Έχεις δικό σου σπίτι; Δεν συμφέρει!

Όταν είχε πρωτοέρθει η τρόικα στην Ελλάδα, ένας από τους εμπειρογνώμονές της που μελετούσε τα οικονομικά στοιχεία της χώρας, είχε κάνει την «αθώα» παρατήρηση: «Για χώρα με τόσο μικρό ΑΕΠ έχετε πολύ μεγάλο ποσοστό ιδιοκατοίκησης.  Πώς τα καταφέρνετε;»

O διάλογος βγήκε προς τα έξω ως «παραπολιτικό», ως κουτσομπολιό. Η παρατήρησή του Γερμανού όμως αποδείχτηκε ότι δεν ήταν τόσο αθώα. Ήταν στοχευμένη. Υπάλληλος των τοκογλύφων ήταν κι έψαχνε τί περιουσιακά στοιχεία είχαμε, εκτός από τα δημόσια, τα οποία θα μπορούσε να πάρει. Και εγεννήθη ΕΝΦΙΑ. Στην αρχή ήπιος και συγκρατημένος, στη συνέχεια πιο άγριος έως κωμικοτραγικός.
Έχει μείνει στην ιστορία η επιστολή αγροτοκτηνοτρόφου από τα ορεινά του νομού Ηλείας προς τον τότε πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. «Αγαπητέ πρόεδρε», του έγραφε εν περιλήψει, «πριν τον ΕΝΦΙΑ προσπαθούσα να πουλήσω ένα ορεινό οικόπεδο αντί 30 χιλιάδων ευρώ και δεν το αγόραζε κανείς. Τώρα ήρθατε εσείς και μου το κοστολογείτε 70 χιλιάδες ευρώ. Σας το χαρίζω για να το πουλήσετε όσο θέλετε. Εμένα θέλω να μου δώσετε μόνο τα 30 χιλιάδες και τα υπόλοιπα κρατήστε τα, δεν με νοιάζει. Θα είμαι τόσο ευχαριστημένος  ώστε θα βάλω κι ένα αρνί στη σούβλα για να το φάμε όλοι μαζί στην πλατεία του χωριού. Χαλάλι σας!»
Και τα χάλια μας. Η συνέχεια είναι γνωστή. Ένα από τα ατού της προεκλογικής εκστρατείας του ΣΥΡΙΖΑ ήταν η κατάργηση του ΕΝΦΙΑ αλλά και μία από τις πιο ηχηρές του κωλοτούμπες μετά ως κυβέρνηση. Για να είμαστε δίκαιοι, καμία από τις κυβερνήσεις δεν ήθελε να τον επιβάλει. Ποιός ο λόγος όμως να μας κοροϊδεύουν λέγοντάς μας ότι θα καταργηθεί το 2032;
Πού τα θυμηθήκαμε όλα αυτά; Θα θυμηθούμε κι εμείς κι εσείς κι άλλα πολλά από Σεπτέμβριο, όταν θα εμφανιστεί ο πιο άγριος ΕΝΦΙΑ που είχαμε ποτέ!
Μα δεν είναι δίκαιο να πληρώνουν οι «έχοντες»; Στο κάτω-κάτω κρίση έχουμε, καλώς – κακώς μνημόνια έχουμε, ποιός θα επωμιστεί τα βάρη. Η σημερινή κυβέρνηση το έχει πει. Τα κατώτερα στρώματα και τους αδύναμους μόνο μπορεί να προστατέψει.
Ας δούμε λοιπόν τη συνέχεια της ιστορίας που άνοιξε ο Γερμανός εμπειρογνώμονας. Όλα τα μέσα ενημέρωσης άρχισαν, εντελώς συμπτωματικά να ασχολούνται με την ιδιοκατοίκηση, τα ακίνητα, τους μεγαλοϊδιοκτήτες ενοικιαζόμενων κλπ. Και να οι περιγραφές για την «ψύχωση» που έχει ο Έλληνας για να έχει «το δικό του κεραμίδι», να οι αναλύσεις για τις μεζονέτες, τις πισίνες, τα ρετιρέ και τα ακριβά σπίτια που υπάρχουν. Μέχρι και οι βίλες της Μυκόνου επιστρατεύτηκαν για να στηθεί ο μύθος.
Ώσπου ήρθαν τα στοιχεία της Eurostat, για το 2014, για να αποκαλυφθεί ένα ακόμα project προπαγάνδας, από τα πολλά που στήθηκαν, το οποία μοναδικό σκοπό είχε να μας γεμίσει ενοχικά σύνδρομα για το πόσο «άσωτος» λαός είμαστε, για το πόσο ζούμε «πάνω από τις δυνατότητές μας» και άρα για το πώς πρέπει να πληρώσουμε για τα τόσα χρόνια που ζούσαμε με δανεικά.
Σύμφωνα με την ανακοίνωση της Eurostat: Η πλειοψηφία των πολιτών της Ε.Ε. (70,1%) ζει σε ιδιόκτητες κατοικίες. Τα υψηλότερα ποσοστά ιδιοκτητών καταγράφονται στη  Ρουμανία  (96,1%), τη Σλοβακία (90,3%), τηΛιθουανία (89,9%), την Κροατία (89,7%) και την Ουγγαρία (89,1%) ενώ τα χαμηλότερα ποσοστά στη Γερμανία (52,5%), την Αυστρία (57,2%), τη Δανία  (63,3%), το Ηνωμένο Βασίλειο (64,8%) και τηΓαλλία (65,1%). Η Ελλάδα βρίσκεται στη 14η θέση των κρατών-μελών (74%). Από τα στοιχεία της ΕΛΣΤΑΤ που αφορούν στην επιφάνεια (m2) των κατοικούμενων κανονικών κατοικιών του συνόλου της χώρας μας, προκύπτει ότι το 62% των κανονικών κατοικιών έχει επιφάνεια μεταξύ 60 και 119 τ.μ. ενώ μόνο το 5% περίπου έχει επιφάνεια μεγαλύτερη των 150 τ.μ. Επιπλέον, το 90% του συνόλου των ιδιοκτητών διαθέτει περιουσία μικρότερη των 200.000 ευρώ. Επιβεβαιώνεται, δηλαδή, με τα πλέον επίσημα στοιχεία, η απόλυτη κυριαρχία της μικρής ιδιοκτησίας.
Συμπερασματικά, η ιδιοκατοίκηση στην Ελλάδα δεν αποτελεί εξαίρεση στην Ε.Ε., αποτελείται από μικροϊδιοκτησίες και επιβαρύνει σημαντικά τον οικογενειακό προϋπολογισμό (χωρίς να συνυπολογίζεται η φορολογική επιβάρυνση). Εξαιρετικά ενδιαφέροντα είναι τα στοιχεία για το κόστος κατοίκησης, ως ποσοστό του συνολικού διαθέσιμου εισοδήματος, το οποίο συνδέεται με τις μηνιαίες δαπάνες (ύδρευση, ηλεκτρισμός, θέρμανση) που καταβάλλει το νοικοκυριό. Στην πρώτη θέση μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε. βρίσκεται η Ελλάδα, καθώς τα ελληνικά νοικοκυριά δαπανούν το 40,7% του διαθέσιμου εισοδήματός τους, με τα γερμανικά νοικοκυριά να δαπανούν μόλις το 15,9%, ενώ ο μέσος όρος στην Ε.Ε. είναι 11,4%.
157.000 σπίτια «χάθηκαν» μέσα στην κρίση. Συγκεκριμένα, πουλήθηκαν για την αντιμετώπιση φορολογικών και δανειακών υποχρεώσεων, με την ιδιοκατοίκηση να σημειώνει σημαντική υποχώρηση. Παράλληλα, καταγράφεται απίστευτη βουτιά 80% στις γονικές παροχές. Πουλάνε τα ακίνητα που έχουν στην κατοχή τους οι Έλληνες για να ζήσουν, να πληρώσουν την Εφορία, αλλά και για να απαλλαγούν από τους φόρους. Δεν κάνουν πλέον συμβόλαια γονικών παροχών ή κληρονομιών ενώ υπάρχουν πολλοί που επιλέγουν την αποποίηση περιουσίας καθώς δεν θέλουν να έχουν ακίνητα που είναι πλήρως απαξιωμένα και ταυτόχρονα επιβαρύνονται με υψηλότατους φόρους.
Το παράδοξο είναι ότι η απαξία των ακινήτων ζημιώνει και το ίδιο το κράτος. Ο λόγος είναι ότι η λύση που έχει βρεθεί μετακυλίει την απώλεια φορολογικών εσόδων από την υγιή οικονομική δραστηριότητα στην επιβάρυνση της κατοχής ακινήτων, χωρίς να λαμβάνεται υπόψη η φοροδοτική ικανότητα νοικοκυριών και επιχειρήσεων. Έτσι τα έσοδα του κράτους από φόρους μεταβίβασης, υπεραξίας ακινήτων κ.λπ. έχουν υποχωρήσει παράλληλα με την υποχώρηση των τιμών και των συναλλαγών.
Δεν μιλάμε για όσους νοικιάζουν σπίτια. Αυτοί είναι εξοβελισμένοι. Από το 18% έως και το… 114% του ετήσιου ποσού που θα συγκεντρώσει ένας ιδιοκτήτης σε ετήσια βάση από την ενοικίαση ενός ακινήτου θα καταλήξει στο Δημόσιο. Μετά την εκτόξευση και του φόρου εισοδήματος, και της εισφοράς αλληλεγγύης, αλλά και του συμπληρωματικού φόρου που επιβάλλεται στα ακίνητα, υπάρχουν πλέον περιπτώσεις όπου το ενοίκιο που αποδίδει ένα ακίνητο, δεν καλύπτει καν τις φορολογικές υποχρεώσεις που απορρέουν.
Στον πρωτόγονο άνθρωπο, στοιχειώδεις ανάγκες ήταν η τροφή και η στέγη. Στο σύγχρονο άνθρωπο είναι η υγεία και η εκπαίδευση. Εμείς μάλλον είμαστε κάπου προς το μεσαίωνα.