουμε είναι να εντοπίζουμε – από όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας – μόνο αυτά που εξαρτώνται από εμάς και με τη δική μας προσπάθεια μπορούν να αλλάξουν. Πρέπει να δούμε τον εαυτό μας. Δεν γίνεται να δούμε κάτι άλλο διότι απλά δεν είναι δυνατόν να γίνουμε κάτι άλλο. Πρέπει να γίνουμε ο εαυτός μας καθώς, όπως λένε, όλοι οι άλλοι ρόλοι είναι πιασμένοι… Εννοείται ότι μπορούμε κι εμείς να μεγαλώσουμε, να γίνουμε ευτυχισμένοι και να ανθίσουμε με τον δικό μας μόνο τρόπο. Και φυσικά να αγαπάμε αυτό που είμαστε, το δικό μας λουλούδι. Ότι χρώμα κι αν έχει, όσο μικρά ή μεγάλα φύλλα κι αν έχει. Η ομορφιά δεν είναι μόνο στα βελούδινα φύλλα ενός τριαντάφυλλου. Αν κάποιο λουλούδι πρέπει να γίνει γιασεμί ή αγιόκλημα δεν πρέπει να επιλέξει να γίνει κάτι άλλο, ούτε να στεναχωριέται που έγινε ένα γιασεμί. Το μόνο που μπορεί να τον απασχολεί είναι να γίνει το καλύτερο γιασεμί του κόσμου!
«Όλοι είναι ιδιοφυΐες. Αλλά αν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητα του να σκαρφαλώσει σε ένα δέντρο, θα περάσει όλη τη ζωή του νομίζοντας ότι είναι ηλίθιο». Το παραπάνω αποδίδεται στον Αλβέρτο Αϊνστάιν. Σκεφθείτε περιπτώσεις συνάνθρωπων μας που αγνοούν ή περιορίζουν την ανάπτυξη του ταλέντου τους για να μπορέσουν να βελτιώσουν άλλα χαρακτηριστικά τους και να γίνουν αποδεκτοί από τους γύρω τους. Αντί να γίνουν πιο καλοί στο κολύμπι, προσπαθούν να μάθουν πώς θα σκαρφαλώνουν στο δέντρο. Το αποτέλεσμα φυσικά είναι οδυνηρό για τους ίδιους. Διότι δεν είναι φοβερό κατόρθωμα να καταστρέψεις το ταλέντο σου για να αποκτήσεις χαρακτηριστικά της μετριότητας.
Είναι πολύ χρήσιμο να μάθουμε νωρίς – όσο πιο έγκαιρα γίνεται – αυτό που μας αρέσει και αυτό στο οποίο είμαστε καλοί. Όλοι έχουν ένα ταλέντο και όλοι είναι καλοί σε κάτι. Ο καθένας μας έχει κάτι, το οποίο κρύβεται μέσα του και περιμένει υπομονετικά να βγει στην επιφάνεια. Συνήθως δεν το ανακαλύπτουμε, είτε γιατί φοβόμαστε, είτε γιατί δεν δίνουμε σημασία, είτε γιατί δεν πιστεύουμε στον εαυτό μας. Όταν το βρούμε, όταν δηλαδή ανακαλύψουμε τις ικανότητες και τις δυνατότητες μας οφείλουμε να προσπαθήσουμε να το βελτιώσουμε και να το αναπτύξουμε.
Η ανάπτυξη και η καλλιέργεια ενός ταλέντου δεν είναι εύκολη υπόθεση. Το ταλέντο χτίζεται μέσα από σκληρή δουλειά και το οποίο, σύμφωνα με το Τσέχωφ, σημαίνει τόλμη, ανοιχτό μυαλό και μεγάλα πετάγματα. Το ταλέντο από μόνο του δεν αρκεί, απαιτεί δουλειά και προσπάθεια, προκειμένου να εξελιχθεί. Απαιτεί ανάπτυξη συγκεκριμένων γνώσεων και δεξιοτήτων, που σημαίνουν επένδυση χρόνου αλλά και διαρκή εξάσκηση. Μην ξεχνάμε πόσα ταλέντα έμειναν ταλέντα ή απλά χάθηκαν κάποια στιγμή, καθώς δεν προσπάθησαν όσο έπρεπε.
Ένα μεγάλο μέρος της ζωής μας το περνάμε στη δουλειά μας. Ας φροντίσουμε να είναι αυτό που θέλουμε για να περνάμε καλά και να είμαστε καλύτεροι άνθρωποι. Ό,τι επιλέξουμε να κάνουμε ας προσπαθήσουμε να το κάνουμε τέλεια! Είτε γιατρός, είτε δικηγόρος είτε σερβιτόρος είτε κομμωτής. Μισός δεν νιώθεις μόνο όταν σου λείπει ο έρωτας. Μισός είσαι και όταν δεν παράγεις, δεν δημιουργείς. Όταν κάθε μέρα δεν κάνεις αυτό που σε εξιτάρει, που σε γεμίζει. Όταν δεν ξυπνάς με κέφι για να πας στην εργασία σου. Όταν κάνεις αυτό που σε ευχαριστεί το απολαμβάνεις. Δίνεσαι ολοκληρωτικά. Δεν σε απασχολεί ο,τιδήποτε άλλο, το ζεις και το χαίρεσαι.
Άσε λοιπόν τον κόσμο γύρω σου, με τους περιορισμούς ή τις διευκολύνσεις.
Γίνε εσύ το πιο όμορφο …«γιασεμί» και θα μοσχοβολήσει όλος ο …«κήπος»!

• Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου: eetsi@windowslive.com