Όλα αλλάζουν, Γεράσιμε! Κι εμείς μαζί τους… – γράφει ο Θανάσης Καμπισιούλης

Ο κόσμος αλλάζει αλλά μήπως γίνεται να μην αλλάξουμε εμείς; Το βόλεμα είναι η μεγάλη ασπίδα προστασίας όσων έχουμε καταφέρει μέχρι σήμερα. Μιας κατάστασης που έχουμε αποδεχθεί, ακόμη κι αν ξέρουμε ότι μπορούμε και καλύτερα. Κι επειδή είμαστε καλοί άνθρωποι μπορούμε να συμφωνήσουμε στο αν είναι να αλλάξει κάτι, τουλάχιστον ας μην επηρεαστούμε εμείς! Η πιο κλασική αντίδραση, το πιο συνηθισμένο εμπόδιο σε κάθε αλλαγή που πρόκειται να συμβεί.

Ο Γεράσιμος Γεννατάς μίλησε στο περιοδικό «Koita Magazine» και εξέφρασε την απαισιοδοξία του για το μέλλον του θεάτρου στην Ελλάδα. «Νομίζω ότι την εποχή που ζούμε μαίνεται ένας ακήρυχτος πόλεμος μεταξύ της ψυχής, του ανθρωπισμού και των υλικών πραγμάτων και δυστυχώς σ’ αυτή την μάχη τα υλικά νικούν κατά κράτος. Είναι σαν να μην έχουμε εαυτό και ο εαυτός μας προσδιορίζεται από την κατοχή κάποιων πραγμάτων γι’ αυτό και δεν ακούμε μουσική και δεν διαβάζουμε βιβλία», πρόσθεσε ο γνωστός ηθοποιός.
Σχετικά με τα ενδεχόμενα καλλιτεχνικά απωθημένα, ο Γεράσιμος Γεννατάς ανέφερε: «Οφείλω να κάνω αυτό που επιθυμεί η ψυχή μου. Ένα θέατρο κοινωνικό, ανθρωπιστικό αλληλέγγυο και διασκεδαστικό πολλές φορές διότι το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να διατυπώσω ξανά την απαισιοδοξία μου. Πιστεύω ότι σε δέκα χρόνια από τώρα δεν θα έχουμε θέατρο. Θα έχουμε μόνο πέντε θέατρα και τίποτα άλλο καθώς δεν επιθυμεί κάτι διαφορετικό ο κόσμος. Θεωρώ ότι στο μέλλον θα υπάρχουν επιλεγμένες παραστάσεις από συγκεκριμένους φορείς και τίποτα άλλο και αυτό είναι κάτι που το πιστεύω και το διατυπώνω όπου και αν βρεθώ», είπε στο τέλος ο ηθοποιός.
Φυσικά και διαβάζουμε με ενδιαφέρον αυτά που λέει, είναι ηθοποιός και κάτι παραπάνω θα ξέρει. Από την άλλη όμως με το να βλέπει τόσο απαισιόδοξα το μέλλον, μας οδηγεί στον προβληματισμό. Μήπως αυτό που αναφέρει δεν μας βρίσκει σύμφωνους; Μήπως είναι μια μορφή άμυνας από τον κλάδο του. Διότι ακούω εδώ και χρόνια όλοι να βλέπουν με απαισιοδοξία το μέλλον για να δικαιολογηθούν και όχι για να αντιδράσουν κατάλληλα.
Τις τελευταίες ημέρες των διακοπών ακούσαμε τα γνωστά και αναμενόμενα: «ο χειμώνας θα είναι δύσκολος», «έρχεται μεγάλη ακρίβεια», «το λάδι θα ξεπεράσει τα 10 ευρώ», «ο κόσμος δεν τα βγάζει πέρα» κλπ. Αν προσθέσουμε τη γνώμη των ειδικών της εστίασης πως «ο κόσμος δεν βγήκε έξω» και «δεν χάλασε πολλά λεφτά» έχουμε πεισθεί πως έρχεται μια δύσκολη περίοδος για όλους μας. Όλα αυτά στο επίπεδο της περιγραφής. Κανένας δεν προσπαθεί να εξηγήσει τα πράγματα ή να βρει τρόπους να αντιδράσει.
Για παράδειγμα, αν κάνουμε ωραίες θεατρικές παραγωγές μήπως ο κόσμος, η κοινωνία ανταποκριθεί θετικά; Με κάτω του μετρίου δουλειές ο κόσμος θα προτιμήσει τα υλικά αγαθά ή κάτι άλλο. Αυτή όμως η επιλογή πρέπει να γίνει το καμπανάκι για το θέατρο πως αν δεν γίνουν σωστές θεατρικές παράγωγες, το θέατρο θα φθίνει και οι αίθουσες θα είναι άδειες.
Η εστίαση με απαράδεκτα πιάτα, ακόμη και για έναν Μποτρίνι στις καλές του, δεν μπορεί να κρατήσει τους πελάτες της. Δεν θα μας κάνει να βγούμε έξω και να επιλέξουμε κάποιο μαγαζί. Θα προτιμήσουμε να κάτσουμε στο σπίτι μας. Με την νοοτροπία «ευκαιρία να δουλέψουμε δυο μήνες και να βγάλουμε τα έξοδα για την επόμενη χρονιά», τίποτα από τα δυο δεν θα καταφέρουμε.
Φορώντας την πανοπλία και τα χοντρά παπούτσια που μας προστατεύουν από όλα τα δεινά αυτού του κόσμου, δεν θα καταφέρουμε να μείνουμε αλώβητοι. Στο τέλος, θα νικηθούμε και εμείς και ο κλάδος μας κατά κράτος. Ίσως είναι καλύτερα να βγάλουμε την πανοπλία και να φορέσουμε άνετα ρούχα και αθλητικά παπούτσια. Με την ακινησία και την στασιμότητα ο εχθρός θα μας εντοπίσει εύκολα. Πρέπει να αντιδράσουμε, να τρέξουμε για να μπορέσουμε να βρούμε τις επιλογές που θα μας πάνε πιο μπροστά.
Ο κόσμος αλλάζει, πάντα άλλαζε και θα συνεχίσει να το κάνει. Και πάντα θα βρίσκει ένα νέο σημείο ισορροπίας. Για να μπορέσουμε, ύστερα από αυτή την αλλαγή να είμαστε σε μια θέση που μας ικανοποιεί και μας ευνοεί, πρέπει να κινούμαστε συνεχώς. Αυτό που κάναμε χθες, με τον τρόπο που το κάναμε, δεν είναι αρκετό στο αύριο που ξεκινάει σήμερα…
Aς αναλάβουμε την ευθύνη. Η γκρίνια, η μιζέρια και το «φταίνε οι άλλοι» είναι η πανοπλία! Που νομίζουμε πως μας προστατεύει, αλλά στην ουσία δυσκολεύει την κίνησή μας και περιορίζει τις αντιδράσεις μας. Πάντα μια αθλητική ενδυμασία με ένα παπούτσι που διευκολύνει το περπάτημα και κυρίως το τρέξιμο θα μας φανεί πιο χρήσιμο. Η ισορροπία, τότε, θα πραγματοποιηθεί σε ένα κόσμο με γεμάτα θέατρα, εστιατόρια και καφετέριες. Με κόσμο που το ευχαριστιέται και διασκεδάζει περισσότερο. Κι εμείς όλοι θα νιώθουμε ότι η ζωή είναι ωραία, καθώς κάθε στιγμή της θα μας βρίσκει γεμάτους! Με χαρές και λύπες, με λιγότερα η περισσότερα χρήματα, με ηλιόλουστες ή βροχερές ημέρες…
Μπορεί ο δρόμος της αλλαγής να είναι λίγο ανηφορικός. Αλλά αυτός είναι ο σωστός δρόμος! Αυτό που μας συμβαίνει είναι ευκαιρία και όχι απειλή. Αλλωστε ο Επίκτητος έλεγε: «ό,τι κι αν μου συμβεί, στο χέρι μου είναι να ωφεληθώ από αυτό».