Ισραήλ – Παλαιστίνη 1-0, γράφει ο Γιώργος Πένταρης

Η αιφνίδια επίθεση της Χαμάς εναντίον του Ισραήλ ήταν πραγματικά κεραυνός εν αιθρία όχι μόνο για τον Δυτικό Κόσμο, αλλά και για πολλές αραβικές χώρες. Τουλάχιστον η Σαουδική Αραβία ήταν εκτός γνώσης της επίθεσης γιατί όπως είναι γνωστόν αυτή η χώρα και το Ισραήλ ήταν στην τελική ευθεία για την υπογραφή μιας συμφωνίας συνεργασίας σε πολλούς τομείς. Αυτή η συμφωνία όμως δεν ήταν εξ αρχής αρεστή στον ορκισμένο εχθρό του Ισραήλ το Ιράν των μουλάδων, και είναι σίγουρο ότι η στρατιωτική βοήθεια που παραχώρησε προς την Χαμάς έδωσε την δυνατότητα αυτής της ευρείας επίθεσης.

Όταν έγιναν οι συμφωνίες του Αβραάμ με τις ευλογίες του Τραμπ, οι Παλαιστίνιοι θεώρησαν ότι τους εγκαταλείπει ο Αραβικός κόσμος γιατί σε αυτή τη συμφωνία εκτός Σαουδικής Αραβίας συμμετείχαν και τα ΗΑΕ, το Μπαχρέιν, το Μαρόκο και το Σουδάν. Με τις συμφωνίες του Αβραάμ όμως εξασφαλιζόταν και η δημιουργία Παλαιστινιακού κράτους, αλλά πάρα πολλοί μέσα στην Παλαιστινιακή διοίκηση και στη Χαμάς έβλεπαν με κακό μάτι την συμφωνία, επειδή μια εξομάλυνση της κατάστασης θα τους έθετε εκτός παιχνιδιού (εξουσίας και οικονομίας). Επειδή λοιπόν οι συμφωνίες του Αβραάμ δεν ήταν ανεκτές άρχισε η προετοιμασία ενός σχεδίου, πιστεύω από τότε, για μαζική εισβολή στο Ισραήλ.
Σε όλο τον κόσμο έχει κάνει εντύπωση πώς το Ισραήλ και η πανταχού έχουσα μάτια και αυτιά Μοσάντ πιάστηκαν στον ύπνο και δεν πήραν χαμπάρι μιας τέτοιας ευρείας κλίμακας επίθεση; Η απάντηση είναι πάρα πολύ απλή και αποτελείται από δύο μόνο μόνο λέξεις: «ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΔΙΧΑΣΜΟΣ». Γνωρίζουμε όλοι ότι το Ισραήλ βρίσκεται σε πολιτική αναταραχή την τελευταία διετία και ειδικότερα από τις αρχές του 2023 εκατοντάδες χιλιάδες διαδηλωτές κατακλύζουν τους δρόμους της χώρας σε εβδομαδιαία βάση, ως ένδειξη διαμαρτυρίας στις σαρωτικές νομοθετικές αλλαγές στη Δικαιοσύνη που προωθεί ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Βενιαμίν Νετανιάχου. Ο Πρωθυπουργός απέλυσε τον Υπουργό Άμυνας την Κυριακή 26 Μαρτίου 2023 γιατί επέκρινε την δικαστική μεταρρύθμιση. Χιλιάδες διαδηλωτές ξεχύθηκαν στους δρόμους, τα πανεπιστήμια έκλεισαν και οι συνδικαλιστικοί φορείς ξεκίνησαν μαζικές απεργιακές κινητοποιήσεις. Η απόλυση του Υπουργού Άμυνας ενέτεινε μια εν εξελίξει πολιτική κρίση από τις σοβαρότερες στην ισραηλινή ιστορία, η οποία συνεχίζει ακόμη γιατί η αντιπολίτευση έθεσε όρους εν μέσω πολέμου για το ποια άτομα θα χρησιμοποιήσει ο Νετανιάχου σε αυτές τις έκτακτες καταστάσεις. Ακόμη και στους πιλότους της Π.Α. τους παρατηρήθηκαν κρούσματα απειθαρχίας.

Η συνεχόμενη πολιτική κρίση λοιπόν σε συνδυασμό με την αποπομπή του Υπουργού Εθνικής Άμυνας και σε συνδυασμό με την για αρκετά χρόνια κατάπαυση της Ιντιφάντας των Παλαιστινίων, είχε ως συνέπεια τον εφησυχασμό και την μερική αδράνεια του στρατού, των οποίων είδαμε τα ολέθρια αποτελέσματα. Για παράδειγμα το πολυδιαφημισμένο Iron Dome, δηλαδή το σύστημα αντιπυραυλικής προστασίας αποδείχτηκε ανεπαρκές είτε τεχνολογικά είτε από πλημμελή στελέχωση, αλλά ανεπαρκές. Μέχρι να συνέλθουν από τον αιφνιδιασμό οι Ισραηλινές δυνάμεις, η ζημιά είχε γίνει και μέχρι στιγμής δεν είναι γνωστό το εύρος των ζημιών και των θυμάτων.
Εκείνο που είναι εντυπωσιακό και θα πρέπει να πάρουμε κι εμείς μαθήματα ήταν η ταχύτατη επιστράτευση και αυτή τη στιγμή είναι υπό τα όπλα 350.000 στρατιώτες βαριά οπλισμένοι, τεθωρακισμένα τελευταίας τεχνολογίας και μια παντοδύναμη Πολεμική Αεροπορία με τα πιο σύγχρονα πολεμικά αεροσκάφη του κόσμου. Αυτό σημαίνει ότι το τίμημα για τη Χαμάς θα πέσει βαρύ πάνω σε δικαίους και αδίκους Παλαιστίνιους πολίτες που δεν θέλουν τίποτα άλλο από το να αποτελέσουν μια ανεξάρτητη πολιτική οντότητα με ειρηνικά μέσα και διαπραγματεύσεις.
Από το 1948 που ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ σε περιοχές που κατείχαν οι Άγγλοι και στις οποίες κατοικούσαν Παλαιστίνιοι, υπάρχει μια συνεχής διαμάχη και πολλές πολεμικές συγκρούσεις με κυριότερες αυτήν του πολέμου των έξι ημερών το 1967 και το 1973 που κατατρόπωσε τους στρατούς Συρίας και Αιγύπτου (πόλεμος Γιόμ Κιπούρ). Πολέμους είχανε και τα έτη 1982, 2005, 2006 με Χεζμπολάχ, 2008, 2012, 2014, και 2021. Ιντιφάντα δύο φορές από 1987-1993 και από 2000 – 2005. Να θυμίσουμε ότι το 1982 έγιναν οι σφαγές3.000 Παλαιστινίων και Λιβανέζων στα στρατόπεδα προσφύγων Σάμπρα και Σατίλα στον Λίβανο το 1982. Η επίσημη άποψη κατηγορεί Λιβανέζους παραστρατιωτικούς, αλλά με την ανοχή των πολεμικών δυνάμεων του Ισραήλ που είχε εισβάλει τότε στον Λίβανο υπό τον Αριέλ Σαρόν μετέπειτα πρωθυπουργό.
Εκείνο που χαρακτηρίζει όλες αυτές τις πολεμικές συγκρούσεις είναι ότι οι Παλαιστίνιοι χάνουν κάθε φορά και από ένα κομμάτι γης. Είναι εύγλωττοι διάφοροι χάρτες που έχουν κυκλοφορήσει και δείχνουν την συνεχή συρρίκνωση των παλαιστινιακών εδαφών. Μέσα σε όλες τις συγκρούσεις υπήρξαν και προσπάθειες ειρήνευσης όπως αυτή του Καμπ Ντέιβιντ (Κλίντον – Αραφάτ και Μπάρακ), αλλά αποτυχημένη, και του 2002 όπου το Ισραήλ θα είχε την δυνατότητα να αποκαταστήσει τις σχέσεις του με πολλές Αραβικές χώρες με την προϋπόθεση να αποσυρθεί από τα εδάφη που πήρε στον πόλεμο του 1967. Το Ισραήλ όμως δεν δέχτηκε να αποσυρθεί και οι προσπάθειες κατέρρευσαν.
Βλέπουμε δηλαδή να συμβαίνει εδώ κάτι ανάλογο με την Τουρκία και την κατάληψη της μισής σχεδόν Κύπρου. Βαυκαλίζονται όσοι πιστεύουν ότι με διπλωματικές προτάσεις θα αποσυρθεί η Τουρκία. Ό,τι παίρνει η Τουρκία, το παίρνει είτε με ειρηνικά μέσα, πράγμα σπάνιο, είτε με στρατιωτικά πράγμα σύνηθες. Εκτός της Κύπρου, πάρτε παράδειγμα την κατοχή μιας λωρίδας βάθους σαράντα χιλιομέτρων από τα σύνορά της μέσα στο έδαφος της Συρίας. Ουδείς μιλά, η Τουρκία ζητά να μπει στην ΕΕ, αλλά κατέχει στρατιωτικά μέρος της Β. Συρίας.

Κάτι ανάλογο με το Παλαιστινιακό έχει συμβεί και με το Κυπριακό. Κάθε φορά που παρουσιάζεται, από το 1974, ένα σχέδιο επίλυσης κυρίως η Ελληνοκυπριακή πλευρά αρνείται και ζητά την εφαρμογή των αποφάσεων του ΟΗΕ. Σωστό από μια πλευρά, αλλά φτάσαμε σήμερα να λέει η Τουρκία ότι η μόνη ρεαλιστική λύση είναι η δημιουργία δύο κρατών πράγμα που δεν έλεγε πριν από μια δεκαετία. Η Κύπρος πάντα κάνει βήματα πίσω απέναντι στον δυνατό και το ίδιο παθαίνει και η Παλαιστίνη.
Πρέπει να θυμίσω ότι πριν ιδρυθεί το κράτος του Ισραήλ, η εβραϊκή κοινότητα που υπήρχε στην Παλαιστίνη ασκούσε τρομοκρατία πάνω στους Παλαιστινίους και τους έσφαζε στον ύπνο τους. Ένας από τους αρχηγούς τους ήταν ο μετέπειτα Πρωθυπουργός Μπέγκιν. Ο σκοπός τους ήταν να διώξουν τους Παλαιστινίους για να δημιουργηθεί χώρος για τους νέους εποίκους που επρόκειτο να έρθουν. Τότε λοιπόν οι Παλαιστίνιοι αρνήθηκαν την ίδρυση του κράτους και διαλάλησαν το περίφημο «όλα ή τίποτα» αρνούμενοι το δικαίωμα του Ισραήλ να υπάρξει στα προαιώνια χώματά του. Μετά από λίγο ξεκίνησε πόλεμος από τα αραβικά κράτη της περιοχής εναντίον του, αλλά το Ισραήλ επιβίωσε χάρις στην Αμερικάνικη βοήθεια. Αν τότε είχε γίνει αποδεκτή η ίδρυση του Εβραϊκού κράτους, η Παλαιστίνη θα ήταν σήμερα ένα κράτος ίδιου μεγέθους με το Ισραήλ και το πιθανότερο να ευημερούσαν και τα δύο επειδή θα υπήρχε ειρήνη στην περιοχή. Κοιτάξτε τον χάρτη.
Οι αγριότητες δεν έχουν λείψει από καμία πλευρά και με τελευταίες την σφαγή αμάχων νέων στο φεστιβάλ νεολαίας κοντά στην Λωρίδα της Γάζας. Μια επίθεση εναντίον νέων αμάχων που διασκέδαζαν και οι επιτιθέμενοι άσκησαν τέτοια βία που ακόμη δεν μπορούμε να ερμηνεύσουμε τη σημειολογία της. Το θέμα είναι ότι διατηρείται με αυτή τη διαμάχη μια ένταση στην περιοχή της Μέσης Ανατολής που επηρεάζει σε κάθε όξυνσή της τις τιμές του πετρελαίου και άλλων εμπορευμάτων (Commodities), που από τις διακυμάνσεις τους κερδίζουν μεγάλα οικονομικά συμφέροντα σε Ανατολή και Δύση και οπωσδήποτε και στον Αραβικό κόσμο.
Τη νύφη την πληρώνει πάντα ο απλός λαός – και ο Παλαιστινιακός και ο Εβραϊκός. Δεν είναι δηλαδή οι Εβραίοι μόνο οι σφαγείς και πολεμοχαρείς. Έχουμε μια οικογενειακή φίλη Σουηδοεβραία, η οποία παρ΄ ότι γεννήθηκε στην Σουηδία πήγε και υπηρέτησε στον Ισραηλινό στρατό πριν από σαράντα χρόνια. Αν και έμπειρη στα στρατιωτικά, θεωρεί ότι αυτό που γίνεται είναι ένας χυδαίος και φρικαλέος πόλεμος που θα πρέπει να σταματήσει. Η γυναίκα είναι εγκλωβισμένη εκεί γιατί κανονικά ζει στις Βρυξέλλες και βρέθηκε στο Ισραήλ να δει τον γιό της που δεν πρόλαβε όμως γιατί επιστρατεύτηκε.
Για να κλείσω το θέμα θέλω να υπενθυμίσω ότι η Ελλάδα αναγνώρισε το Ισραήλ το 1990 επί Κ. Μητσοτάκη, ενώ το ΠΑΣΟΚ είχε στενότατες σχέσεις με τον Αραβικό κόσμο, τον Αραφάτ και τον Καντάφι που μας το ανταποδίδει τώρα η Λιβύη με την φίλη της την Τουρκία. Ένα μεγάλο ευχαριστώ πάει στους Παλαιστίνιους από όλες τις κρατικές και ιδιωτικές αντιτρομοκρατικές υπηρεσίες για τα κέρδη που αποκόμισαν και αποκομίζουν από την τρομοκρατία που πρώτοι δίδαξαν τον εικοστό αιώνα στους Ολυμπιακούς του Μονάχου το 1972.
Και μην ξεχνάμε την λέξη «Διχασμός» που ως έθνος μας έχει κάψει πολλές φορές.

ΥΓ: Θεωρώ ότι αξίζει να διαβάστε αυτό άρθρο της εφημερίδας Νέος Κόσμος Μελβούρνης για να πάρετε μια ιδέα για τα αισθήματα που έχει ο άνθρωπος για τον πόλεμο, αλλά και μέρος της ιστορίας του Κυπριακού τις μέρες της εισβολής.