Θανάσης Σπυρόπουλος, Καραγκιοζοπαίκτης 1931 – 2023 – γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Σκεφτόμουν πολύ καιρό να κάνουμε μια συνέντευξη. Πολύ συχνά ο Στράτος και ο Χάρης, δυο από τους πολλούς μαθητές του, με ρωτούσαν πότε θα γράψω «για το Θανάση». Τους απαντούσα «θα το κάνω αργότερα». Ποτέ δεν πέρασε από το μυαλό μου ότι αυτός ο γεμάτος ζωντάνια και όνειρα άνθρωπος, θα μπορούσε να …«φύγει». Έτσι, το τελευταίο του μάθημα είναι να κάνουμε αυτό που μας αρέσει, να το κάνουμε με όλη μας τη δύναμη και να μην αφήνουμε τίποτα για αύριο. Δυστυχώς, την Τέταρτη 7 Ιουνίου ο Θανάσης Σπυρόπουλος είπε το τελευταίο: «γειά σας, γειά σας!» …

Γεννήθηκε το 1931 στο Κοπανάκι Μεσσηνίας και από μικρός αφοσιώθηκε στην Τέχνη. Ο πατέρας του είχε κουρείο, καφενείο και χαρτοπαικτική λέσχη. Ο μικρός Θανάσης, όταν ήταν 5 χρονών, είδε για πρώτη φορά στο καφενείο τους Καραγκιοζοπαίκτη να παίζει Καραγκιόζη και κουκλοθέατρο. Μαγεύτηκε! Ο πατέρας του δεν του επέτρεπε να βλέπει, γιατί οι παραστάσεις ήταν αργά το βραδύ, αλλά ο μικρός κρυβόταν στο πατάρι και περίμενε να ξεκινήσει η παράσταση. Εμφανιζόταν μετά το τέλος της παράστασης και ο πατέρας του τον υποδεχόταν με τιμωρίες…
Όταν έγινε 14 χρονών έφυγε από το σπίτι του και ήρθε στην Αθήνα. Μετά από 2 χρόνια επέστρεψε στο χωριό του και ανακοίνωσε στους γονείς του ότι σκοπεύει να ασχοληθεί με το Θέατρο Σκιών. Ξεκίνησε με τον καραγκιοζοπαίκτη Βασίλη Φιλντισάκο στην περιοχή της Μεσσηνίας και έπαιξε την πρώτη του παράσταση σαν …γιος του Φιλντισάκου. Το ταλέντο του δεν μπορούσε να κρυφτεί! Έλαμψε πίσω από το μπερντέ και όλοι ζητούσαν να παίξει ο μικρός Θανάσης, αντί του μάστορά του. Αυτό ήταν! Ο Καραγκιόζης του Θανάση Σπυροπούλου είναι γεγονός!
Όπου πήγαινε η παράστασή του ήταν ένα γλέντι, σε κάθε χωριό που έπαιζε ήταν σαν να γινόταν …γάμος. Όλοι διασκέδαζαν μαζί του και περίμεναν με αγωνία την επόμενη παράσταση. Ζήτησε άδεια από το Σωματείο, για να μπορεί να ασκεί επαγγελματικά την Τέχνη και αφού ξεπέρασε τις συνδικαλιστικές αντιδικίες, πήρε επίσημα την άδεια του καραγκιοζοπαίκτη. Συνέχισε τις παραστάσεις σε κάθε χωριό και κωμόπολη. Γύρισε όλη την Ελλάδα, στην αρχή με ένα μηχανάκι και αργότερα με αυτοκίνητο. Με καινοτομίες και με την χρήση κάθε νέας τεχνολογίας αναφορικά με τον ήχο και το φωτισμό. Με φρέσκες ατάκες, καινούργιες φιγούρες και σκηνές, αλλά και με δικά του έργα, κατάφερε να ξεχωρίσει και να γίνει περιζήτητος.
Παντρεύτηκε σε ηλικία 19 χρονών μια όμορφη κοπέλα, αλλά χώρισε σύντομα. Δεν ήθελε να ακολουθήσει την σύζυγό του στην Αμερική. Μετά από αυτό δεν ήθελε να ακούει για γάμο, όπως έλεγε, αλλά τελικά ξαναπαντρεύτηκε την κυρία Τούλα Πλέσσα, αφού πρώτα τσέκαρε ότι αγαπάει τις φιγούρες και το Θέατρο Σκιών. Έχει ένα γιο, τον Κώστα, ο οποίος συνεχίζει την τέχνη του. Τόσο η κυρία Τούλα, όσο και ο Κώστας του έδωσαν δύναμη να συνεχίσει και να δημιουργεί μέχρι την τελευταία ημέρα.
Αν και η ζωή του έγινε ταυτόσημη με την Τέχνη του, με μεγάλη ευκολία συζητούσες μαζί του για κοινωνικά, αθλητικά και πολιτικά θέματα. Πάντα σου φώτιζε μια πλευρά της ζωής που δύσκολα μπορούσες να φανταστείς. Οι δυσκολίες που αντιμετώπισε δεν τον έκαμψαν αλλά τον έκαναν δυνατό ώστε να αντιμετωπίζει κάθε πρόβλημα που συναντούσε. Ήταν πεισματάρης αλλά ταυτόχρονα άκουγε κάθε άλλη γνώμη. Αν όμως δεν τον έπειθες, στο τέλος θα προχωρούσε στο δικό του δρόμο. Παρακολουθούσε τις εξελίξεις και ήταν πάντα έτοιμος να εντάξει κάθε εξέλιξη της τεχνολογίας με την προϋπόθεση ότι δεν θα χανόταν το παραδοσιακό χρώμα του Θέατρου Σκιών.
Όσοι τον γνωρίσαν και συνομίλησαν μαζί του έχουν να σου πουν μια ιστορία, ένα αστείο, μια συμβουλή, αλλά και μια παρατήρηση. Την τελευταία φορά που μιλήσαμε μου έλεγε για ένα καινούργιο έργο που γράφει και για τις ζωγραφιές που φτιάχνει κάθε βράδυ. Κοιμόταν αργά, έτρωγε λίγο αλλά η διάθεση για δημιουργία ήταν ανεξάντλητη. Τα όνειρα του για το Θέατρο Σκιών δεν σταμάτησαν ποτέ! Σου έδινε την εντύπωση πως μιλούσες με έναν έφηβο που έχει μέσα του αστείρευτη διάθεση και ορμή. Σου θύμιζε πως όταν κάνεις αυτό που αγαπάς, η εργασία ποτέ δεν είναι σκληρή, ακόμη κι αν ασχολείσαι όλη τη μέρα.
Κάποια στιγμή τον είχα ρωτήσει αν ο Καραγκιόζης θα επιβιώσει. Μου είχε απαντήσει πως όσο υπάρχουν παιδιά, τόσο θα επιβιώνει ο Καραγκιόζης. Μετά την 7η Ιουνίου όλοι λένε πως το Θέατρο Σκιών είναι φτωχότερο. Όσο όμως υπάρχουν δάσκαλοι σαν τον Θανάση, τίποτα δεν θα χαθεί. Όσο υπάρχουν μάστορες που τίμησαν και εξέλιξαν την Τέχνη του Καραγκιόζη, ο ξυπόλητος ήρωας θα συνεχίσει να προσφέρει γέλιο και χαρά.
Τα τελευταία χρόνια της ζωής του είχε μια ασθένεια και συνεχώς δάκρυζαν τα μάτια του. Κάθε φορά που μιλούσαμε παραπονιόταν για το θέμα αυτό. Ακόμη πιστεύω ότι ήταν δάκρυα χαράς, καθώς έβλεπε γνωστούς και φίλους, μαθητές και συνάδελφους του, να αναγνωρίζουν την προσφορά του στην Τέχνη. Είμαι σίγουρος πως για τέτοιους ανθρώπους δεν υπάρχει λόγος για δάκρυα. Άνθρωποι που αφήνουν πίσω τους ένα τόσο σημαντικό έργο, δεν φεύγουν ποτέ!
Καλό ταξίδι κυρ-Θανάση!
Κι αν εκεί που είσαι έχει πολύ φως, ξέρεις εσύ…
Κάντο σκιά, βγάλε τις φιγούρες σου και ξεκίνα την παράσταση!