«Διάλυση και εξευτελισμός»*: Αυλαία…, γράφει ο Νέστορας Χατζούδης

Από τις απαρχές του, με ρίζες μέσα στο «Συνασπισμό της Αριστεράς και της Οικολογίας», πριν 20 χρόνια περίπου, όταν στο κόμμα αυτό συνέρρεαν και έβρισκαν στέγη διάφορες διάσπαρτες αριστερίστικες ομάδες (γκρουπούσκουλα τις αποκαλούσε ο Λ. Κύρκος) το κόμμα, που εξελίχθηκε στον γνωστό μας ΣΥΡΙΖΑ, ήταν φανερό ότι δεν θα διέθετε προδιαγραφές αριστερού κόμματος. Μεσολάβησαν τα γνωστά ιδιαίτερα σοβαρά γεγονότα τον Δεκέμβρη του 2008, μετά τη δολοφονία του Αλέξανδρου Γρηγορόπουλο από αστυνομικό, που έβαλαν μπουρλότο στο κέντρο της Αθήνας και τον ίδιο χρόνο η παράδοση του δαχτυλιδιού της ηγεσίας του Συνασπισμού από τον Αλέκο Αλαβάνο στον Αλέξη Τσίπρα. Στη συνέχεια ακολούθησε η οικονομική χρεωκοπία με τη γνωστή υστερική αντιμνημονιακή έκρηξη στη διάρκεια της οποίας, το 2014, γεννήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ των 14 Συνιστωσών (οι γνωστές Τάσεις).

Προσωπικά από τα χρόνια αυτά ήμουν βέβαιος ότι δεν επρόκειτο για υπεύθυνο αριστερό κόμμα διότι στερούταν σαφών ιδεολογικών αρχών και συνεπώς συγκεκριμένης πολιτικής στόχευσης και πειστικής – υλοποιήσιμης πολιτικής πρότασης. Η αντιμετώπιση από στελέχη του των ακραίων ταραχών που συνέβησαν το Δεκέμβρη 2008, προϊδέαζε για τις μελλοντικές πολιτικές πρακτικές του.Είναι χαρακτηριστικό ότι ποτέ δεν δόθηκε απάντηση στο ερώτημα: γιατί έπρεπε να περάσουν έξι περίπου χρόνια (2010-2016) – με ό,τι αυτό συνεπαγόταν σε πρόσθετα βάρη για τους εργαζόμενους και τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, σε ανθρώπινα θύματα, πυρπολήσεις, καταστροφές περιουσιών, αναστάτωση της καθημερινής κοινωνικής ζωής – μέχρι να αντιληφθούν οι κορυφαίοι ΣΥΡΙΖΑ ότι η αντιμετώπιση της χρεοκοπίας απαιτούσε σοβαρή και υπεύθυνη διαχείριση; Γιατί έπρεπε να χαθεί τόσος πολύτιμος χρόνος, μέχρι την περίφημη κωλοτούμπα του ηγέτη του για να υιοθετηθεί, ως μοναδική και αναπόφευκτη λύση και μάλιστα με δυσμενέστερους όρους, η πρόταση (μνημόνιο) που ασυζητητί απέρριπταν; Πρόταση-συμφωνία, στο πλαίσιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης, προς αντιμετώπιση του υπερβολικού χρέους της χώρας, που τη βάφτισαν «προδοσία», τους υποστηριχτές της «γερμανοτσολιάδες» και με σημαία τις αυταπάτες(;) τους και τον άκρατο λαϊκισμό τους τροφοδοτούσαν και γαλβάνιζαν τη δικαιολογημένη, οργή του κόσμου, που κατέκλυζε τις λεωφόρους και τις πλατείες;
Στη συνέχεια, η μνημονιακή κυβερνητική πολιτική του ΣΥΡΙΖΑ (2015-2019) και οι αντιπολιτευτικές πρακτικές του (2019-2023) χωρίς πειστική πολιτική στόχευση, που να ανταποκρίνεται στη ζέουσα κοινωνική πραγματικότητα βιώθηκαν, από τους πολίτες, ως ατελέσφορες και επιζήμιες, γεγονός που εκφράστηκε στα αποτελέσματα της κάλπης το 2019 και στις φετινές αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις.

Πρόσφατα, σε άρθρο μου στον «ΠΑΛΜΟ» (8 Σεπτεμβρίου 2023), πριν την ανάδειξη του κ. Κασσελάκη σε νέο αρχηγό του ΣΥΡΙΖΑ και πριν τις δημοτικές εκλογές, αφού παρέθετα περικοπές από τις αποκαλυπτικές παραδοχές των κορυφαίων στελεχών – διεκδικητών της ηγεσίας του κόμματος ως βασικές αιτίες που οδήγησαν στις αλλεπάλληλες εκλογικές ήττες, κατέληγα:
Επειδή όμως οι πιο πάνω παραδοχές των ηγετικών στελεχών συνεπάγονται και ευθύνες για τις αρνητικές συνέπειες της πολιτικής και των πρακτικών του ΣΥΡΙΖΑ (και για το ίδιο το κόμμα τους και για την κοινωνία), θα περίμενε κανείς έστω μια τυπική συγνώμη προς τους οπαδούς και τα μέλη του και ιδιαίτερα προς τους πολίτες. Δεν την ακούσαμε…! Το γεγονός αυτό σε συνδυασμό και με την εμπλοκή των «Τάσεων» στις διαδικασίες εκλογής του νέου αρχηγού, θέτει υπό αμφισβήτηση την αξιοπιστία των διεκδικητών της αρχηγίας και ερωτηματικά για το μέλλον του ΣΥΡΙΖΑ. Εκτός βέβαια κι αν επισυμβεί κάποιας μορφής μετάλλαξη. Μήπως τελικά ο σύντροφος Κασσελάκης, αναπάντεχος, της τελευταίας στιγμής, διεκδικητής της αρχηγίας, με το μοντέρνο τουρλού τουρλού ιδεολογικό στίγμα και την πολιτική στόχευση στις αποσκευές του είναι «…μια κάποια λύσις…»;
Με όσα στο μεταξύ συνέβησαν και καθημερινά λαμβάνουν χώρα στο κομματικό στερέωμα του ΣΥΡΙΖΑ, δηλαδή:
– την εκλογική ήττα του και στις δημοτικές εκλογές,
– τη θριαμβευτική ανάδειξη του κ. Κασσελάκη στην αρχηγία του κόμματος από το διευρυμένο κομματικό σώμα των νέων ευκαιριακών μελών του 2ευρου**,
– τη μοντέρνα αριστεροσύνη του, όπως αναδύεται από το τουρλού τουρλού περιεχόμενο των δημοσίων τοποθετήσεων του περί Αριστεράς, Κεφαλαίου κλπ. κλπ. και
– τις αντιπαραθέσεις μεταξύ Τάσεων και κορυφαίων στελεχών που συνθέτουν την εκρηκτική εσωκομματική εικόνα των ημερών,
ο ΣΥΡΙΖΑ που γνωρίζαμε είναι παρελθόν. Η μετάλλαξή του είναι πλέον δεδομένη αλλά χωρίς αισιόδοξες προοπτικές για το «περπάτημα» της νέας κομματικής συγκρότησής του. Είτε κυριαρχήσει η κασσελική ιδεολογική θολούρα είτε η αριστερά των αυταπατών που γνωρίσαμε.
Σε κάθε περίπτωση όμως ελλοχεύει το αρνητικό ενδεχόμενο ένα τμήμα του κοινωνικού σώματος να εγκλωβισθεί και πάλι και μάλιστα σε μια συγκυρία σαν τη σημερινή με τους πολλαπλούς κινδύνους, όπως συνέβη και την περασμένη δεκαετία. Κάπως απίθανο βέβαια μετά την εμπειρία της αντιμνημονιακής – μνημονιακής πολιτικής του ΣΥΡΙΖΑ και γενικά των γνωστών αντιπολιτευτικών πρακτικών του και ιδιαίτερα μετά τις πρόσφατες αποκαλύψεις των ένθεν και ένθεν άπλυτων των διαφόρων Τάσεων και στελεχών του που καθημερινά κρέμονται στα διαδικτυακά και έντυπα μανταλάκια…

* Ν. Φίλης
** Πάντοτε υποστήριζα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ΑΡΙΣΤΕΡΑ με συγκεκριμένο ιδεολογικό προσανατολισμό και καταστατικές αρχές. Η πολιτική και οι πρακτικές του ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση και βέβαια τα όσα συμβαίνουν αυτές τις μέρες στο εσωτερικό του, επιβεβαιώνουν την εκτίμησή μου. Απέδειξε ότι δεν μπορεί ούτε αρχηγό να εκλέξει καταστατικά και μαζεύει εκλέκτορες από το δρόμο. Δεν μπορεί καν να διασπαστεί συντεταγμένα και αξιοπρεπώς με αποτέλεσμα το δημόσιο μαλλιοτράβηγμα των πρωτοκλασάτων στελεχών του προς τέρψιν του πολυπληθούς διαδικτυακού κουτσομπολίστικου κοινού.