Η βιομηχανία της φιλανθρωπίας

Δεν προσφέρουν χρήματα. Εθελοντική υποστήριξη προσφέρουν, μέσω των εκπομπών τους, των παρουσιάσεών τους ή των «τηλεμαραθώνιων», για να μαζευτούν χρήματα. Συνήθως συνεισφέρουν άνθρωποι που έχουν λιγότερα από τους «εθελοντές» της αλληλεγγύης. Στην πράξη το «όλοι μαζί μπορούμε» καταγράφεται ως ένα μεγάλο event, με υψηλό κόστος παραγωγής και διαφήμισης το οποίο αποκομίζει πολύ λίγα (σε σχέση με το κόστος του) έσοδα. Οι πρωταγωνιστές και παρουσιαστές όμως απολαμβάνουν της μέγιστης διαφήμισης και καταγράφονται ως «κοινωνικά ευαίσθητοι». Έτσι, το καλοκαίρι μπορούν να απολαμβάνουν τις πολυτελείς διακοπές τους στη Μύκονο, έχοντας ήσυχη τη συνείδησή τους, ότι αυτοί πάντως βοήθησαν!
Και μετά πάλι από την αρχή. Γιατί καμία ασπιρίνη δεν αντιμετώπισε ποτέ την ασθένεια. Ίσως ούτε και τον πόνο. Η κοινωνία όμως δεν χρειάζεται «σελέμπριτι» που θα αφυπνίσουν τα κοινωνικά αντανακλαστικά της. Ξέρει τις πληγές της και ξέρει τί βοήθεια χρειάζεται. Σε κανένα από τα φιλανθρωπικά σωματεία, σε καμία τέτοια εκπομπή, σε κανέναν τηλεμαραθώνιο δεν συζητείται το γιατί όλο και περισσότεροι άνθρωποι μπαίνουν στο περιθώριο, είναι άστεγοι, άποροι, πεθαίνουν γιατί δεν έχουν φάρμακα ή αναγκάζονται να ψάχνουν τους κάδους σκουπιδιών των σούπερ μάρκετ για να βρούν κάποιο πεταμένο τρόφιμο.
Το πώς θα εξαλειφθεί η φτώχεια και η περιθωριοποίηση είναι ένα ερώτημα που αποφεύγεται επιμελώς. Το γιατί όλο και περισσότεροι άνθρωποι στη χώρα μας δεν έχουν στοιχειώδη είδη διαβίωσης είναι ένα θέμα που δεν μπαίνει σε καμία συζήτηση. Προτιμούν να το αντιμετωπίζουν ως κάτι «φυσικό», όπως π.χ. τους σεισμούς ή τις φυσικές καταστροφές.
Πού ήταν όλοι αυτοί οι «φιλάνθρωποι» όταν ξέσπασε η κρίση και παίρνονταν ένα μετά το άλλο μέτρα που οδήγησαν στη μαζική ανεργία και την εκτεταμένη φτωχοποίηση; Όταν έβλεπαν να πετσοκόβονται μισθοί και συντάξεις; Τα αισθήματα ανθρωπισμού που σήμερα διαφημίζουν, δεν τους ωθούσαν να πουν ή να κάνουν τίποτα; Δεν καταλάβαιναν ότι τα μνημόνια οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε συνθήκες εξαθλίωσης όλο και μεγαλύτερου μέρους του πληθυσμού; Όταν πετσοκόβονταν τα προνοιακά επιδόματα σε ευπαθείς ομάδες πληθυσμού; Ή μήπως τότε συμμετείχαν σε εξυπνακίστικες συζητήσεις προπαγανδιστικού χαρακτήρα για τους «κηφήνες» που έπαιρναν επιδόματα που δεν δικαιούνταν και τα «λαμόγια» που έπαιρναν επιδόματα πχ. τυφλού ενώ είχαν τα ματάκια τους; Και κλείνοντάς μας πονηρά το μάτι, δεν μας έλεγαν εμμέσως «κορόϊδα, εσείς τα πληρώνετε αυτά, εσάς συμφέρει να κοπούν όλα τα επιδόματα»;
Οι σημερινοί «φιλάνθρωποι» δεν ήταν οι χτεσινοί κατήγοροι των ασφαλιστικών ταμείων, της «διαφθοράς» και των παράνομων συνταγογραφήσεων που υπήρχαν σε αυτά; Τώρα που τα ταμεία δεν μπορούν να πληρώσουν τους φαρμακοποιούς και τα νοσοκομεία δεν έχουν ούτε γάζες, διοργανώνουν φιλανθρωπικές δράσεις για συλλογή φαρμάκων;
Όταν τα ταμεία λεηλατούνταν, οι σημερινοί «φιλάνθρωποι» δεν ήταν που μιλούσαν για την ανάγκη ανακεφαλαιοποίησης των τραπεζών, για την πρώτιστη ανάγκη σταθεροποίησης του τραπεζικού συστήματος, έστω και με θυσία των αποθεματικών των ταμείων; Το PSI ποιοί το ψήφιζαν και με ποιών τις ευλογίες; Τώρα που πολλές συντάξεις κατάντησαν ελεημοσύνη κάνουμε εράνους για φτωχούς υπερήλικες;
Η βιομηχανία της φιλανθρωπίας συντηρείται πρωτίστως από κυρίες, συζύγους μεγαλοεπιχειρηματιών, μεγαλοεκδοτών, εργολάβων του δημοσίου και «παραδοσιακά» πλούσιων οικογενειών οι οποίοι έχουν στενές – στενότατες σχέσεις με τις πολιτικές ηγεσίες που ψηφίζουν και εφαρμόζουν όλα αυτά τα μέτρα λιτότητας που ζούμε. Τα οποία όμως. όλως περιέργως, δεν έθιξαν αυτές τις οικογένειες. Πολλές από αυτές έγιναν πλουσιότερες εν μέσω κρίσης. Αλλά δεν μας λένε το μυστικό τους.
Η σεμνότητα που τις διακρίνει ως προς τα δικά τους κέρδη είναι ευθέως ανάλογη με την έφεση που τους διακρίνει ως προς την προβολή του φιλανθρωπικού τους έργου. Έφτασαν να διοργανώνουν γκαλά υψηλής ραπτικής με φορέματα χιλιάδων ευρώ των οποίων τα έσοδα πηγαίνουν για «καλούς σκοπούς». Επιστράτευσαν λοιπόν ως μοντέλα, ηθοποιούς, τραγουδίστριες, αθλήτριες και, εσχάτως, ολυμπιονίκες (κυρίες)! Οι οποίες προσφέρθηκαν αφιλοκερδώς, με μόνο «αντάλλαγμα» τη δημόσια προβολή τους. Μάλλον κανένας όμως δεν σκέφτηκε ότι αν οι κυρίες που αγόρασαν τα ρούχα από «φιλανθρωπική διάθεση», έδιναν ένα μέρος μόνο αυτών των χρημάτων χωρίς να πάρουν τίποτα και χωρίς να χρειαστεί να διοργανωθεί κανένα τέτοιο «κοσμικό» γεγονός, τότε περισσότερα χρήματα θα έμπαιναν στο ταμείο! Θα ήταν λοιπόν υπερβολή να πούμε ότι όλες τους «αγόρασαν» δημοσιότητα και τα εύσημα του «φιλάνθρωπου»;
O Τζορτζ Σόρος έγινε βαθύπλουτος γιατί είναι ένας από τους πιο αδίστακτους κερδοσκόπους στον κόσμο. Έχει κάνει πολλά χρηματιστηριακά  παιχνίδια εις βάρος εταιρειών τις οποίες χρεωκόπησε αλλά και εις βάρος εθνικών νομισμάτων ολόκληρων κρατών. Έφτασε να κάνει επίθεση υποτίμησης μέχρι και της ισχυρής αγγλικής λίρας. Άφησε χιλιάδες εργαζόμενους στο δρόμο και ολόκληρες χώρες με οικονομικές και κοινωνικές πληγές. Είναι όμως και ένας από τους διασημότερους «φιλάνθρωπους». Το ίδρυμα το οποίο φέρει το όνομά του διαθέτει κάθε χρόνο μεγάλα ποσά για «αγαθοεργίες» και χορηγίες σε κοινωνικά ιδρύματα. Είναι ο άνθρωπος που συνέβαλε στο διαμελισμό της πρώην Γιουγκοσλαβίας και στήριξε στα πρώτα του βήματα το κράτος των Σκοπίων και το στηρίζει ακόμα. Ποτάμια αίματος χύθηκαν όπως ξέρουμε όλοι για να πετύχει αυτές του τις επιδιώξεις. Είναι φιλάνθρωπος ή μισάνθρωπος;
Το Σεπτέμβριο κάποιες ελληνικές τράπεζες διαφήμιζαν υποτροφίες τους σε αριστούχους μαθητές των πανελλαδικών εξετάσεων. Είναι οι ίδιες τράπεζες που έβγαζαν στο σφυρί τα σπίτια όσων από τους γονείς αυτών των παιδιών αλλά και των συμμαθητών τους είχαν κόκκινα δάνεια. Από τη μια δηλαδή έδιναν ένα χρηματικό ποσό κι από την άλλη τους έπαιρναν το σπίτι. Πόση υποκρισία, ποιά, μπορούμε να αντέξουμε;
Η πάσχουσα, πολλαπλώς, κοινωνία μας δεν χρειάζεται ελεημοσύνες. Χρειάζεται αλληλεγγύη μεταξύ των μελών της και αξιοπρεπείς συνθήκες ζωής για τον καθέναν μας. Όποιος μπορεί να κάνει κάτι γι’ αυτό, ας βγει ένα βήμα μπροστά. Οι υπόλοιποι, «άμετε στο καλό».