Λόγια που είπα για τον Β. Παπαδιονυσίου

Τώρα που πέρασε στον τύπο και στα sites η κάλυψη της εκδήλωσης που έγινε στο «Καμίνι», την Κυριακή 28.2.16, για το βιβλίο του Νέστορα Χατζούδη «Το Γαλάτσι και οι Γαλατσιώτες στο διάβα του 20ου αιώνα», με την πρωτοφανή για την πόλη μας κοσμοσυρροή, ώρα είναι να εξηγηθούμε σαφέστερα: Ήταν αρκετοί που συμφώνησαν με τα λόγια  που εκφώνησα. Ήταν, όμως και μερικοί που δυσφόρησαν και το έδειξαν με την σιωπή τους και ορισμένοι με την διαμαρτυρία τους. Πρόκειται για συμπολίτες στενά δεμένους με τον Δήμαρχο Β. Παπαδιονυσίου και το τότε  ΠΑΣΟΚ.

ε ορισμένους φίλους που έμειναν σιωπηλοί χρωστάω μία εξήγηση: Με τον Δήμαρχο κ. Β. Παπαδιονυσίου ήμουν απέναντι, όταν ήταν πανίσχυρος Πέραν άλλων, τον εξόργιζε που μετά από κάθε εκλογικό θρίαμβό του, έβγαινα και με άρθρα μου έκανα προβλέψεις και έδινα… συμβουλές!
Παρά ταύτα, αν και σφοδρά αντιπαρατιθέμενοι, κρατούσαμε μία σχέση υποκρυπτόμενης εκτίμησης που εκδηλώθηκε ανοιχτά από την βραδυά που έχασε τις εκλογές από το… παιδί του, τον κ. Θ. Τούντα.
Από τότε σε κάθε συνάντησή μας, στο ίντερνετ κι αλλού, εκδηλώναμε  αισθήματα συμπάθειας. Ήταν κίνηση συμπάθειας εκ μέρους του να κατέβει  στη Γκράβα και να παρακολουθήσει την παράσταση της Θεατρικής ομάδας μας «Το σπίτι της Μπ. Άλμπα», όπως ότι πήρε μέρος σε εκδήλωση και πορεία για την διάσωση της πλατείας Ηνιόχου.
Η αναφορά μου στην περίοδο της παντοδυναμίας του ήταν σχετική με τα χαρακτηριστικά της απόλυτης εξουσίας που ασκούσε, αλλά και της απουσίας αντιστάσεων από τα στελέχη του στον αυταρχισμό της. Ορισμένα στελέχη του  απόκτησαν γνώμη μετά τον άδικο,  γιά την όντως μεγάλη προσωπικότητά του, τερματισμό της Δημαρχιακής θητείας του. Εξ άλλου δεν θα ήταν ηθικό να «παντρέψουμε» δύο καταφανώς αντίθετες  προσωπικότητες με εντελώς αντίθετο πέρασμα από τα Γαλατσιώτικα πράγματα, αυτές του Β. Παπαδιονυσίου με αυτή του Β. Ζαφειράκη στον οποίο είναι αφιερωμένο το βιβλίο. Παραθέτω ορισμένες περικοπές από την ομιλία μου και στο συμπέρασμα που προκύπτει ότι με την αποσιώπηση και τα στρογγυλέματα δεν γράφεται η πραγματική ιστορία της πόλης, ούτε βέβαια προάγεται ο δημόσιος βίος.                                                                                                                                                 Ξεκίνησα διαβάζοντας την κατωτέρω περικοπή από το βιβλίο:
«Ο χώρος και οι άνθρωποι που τον εποίκησαν και τον κατοίκησαν, βρέθηκαν σε μία συνύπαρξη και ανταγωνιστική πορεία με κατάληξη την ήττα και των δύο. Του χώρου που τελικά παραδόθηκε ,κατασπαταλήθηκε και παραμορφώθηκε. Των οικιστών που κυριάρχησαν και τον ανάλωσαν ,θυσία στο βωμό των συγκυριακών αναγκών τους ,της άγνοιας αλλά και της απληστίας τους  και δόμησαν ένα αστικό περιβάλλον ασύμβατο με τις εξελισσόμενες απαιτήσεις  της ζωής, εχθρικό στην ίδια τους την φύση στο οποίο τελούν σε ομηρία, ανίκανοι να το εξανθρωπίσουν….» (σελ. 19).
Και συνέχισα: Πόσο ακριβής είναι αυτή η διαπίστωση! Αποδίδει με τόση πληρότητα γιατί το Γαλάτσι, μετά την οικιστική ολοκλήρωσή του, έστελνε και εξακολουθεί να στέλνει τα παιδιά του σε ξένο Δήμο, στη Γκράβα, γιατί δεν έχει ένα ευρύχωρο δημόσιο κτίριο, ένα θέατρο, έναν κινηματογράφο…   
«…Τότε ήταν οι οικιστές που έπρεπε να νοιώθουν υποχρεωμένοι σε μία εξουσία που τους επέτρεπε να αποκτήσουν, όσο γίνεται περισσότερα τετραγωνικά μέτρα ακίνητης περιουσίας, με μεγάλο Συντελεστή δόμησης, χωρίς προβλέψεις για πλατείες, για σχολεία, για προαύλια εκκλησιών, χωρίς περιορισμούς. Οι οικιστές είχαν ψήφο και την… χρειαζόμαστε αυτή την ψήφο! Τώρα ΤΙ;
Αυτό που δεν έγινε όταν έπρεπε, πώς μπορούμε να το διορθώσουμε τώρα;                                                                                  Μπορούμε σήμερα να βρούμε ελεύθερους χώρους μέσα στον οικιστικό ιστό;                                                                                   Γίνεται να αποκτήσουν στοιχειώδη προαύλια οι δύο εκκλησιές μας (σύγκριση Αγ. Γλυκερίας και  Αγ. Ειρήνης  με τον Αγιο Ανδρέα!). Να χτίσουμε μία θεατρική αίθουσα; Έναν κινηματογράφο; Μία αίθουσα πολιτισμού;                                                                                                                                                                                           Όχι δεν μπορούμε. Μπορούμε όμως να προστατέψουμε το ΠΑΛΑΙ από τους … επενδυτές, αλλά και την λεωφόρο Βέικου που ουσιαστικά υποκαθιστά το κέντρο πόλης του Γαλατσίου  και βιάζεται κατά τη βούληση κάθε επιχειρηματία.
…Μπορούσε το Γαλάτσι να ήταν διαφορετικό από το σημερινό; Πιο ανθρώπινο; Ασφαλώς και μπορούσε. Το σημερινό Γαλάτσι εκφράζει, σε ένα βαθμό βέβαια, πέραν του τρόπου ανάπτυξης της χώρας, τις παραλείψεις συγκεκριμένων ανθρώπων αλλά και των πολιτών που στήριξαν με την ψήφο τους και την τάση τους να στοιχίζονται δίπλα στους κρατούντες, να αποδέχονται και τις κακές πλευρές των ισχυρών. Τούτο, άλλωστε,  είναι η αιτία να  κατρακυλήσει η χώρα  στου κακού την σκάλα.
Έχουμε δώσει παραστάσεις με την θεατρική ομάδα μας σε αρκετούς Δήμους και πόλεις, όπως Καλλιθέας ,Πεύκης, Ιεράπετρας, Λάρνακας … Παντού, μα παντού , ως Γαλατσιώτης, νοιώθεις δέος και πίκρα  για τις υποδομές τους, για τις άρτια εξοπλισμένες θεατρικές αίθουσες ,αίθουσες  πολιτισμού κ.λ.π. Γιατί αυτοί έχουν σύγχρονες υποδομές; Λέτε να τα έκτισαν ιδιώτες; Μήπως χορηγοί; Όχι βέβαια. Με δημόσιο χρήμα έγιναν στο πλαίσιο ενός Δημοτικού προγραμματισμού από Διοικήσεις που διεκδικούσαν τεκμηριωμένα και  έβλεπαν και πέραν της δικής τους θητείας.
…Την ώρα που καταλογίζουμε αναδρομικά παραλείψεις στις παλιές Διοικήσεις του Δήμου, πως συμβιβαζόμαστε, παραμένοντας απαθείς στον συνεχή βιασμό της λεωφόρου Βέικου με ανεμπόδιστες  απαράδεκτες καταλήψεις – κατασκευές κοινόχρηστων – κοινωφελών χώρων;
Πώς συμβιβαζόμαστε  με το τριτοκοσμικό παλιό τέρμα που η αισθητική του ντροπιάζει ; Γιατί δεν υπάρχει τοπικός μηχανισμός που να έχει ορίσει κανόνες σεβασμού του δημόσιου χώρου, να εποπτεύει την τήρησή του;
Γιατί κάθε αυθαιρετών , επικαλούμενος… ιδιοκτησιακά προνόμια, μπορεί να νομιμοποιεί τον βιασμό παρά τις καθαρά απαγορευτικές αποφάσεις του ΣτΕ;
Έχουμε και το μοναδικό και πολύπαθο ΠΑΛΑΙ, που επιδέχεται δύο προσεγγίσεις:
• Η πρώτη, η « λογική», που η συνήθης Διοικητική αντίληψη το βλέπει ως ένα τεράστιο χώρο, έξω από τα μέτρα της, που τρομάζει κάτω από το βάρος του δήθεν μη  αντιμετωπίσιμου κόστους συντήρησης και προτιμά να απαλλαγεί από το βάρος του η την δυσμένεια επενδυτών εμφανών η υποκρυπτόμενων- καραδοκούντων.
• Η δεύτερη, η οραματική, που το βλέπει ως ένα δικό της χώρο, προέκταση των Τουρκοβουνίων, ως ένα ενιαίο σύνολο με το απέναντι Άλσος, δύο χώροι που με μία εφικτή υπογειοποίηση θα αποκτήσουν μεταξύ τους  άμεση επικοινωνία, ένα παλαι που θα στεγάσει Δημοτικές υπηρεσίες, όπου θα λειτουργούν καφετέρια, κινηματογράφος, που θα στεγαστούν οι φορείς της πόλης, που σταδιακά θα μεταφερθεί εκεί ο σφυγμός της πόλης, που θα παρελαύνει καθημερινά όλο το φάσμα των πολιτών με κυρίαρχη την νεολαία με εφικτή εσωτερική συγκοινωνία από την πλευρά της Αγίας Ειρήνης…
Με τον Νέστορα Χατζούδη δεν συμφωνώ σε αρκετά. Του τρέφω, όμως, μεγάλη εκτίμηση γιατί έχει σημειώσει μία διαδρομή μεγάλης προσφοράς στη πόλη. Μέσα από αυτή την διαδρομή του Ν.Χ. μπορούμε να στοχασθούμε:
– Ποιό είναι το καθήκον κάθε πολίτη και οπωσδήποτε του αριστερού πολίτη;  – Να κρατήσει αμόλυντο το όνομά του στη συνείδηση ενός δοσμένου κομματικού ακροατήριου, η αν θέλετε να  διασώσει το όνομά του από την κριτική που φθάνει μέχρι την χλεύη; – Μήπως συνιστά γενναιότητα να υπερβείς ακόμη και τις δοξασίες σου και να σκέπτεσαι και να πράττεις σύμφωνα με τις ωθήσεις του μυαλού σου και της καρδιάς σου;
Πότε προσφέρεις περισσότερα στην κοινωνία ,όταν δρας οραματικά ,όταν χρησιμοποιείς την γνώση σου η όταν παραμένεις συμβατικός παράγοντας σε ένα Σύλλογο , σε μία συλλογικότητα κομματική, όπου οι ορίζοντές σου και τα όριά σου ,ακόμη και ο λόγος σου συνορίζονται μέσα στο πλαίσιο της κομματικής δεοντολογίας και όχι σπάνια πειθαρχίας;
…Αλήθεια είναι ότι  η πράγματι ισχυρή προσωπικότητα του Β.Παπαδιονυσίου έδινε σε αυτόν και στα ανυπάκουα τέκνα του την δυνατότητα να διεκδικήσουν μαζί με την κοινωνία, λύσεις όσο υπήρχαν δυνατότητες. Δεν το έκαναν διότι δεν συνέλαβαν την μεγάλη ευκαιρία για την πόλη και γιατί ο δημόσιος βίος ήταν διαβρωμένος από τον κομματισμό, την παραταξιοποίηση, τον ημετερισμό.