Τουρκικά σχέδια

Την περασμένη εβδομάδα ακούσαμε τον Τούρκο πρωθυπουργό να αμφισβητεί την Συνθήκη της Λωζάννης που όχι μόνο καθόρισε τα σύνορα στην περιοχή, αλλά έφερε και μια διαρκή ειρήνη με την γείτονα. Αυτή η συνθήκη που υπογράφτηκε στις 24 Ιουλίου 1923 από την Ελλάδα, Τουρκία και τις άλλες χώρες που πολέμησαν στον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο και την οποία υπόγραψε και η ΕΣΣΔ σημερινή Ρωσία για τους μη γνωρίζοντες, έρχεται να την αμφισβητήσει ο Ερντογάν λέγοντας ότι είναι άδικη και ότι έβλαψε την Τουρκία.

Είπε ότι αν φωνάξεις από την Τουρκία ακούγεσαι απέναντι και έτσι θα έπρεπε τα νησιά να είναι δικά μας, όπως είπε. Και εγώ λέω το αντίθετο, αν φωνάξεις από την Χίο, ακούγεσαι σίγουρα στα Αλατσάτα. Γιατί να μην έχουμε την Σμύρνη που με την συνθήκη της Λωζάνης είχε 370.000 άτομα εκ των οποίων οι 165.000 Έλληνες, 80.000 Οθωμανοί Τούρκοι, 55.000 Εβραίους και διάφορους άλλους; Ή μήπως δεν υπήρχαν Έλληνες και σε άλλες περιοχές των Μικρασιατικών παραλίων; Και βέβαια υπήρχαν. Ως εκ τούτου η Συνθήκη της Λωζάνης είναι άδικη γιατί θα έπρεπε να έχουμε ως έθνος όλα τα παράλια της Μικράς Ασίας και τελικά οι σύμμαχοι στα χάρισαν κ. Ερντογάν. Εμείς αδικηθήκαμε.
Τι θα πρέπει να κάνουμε τώρα; Να ζητήσουμε να φύγουν οι Τούρκοι από τη Σμύρνη να έρθουμε εμείς; Προφανώς δεν το πιστεύεις, όπως δεν πιστεύεις ότι θα έρθεις να πάρεις κανένα νησί στο Αιγαίο. Αλλού βαρείς και αλλού σκοπεύεις να χορέψεις. Μήπως νομίζεις ότι δεν είναι προφανής η συνεργασία σου με τους Αλβανούς που τους βγάλαμε από την φτώχια και τώρα βρήκαν και αυτοί έδαφος διεκδικήσεων;
Το ζήτημα της Μικρασιατικής καταστροφής με απασχολεί όχι μόνο ως ιστορικό γεγονός, αλλά και ως τακτική της Ελληνικής πολιτικής και ως μάθημα για το μέλλον της χώρας. Βλέπω τον χάρτη και σκέφτομαι πώς θα ήταν η Ελλάδα, αν είχε διατηρήσει τα εδάφη που είχε κερδίσει με την συνθήκη των Σεβρών. Σήμερα θα είχαμε την περιοχή απέναντι από την Χίο και Μυτιλήνη και όλη την Ευρωπαϊκή Τουρκία μέχρι την Κωνσταντινούπολη. Αυτή και αν είναι αδικία, κουμπάρε του Καραμανλή του μικρού, κ. Ερντογάν.
Το ότι τα χάσαμε δεν ρίχνω κανένα φταίξιμο στην Τουρκία ούτε ακόμη και για την Μικρασιατική καταστροφή. Το φταίξιμο είναι εξ ολοκλήρου στο Ελληνικό πολιτικό σύστημα, που θυσίασε την χώρα στον βωμό των μικροπολιτικών του συμφερόντων και αυτό συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αυτή η πολιτική έχει εμποτίσει και τους Έλληνες που δεν μπορούν λόγω της πολιτικής και οικονομικής αδυναμίας τους να σκεφτούν διαφορετικά και παίρνουν πάντα θέση άμυνας σε κάθε δήλωσή σου. Το ξαναλέω. Η Συνθήκη της Λωζάννης είναι άδικη γιατί μας πήρε την Σμύρνη, μας πήρε τα άλλα παράλια, πήρε την Αδριανούπολη και έδωσε το δικαίωμα στην Τουρκία να εξανδραποδίσει όλο το Ποντιακό στοιχείο. Αυτά έπρεπε να ειπωθούν από τις καπηλοφυλάδες, αλλά δεν διάβασα πουθενά κάτι τέτοιο.
Εσύ κ. Ερντογάν μιλάς για την «αδικία» και σε «κατηγορεί» αρχηγός της αξιωματικής σας αντιπολίτευσης Κεμάλ Κιλιτσντάρογλου για τις βραχονησίδες που έχασε η Τουρκία!!! Εδώ είναι το πρώτο ζουμί. Μου θυμίζει το «βυθίσατε το Χώρα» του Α. Παπανδρέου. Νομίζεις ότι χάφτουμε ότι έχετε αντίθεση σε αυτά τα θέματα; Όχι βέβαια… Πολιτική είναι αυτή… Πιθανός σκοπός σας είναι αυτό το ζήτημα που έθεσε ο Κιλιτσντάρογλου, δηλαδή προσπαθείτε να ανοίξετε ένα θέμα με σκοπό την διεκδίκηση βραχονησίδων που θα επιτρέψουν την εγγραφή υποθηκών για μελλοντικές διεκδικήσεις σε εδάφη και υπεδάφη. Το θέμα είναι ότι ακόμη και σήμερα στην Ελλάδα υπάρχουν και άτομα και πολιτικές που, στο βωμό των δικών τους συμφερόντων, δεν διστάζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να τονίζουν και επαναλαμβάνουν τις τρίχες που λες και να σου δίνουν πεδίο να συνεχίζονται από τους δικούς σου προκλητικές δηλώσεις για το οριστικά λελυμένο θέμα των συνόρων.
Πολλοί θα μπορούσαν να είναι οι σκοποί αυτής της δήλωσης και θα προσπαθήσω να περιγράψω μερικούς.
Ας πάρουμε για αρχή την ουδετερότητα αναφορικά με το θέμα της Αμερικής, η οποία είχε υπογράψει την συνθήκη όπως και η Ρωσία. Αφού γνωρίζει το θέμα γιατί παραμένει ουδέτερη; Μήπως την συμφέρει μια αναθεώρηση ώστε να έχει κυριαρχία μόνο η Τουρκία στο Αιγαίο με στόχο να αποκλείσει την Ρωσία από ζωτικό διάδρομο προς την Μεσόγειο; Μήπως η Τουρκία βλέπει τα προβλήματα στις κουρδικές περιοχές να οξύνονται και φοβούμενη έναν διαμελισμό προκαλεί αντιπερισπασμό; Πολύ πιθανόν.
Υπάρχει όμως και κάτι χειρότερο που είναι ο μειονοτικός πληθυσμός της Δ. Θράκης που ενδεχομένως να προσβλέπει η Τουρκία. Σε αυτό το σημείο θα πρέπει να δώσει βάρος το ΥΠΕΞ και γενικά η κυβέρνηση. Μέχρι τώρα οι πολιτικές μας σχετικά με αυτό το ζήτημα, θα μπορούσαμε να πούμε, δεν ήταν αποτελεσματικές και αυτό φαίνεται από την αύξηση της δραστηριότητας του Τουρκικού προξενείου. Μου θυμίζει την δραστηριότητα του Ελληνικού προξενείου στην Θεσσαλονίκη την εποχή του Μακεδονικού αγώνα.
Μπροστά σε όλες αυτές τις προκλήσεις μπαίνει το θέμα της δύναμης που έχει η χώρα. Όταν μιλάμε για δύναμη, μιλάμε πρώτα για οικονομική και μετά για ηθική, ψυχική δύναμη. Δυστυχώς σήμερα η χώρα μας τα έχει χάσει όλα και θα απαιτηθούν, εδώ που φτάσαμε, ακόμη μεγαλύτερες θυσίες. Αυτή την αδυναμία βλέπουν οι Τούρκοι και γίνονται προκλητικοί. Ας δεχτούμε ότι η οικονομική δύναμη εξαρτάται και από παράγοντες ανεξέλεγκτους από εμάς, τι μας εμποδίζει όμως να έχουμε ηθική και ψυχική δύναμη; Φίλοι μου, μας εμποδίζει η ιδεολογία. Γενικά οι ιδεολογίες είναι αυτές που καθορίζουν τις τύχες ενός λαού. Και κατ’ αρχήν η ιδεολογία που επικράτησε την τελευταία εικοσαετία δεν έχει καμιά σχέση με αυτή που θα άρμοζε στον Έλληνα άνθρωπο.
Χρειαζόμαστε δικαιοσύνη που δυστυχώς αμφισβητείται όλο και περισσότερο. Χρειαζόμαστε παιδεία που δυστυχώς είναι η χειρότερη όχι μόνο της Ευρώπης, αλλά και από πολλές χώρες του Τρίτου κόσμου. Οι εξαιρέσεις επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
Χρειαζόμαστε επιχειρηματικό πνεύμα και πνεύμα συνεργασίας πράγμα που σε αυτή την χώρα ή επιχειρηματικότητα ήταν και είναι σε διωγμό και η συνεργασία άγνωστη λέξη. Χρειαζόμαστε σταθερότητα κοινωνική και πολιτική, πράγμα που για δεκαετίες δεν έχουμε και αυτό οφείλεται στο πλήρως αποτυχημένο πολιτικό σύστημα που υποσκάπτει για τα δικά του μυωπικά συμφέροντα κάθε προσπάθεια ανάδυσης νέων πολιτικών δυνάμεων.
Χρειαζόμαστε έναν κρατικό μηχανισμό μικρό, δυναμικό, ευέλικτο και αποτελεσματικό πράγμα που δυστυχώς όχι μόνο δεν έχουμε, αλλά ακόμη και σήμερα μετά από τόσες προσπάθειες μεταρρύθμισης υπάρχουν δυνάμεις που αντιστέκονται σθεναρά σε κάθε προσπάθεια αλλαγής. Όλα αυτά μπορούμε να τα επιτύχουμε χωρίς ιδιαίτερο οικονομικό κόστος και πολλά από αυτά τα ζητά και η αγία τρόικα, αλλά δυστυχώς δεν τολμάμε.
Αν τολμούσαμε θα είχαμε βγει από την κρίση εδώ και καιρό και τώρα δεν θα μα κουνιόταν κανένας, αλλά δυστυχώς οι πολιτικοί μας δεν τόλμησαν. Κοίταξαν να διατηρήσουν τα προνόμιά τους και τις θέσεις τους. Δυστυχώς…