Tο κόκκινο λουλούδι με το πράσινο κοτσάνι, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Ώρες ώρες νομίζω ότι η ζωή μας είναι όπως την επίσκεψη σε ένα σούπερ μάρκετ. Μπορείς να πας οποιαδήποτε ώρα θέλεις, μόνος σου ή με παρέα. Να πας με λίστα να αγοράσεις ό,τι ακριβώς θέλεις ή να πας να δεις όλα τα προϊόντα και να αγοράσεις αυτό που θέλεις. Μπορείς να πάρεις αυτό που έχεις ήδη δοκιμάσεις ή να δεις τι παρόμοιο κυκλοφορεί, να κάνεις συγκρίσεις και αν θέλεις να αγοράσεις το νέο προϊόν. Μπορείς να αγοράσεις μια μικρή συσκευασία για να μην ξοδέψεις πολλά χρήματα ή κάποια μεγαλύτερη για να μην πηγαίνεις συχνά για ψώνια.

Είναι φορές που αν και είσαι σίγουρος τι θα αγοράσεις, θυμάσαι μια διαφήμιση, βλέπεις τι αγόρασε κάποιος άλλος και μπορείς κι εσύ να …επηρεαστείς. Μπορείς δηλαδή να μιμηθείς αλλά μπορεί η αλλαγή να είναι και αποτέλεσμα βαθύτερης και αναλυτικότερης σκέψης. Δεν αγοράζουμε όλοι το ίδιο προϊόν, όπως δεν έχουμε όλοι τις ίδιες επιλογές στη ζωή μας. Ούτε σημαίνει ότι αν κάνουμε μια επιλογή στο παρελθόν, θα γίνουμε δέσμιοι της επιλογής μας αυτής για ολόκληρη τη ζωή μας.
Δεν είναι λάθος να αλλάζεις γνώμη, συμπεριφορά και προτεραιότητες. Ούτε είναι λάθος να αγνοείς τι συμβαίνει στο περιβάλλον σου. Αντίθετα, πρέπει να γνωρίζεις και να μελετάς τι συμβαίνει γύρω σου και να αλλάζεις συνήθειες αν έτσι κρίνεις. Το σημαντικό είναι να αναγνωρίζεις τις ευκαιρίες αλλά και τις καλές συμπεριφορές ώστε οι δικές σου επιλογές να είναι στην σωστή κατεύθυνση. Είναι προτιμότερο να μιμηθείς μια καλή συμπεριφορά παρά να κάνεις του κεφαλιού σου μόνο και μόνο για να δείξεις ότι δεν επηρεάζεσαι. Τι θα αγοράσεις τελικά από το σουπερμάρκετ, είναι δική σου απόφαση. Αρκεί να είναι η δική σου!

Κάποτε ένα μικρό αγοράκι πήγε στο σχολείο, μας λέει η Helen Buckley. Ένα πρωί η δασκάλα είπε: «Σήμερα θα κάνουμε μια εικόνα.» «Ωραία», σκέφτηκε το αγοράκι. Του άρεσε να φτιάχνει εικόνες και έτσι έβγαλε το κουτί με τα χρώματά του και άρχιζε να ζωγραφίζει. Αλλά η δασκάλα είπε: «Περιμένετε! Δεν είναι ώρα να αρχίσετε.» Και περίμενε μέχρι να ετοιμαστούν όλοι. «Τώρα, είπε η δασκάλα, θα ζωγραφίσουμε λουλούδια.» «Ωραία», σκέφτηκε το αγοράκι, του άρεσε να ζωγραφίζει λουλούδια. Και άρχισε να φτιάχνει μερικά πολύ όμορφα λουλούδια με το ροζ, το πορτοκαλί και το γαλάζιο χρώμα του.
Η δασκάλα όμως είπε, «περιμένετε, να σας δείξω πώς». Και ζωγράφισε ένα λουλούδι στον πίνακα. Ήταν κόκκινο με πράσινο κοτσάνι. «Τώρα μπορείτε να αρχίσετε», είπε η δασκάλα. Το αγοράκι κοίταξε το λουλούδι της δασκάλας, μετά κοίταξε το δικό του λουλούδι, του άρεσε το δικό του πιο πολύ απ’ ότι εκείνο της δασκάλας. Δεν το είπε όμως. Απλά γύρισε στην άλλη σελίδα και έφτιαξε το λουλούδι του όπως αυτό της δασκάλας. Ήταν κόκκινο με πράσινο κοτσάνι.
Μια άλλη μέρα η δασκάλα είπε, «σήμερα θα φτιάξουμε κάτι με πηλό». «Ωραία», σκέφτηκε το αγοράκι, του άρεσε ο πηλός και ξεκίνησε να φτιάχνει το δικό του πιάτο. Η δασκάλα πάλι όμως είπε, «περιμένετε, δεν είναι ώρα να αρχίσετε ακόμα! Θα κάνουμε ένα πιάτο, αλλά θα σας δείξω εγώ». Και έδειξε σε όλους πώς να φτιάχνουν ένα βαθύ πιάτο. «Ορίστε, είπε η δασκάλα, τώρα μπορείτε να αρχίσετε».
Το αγοράκι κοίταξε το πιάτο της δασκάλας, μετά το δικό του πιάτο. Έβρισκε το δικό του πιάτο καλύτερο από αυτό της δασκάλας. Δεν το είπε όμως. Απλά ξανάκανε τον πηλό του μια μεγάλη μπάλα και έφτιαξε ένα πιάτο σαν αυτό της δασκάλας. Ένα βαθύ πιάτο. Και πολύ γρήγορα το αγοράκι έμαθε να περιμένει και να παρακολουθεί και να κάνει τα πράγματα όπως τα έκανε η δασκάλα. Και πολύ γρήγορα δεν έκανε πια δικά του πράγματα.
Μετά το αγοράκι και η οικογένειά του μετακόμισαν σε άλλη πόλη και το αγοράκι έπρεπε να πάει σε άλλο σχολείο. Την πρώτη μέρα που πήγε σε αυτό το σχολείο η δασκάλα είπε, «σήμερα θα φτιάξουμε μια εικόνα». «Ωραία», σκέφτηκε το αγοράκι και περίμενε τη δασκάλα να του πει τι να κάνει. Αλλά εκείνη δεν έλεγε τίποτα. Απλά γύριζε γύρω γύρω μέσα στην τάξη.
Όταν πλησίασε το αγοράκι του είπε, «δεν θέλεις να ζωγραφίσεις;» «Ναι, είπε το αγοράκι, τι θα φτιάξουμε;» «Δεν μπορώ να ξέρω αν δεν το φτιάξεις», αποκρίθηκε η δασκάλα. «Πώς θα το φτιάξουμε», ρώτησε το αγοράκι. «Με όποιο τρόπο θέλεις», είπε η δασκάλα. «Και με οποιοδήποτε χρώμα;» ρώτησε το αγοράκι. «Με οποιοδήποτε χρώμα», είπε η δασκάλα. «Αν ο καθένας ζωγράφιζε το ίδιο πράγμα και χρησιμοποιούσε τα ίδια χρώματα, πώς θα μπορούσα να ξέρω ποιος έφτιαξε το καθένα και ποιανού είναι το καθένα;» «Δεν ξέρω» αποκρίθηκε το αγοράκι, και άρχισε να φτιάχνει ροζ και πορτοκαλί και γαλάζια λουλούδια.
Έτσι, αν έχουμε πολλές επιλογές ας μην μας τρομάζει. Είναι στο χέρι μας να βρούμε τι θα αγοράσουμε από το σούπερ μάρκετ, ποιον πολιτικό θα επιλέξουμε, ποια εργασία θα κάνουμε, που θα πάμε διακοπές, σε ποια γειτονιά θα μείνουμε και με ποιον τρόπο θα ζήσουμε τη ζωή μας. Ακόμη κι αν τελικά η ζωγραφιά όλων θα είναι ένα λουλούδι, εμείς θα αποφασίσουμε ποιο λουλούδι θα είναι και ποια χρώματα θα έχει…