Γιώργος Σταυρακάκης,Ένας ενδελεχής παρατηρητής με ευαίσθητες κεραίες

ΓΙΩΡΓΟΣ ΣΤΑΥΡΑΚΑΚΗΣ

«Ένας ενδελεχής παρατηρητής με ευαίσθητες κεραίες»

Ο τραγουδοποιός Γιώργος Σταυρακάκης γεννήθηκε στην Ιεράπετρα
Κρήτης κι από πολύ μικρός πήγε στο Ηράκλειο όπου έζησε μέχρι και το 1996, ενώ
τα τελευταία χρόνια ζει και εργάζεται στην Αθήνα. Σε νεαρή ηλικία, ένα πρώτο
βραβείο στο Παγκρήτιο Φωνητικό Φεστιβάλ του ανοίγει το δρόμο για να ασχοληθεί
επαγγελματικά με το τραγούδι. Εμφανίζεται με την κιθάρα του σε μπουάτ της
Κρήτης τραγουδώντας ελληνικές μπαλάντες, ένα είδος τραγουδιού που ακόμα και
σήμερα τον συγκινεί και τον εκφράζει. Σ’ εκείνο το ξεκίνημα είχε την τύχη να
συναντηθεί και να συνεργαστεί για σύντομο χρονικό διάστημα με το μεγάλο και
πρόωρα χαμένο συνθέτη Μάνο Λοϊζο, όπως επίσης και με τον στιχουργό Μανόλη
Ρασούλη. Παράλληλα εκείνη την εποχή εκδίδεται η πρώτη του ποιητική συλλογή με
τίτλο «Το δωμάτιο». Για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα ταξιδεύει στο εξωτερικό,
όπου τραγουδάει ελληνικό και ξένο τραγούδι σε πόλεις της Γερμανίας, της
Ελβετίας και της Ολλανδίας. Είναι η περίοδος όπου εκδίδεται η δεύτερη ποιητική
του συλλογή με τίτλο «Συνάλλαγμα τέλος». Επιστρέφοντας το 1987 στην Ελλάδα και
στο Ηράκλειο, εμφανίζεται στο χώρο του Καφεθέατρου, δίνοντας παραστάσεις με
τραγούδια, παρλάτες αλλά και οργανώνοντας ποιητικές βραδιές. Κειμενογραφεί
συχνά στον τοπικό Τύπο, παρεμβαίνοντας στα πολιτιστικά δρώμενα του Ηρακλείου,
ενώ παράλληλα συνεργάζεται με την ΕΡΑ ως μουσικός παραγωγός. Το 1988 εκδίδεται
η τρίτη του ποιητική συλλογή με τίτλο «Ένα παλιό καλοκαίρι». Το 1989 δημιουργεί
στο Ηράκλειο της Κρήτης τη Μουσική Σκηνή «Τρομπόνι», ένα μουσικό χώρο όπου θα
φιλοξενεί συχνά – πυκνά τα μεγαλύτερα ονόματα της ελληνικής Μουσικής Σκηνής. Το
1995 μια συνάντηση στο Ηράκλειο με τον Μάνο Ξυδούς θα καταλήξει δύο χρόνια
αργότερα στην πρώτη του δισκογραφική δουλειά, με τίτλο «Ρεσάλτο» (MINOS EMI
1997). Τραγούδια που γράφτηκαν στην περίοδο ‘92-‘96 και κινούνται στο χώρο της
ελληνικής μπαλάντας. Τον Ιούλιο του 2002 κυκλοφορεί από την WAVE MUSIC η νέα
του δισκογραφική δουλειά με τίτλο «Γυάλινα Φτερά». Τον Οκτώβρη του 2003
συνεργάζεται με τον Ελβετό ιταλόφωνο συνθέτη και τραγουδοποιό Marco Zappa και
ηχογραφούν από κοινού το τραγούδι «SognoGreco» από τον δίσκο «SognidiGiorni»
που κυκλοφορεί στο εξωτερικό. Η συνάντηση αυτή βρίσκει έδαφος την επόμενη
χρονιά και οι δύο τραγουδοποιοί πραγματοποιούν μια ευρύτερη συνεργασία με
αφετηρία την φιλοξενία του Έλληνα τραγουδοποιού ως special guest στις συναυλίες
του Marco Zappa στο Davos στις 27 Δεκεμβρίου και στο St. Moritz στις 28
Δεκεμβρίου 2004 στην Ελβετία, όπου ο Γιώργος Σταυρακάκης παρουσιάζει τα
τραγούδια του στα ελληνικά αλλά και στα ιταλικά σε ελεύθερη απόδοση του Marco
Zappa. Τον Μάιο του 2006 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις «ΣΕΙΣΤΡΟΝ» ο τρίτος
προσωπικός του δίσκος με τίτλο «Απουσίες» ενώ παράλληλα κυκλοφορεί η καινούργια
του ποιητική συλλογή «Οινομαγειρεία», καθώς και η δεύτερη έκδοση «80+1 Ποιήματα».
Τον Δεκέμβριο του 2006 κυκλοφορεί στο εξωτερικό το cd του Marco Zappa «In Giro
Una Vita» με τρία τραγούδια του Γιώργου Σταυρακάκη στα ιταλικά, με τη φωνή του
Marco Zappa αλλά και τη συμμετοχή του Έλληνα τραγουδοποιού. Τραγούδια όπως
«Βρέχει στη Λένορμαν» (Piazza Collegiata), «Όμορφο Ψέμα» (Dolci Bugie), «Δεν
βρίσκω τρόπο» (Non Trovavo Il Modo) ταξιδεύουν στα ραδιόφωνα της Ευρώπης. Τον
Φεβρουάριο του 2008 κυκλοφορεί από την δισκογραφική «ΚΑΘΡΕΦΤΗΣ» η καινούργια
δουλειά του τραγουδοποιού με τίτλο «CAROUSEL», ενώ τον Απρίλιο του 2009
κυκλοφορεί το cd του Marco Zappa”Ritratti 1949 – 2009″ έπειτα από
ζωντανή ηχογράφηση στον ραδιοφωνικό σταθμό RSI του Lugano με τη συμμετοχή του
Έλληνα τραγουδοποιού. Τον Μάιο του 2009 κυκλοφορούν από τις εκδόσεις “Μετρονόμος”
τα ποιήματα του τραγουδοποιού κάτω από τον τίτλο “Επέκεινα των
Ασμάτων”.

Γεννηθήκατε στην
Ιεράπετρα και μεγαλώσατε στο Ηράκλειο της Κρήτης, τι πιστεύετε σας έδωσε ο
τόπος σας;

Μυρωδιές, χρώματα και όλες εκείνες τις μνήμες που χρειάζεται
ένας άνθρωπος στη διαδρομή του. θα μπορούσαμε να πούμε ότι ο τόπος του καθενός
είναι ένα αδιόρατο ζεστό ντύμα που μας περιβάλλει κάθε φορά που επιστρέφουμε,
έστω και νοερά, σ’ αυτόν.

  Σε ποιο περιβάλλον
μεγαλώσατε;

Ήταν σίγουρα ένα περιβάλλον που σε καμία περίπτωση δεν θα με
εμπόδιζε να ακολουθήσω το δρόμο της επιλογής μου. Αν εννοείτε τη μουσική και αν
υπήρχε μουσική παράδοση στην οικογένεια, δεν θα το έλεγα. Η μητέρα μου θυμάμαι
λάτρευε το τραγούδι, είχε υπέροχη φωνή και εξακολουθεί να έχει, να ’ναι πάντα
καλά και να μας τραγουδάει. Απ’ την άλλη ο πατέρας μου φρόντιζε να έχουμε τη
δυνατότητα να ακούμε μουσική αγοράζοντας συχνά δίσκους αλλά και ακριβά για την
εποχή μηχανήματα, για να τους ακούμε. Νομίζω δεν ήθελα και παραπάνω ερεθίσματα.

Πότε ανακαλύψατε την
κλίσης σας, το ταλέντο σας;

Από τότε που με θυμάμαι είμαι ο ίδιος. Δεν έχω αλλάξει. Δεν
μπορώ να θυμηθώ πότε ψέλλισα το πρώτο τραγούδι ή πότε πρωτοέπιασα την κιθάρα, αλλά νομίζω ότι η κιθάρα ήταν μια
προέκταση του σώματός μου και το τραγούδι μια καθημερινότητα που δεν έψαχνε
ιδιαίτερη αφορμή ή αιτία.

Είστε αυτοδίδακτος
μουσικός -τραγουδοποιός;

Ναι, είμαι αυτοδίδακτος. Αν και στην πορεία έμαθα ή αναγκάστηκα
να μάθω πάρα πολλά πράγματα, τα οποία με βοήθησαν σε πρακτικό επίπεδο να
διεκπεραιώνω αυτό που λέμε «δουλειά». Άλλωστε η δημιουργία είναι ένας ιδιότυπος
τοκετός και καλό είναι σε αυτή τη διαδικασία να έχεις και τα στοιχειώδη
εργαλεία που θα σε βοηθήσουν.

Πώς σας υποδέχτηκε ο
χώρος του τραγουδιού, της μουσικής;

Κοιτάξτε, ούτως ή άλλως εγώ δεν ξεκίνησα να γράφω τραγούδια
προκειμένου να τύχω κάποιας αποδοχής ή, εν πάση περιπτώσει, δεν κουβαλούσα την
αγωνία για το πώς θα με υποδεχτεί το κοινό ή οι ομότεχνοί μου. Όλα ξεκίνησαν
από μία δική μου εσωτερική ανάγκη να εκφραστώ με αυτόν τον τρόπο. Ήταν μια
υπόθεση, τουλάχιστον στην αρχή, που αφορούσε εμένα και μόνο εμένα. Βέβαια στην
πορεία ήρθαν κάποιοι φίλοι, κάποιες προτροπές, προκειμένου τα πράγματα να πάνε
ακόμα πιο πέρα απ’ το στενό περιβάλλον μιας παρέας και ενός κλειστού κύκλου
ανθρώπων. Κάπως έτσι αποφάσισα να μπω στη δισκογραφία, αλλά όπως σας είπα και
πριν δεν είχα καμία αγωνία γι’ αυτή την υπόθεση. Απλώς χαιρόμουν που άκουγα τα
τραγούδια μου και τα ’βλεπα να ταξιδεύουν. Όσο πιο μακρύ το ταξίδι τόσο πιο
ικανοποιημένος. Φανταστείτε να είναι και ατέλειωτο.

 Έχετε συνεργαστεί με
σπουδαίους καλλιτέχνες και σχήματα, πώς σας βοήθησε αυτό;

Οι συνεργασίες στο χώρο της Τέχνης και της δημιουργίας θα έλεγα
ότι κάτω από προϋποθέσεις, είναι χρήσιμες. Πιστεύω όμως ότι η Τέχνη στην ουσία
της είναι μια μοναχική υπόθεση, που για να την υπηρετήσεις με τη συνέπεια και
το πάθος που της πρέπει είσαι αναγκασμένος να αφήσεις πράγματα πίσω σου. Ένα
απ’ αυτά είναι και η «ασφάλεια» που σου δίνει η συναναστροφή στην
καθημερινότητα με άλλους ανθρώπους, η ανάγκη τού να βρίσκεσαι κοντά σε άλλους.
Πράγμα που συμβαίνει με τους πιο πολλούς ανθρώπους. Αυτή τη συναναστροφή οι
άνθρωποι της Τέχνης θα έλεγα ότι την στερούνται. Βέβαια, εδώ μιλάμε για ένα
οξύμωρο σχήμα που από τη μία μας ζητάει την επαφή με την ανθρώπινη εμπειρία και
από την άλλη την μοναχικότητα που είναι απαραίτητη προϋπόθεση για τη δημιουργία
και που μεταφράζεται σε αμέτρητες ώρες εργασίας. Αλλά δυστυχώς ή ευτυχώς, αυτός
είναι ο κόσμος της Τέχνης. Βέβαια το ζητούμενο στο αποτέλεσμα είναι αυτό που
κατά κάποιο τρόπο σε λυτρώνει. Αλλά για να επανέλθω στο βασικό σας ερώτημα,
όποιες συνεργασίες ήρθαν να δώσουν πράγματα σε μένα, υπήρξαν την περίοδο της
εφηβείας μου. Ό,τι άλλο έγινε και γίνεται, είναι γιατί στην πραγματικότητα
κάποια στιγμή το έχεις ανάγκη ή γιατί γουστάρεις τον άλλον. Έτσι απλά. Ό,τι
ακούγεται βαρύγδουπα από τα ΜΜΕ και τις δισκογραφικές ως συνεργασίες, τις πιο
πολλές φορές γίνεται εκ του πονηρού και για καθαρά εμπορικούς λόγους.

 
 Έχετε μια μακρά
διαδρομή και έργα ποιοτικά. Μετανοιώσατε που ακολουθήσατε αυτήν την πορεία;

Όχι, καθόλου. Γιατί να μετανοιώσω; Ζω παρέα με αυτό που αγαπώ
και που ονειρεύτηκα. Σας είπα και πριν, όλη αυτή η ιστορία με το τραγούδι είναι
πρωτίστως μια προσωπική υπόθεση που χορεύει μέσα μου αδιαπραγμάτευτα. Δεν
επηρεάζεται στο παραμικρό απ’ αυτό που συμβαίνει στον έξω κόσμο. Τώρα, αν αυτό
το έργο που έχω δημιουργήσει χτυπάει και άλλες πόρτες, ταξιδεύει και σε άλλους
κόσμους, με κάνει διπλά χαρούμενο. Αλλά μέχρι εκεί.

 Η μουσική, ο στίχος, η
ερμηνεία, τι σας ενδιαφέρει πολύ; Πού δίνετε την μεγαλύτερη βαρύτητα;

Το τραγούδι είναι για μένα το πιο ενδιαφέρον είδος μουσικής,
ακριβώς γιατί έχει αυτά τα χαρακτηριστικά. Το λόγο, τη μουσική, αλλά και την
εκφορά αυτών των στοιχείων που γίνεται με την ερμηνεία. Προσωπικά δεν θα
μπορούσα να προτάξω το ένα ή το άλλο. Αν και με μία αν θέλετε ιστορική,
παραδοσιακή προσέγγιση, θα μπορούσαμε να πούμε ότι το τραγούδι δημιουργήθηκε
από την ανάγκη του ανθρώπου να πει πράγματα. Άρα ο λόγος σ’ αυτή την περίπτωση
είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Άλλωστε, και το τραγωδώ στην αρχαιότητα είχε την
έννοια του αφηγούμαι.

 Σε ποιο κοινό
απευθύνεστε, ποιο είναι το κοινό σας;

Τελικά στον βαθμό που σε απασχολεί το κοινό, αυτό είναι και θα
παραμένει ένα διαχρονικό ερώτημα. Ναι, τελικά είναι ένα ερώτημα, αλλά νομίζω θα
μένει αναπάντητο όσο θα παραμένει αδιερεύνητο το θυμικό και οι χορδές της
ευαισθησίας του κάθε ανθρώπου. Όλοι μας είμαστε ένα εν δυνάμει ακροατήριο όλων.
Και μ’ αυτή τη σκέψη σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να μετρηθεί η αποδοχή ενός
έργου, πόσο μάλλον να χρεωθεί η αισθητική του σε συγκεκριμένη κοινωνική ομάδα.

Ποιο έργο σας
ξεχωρίζετε – αγαπάτε. Γιατί;

Δε νομίζω ότι ξεχωρίζω κάποιο έργο. Το μόνο που θα μπορούσα να
πω είναι ότι κάποια πράγματα εξελίχθηκαν χρονικά σε μία συγκυρία όπου πρόσωπα
και καταστάσεις κατά έναν περίεργο τρόπο δέθηκαν μεταξύ τους. Αυτό θα μπορούσε
ίσως να προσδώσει σε μία δουλειά το στοιχείο της αναπόλησης των ωραίων στιγμών
που πέρασες τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο και να την κάνει ίσως ξεχωριστή.
Αλλά όχι ότι από μόνη της είναι κάτι ιδιαίτερο σε σχέση με τις υπόλοιπες. Πώς
θα μπορούσε άλλωστε να γίνει. Είναι όλες τους παιδιά μου.

Ποια η μούσα σας; Η
πηγή έμπνευσή σας;

Νομίζω έχουν περάσει οι καιροί όπου οι ποιητές, οι μουσικοί,
γενικά οι καλλιτέχνες αντλούσαν την έμπνευση και τις ιδέες μέσα από μεγάλους
έρωτες ή ακόμα από μικρές ή μεγάλες επαναστάσεις με ζητούμενο έναν καλύτερο
κόσμο. Σήμερα, αρκεί να είσαι ένας ενδελεχής παρατηρητής, με ευαίσθητες κεραίες
και που στην αμέσως επόμενη φάση θα πρέπει να αποδέχεσαι ένα ωράριο εργασίας
όσο και αν αυτό ακούγεται ως καθαρά εργασιακός όρος. Χρειάζεται αρκετή δουλειά
προκειμένου οι εικόνες που έχεις σε ανύποπτο χρόνο αποτυπώσει να μετουσιωθούν
δημιουργικά σε έργο και φυσικά σε καμιά περίπτωση να μην είναι ένα στεγνό
ρεπορτάζ.

Συνεργαστήκατε –
συναντηθήκατε με τον αείμνηστο συνθέτη ΜΑΝΟ ΛΟΪΖΟ μπορείτε να μας περιγράψετε
μια στιγμή δημιουργίας μαζί του;

Ναι, ήταν η στιγμή που ο Λοΐζος μου ζήτησε να μάθω τους στίχους
απ’ το τραγούδι «Τίποτα δεν πάει χαμένο» για να το πούμε μαζί, στο χώρο που
είχαμε συναντηθεί και που εμφανιζόμαστε μαζί και με τον Μανόλη Ρασούλη. Τα
τραγούδια βέβαια του Λοΐζου, αλλά και του Ρασούλη που λέγαμε τότε, δεν είχαν
ακόμη δισκογραφηθεί. Για μένα ήταν μεγάλη τιμή που τραγούδησα πρώτος, έστω και
γι’ αυτό το σύντομο χρονικό διάστημα, τραγούδια που έγιναν έναν χρόνο μετά
τεράστιες επιτυχίες, από καλλιτέχνες όπως η Χαρούλα, ο Παπάζογλου, η Γαλάνη.

 Από τη συνεργασία σας
με τον ΜΑΝΟΛΗ ΡΑΣΟΥΛΗ τι διδαχτήκατε;

Δεν μπορώ να πω ότι διδάχτηκα από τον Ρασούλη, άλλωστε πιστεύω
ότι ήταν η περίοδος όπου ο ίδιος ο Μανόλης ρούφαγε πράγματα από ’δω κι από ’κει.
Για τον ίδιο υπήρχε, απ’ ό,τι μου έλεγε, ένας ολόκληρος αδιερεύνητος κόσμος τον
οποίο διψούσε να ανακαλύψει. Ο Μανόλης όμως μου έμαθε πολλά απ’ τα τραγούδια
του, τα οποία είχα εντάξει στο ρεπερτόριό μου για πολλά χρόνια και τα οποία
τραγουδήσαμε μαζί και σε συναυλίες που κάναμε από κοινού κάποιο διάστημα.

Ταξιδέψατε και
τραγουδήσατε στην Γερμανία, Ελβετία, Ολλανδία, πώς ήταν εκεί τα μουσικά
πράγματα;

Υπάρχει μια εντελώς διαφορετική αντίληψη για τη μουσική, τις
συναυλίες. Γενικά υπάρχει μια διαφορετική αντίληψη για τον χώρο της Τέχνης. Όλα είναι
διαφορετικά. Ακόμα και για τα πρακτικά ζητήματα που σου λύνουν τα χέρια για να
αφοσιωθείς απερίσπαστα σ’ αυτό που κάνεις. Υπάρχει ένας σεβασμός απέναντι σε
κάθε τι που παρουσιάζεται, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η αναγνωρισιμότητα που
έχει το έργο ή ο δημιουργός του. Το κοινό ξεκινάει να δει παραστάσεις, να δει
συναυλίες, εκθέσεις ή οποιαδήποτε άλλη εκδήλωση, με εντελώς διαφορετική διάθεση
και διαθεσιμότητα απ’ αυτήν που δείχνει στη χώρα μας. Είναι πραγματικά μια πολύ
όμορφη και χρήσιμη εμπειρία και είμαι ευτυχής που μου έχει δοθεί και μου
δίνεται συχνά η δυνατότητα να έρχομαι σε επαφή με ένα τέτοιο κοινό.

 Η δισκογραφική σας
δουλειά με τίτλο «Ρεσάλτο» τι αποδοχή είχε;

Ήταν η πρώτη μου δουλειά με παραγωγό τον αλησμόνητο Μάνο Ξυδούς.
Είναι αυτό που λέγαμε πριν. Ακούγοντας μετά από χρόνια αυτόν τον δίσκο, μου
φέρνει στο νου πολλές όμορφες στιγμές, αλλά και περίεργα συναισθήματα. Σ’ εκείνες
τις πρώτες ηχογραφήσεις είχα να αντιμετωπίσω πολλές δυσκολίες, γιατί ερχόμουν
για πρώτη φορά για να εγκατασταθώ στην Αθήνα. Όταν κυκλοφόρησαν τα τραγούδια,
νομίζω Μάρτη του 1997, ένοιωσα περίεργα ακούγοντάς τα απ’ το ραδιόφωνο. Έχω την
αίσθηση, τώρα που γυρίζω πίσω, ότι πολύς κόσμος αγάπησε το «Ρεσάλτο» και τα
τραγούδια του. Ακόμα και σήμερα είναι πολλοί εκείνοι που το αναζητούν στα δισκοπωλεία,
αλλά δυστυχώς ο δίσκος δεν επανεκδόθηκε. Βλέπετε, δεν είναι και οι καλύτερες
μέρες για τη δισκογραφία. Τι να κάνουμε;

 Η συνεργασία σας με
τον Marco Zappa τι είναι για την καλλιτεχνική σας πορεία;

Πολύ σημαντική γνωριμία και πολύ σημαντική συνεργασία. Ξέρετε, ο
Zappa είναι
ο παραγωγός μου τα τελευταία χρόνια. Οι μουσικές μου και τα τραγούδια μου
ηχογραφούνται στο εξωτερικό σε παραγωγές του Marco Zappa.
Δεν ξέρω ποια θα ήταν η πορεία μου τα τελευταία δέκα χρόνια, δισκογραφικά
εννοώ, αν δεν υπήρχε η δυνατότητα να γίνουν αυτές οι παραγωγές κάτω από αυτές
τις συνθήκες. Ξέρουμε πολύ καλά εμείς που ασχολούμαστε με το τραγούδι και
γράφουμε δίσκους, ότι τίποτα δεν είναι όπως πριν στο χώρο των δισκογραφικών.
Αφήστε που δεν υπάρχουν πια εταιρείες. Οι πιο πολλές έχουν κλείσει και όσες δεν
έκλεισαν, ξεπουλήθηκαν στις μεγάλες πολυεθνικές, οι οποίες βέβαια ουδόλως
ενδιαφέρονται για το καλό ελληνικό τραγούδι.

 Τα ποιήματά σας με τον
τίτλο «Επέκεινα των Ασμάτων» από τις εκδόσεις «Μετρονόμος» τι απήχηση έχουν στο
κοινό;

Αυτό δεν μπορώ να το γνωρίζω. Εδώ έχουμε ακόμη ένα πιο δύσκολο
τοπίο απ’ αυτό του τραγουδιού. Τα πράγματα γίνονται περίπλοκα. Εξάλλου η ποίηση
από μόνη της είναι ένα εκτυφλωτικό και μαζί ομιχλώδες τοπίο. Δεν μπορώ να
γνωρίζω τίποτα για την διαδρομή των ποιημάτων μου, ούτε θα βρεθούν πολλοί να
σου εκμυστηρευθούν πώς διαχειρίζονται αυτή τη σχέση. Η σχέση ποίησης και
αναγνώστη είναι σχεδόν διαστροφή, η οποία δεν ομολογείται εύκολα. Αυτό που θα
μπορούσα να πω με σιγουριά είναι ότι εξεπλάγην με την ανταπόκριση του κοινού
στις παρουσιάσεις της ποιητικής συλλογής. Ήταν πραγματικά μια ευχάριστη
έκπληξη.

 Τον Ιούλιο του 2013
κυκλοφόρησε το cd σας «Unplugged». Είστε
ευχαριστημένος από την πορεία του;

Δεν υπάρχει καλό και κακό ταξίδι. Είσαι ικανοποιημένος όταν
κατεβάσεις το μολύβι και αφήσεις το χαρτί. Υπάρχει μια μεγάλη ανακούφιση. Ένα
ουφφφ… και μια σπρωξιά για να κυλήσουν τα τραγούδια στο ποτάμι, σαν χάρτινες
βαρκούλες. Από ‘κει και πέρα θ’ ανοιχτούν στη θάλασσα του χρόνου, κι εσύ δεν
μπορείς με τίποτα να τα ξαναφέρεις πίσω.

 Ποια ευχή σας
περιμένετε να εκπληρωθεί, θα την μοιραστείτε μαζί μας;

Να βρει κάποια στιγμή, σύντομα, η χώρα τον βηματισμό της. Να
προχωρήσουμε μπροστά, να μην ξανακάνουμε τα ίδια λάθη, να σταματήσει αυτή η
λαίλαπα της μετανάστευσης των νέων και να γίνουμε επιτέλους μια σύγχρονη και
προοδευτική χώρα, πρωτοπόρος, όπως άλλωστε μας αξίζει, αναδεικνύοντας όλες
εκείνες τις πτυχές και τις αρετές που έχουμε ως λαός και που τόσα χρόνια έχουν
καταχωνιαστεί και εγκλωβιστεί στη λογική της προσωπικής μας και μόνο ανέλιξης,
που κυνηγάει ένα μίζερο και εφήμερο όνειρο.

 Έχετε κάτι έτοιμο; Το
επόμενο βήμα σας;

Ναι, είναι έτοιμη μια ποιητική συλλογή που αποτελείται από
εξήντα ποιήματα, που γράφτηκαν τα τελευταία δύο χρόνια, κάτω από τον τίτλο «Το
κουφάρι του τζίτζικα». Πιστεύω θα κυκλοφορήσει μέσα στη νέα χρονιά, όπως και τα
καινούργια μου τραγούδια που ελπίζω να έχω τελειώσει σύντομα και να
κυκλοφορήσουν και αυτά μέσα στο 2016. Ε… δεν είναι και λίγα!