Η Τουρκία ως αυταρχική δύναμη, γράφει ο Γιώργος Πένταρης

Επανέρχομαι στο θέμα της Τουρκίας και των προβλημάτων που δημιουργεί στην περιοχή της, αναγκάζοντας κι εμάς να είμαστε πάντα σε επιφυλακή και συνεχώς με το χέρι στην τσέπη, λόγω εξοπλιστικών προγραμμάτων. Έχω την εξής περιέργεια. Αν σήμερα η χώρα μας ήταν σε διαδικασία μνημονίου με έναν Σόιμπλε, θα δεχόντουσαν τις αμυντικές μας δαπάνες ή θα επέμεναν να μείνουμε ξεβράκωτοι απέναντι στην Τουρκία; Η ερώτηση είναι καθαρά φιλολογική…

Την εποχή των μνημονίων είναι γεγονός ότι δεν υπήρχε ρητορική της Τουρκίας εναντίον μας παρά μόνο οι παραβιάσεις του FIR, οι οποίες έχουν γίνει ρουτίνα πλέον και για τις δύο αεροπορίες. Η ρητορική εναντίον της χώρας ξεκίνησε από την εποχή του ψευδοπραξικοπήματος το 2016 και από τότε κλιμακώνεται, με αποκορύφωμα το καλοκαίρι του 2020 με την «επακούμβηση» και με το Τουρκολυβικό μνημόνιο, που μας έπιασε στον ύπνο. Από τότε όμως η χώρα αναδιάρθρωσε την εξωτερική της πολιτική φεύγοντας από το δόγμα Πιπινέλη της μη όχλησης, της στασιμότητας. Μέχρι το 2019 η Τουρκία είχε συνηθίσει να μην της εναντιώνεται και πολύ η Ελλάδα, την οποία θεωρούσε ως προτεκτοράτο. Βλέποντας ο Ερντογάν ότι κάτι αλλάζει στην Ελλάδα από πλευράς εξωτερικής πολιτικής και άμυνας, εξαπέλυσε την υβριδική επίθεση με τα κύματα μεταναστών στις 27 και 28 Φλεβάρη 2020 στον Έβρο, αλλά και στο Ανατολικό Αιγαίο. Ευτυχώς η κυβέρνηση Μητσοτάκη αντέδρασε σωστά και αποφασιστικά και ακυρώθηκαν τα Τουρκικά σχέδια για εισβολή άνω των 150.000 παράνομων μεταναστών. Αν θυμηθείτε από τις τότε δηλώσεις της Τουρκίας, θα διαπιστώσετε ότι σε καμιά περίπτωση δεν πτοήθηκε παρά τις παραινέσεις της Γερμανίας και της Γαλλίας. Με τον ίδιο τρόπο συμπεριφέρθηκε όταν υπογράφτηκε και το παράνομο Τουρκολυβικό μνημόνιο, δηλαδή ότι είναι μια δύναμη μεγάλη που έχει το δικαίωμα να κάνει ό,τι θέλει, όχι μόνο στη γειτονιά της, αλλά και σε ένα ευρύτερο πεδίο που φθάνει μέχρι την υποσαχάρια Αφρική.
Η Τουρκία έχει επιστρατεύσει διάφορους συνταξιούχους και όχι μόνο στρατιωτικούς και διάφορους άλλους «αναλυτές» και σε συνεργασία με τα ελεγχόμενα από το καθεστώς Ερντογάν ΜΜΕ, ασχολούνται σε καθημερινή βάση με το θέμα Ελλάδα. Κάθε μέρα στην τουρκική τηλεόραση αναπτύσσονται σενάρια εισβολής, δομούν ιδεολογικά και ηθικά ερείσματα που θα δικαιολογήσουν μια εισβολή και ακόμα χειρότερο μια προληπτική εισβολή.
Βλέπουμε, για παράδειγμα, τί γίνεται τώρα στη Συρία. Λόγω της προβοκατόρικης (στημένης από το καθεστώς Ερντογάν) βομβιστικής επίθεσης στην πλατεία Περάν της Κωνσταντινούπολης, το καθεστώς εξαπέλυσε επίθεση εναντίον των Κούρδων της Β. Συρίας αψηφώντας κάθε Αμερικανική και Ευρωπαϊκή αντίδραση. Δύο μέρες μετά την εισβολή στην Συρία έγινε διαδήλωση Κούρδων στην Σουηδία ως καταγγελία για το Ερντογανικό καθεστώς. Η αντίδραση της Τουρκίας ήταν να υπαγορεύσει στη Σουηδία να πάρει μέτρα εναντίον των Κούρδων και – ει δυνατόν – να τους παραδώσει στην Τουρκία!!! Προσέξτε: Η αντίδραση δεν ήταν με μορφή μιας δήλωσης διαμαρτυρίας, αλλά ήταν υπαγόρευση απαίτησης, που στην ουσία είναι ένα είδος επέμβασης στα εσωτερικά άλλης χώρας.
Με την ίδια και χειρότερη λογική λειτουργεί και με εμάς. Αν θυμάστε, όταν πήγε ο Χαρδαλιάς σε κάποια νησιά του Νοτιοανατολικού Αιγαίου για επιθεώρηση των εκεί μονάδων, οι Τούρκοι εξέφρασαν όχι μόνο απλή αντίθεση, αλλά ήταν με τέτοιο τρόπο εκπεφρασμένη που στην ουσία ένοιωθες ότι έχουν και αυτοί δικαιώματα σε αυτά τα νησιά. Αυτή η τακτική είναι παγιωμένη πλέον και έχει απώτερο σκοπό. Με δηλώσεις επίσημες και ημιεπίσημες αφήνει να εννοηθεί ότι σε νησίδες και νησιά έχουν αυτοί δικαίωμα, όπως π.χ. όταν λένε ότι η Γαύδος ανήκει στην Τουρκία ή και η Κρήτη ακόμη. Αυτή η τακτική μελλοντικά θα τους δώσει το ηθικό έρεισμα να ισχυριστούν, όπως το κάνουν κιόλας, ότι η Ελλάδα είναι χώρα επιθετική και επεκτατική και ότι διεκδικούμε εμείς τούρκικα νησιά. Πάνε πίσω στην Επανάσταση του 1821, στην σφαγή της Τριπολιτσάς και σε άλλες συγκρούσεις της εποχής, χωρίς όμως να αναφέρονται ως είναι φυσικό γι’ αυτούς, στις συνεχείς γενοκτονίες που έχουν διαπράξει από τότε Ελλήνων, Αρμενίων, Σύριων και Κούρδων.

Την ημέρα των Ενόπλων Δυνάμεων ο στρατηγός Κ. Φλώρος Α/ΓΕΕΘΑ, θέλοντας να τονίσει το αξιόμαχο των Ε.Δ. και να απαντήσει στις απειλές «θα έρθουμε ξαφνικά ένα βράδυ», τόνισε ότι η Ελλάδα εργάζεται πάντα για την ειρήνη, αλλά και είναι έτοιμη να αντιμετωπίσει κάθε εισβολή. Αμέσως όλες οι ελεγχόμενες εφημερίδες της Τουρκίας, αποσιωπώντας ότι ο Φλώρος έθεσε πρώτα το θέμα της ειρήνης, έγραψαν ότι η Ελλάδα προκαλεί την Τουρκία. Προσέξτε εδώ τί γίνεται: Η Τουρκία απειλεί με το «ξαφνικά ένα βράδυ» αλλά εμείς δεν έχουμε δικαίωμα να απαντήσουμε. Αυτή η λογική είναι κυρίαρχη σε όλες τις Τούρκικες δηλώσεις. Μας λένε δηλαδή, εμείς είμαστε δύναμη και έχουμε δικαίωμα να λέμε και να κάνουμε ότι θέλουμε, αλλά εσείς, «γατάκια», θα κάνετε την πάπια και μη μας στεναχωράτε γιατί θα θυμώσουμε και θα σας έρθουμε νύχτα. Αυτό γίνεται στην ουσία με τις τούρκικες δηλώσεις.
Δεν μπορούμε να παραβλέψουμε ότι η Τουρκία είναι ένα μεγάλο κράτος, βλέπει όμως τον εαυτόν της και ως ηγέτη όλης της περιοχής από Ελλάδα μέχρι Τουρκμενιστάν και από Συρία μέχρι Καύκασο. Σε αυτή τη λογική έγινε το συνέδριο των τουρκογενών κρατών στις 15 Νοέμβρη με προσκεκλημένο και το ψευδοκράτος της Β. Κύπρου. Έγραψε και στα παλιά της τα παπούτσια τις αντιδράσεις της ΕΕ και την κατηγόρησε και από πάνω ότι μεροληπτεί υπέρ της Ελλάδος. Όταν το καθεστώς Ερντογάν ανέτρεψε τον Ακιντζί από την προεδρία των Κατεχόμενων, θυμάμαι ένα φασιστάκι που είχε πάει στην Κύπρο να εκβιάσει κόσμο για να ψηφίσουν τον Τατάρ, είχε πει ότι η Τουρκία είναι μεγάλο έθνος των 500 εκατομμυρίων και δεν μπορεί να της κουνιέται κανένας. Το τουρκάκι αυτό εννοούσε τον οργανισμό των τουρκογενών κρατών. Στο κοντινό μέλλον να είστε βέβαιοι ότι θα δούμε μια συνομοσπονδία όλων αυτών κρατών – της Λιβύης συμπεριλαμβανομένης.
Αυτός ο οργανισμός άρχισε να ωριμάζει ως ιδέα μετά την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, τότε που η Τουρκία είδε την αδυναμία της νέας Ρωσίας (γιατί πάντα έτσι κάνει), και προσπάθησε να βάλει πόδι στον Καύκασο, τον οποίο ακόμη και σήμερα διεκδικεί. Ήταν ιδέα του Οζάλ αυτός ο οργανισμός, αλλά για να μην «εκτίθεται», όπως λέμε, έβαλε μπροστά τον Πρόεδρο του Καζακστάν Νουρσουλτάν Ναζαρμπάγεφ και πήρε σάρκα και οστά το εγχείρημα το 2009 με την ονομασία «Τουρκικό Συμβούλιο». Οι Τούρκοι κανόνισαν να γίνονται τα ετήσια συνέδρια μόνο σε Τουρκική πόλη και άλλαξε ονομασία από το 2021 ως Οργανισμός Τουρκογενών Κρατών.
Από τη νέα ονομασία του οργανισμού υπονοείται ότι όλα τα άλλα κράτη μέλη (Αζερμπαϊτζάν, Καζακστάν, Κιργιστάν, Ουζμπεκιστάν πρώην Σοβιετικές Δημοκρατίες) έλκουν την καταγωγή τους από την Τουρκία. Αν διαβάσουμε τους στόχους αυτού του οργανισμού και λάβουμε υπ’ όψη και τις διαδικασίες δημιουργίας του, θα δούμε ότι έχει ως βασικό στόχο τη μεγιστοποίηση της τουρκικής ισχύος. Η μοναδική διαφορά στο πέρασμα των ετών, στην οποία αποτυπώνεται η συνολική μεταλλαγή της τουρκικής στρατηγικής συμπεριφοράς, έγκειται στο γεγονός ότι κατά τις δεκαετίες του 1990 και του 2000 ως θεσμικό σχήμα αποτελούσε πολιορκητικό κριό της Τουρκίας προς αύξηση του διπλωματικού κεφαλαίου της έναντι της δύσης π.χ. είχε τέσσερις επί πλέον ψήφους στον ΟΗΕ. Τώρα έχει γίνει μέσο για την εδραίωση της τουρκικής στρατηγικής για να γίνει η Τουρκία αυτόνομη πολιτική και στρατιωτική δύναμη.

Λαμβάνοντας υπ’ όψη αυτή τη λογική της μεγάλης δύναμης η Τουρκία δεν μπορεί να ανεχθεί την Ελλάδα να αντιδρά στα σχέδιά της γιατί κατά βάθος μας θεωρεί έδαφος επί του οποίου έχει χάσει την διοίκηση και την διεκδικεί με κάθε μέσο. Αυτός είναι ο λόγος που η χώρα μας είναι πάντα στο στόχαστρο των συνταξιοδοτημένων γερακιών της Τουρκίας, οι οποίοι απεργάζονται τρόπους να δικαιολογήσουν ηθικά μια επέμβαση.
Κλείνοντας θα πω ότι είναι άγνωστο αν η Αμερική και η Ευρώπη διαβάζουν σωστά την Τουρκική πολιτική. Εκείνο που εγώ θα τονίσω είναι ότι αν αφήσουν την Τουρκία να αλωνίζει, τότε σύντομα θα έρθει η ώρα που άλλο ένα αγκάθι θα μπει στο μάτι του Μπάιντεν και της Ούρσουλας και θα είναι και μεγάλο και δεν θα βγαίνει.