Όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν το μολύβι, γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Δεν πρόλαβε να μπει ο Απρίλιος και κατευθείαν φτάσαμε στην Μεγάλη Εβδομάδα. Οι ημέρες αυτές έχουν περισσότερη εκκλησία, ηρεμία και αυτοσυγκράτηση. Θαρρείς μαγικά κάθε φορά η θυσία του Ιησού μας δείχνει ότι ο Θεός πονάει για τον άνθρωπο και νιώθει τα ανθρώπινα βάσανα. Η αγάπη και η συμπόνοια Τον καθοδηγούν να προσφέρει ό,τι πιο πολύτιμο έχει για να μας σώσει, τον ίδιο του τον Υιό. Για να παραδειγματιστούμε και να καταλάβουμε πως η αντίσταση και η πάλη με το κακό πάντα θα είναι δύσκολη, αλλά το σημαντικότερο ολκών είναι η αγάπη και η διάθεση της προσφοράς του εαυτού μας υπέρ των πολλών.

Είμαστε έτοιμοι να ζήσουμε πάλι στιγμές προσευχής, έθιμα και συνήθειες από την γιορτή της αγάπης και της θυσίας του Χριστού μας για τη δική μας σωτηρία. Να αφήσουμε τον εαυτό μας να νιώσει με την Ανάσταση ότι ξαναγεννιέται η φύση, αλλά και η ίδια η ζωή. Να μείνουμε ήρεμοι και προσγειωμένοι ώστε να καταλάβουμε όλα τα συναισθήματα που φουντώνουν μέσα μας. Από την αγωνία, τον πόνο, τη θλίψη των Παθών και της Σταύρωσης έως την αγαλλίαση και την ελπίδα που φέρνει η Ανάσταση.
Δεν έχω καλύτερη απάντηση, όταν ρωτάς ένα παιδί πού θα πάει το Πάσχα, να σου πει «στο χωριό του παππού και της γιαγιάς». Στο παιδικό Πάσχα πάντα υπάρχει μια ανάμνηση ενός παππού και η ιστορία μιας γιαγιάς. Για να μας θυμίζουν τι είναι το Πάσχα, η Ανάσταση και κάθε ημέρα της Μεγάλης Εβδομάδας. Να μας πουν κι άλλες ιστορίες με απλά αλλά τόσο πολύτιμα και σημαντικά λόγια. Ώστε ξανά να νιώσουμε μικροί αλλά με μεγάλη δύναμη και τόσο καλοί που μπορούμε να νικήσουμε κάθε κακό.
Μια τέτοια ιστορία, μιας γιαγιάς και ενός εγγονιού, είναι που θυμήθηκα. Με τη γιαγιά να εξηγεί απλά και κατανοητά κάτι που συγγραφείς και επιστήμονες έχουν γράψει χιλιάδες βιβλία για να μας τα εξηγήσουν. Το νόημα και το βάθος, τις προτεραιότητες και τις επιλογές, τον τρόπο που πρέπει να βλέπουμε εμάς και τους άλλους. Μερικές συμβουλές ζωής από μια γιαγιά, αρκετές για να αποτελέσουν το σοφότερο εγχειρίδιο όλων μας.
Η γιαγιά παρατηρούσε το μικρό παιδί που ήταν σκυμμένο πάνω στο τετράδιο του και έγραφε με το μολύβι του. Κάποια στιγμή το ρώτησε τι γράφει. Ο μικρός σταμάτησε να γράφει, χαμογέλασε και είπε στη γιαγιά του ότι γράφει κάτι για αυτήν. Χάρηκε η γιαγιά αλλά του είπε πως αυτό που είναι πιο σημαντικό κι από τις λέξεις είναι το μολύβι που χρησιμοποιείς. Θα ήθελα, όταν μεγαλώσεις, να γίνεις σαν κι αυτό. Το παιδί, περίεργο, κοίταξε το μολύβι και δεν είδε τίποτα το ιδιαίτερο. Έτσι, η γιαγιά συνέχισε για να του εξηγήσει…

Όλα εξαρτώνται από τον τρόπο τον οποίο βλέπεις τα πράγματα. Το μολύβι έχει πέντε χαρακτηριστικά, που αν καταφέρεις να τα διατηρήσεις, θα είσαι πάντα ένας άνθρωπος που θα βρίσκεται σε αρμονία με τον κόσμο. Το πρώτο είναι πως αν και μπορείς να κάνεις μεγάλα πράγματα, δεν πρέπει να ξεχνάς ποτέ ότι υπάρχει ένα Χέρι το οποίο καθοδηγεί τα βήματά σου. Αυτό το χέρι το λέμε «Θεό» και Εκείνος πρέπει να σε καθοδηγεί πάντα σύμφωνα με το θέλημά Του. Το δεύτερο είναι πως κάπου κάπου πρέπει να σταματάς να γράφεις και να χρησιμοποιείς την ξύστρα. Αυτό κάνει το μολύβι να υποφέρει λίγο, αλλά στο τέλος είναι πιο μυτερό. Έτσι, μάθε να υπομένεις ορισμένες δοκιμασίες γιατί θα σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο.
Το τρίτο είναι πως το μολύβι μας επιτρέπει πάντα να χρησιμοποιούμε γόμα για να σβήνουμε τα λάθη. Κατάλαβε ότι το να διορθώνουμε κάτι που κάναμε, δεν είναι απαραίτητα κακό, αλλά σημαντικό για να παραμένουμε στο δρόμο του δικαίου. Το τέταρτο χαρακτηριστικό είναι πως αυτό που έχει σημασία στο μολύβι δεν είναι το ξύλο ή το εξωτερικό του σχήμα, αλλά ο γραφίτης που περιέχει. Έτσι, να φροντίζεις κι εσύ πάντα αυτό που συμβαίνει μέσα σου. Τέλος, το μολύβι αφήνει πάντα ένα σημάδι. Έτσι, λοιπόν, να ξέρεις πως ό,τι κάνεις στη ζωή σου θα αφήσει ίχνη και να προσπαθείς να έχεις επίγνωση της κάθε σου πράξης.

Πολύ ωραία τα λένε οι επιστήμονες, μια χαρά τα εξηγούν οι ειδικοί, αλλά δεν είναι λίγες οι φορές που ένας απλός άνθρωπος θα μας δώσει την λύση, την ελπίδα και τη δύναμη. Τέτοια λόγια αγάπης θα ακούσουμε και αυτό το Πάσχα αν διώξουμε το θόρυβο που ενοχλεί τα αυτιά μας. Τέτοια λόγια αγάπης μπορούμε και εμείς να πούμε αν κάποιος είναι πρόθυμος να μας ακούσει.
Αυτές τις ημέρες ας δούμε αν όλα αυτά που κάνουμε μας πηγαίνουν εκεί που θέλουμε, αν ήρθε η ώρα να «σβήσουμε» κάτι και να αλλάξουμε πορεία. Να καταλάβουμε πως η δύναμη μας κρύβεται μέσα μας και μπορούμε να πέτυχουμε πολλά. Αλλά κυρίως να μην ξεχνάμε πως κάθε τι που κάνουμε αφήνει ένα σημάδι. Το σημάδι αυτό, το αποτύπωμα που αφήνουμε δεν πρέπει να τραυματίζει ούτε εμάς, ούτε τους γύρω μας. Πρέπει να ομορφαίνει εμάς, τους συνοδοιπόρους μας και τον κόσμο όλο!