Tο μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε όλοι

Την 1η Μαΐου του 1886 τα εργατικά Συνδικάτα των εργατών του Σικάγο ξεσηκώθηκαν διεκδικώντας το 8ωρο ωράριο εργασίας και εναντιώθηκαν στις βάναυσες συνθήκες εργασίας. Το σύνθημα αυτής της μαζικής διαδήλωσης ήταν: «Οχτώ ώρες δουλειά -Οχτώ ώρες ανάπαυση – Οχτώ ώρες ύπνο».
Πάνε πολλά χρόνια από τότε αλλά ο καθένας για τον εαυτό του θα μπορούσε και σήμερα να διεκδικήσει περισσότερες ώρες ύπνου ή ανάπαυσης
και λιγότερες ώρες εργασίας.Αλλά είναι αυτό το ζητούμενο;Αυτό είναι που πραγματικά χρειαζόμαστε; εν λειτουργώ υπέρ του νέου υπουργού εργασίας, του Άδωνι Γεωργιάδη, με απώτερο σκοπό να αυξηθούν οι ώρες εργασίας. Ούτε προσπαθώ να διαφημίσω ανατομικά στρώματα και
κρεβάτια για να αυξηθούν οι πωλήσεις τους. Προσπαθώ όμως να εντοπίσω τι είναι αυτό που καταναλώνει χρόνο από τη ζωή μας, χωρίς να μας προσφέρει κάτι ουσιαστικό και δημιουργικό. Πού αφιερώνουμε και σπαταλούμε το χρόνο μας, χωρίς να κερδίζουμε κάτι χρήσιμο. Είτε αυτό είναι η βελτίωση των απολαβών από την εργασία μας, ή περισσότερη διασκέδαση και πιο ξεκούραστος ύπνος.Ο Ντέμης Νικολαΐδης, ο παλαίμαχος επιθετικός και πρώην πρόεδρος της ΑΕΚ, υποστήριξε πως το γεγονός ότι ασχολείτο διαρκώς με τη διαιτησία είχε ως αποτέλεσμα να επηρεάζεται και σε αγωνιστικό επίπεδο.Αυτό αποκάλυψε ο ίδιος μέσω video που ανέβασε στα προσωπικά του Social Μedia πως θεωρεί σαν το μεγαλύτερο λάθος που έκανε στην καριέρα του. Το άκουσα και δεν πίστευα στα αυτιά μου… Περίμενα να ακούσω πως θεωρεί λάθος την εμπλοκή του με τα διοικητικά της ομάδας του, πως άργησε να πάει σε ομάδα του εξωτερικού, ίσως που παντρεύτηκε τη Βανδή και άλλα πολλά. Ο ίδιος όμως επέλεξε αυτό
για μεγάλο λάθος και με έβαλε σε σκέψεις… Πιο συγκεκριμένα αναφέρει: «Τα μεγαλύτερα λάθη που έκανα ως ποδοσφαιριστής; Ένα μεγάλο λάθος
μού έρχεται. Δεν πάει να πει ότι έκανα μόνο ένα. Το διόρθωσα αργά και κατάλαβα ότι μου κόστιζε και επηρέαζε πολύ την απόδοσή μου.
Αυτό ήταν το γεγονός ότι διαμαρτυρόμουν στους διαιτητές. Μπορεί να μην έχω τσακωθεί ή ανταλλάξει κουβέντες με κάποιον αμυντικό ή κάποιον αντίπαλο ποδοσφαιριστή, αλλά ήμουν πολύ γκρινιάρης με τους διαιτητές. Δεν έχει σημασία αν έχεις δίκιο ή άδικο. Το θέμα είναι ότι σου
έπαιρνε το κεφάλι, σου έπαιρνε το μυαλό όλο αυτό το πράγμα. Έχανα αυτοσυγκέντρωση, ενέργεια, έπαιζα προκατειλημμένα, με αποτέλεσμα να μειώνεται και η απόδοσή μου. Αυτό είναι σίγουρο.»Άρχισα να το διορθώνω από τον Σάντος και μετά. Τα τελευταία χρόνια της καριέρας μου δεν γκρίνιαζα τόσο. Η διαφορά ήταν τεράστια. Αυτό ήταν σημαντικό λάθος. Όλοι τοίδιο λέμε. Θέλουμε να γυρίσουμε πίσω και να έχουμε το μυαλό που
έχουμε σήμερα, πράγμα το οποίο δεν γίνεται. Αλλά αν μπορούσε να γίνει, θα ήμουν εντελώς αφοσιωμένος στο παιχνίδι και θα είχα μεγαλύ-
τερη απόδοση.»Κατάλαβα πόσο με επηρέαζε τον χρόνο που έπαιξα στην Ισπανία. Εκεί είχα το μυαλό μου μόνο στο ποδόσφαιρο. Μόνο το πώς θα φάω καλύτερα, θα γυμναστώ καλύτερα και είμαι σίγουρος πως ήμουν στην καλύτερη κατάσταση της καριέρας μου. Έκανε έξτρα προπόνηση, έξτρα γυ-
μναστήριο και το λίπος μου είχε πέσει στο 6,5%. Ποτέ δεν είχα χαμηλότερο σε όλη τη διάρκεια της καριέρας μου. Έγινε πιο αλτικός, πιο γρήγορος. Αυτό με βοήθησε, επειδή το πρώτο διάστημα δεν ήμουν βασικός στην Ατλέτικο, να μπω μέσα στη συνέχεια και να δείξω περισσότερα πράγματα», ήταν το σχόλιο του θρύλου της ΑΕΚ. Εμείς σε αντίστοιχη ερώτηση πώς θα απαντούσαμε; Θα λέγαμε κάτι παρεμφερές ή μήπως εύκολα θα απαντούσαμε ότι το μεγαλύτερο λάθος της ζωής μας είναι που δουλέψαμε σε εκείνη τη δουλειά, που δεν μετακομίσαμε στο εξωτερικό ή που είχαμε σχέσεις με κάποιους ανθρώπους;Μήπως όλα αυτά είναι απλά μια δικαιολογία για να μην αναλάβουμε την ευθύνη της ζωής μας και να θεωρήσουμε άλλους υπευθύνους για την σημερινή μας κατάσταση; Έχουμε άραγε σκεφτεί πόσες ώρες ξοδεύουμε την ημέρα απλά γκρινιάζοντας; Για τον γείτονα που κάνει φασαρία και δεν μπορούμε να συγκεντρωθούμε, για τους οδηγούς που δημιουργούν κίνηση και καθυστερούμε να πάμε στον προορισμό
μας, για τον προϊστάμενο που επισημαίνει τα λάθη μας, για τον άνθρωπό μας που δεν μας καταλαβαίνει; Μήπως τελικά γκρινιάζουμε όλη την
ημέρα, εκτός από τις ώρες που κοιμόμαστε; Μήπως αν περιορίζαμε τις ώρες της γκρίνιας, η ζωή μας θα γινόταν καλύτερη; Έχουμε αντιληφθεί ότι η γκρίνια μας αποσυντονίζει και χάνοντας την εστίασή μας προς το στόχο είναι σαν να κάνουμε βήματα προς τα πίσω, ενώ θέλουμε να προχωρήσουμε μπροστά; Έχουμε καταλάβει πως όσο απασχολούμε το μυαλό μας με τις αίτιες που μας κάνουν να γκρινιάζουμε, αποφεύγουμε την προσπάθεια για κάθε τι που μπορεί να βελτιώσει την απόδοσή μας; Μπορούμε να σκεφθούμε πόσο κακό κάνουμε στον εαυτό μας κάθε φορά
που υποκύπτουμε στην εύκολη λύση της γκρίνιας; Όλοι μας καθημερινά έχουμε 24 ώρες αλλά ο καθένας θα ορίσει τον
τρόπο που θα τις αξιοποιήσει. Αν θέλεις να σκοράρεις και να κερδίσει η ομάδα σου, πρέπει να είσαι προσηλωμένος στο στόχο και να κάνεις σω- στές επιλογές για το καλό της ομάδας σου. Αν θέλεις να τα καταφέρεις στη ζωή σου πρέπει να σταματήσεις να παίρνεις τον εύκολο
δρόμο της γκρίνιας που δεν οδηγεί πουθενά. Πάρε τον ανηφορικό δρόμο που οδηγεί στη χαρά και την δημιουργία!