Η αλεπού είχε εργάτες και κείνη ακριδολόγαγε

Λένε στο χωριό μου για αυτούς που αφήνουν τις σοβαρές δουλειές τους και ασχολούνται με τα επουσιώδη. Εννοώ βέβαια τον κ. Πρωθυπουργό που έσπευσε από τους πρώτους πολιτικούς ηγέτες στην Κούβα για την κηδεία του Commandante Fidel. Μέχρι τώρα είναι ο μόνος πολιτικός ηγέτης της ΕΕ που πήγε στην Κούβα. Κάτι πήγε να κάνει και ο Τρυντώ του Καναδά, αλλά μετά τον πάγο που του έβαλαν συμπολίτευση και αντιπολίτευση ανέκρουσε πρύμναν. Ο Καναδάς θα αντιπροσωπευθεί από τον εντελώς τυπικό κυβερνήτη του Καναδά Ντέιβιντ Τζόνστον που εκπροσωπεί την βασίλισσα της Αγγλίας Ελισάβετ.

Aπ’ ότι λένε τα media, η διεθνής εκπροσώπηση θα είναι πολύ χαμηλού επιπέδου και παράδειγμα είναι η Γερμανία που θα στείλει τον πρώην Καγκελάριο Σρέντερ και η Ρωσία που θα στείλει τον Βιάτσεσλαβ Βολοντίν, στενό συνεργάτη του Πούτιν και πρόεδρο της Κρατικής Δούμας.
Ο Πρωθυπουργός συναντήθηκε με «ισχυρές προσωπικότητες» χωρών της Λατινικής Αμερικής όπως ο Ντανιέλ Ορτέγκα της Νικαράγουα, ο πρόεδρος του Ισημερινού Ραφαέλ Κορέα, ο πρόεδρος της Βολιβίας, Έβο Μοράλες, ο πρόεδρος του Μεξικού Ενρίκε Πένια Νιέτο, με τον οποίο συζήτησαν για το νέο τοπίο που διαμορφώνεται στην Αμερική, αλλά και παγκοσμίως με την εκλογή του Τραμπ. Δεν παρέλειψε ο Μεξικάνος πρόεδρος να καλέσει τον Έλληνα πρωθυπουργό να επισκεφθεί το Μεξικό. Ένας λογικός και πραγματιστής άνθρωπος θα αναρωτηθεί ποια θα μπορούσαν να ήταν τα κέρδη της Ελλάδας από αυτές τις χώρες; Εξαγωγές; Πώς θα δεχτούν ελληνικά προϊόντα οι χώρες αυτές που το εθνικό εισόδημά τους είναι τέτοιο που σε κάθε περίπτωση είναι απαγορευτικό; Θα μου πείτε ότι το θέμα δεν είναι αυτό, αλλά η βοήθεια ή συμμαχία που θα μπορούσαμε να έχουμε με αυτές τις χώρες στα τραπέζια του ΟΗΕ χωρίς αυτό να σημαίνει ότι τους έχουμε δεμένους για υποστήριξη αποκλειστικά των δικών μας δικαίων. Στα άλλα διεθνή φόρα δυστυχώς δεν έχουν καμιά δύναμη. Πάμε λοιπόν πάρα κάτω.
Ο Πρωθυπουργός είναι στην Κούβα και εδώ έχουμε την υπόλοιπη κυβέρνηση να πασχίζει να λύσει τον γόρδιο δεσμό της τελικής αξιολόγησης. Έχουμε μπλέξει με διάφορα θέματα όπως π.χ. οι ομαδικές απολύσεις, η νέα αιτούμενη περικοπή συντάξεων, το υψηλό πλεόνασμα 3,5% , η συμμετοχή του ΔΝΤ στο πρόγραμμα κ.τ.λ. Σε πολλά από τα παραπάνω θέματα η κυβέρνηση μάχεται ανεμόμυλους γιατί στην πραγματικότητα πρέπει επί τέλους να σοβαρευτεί και να πάρει συγκεκριμένα μέτρα που θα βοηθήσουν την οικονομία.
Ας πάρουμε το ζήτημα της αύξησης του ποσοστού των ομαδικών απολύσεων. Αν δούμε το ζήτημα λίγο πραγματιστικά, θα διαπιστώσουμε ότι η έννοια «ομαδική απόλυση» δεν έχει κανένα νόημα. Παρά την απαγόρευση των ομαδικών απολύσεων η ανεργία έφτασε στα ύψη του 25%. Η απαγόρευση ομαδικών απολύσεων έστειλε παλιά την Pirelli στην Πολωνία και την Nisan στην Τουρκία για να αναφέρω ελάχιστες από τις εταιρείες που είχαν πρόβλημα. Γνωρίζω εταιρεία που από 80 άτομα προσωπικό πριν την κρίση, έχει τώρα 30 χωρίς την αύξηση του ποσοστού ομαδικών απολύσεων. Σε αυτό κολλάμε και διακινδυνεύουμε άλλα σοβαρά θέματα που πάνε πίσω όχι μόνο τη διαπραγμάτευση, αλλά την ηρεμία στην οικονομία που ουσιαστικά αυτό έχει ανάγκη η χώρα.
Ας επιστρέψουμε όμως πάλι στο ταξίδι του Πρωθυπουργού. Ο πρωθυπουργός παρομοίασε την Κουβανική επανάσταση με το 1821. Ο καθένας κάνει παρομοιώσεις ανάλογα με τις γνώσεις του και την ιδεολογία του. Ο Πρωθυπουργός, έχοντας γαλουχηθεί με την ιδεολογία της σοσιαλιστικής επανάστασης, με τον Λένιν, τον Τσε Γκεβάρα, το κίνημα του «Φαραμπούντο Μαρτί» τον Ντανιέλ Ορτέγκα της Νικαράγουα της δεκαετίας του ‘80, τον οποίο είχαν και οι επαναστάτες Πασόκοι ως σύμβολο, δεν μπορούσε να μην πάει στην Κούβα. Εκπλήρωσε ένα επαναστατικό του όνειρο. Δυστυχώς όμως δεν έχει καταλάβει ότι τα συμφέροντα της χώρας δεν συμπίπτουν με τις δικές του ιδεολογίες και κοσμοθεωρίες.
Το ότι πήγε στην Κούβα ο μόνος από τους 28 ευρωπαίους ηγέτες έχει ιδιαίτερη σημασία γιατί σημειωτικά λέει σε όλους αυτούς ότι «εγώ έχω την δική μου ρότα, αλλά θέλω όμως τα λεφτά σας». Όταν είσαι σε μια ομάδα και ξεβράκωτος ζητάς την βοήθειά της, δεν μπορείς να κάνεις από πάνω και τον πονηρό γιατί θα την πατήσεις ανελέητα. Αυτό δεν το έχουν καταλάβει οι της κυβέρνησης. Αν το είχαν καταλάβει θα είχαν κάνει αυτά που πρέπει να γίνουν και με πολύ λιγότερο κόστος.
Ας πάμε λοιπόν πάλι στην Κούβα. Η Κούβα ξεσηκώθηκε το 1959 εν μέσω ψυχρού πολέμου με την πλήρη συμπαράσταση της τότε κραταιάς ΕΣΣΔ υπό τον Κρούτσεφ. Ο Κάστρο με τον Τσε Γκεβάρα κάνουν την επανάσταση στην Κούβα και φέρνουν τον σοσιαλισμό όπως τον καταλάβαιναν. Ο Τσε φεύγει για να συνεχίσει την επανάσταση στην Λατινική Αμερική και οι Αμερικάνοι τον εντοπίζουν και τον σκοτώνουν στην Βολιβία στην προσπάθειά του να οργανώσει ανάλογο της Κούβας κίνημα και σε αυτή τη χώρα. Γίνεται συνώνυμο της επανάστασης και όλη η προοδευτική νεολαία του δεύτερου μισού του εικοστού αιώνα, εμού συμπεριλαμβανομένου, τον έχει σύμβολο αγώνα και ελευθερίας. Ο Κάστρο μένει να κυβερνήσει την Κούβα και συνεργάζεται με την Ρωσία. Φτάνουμε στο παρά-τρίχα στο πυρηνικό ολοκαύτωμα με την κρίση στον «κόλπο των χοίρων». Δεν θα συνεχίσω με αυτό το θέμα γιατί τα γεγονότα είναι γνωστά. Θέλω όμως να παραμείνω για λίγο στο θέμα της παραφιλολογίας που πιστεύουν πολλοί όσον αφορά την Κούβα.
Μας λένε για ένα τέλειο εκπαιδευτικό σύστημα εφάμιλλο της Ολλανδίας, Φινλανδίας, Ελβετίας κ.τ.λ. σύμφωνα λέει με έκθεση της Παγκόσμιας Τράπεζας. Ψάχνω λοιπόν και βρίσκω την έκθεση που άλλα μας λέει. Η Κούβα έχει το καλύτερο σύστημα μεταξύ των χωρών του Τρίτου Κόσμου και κυρίως της Λατινικής Αμερικής. Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το θέμα της υγείας. Δεν είδαμε δηλαδή κάτι επαναστατικό που θα μπορούσε π.χ. να είναι καλύτερο της Ελλάδας. Κομπάζουν ότι εξάλειψαν το 2000 την διφθερίτιδα, τις παραμαγούλες και την ρουμπέλλα για τις εγκύους, αρρώστιες που στην Ελλάδα δεν τις έχουν ακούσει ποτέ οι νέες γενιές. Τι να πούμε και για την μείωση του ποσοστού παιδικής θνησιμότητας που η Κούβα πέτυχε το 2000 το 6.2% ενώ η Ελλάδα είχε το 2,1%!!! Αν συμβουλευτείτε την κουβανέζικη κρατική ιστοσελίδα http://www.consulta.rs/gre/home.html που προωθεί την παροχή ιατρικών υπηρεσιών εκτός των συνόρων της Κούβας, θα δείτε το επίπεδο της ιατρικής που είναι αιώνες πίσω από την Ελλάδα με όλα της τα προβλήματα. Ας μην μιλήσουμε για το ζήτημα της ελευθερίας του ατόμου. Πώς και γίνεται να έχουν πάνω από μισόν αιώνα τον ίδιο ηγέτη και το ίδιο κόμμα; Μα έχουμε δικτατορία του προλεταριάτου θα σου πουν οι θιασώτες της επαναστατικής διαδικασίας.
Δυστυχώς ακόμη και σήμερα υπάρχουν στην Ελλάδα φωνές για τον σοσιαλισμό όπως τον φαντάστηκαν οι διάφοροι πατέρες του όπως ο Λένιν, ο Στάλιν, ο Φιντέλ, ο Κιμ της Β. Κορέας και διάφοροι άλλοι μικροί και μεγάλοι δικτατορίσκοι. Όπως έχω ξαναγράψει, κανείς από αυτούς τους νεόκοπους επαναστάτες δεν έχει κάνει ανάλυση της παγκόσμιας κατάστασης με τα νέα δεδομένα της παγκόσμιας οικονομίας, τις εργασιακές και παραγωγικές σχέσεις σε παγκόσμιο επίπεδο, την υποχώρηση του κοινωνικού κράτους της σοσιαλδημοκρατίας που έχτισε την μεταπολεμική Ευρώπη και τους κινδύνους που ελλοχεύουν με την άνοδο του εθνικισμού και των χιτλερικών ιδεολογιών. Οι αναλύσεις που κάνουν οι δικοί μας σοσιαλιστές και κομουνιστές δυστυχώς δεν έχουν κάνει ούτε ένα βήμα προόδου από την «επαναστατική σκέψη του Βλαδιμήρου Ίλιτς Λένιν», δυστυχώς…