Άρθρο – διακήρυξη οκτώ Ευρωβουλευτών από τρεις διαφορετικές πολιτικές ομάδες.

·     
 “Η εκτός
λογικής στρατηγική των πιστωτών επαναλαμβάνεται. Πρόσθετα μέτρα για την Ελλάδα
είναι παράλογα και περιττά “.

·     
“Οι ηγέτες της Ευρωζώνης, ως εκλεγμένα και υπόλογα

πολιτικά πρόσωπα, να διευκρινίσουν: θα επιμείνουν σιωπηλά

σε μια τέτοια στρατηγική για πάντα ή θα αναλάβουν

τις ευθύνες τους;”

Η Ελλάδα ήρθε αντιμέτωπη με νέα
μέτρα λιτότητας, παρότι τα στοιχεία από τη Eurostat ακύρωναν στην πράξη τα
σενάρια καταστροφής του ΔΝΤ.

Οκτώ Ευρωβουλευτές από τρεις διαφορετικές πολιτικές
ομάδες, οι Guillaume Balas, Sergio Cofferati, Eva Joly, Curzio Maltese, Emmanuel Maurel, Δημήτρης Παπαδημούλης, Isabelle Thomas και Ernest Urtasun, συνυπόγραψαν
ένα άρθρο-έκκληση, με το οποίο καλούν
τους Ευρωπαίους ηγέτες να επανεξετάσουν το ζήτημα του χρέους και το
πρόγραμμα μεταρρυθμίσεων που πάνε επιβληθούν στην Ελλάδα.

Τον Απρίλιο, ο Έλληνας πρωθυπουργός ήρθε αντιμέτωπος με μια
σειρά από νέα μέτρα λιτότητας τα οποία επιβάλλονται από τους δανειστές
σε περίπτωση που ο στόχος του
πρωτογενούς πλεονάσματος δεν επιτευχθεί για το έτος 2018. Παρόλο που η
μελέτη της Eurostat που δημοσιεύθηκε στις 21 Απριλίου αναιρεί τα απαισιόδοξα
σενάρια του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου (ΔΝΤ), βλέπουμε ότι η εκτός λογικής στρατηγική των πιστωτών
επαναλαμβάνεται. Αυτή η στρατηγική συνίσταται σε μια σειρά από μηχανικά
επαναλαμβανόμενα λάθη του παρελθόντος, τα οποία δεν αντιμετωπίζουν πραγματικά
τα προβλήματα, ούτε ανοίγουν το δρόμο για πιο βιώσιμες λύσεις απέναντι στην
κρίση.

Η τελική αποτίμηση των μεταρρυθμίσεων και η ολοκλήρωση
της πρώτης αξιολόγησης του προγράμματος διαρκώς αναβάλλονται για μήνες, λόγω διαφωνιών
μεταξύ των δανειστών, και κυρίως
μεταξύ των θεσμικών οργάνων της ΕΕ από τη μία και του ΔΝΤ από την άλλη. Τα δύο βασικά
σημεία σύγκρουσης είναι ο πρωταρχικός
στόχος του πλεονάσματος και η
απαραίτητη έγκριση και εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων για την επίτευξη αυτού του
στόχου.

Το ΔΝΤ διαφωνεί με το
στόχο πρωτογενούς πλεονάσματος που είχε συμφωνηθεί στο τελευταίο μνημόνιο και εμφανίζεται διαρκώς δυσαρεστημένο με τις
μεταρρυθμίσεις που εφαρμόζει η ελληνική κυβέρνηση. Ταυτόχρονα όμως, υποστηρίζει
μια ελάφρυνση του χρέους. Την ίδια
στιγμή, ορισμένοι πιστωτές από την Ευρωζώνη που έχουν στρατηγικό ενδιαφέρον για την παραμονή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα
οικονομικής βοήθειας, αρνούνται την
ελάφρυνση του χρέους.

Αυτή η ανάμειξη διαφορετικών μεταξύ τους συμφερόντων
οδηγεί σε μια κατάσταση αδιεξόδου, όπου το
ΔΝΤ, εμμονικά προσκολλημέμο στο δημοσιονομικό του δόγμα, και επωφελούμενο από
την πρόσφατη Συνεδρίασή του φέτος την Άνοιξη στην Ουάσιγκτον, κατάφερε να
πείσει κάποιους Ευρωπαίους πιστωτές να συμφωνήσουν με τις απόψεις του.

Οι πρόσφατες
αποκαλύψεις του Wikileaks έφεραν στο φως συζητήσεις που
πραγματοποιήθηκαν με αδιαφάνεια, και αφορούσαν την αντιμετώπιση της κρίσης,
οι οποίες θα μπορούσαν να εγείρουν ερωτήματα σχετικά με ορισμένες ακολουθούμενες
πολιτικές. Σε κάποιες από αυτές, ο
επικεφαλής του Ευρωπαϊκού Τμήματος του ΔΝΤ, Πολ Τόμσεν, με την πεποίθηση
ότι η Ελλάδα δεν θα είναι σε θέση να ανταποκριθεί στις οικονομικές υποχρεώσεις
της τον Ιούλιο, βλέπει τη χρεοκοπία της
χώρας ως το μόνο δρόμο για να επιβληθούν οι απόψεις του Ταμείου.

Έτσι, μη μπορώντας πολιτικά
και τεχνικά να καταλήξουν για την
ανάγκη μείωσης του χρέους, του δημοσιονομικού κενού που πρέπει να
καλυφθεί, αλλά και σε ό,τι αφορά τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις που πρέπει να
εφαρμοστούν, οι πιστωτές παρέμειναν
αμετακίνητοι στη θέση τους -βασισμένοι στη συμμετοχή του ΔΝΤ και σε μια σειρά
από επιπλέον μέτρα λιτότητας- με αποτέλεσμα μια σειρά από νέα αιτήματα για αυξήσεις φόρων, πρόσθετων περικοπών του προϋπολογισμού καθώς και μείωσης των συντάξεων, που ισοδυναμούν με πολλαπλή οικονομική αποστράγγιση.

Αυτά τα πρόσθετα
μέτρα είναι παράλογα και περιττά.

Κι αυτό διότι, παρά την προσφυγική κρίση και τα capital controls που επιβλήθηκαν το περασμένο καλοκαίρι, η έκθεση της Eurostat της περασμένης
εβδομάδας επιβεβαιώνει ότι ο πρωταρχικός στόχος για πλεόνασμα για το 2015 φτάνει
το 0,7% του ΑΕΠ (εκτός από την εξυπηρέτηση του χρέους), και είναι αρκετά πάνω από τον αρχικό στόχο
που είχε θέσει το πρόγραμμα,  για 0,25 %
του ΑΕΠ.

Μετά από έντονες διαπραγματεύσεις, σε αυτό το στάδιο οι διαφορές μεταξύ των πιστωτών και της Ελλάδας είναι
μικρές. Αυτές οι διαφορές μπορούν να
ξεπεραστούν αν υπάρχει αμοιβαία πολιτική βούληση. Ως εκ τούτου, είναι
εφικτό και αναγκαίο να επιτευχθεί
συμφωνία και η αξιολόγηση του προγράμματος να ολοκληρωθεί επιτυχώς τις
επόμενες ημέρες.

Κατά την εφαρμογή
περισσότερων από 100 μέτρων -επικυρωμένων από το
Eurogroup από τον Σεπτέμβριο- και με
πλήρη σεβασμό των όρων της τελευταίας συμφωνίας που συνήφθη τον Ιούλιο, ο Αλέξης Τσίπρας αντιμετωπίζει τον κίνδυνο
ενός αρνητικού τελεσιγράφου, όπως επιθυμούν ορισμένοι πιστωτές, μεταξύ των
οποίων το ΔΝΤ και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε.

Επηρεασμένοι από μια
γενικευμένη σχιζοφρένεια, οι πιστωτές επιδιώκουν τη διάλυση της Ένωσης με τη
στρατηγική της “απόδειξης”.

 Μέσω διεθνών
μηχανισμών που δημιουργούνται ad hoc από διακυβερνητικές συνθήκες, το οικονομικό στράγγιγμα τοποθετεί την
Ελλάδα, ένα κυρίαρχο κράτος μέλος της ΕΕ, σε κατάσταση οικονομικής εποπτείας.
Αγνοώντας τις ανθρώπινες, κοινωνικές και οικονομικές πραγματικότητες, η
υποτιθέμενη θεραπεία που επιβλήθηκε στον Έλληνα ασθενή φαίνεται να είναι η
αιμορραγία έως θανάτου.

Δεν είναι παράδοξο
που οι ίδιοι άνθρωποι που ζητούσαν μια γρήγορη εφαρμογή του μνημονίου τώρα
παίζουν με το χρόνο και την καθυστέρηση.
Αυτό σηματοδοτεί μεν μια περίεργη πολιτική στρατηγική, στόχο όμως, χωρίς καμία
αμφιβολία, είναι η αποσταθεροποίηση της κυβέρνησης συνασπισμού και της
κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας στην Ελλάδα.

Οι πιστωτές είχαν δύο
στόχους από τον Ιούλιο του 2015: την επιβολή των μέτρων λιτότητας του μνημονίου
και να διώξουν τον Τσίπρα. Πέτυχαν τον πρώτο και
προφανώς εξακολουθούν να επιδιώκουν τον
δεύτερο.

Οι Ευρωζωνικοί πιστωτές είναι επίσης μέλη μιας Ένωσης που δεν θα πάψουμε να ελπίζουμε
ότι κάποια στιγμή θα γίνει και πολιτική
ένωση. Υπάρχει επείγουσα ανάγκη να διευκρινίσουν:
θα επιμείνουν σιωπηλά σε μια τέτοια
στρατηγική για πάντα ή θα αναλάβουν τις ευθύνες τους για την επίτευξη μιας
βιώσιμης πολιτικής λύσης στην κρίση;

Η Ελλάδα πρέπει να
μπορεί να ακυρώσει, να αναδιαρθρώσει και να αναδιαμορφώσει το χρέος της (αναδιάρθρωση των χρεώγραφων και των τόκων αποπληρωμής).
Οι απόψεις κορυφαίων οικονομολόγων σήμερα συγκλίνουν σχετικά με τη μη
βιωσιμότητα του χρέους της.

Καλούμε λοιπόν τους
Ευρωπαίους ηγέτες να ολοκληρώσουν γρήγορα την αξιολόγηση των μεταρρυθμίσεων και να
αντιμετωπίσουν το ζήτημα του χρέους για να μπορέσει η Ελλάδα να συνεχίσει
τις ποιοτικές μεταρρυθμίσεις, την ενίσχυση της ανάπτυξης και της υγιούς
οικονομικής ανάπτυξης, καθώς και την ανοικοδόμηση των κοινωνικών δομών και των
υπηρεσιών της.

Κατά δεύτερο λόγο, είμαστε πεπεισμένοι για την
αναγκαιότητα αποφυγής  μιας λύσης σε
καθαρά εθνικό επίπεδο, για τη διαχείριση της κρίσης, όσο και για την εξέταση
τρόπων για να ενισχυθούν οι κοινοτικές μέθοδοι.

Η διαχείριση της
κρίσης επιβεβαίωσε ήδη την αποκήρυξη της δημοκρατικής νομιμότητας της Τρόικας, όπως αναφέρεται ακόμα και σε εγκεκριμένες εκθέσεις του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, ως μια θεσμική
συμφωνία που συνδυάζει πιστωτές όλων των ειδών, κράτη-μέλη, νομισματικούς και
χρηματοπιστωτικούς θεσμούς. Οι ηγέτες
της Ευρωζώνης, ως εκλεγμένα και υπόλογα πολιτικά πρόσωπα, και ως μέλη της
Ευρωπαϊκής Ένωσης, δεν μπορούν να υποστηρίξουν την παρούσα ασαφή στάση.

Τέλος, θέσεις ή
«μη-θέσεις» που λαμβάνονται για το ελληνικό ζήτημα είναι καθαρά πολιτικές. Αν συνεχίσουμε να αγνοούμε αυτή την πραγματικότητα, η
Ευρώπη θα παραμείνει ένα σύνολο αριθμών, προσωπικών
και αντικρουόμενων συμφερόντων που αναλώνονται αποκλειστικά σε μία αδιέξοδη
λιτότητα. Η συνειδητή επιλογή των παραπάνω, είναι ευθύνη του κάθε ηγέτη της
Ευρωζώνης.

Υπογράφουν:

Guillaume Balas, S&D group (Γαλλία)

Sergio Cofferati, S&D group (Iταλία)

Eva Joly, Greens/EFA, (Γαλλία)

Curzio Maltese, GUE/NGL (Iταλία)

Emmanuel Maurel, S&D group (Γαλλία)

Dimitrios Papadimoulis, GUE/NGL (Ελλάδα)

Isabelle Thomas, S&D group (Γαλλία)

Ernest Urtasun, Greens/EFA (Ισπανία)

Το κείμενο της
διακήρυξης στα αγγλικά:

Since last summer, the government of Alexis Tsipras
has been implementing the program of the last memorandum, while initiating the
required reforms: reconstruction of viable public services, reform of the
pension system, and the fight against corruption, evasion and poverty.

In April, the Greek prime minister had to deal with
new austerity measures imposed by the creditors in case the objective of the
primary surplus is not reached in 2018. While a Eurostat study published on 21
April invalidated the International Monetary Fund’s (IMF) pessimistic
scenarios, the absurd strategy of the creditors is repeating itself. This strategy
consists of mechanically replicating mistakes of the past without facing real
issues and paving the way for more sustainable solutions to the crisis.

The final evaluation of reforms and the conclusion of
the first review of the programme have been constantly postponed for months due
to disagreements amongst creditors, mainly between the EU institutions on one
side and the IMF on the other. The two main conflicting points are the primary
surplus target and the necessary adoption and implementation of reforms to
reach this target.

The IMF disagrees with the primary surplus target
agreed for the last memorandum and is constantly dissatisfied with the reforms
implemented by the Greek government, but simultaneously claims a debt relief.
At the same time, some eurozone creditors have a strategic interest in the IMF
remaining in the financial assistance program but refuse conversely the debt
relief.

This mingling of various interests leads to a deadlock
situation where the IMF, obsessed with its fiscal dogma, used the Washington
spring meeting to finally convince others European creditors to share its
views. Recent WikiLeaks revelations brought to light opaque discussions
regarding the handling of the crisis, which could raise certain questions
regarding policies. Indeed, convinced that Greece will not be able to meet its
financial obligations in July, the head of the European Department of the IMF,
Paul Thomsen, sees the country’s bankruptcy as the only way to impose IMF
views.

Politically and technically unable to conclude on the
need of debt relief and the fiscal gap that has to be filled, as well as of the
relevant necessary reforms, the creditors solidified their position based on
the IMF’s participation and more austerity measures. New demands for tax increases,
additional budget cuts and lower pensions will set the stage for an umpteenth
financial drip.

These additional measures are absurd and unnecessary.
Indeed, despite the refugee challenge and capital controls imposed last summer,
a report published by Eurostat last week confirms that the primary surplus
target for 2015 reach 0.7% of GDP (excluding debt service), well above the
original target set by the program of 0.25% 
of GDP.

After intense negotiations, at this stage the
differences between the creditors and Greece are small. However, these
differences can be exceeded if a mutual political will exists. Therefore, it is
feasible and necessary that an agreement be reached and the review of the
programme be concluded successfully in the coming days.

While implementing more than 100 measures validated by
the Eurogroup since September, and fully respecting the terms of the last
agreement concluded in July, Alexis Tsipras is dealing with the risk of a
negative ultimatum, as desired by some creditors such as the IMF and Wolfgang
Schäuble.

Affected by a generalised schizophrenia, creditors
pursue the disintegration of the Union by the strategy of proof.

Through international mechanisms created ad hoc by
intergovernmental treaties, financial drip placed Greece, a sovereign member
state of the EU, under economic supervision. Ignoring human, social and
economic realities, the supposed remedy imposed on the Greek patient appears to
be fatal bleeding.

It’s no small paradox that the same people who were
asking for a quick implementation of the memorandum are now playing for time
and delaying. It signals an odd political strategy, aiming, without any doubt,
at destabilising the government coalition and the parliamentary majority.

The creditors had two goals since July, 2015: imposing
the austerity measures of the memorandum and getting Tsipras out. They achieved
the first one and they are obviously still pursuing the second one.

Eurozone creditors are also members of a Union that we
still hope is going to be political. There is an urgent need for clarification:
will they silently stand for such a strategy endlessly or will they take their
responsibility to reach a sustainable political solution to the crisis?

Greece must be eligible for cancellation, restructuring
and reprofiling of its debt (restructuring of maturities and repayment rates).
There is a consensus today among leading economists regarding the
unsustainability of the debt.

We therefore call on European leaders to quickly
conclude the review of the reforms and address the issue of debt to enable
Greece to pursue qualitative reforms, enhance growth and sound economic
development and rebuild its social structure and services.  Secondly, we are convinced of the necessity
to exit a purely intergovernmental solution for the management of the crisis
and examine ways to strengthen community methods.

The management of the crisis already confirmed the
renunciation of the democratic legitimacy of the Troika, as expressed also in
adopted EP reports, an institutional arrangement combining creditors of all
kinds: states, monetary and financial institutions. Eurozone leaders, as
elected and accountable political figures, and members of the European Union,
cannot afford to stand by this unclear position.

In the end, positions or “non-positions” taken on the
Greek issue are clearly political. If we continue to ignore this reality,
Europe will remain an aggregate of data, individuals and conflicting interests
engaged solely on the impasse of austerity. This conscious choice will be then
the responsibility of each Eurozone leader.

Guillaume Balas, S&D group (France)

Sergio Cofferati, S&D group (Italy)

Eva Joly, Greens/EFA, (France)

Curzio Maltese, GUE/NGL (Italy)

Emmanuel Maurel, S&D group (France)

Dimitrios Papadimoulis, GUE/NGL (Greece)

Isabelle Thomas, S&D group (France)

Ernest Urtasun, Greens/EFA (Spain)