Η προετοιμασία της επόμενης «χρεοκοπίας»

«Ήταν προμελετημένη, καρφωτή και λαδωμένη, δυο μεμέτια τα καημένα μέσ’ το κόλπο ήταν μπλεγμένα.»
Οι στίχοι γράφτηκαν από το Βασίλη Τσιτσάνη. Η αποκάλυψη έγινε από το WikiLeaks για μια συζήτηση που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα, λίγο πριν από την αποχώρηση της αντιπροσωπείας του ΔΝΤ από την Ελλάδα που είχε δώσει το πράσινο φως για το επόμενο στάδιο των διαπραγματεύσεων.

Το ΔΝΤ πιάστηκε, με τα αιματοβαμμένα χέρια, να συνωμοτεί για να οργανώσει «πιστωτικό γεγονός» στην Ελλάδα και να την οδηγήσει στα πρόθυρα της χρεωκοπίας, χρησιμοποιώντας το πρόσχημα του δημοψηφίσματος για την έξοδο ή την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ, επισημαίνει ο γνωστός δημοσιογράφος Πολ Μέισον. H «βόμβα» Τόμσεν είναι η απομαγνητοφώνηση μιας συνομιλίας, ανάμεσα στους επικεφαλής των διαπραγματεύσεων του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν και Ντέλια Βελκουλέσκου.
Όπως γράφει ο Μέισον, ο Τόμσεν έριξε την βόμβα: «Τι πρέπει να γίνει για να έρθουν όλοι στο σημείο να λάβουν μία απόφαση; Στο παρελθόν υπήρξε μόνο μία στιγμή όπου λήφθηκε μία σοβαρή απόφαση και ήταν όταν η Ελλάδα έμενε χωρίς χρήματα και ήταν υπό την απειλή της χρεοκοπίας. Σωστά;». Η Βελκουλέσκου του απαντά «σωστά». Τότε ο Τόμσεν συμπληρώνει «πιθανώς αυτό πρέπει να γίνει ξανά. Σε αυτή την περίπτωση (του πιστωτικού γεγονότος και εάν είναι να ξαναγίνει) θα μας πάρει αρκετό χρόνο μέχρι τον Ιούλιο και είναι σαφές ότι οι Ευρωπαίοι δεν πρόκειται να κάνουν καμία συζήτηση για ένα μήνα πριν από το Brexit, έτσι σε κάποιο βαθμό θα θέλουν ένα διάλειμμα (για την Ελλάδα) και θα ξεκινήσουν ξανά μετά το Ευρωπαϊκό δημοψήφισμα. Η Βελκουλέσκου είπε ότι θα πρέπει να κάνουν κάτι μέσα στον Απρίλιο. Για να λάβει την απάντηση από τον Τόμσεν «αλλά αυτό δεν θα είναι ένα γεγονός. Αυτό δεν πρόκειται να τους…».
Και ο διάλογος συνεχίζεται, γράφει ο Μέισον. Η Βελκουλέσκου συμφωνεί ότι χρειάζεται ένα γεγονός, αλλά λέει ότι δεν ξέρει ποιο μπορεί να είναι. Αφήστε με να αποκωδικοποιήσω, συμπληρώνει ο Μέισον. Το «γεγονός» είναι μία οικονομική κρίση που θα φέρει την Ελλάδα πιο κοντά στη χρεοκοπία. Όπως ακριβώς συνέβη τον περασμένο χρόνο όταν έκλεισαν οι τράπεζες και εκατομμύρια άνθρωποι βρέθηκαν αντιμέτωποι με οικονομική και ψυχολογική καταστροφή. Με τη μόνη διαφορά ότι το ΔΝΤ θέλει να επιβάλλει αυτή την καταστροφή την ώρα που το ελληνικό έθνος φιλοξενεί δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και η χώρα είναι επιφορτισμένη με μία από τις πιο περίπλοκες και νομικά αμφίβολες επιχειρήσεις φύλαξης των συνόρων στην σύγχρονη ιστορία.
«Το βαπόρι απ’ την Περσία» ήταν η τελευταία μεγάλη επιτυχία του Βασίλη Τσιτσάνη. Γενάρης του 1977, η είδηση είχε συγκλονίσει το πανελλήνιο: Στις 8 Ιανουαρίου του 1977, οι λιμενικές αρχές εντόπισαν στο υπό κυπριακή σημαία μότορσιπ «Γκλόρια», το οποίο είχε αποπλεύσει από τη Βηρυτό του Λιβάνου, με προορισμό την Αμβέρσα, 11 τόνους κατεργασμένου χασίς. Η ποσότητα αυτή χασίς είχε κρυφτεί μεταξύ κεντημάτων και ήταν από τις μεγαλύτερες που κατασχέθηκαν ποτέ στα παγκόσμια χρονικά. Η είδηση έφτασε και στ’ αυτιά του σπουδαίου στιχουργού και συνθέτη Βασίλη Τσιτσάνη, ο οποίος σύντομα δημιουργεί το πολύ γνωστό λαϊκό τραγούδι «Το βαπόρι από την Περσία». Οι λιμενικές αρχές συνέλαβαν τον πλοίαρχο Νίκο Ξανθόπουλο και τους ναυτικούς του πλοίου, όλοι Έλληνες εκτός δύο που ήταν Τούρκοι υπήκοοι. Οι άντρες του λιμενικού έκαναν χρήση καπνογόνων προκειμένου να ξετρυπώσουν τους κρυμμένους ναυτικούς.
Σύμφωνα με στοιχεία που ήρθαν στο φως αργότερα, ο πλοίαρχος του «Γκλόρια», Νίκος Ξανθόπουλος ή «Κάπταιν Νικ», φέρεται να ήταν συνεργάτης των αμερικανικών υπηρεσιών δίωξης ναρκωτικών DEA, και η σύλληψη του «Γκλόρια» να ήταν «στημένη» υπόθεση – όπως επισημαίνει και ο Τσιτσάνης στο τραγούδι του – η οποία ήρθε σε πέρας σε συνεργασία με τα ανώτερα κλιμάκια του υπουργείου. Οι αρχές φρόντιζαν ούτως ώστε η σύλληψη των φορτίων να γινόταν με αληθοφανή τρόπο, ούτως ώστε να μην εκτεθεί ο Κάπταιν Νικ και έτσι, τεθεί σε κίνδυνο η ζωή του. Το Υπουργείο Οικονομικών όρισε ως αμοιβή για τη μεγάλη επιτυχία 7.800.000 δρχ., από τα οποία Κάπταιν Νικ πήρε 1.500.000 δρχ. και τα υπόλοιπα μοιράστηκαν μεταξύ αξιωματικών.
«Τώρα κλαιν’ όλα τα αλάνια
που θα μείνουνε χαρμάνια»
Οι δύο ιστορίες δεν έχουν κάποια συσχέτιση. Και στις δύο όμως ήταν καπετάνιος – επικεφαλής ένας άνθρωπος των Αμερικανών ο οποίος έπαιζε διπλό παιχνίδι. Και στις δύο η «αποκάλυψη» έγινε με αληθοφανή και εντυπωσιακό τρόπο. Και στις δύο τις αμοιβές μοιράζονται τα στελέχη που σκηνοθετούν αυτές τις ιστορίες. Οι ίδιοι που γράφουν το σενάριο, οι ίδιοι το αποκαλύπτουν. Και αμείβονται γι’ αυτό! Δεν μάθαμε ποτέ όμως ποιός έστειλε το φορτίο, αν συνελήφθη κι αν τιμωρήθηκε …
Όποιος κι αν κατέγραψε τις συνομιλίες, όποιος κι αν τις «διέρρευσε», έχει συμφέρον από αυτό. Γνωρίζαμε όλοι ότι μαίνεται ένας υπόγειος αλλά αδυσώπητος πόλεμος μεταξύ Αμερικής – ΔΝΤ και Ευρωπαϊκής Ένωσης, στο οποίο η χώρα μας χρησιμοποιείται ως πιόνι που θυσιάζεται για ένα μεγαλύτερο κέρδος των «παιχτών». ΔΝΤ και ΕΕ κοντράρονται για το χαρακτήρα του «ελληνικού προγράμματος» αλλά στην ουσία μάχονται πάνω στο πτώμα της ελληνικής οικονομίας της οποίας το πλιάτσικο δεν έχει ακόμα ολοκληρωθεί. Ταυτόχρονα τη χρησιμοποιούν για να πετύχουν πλήγματα ο ένας σε βάρος του άλλου.
Το ΔΝΤ πιέζει για διαγραφή μέρους του ελληνικού χρέους. Το οποίο βρίσκεται κατά το μεγαλύτερο μέρος στα χέρια των Ευρωπαίων. Οι Ευρωπαίοι αρνούνται όμως να το πληρώσουν. Έχουν σχεδόν συμφωνήσει με την κυβέρνηση σε όλα. Λογάριασαν όμως χωρίς τον ξενοδόχο. Χωρίς το ΔΝΤ, το οποίο στυλώνει τα πόδια. Μέσω των διαρροών αναγγέλει ότι έχει στα συρτάρια του έκθεση η οποία αποδεικνύει ότι το χρέος είναι μη βιώσιμο. Αν δημοσιοποιηθεί τότε μπορεί να προκαλέσει θεσμικά τη χρεωκοπία της χώρας. Απειλεί να επαναλάβει το περσινό σενάριο της χρηματοπιστωτικής ασφυξίας και τελικά της χρεωκοπίας.
Σήμερα η Ε.Ε και το ΔΝΤ αδιαφορούν εντελώς για τις συνέπειες και το μόνο που επιθυμούν είναι η υποθήκευση της χώρας για όσο το δυνατό μεγαλύτερο χρονικό διάστημα, με την ταυτόχρονη εκποίηση-ιδιωτικοποίηση του δημόσιου πλούτου. Η καταστροφή χωρών ολόκληρων, προκειμένου να αλλάξουν οι συσχετισμοί δύναμης ανάμεσα στους οικονομικούς πόλους εξουσίας (ΗΠΑ, Ε.Ε κλπ) ή για την επικράτηση της μιας ή της άλλης παραλλαγής του νεοφιλελευθερισμού, αποτελεί απλώς μια λεπτομέρεια στους ευρύτερους οικονομικούς και γεωπολιτικούς σχεδιασμούς τους.
«Βρε κουρνάζε μου τελώνη
την ζημιά ποιος την πληρώνει
και σ’ αυτή την ιστορία
μπήκαν τα λιμεναρχεία»