Η μεγάλη ηθοποίος Μελίνα Μποτέλλη στον Παλμό:Όταν ο Θεός σου κλείνει μια πόρτα, σου έχει ανοίξει αλλού μια πύλη

Η Μελίνα Μποτέλλη γεννήθηκε στα Εξάρχεια της Αθήνας τον Οκτώβριο του 1956.

Ο πατέρας της, Τριαντάφυλλος Μποτέλλης, Έλληνας της Ρουμανίας με καταγωγή από τη Μυτιλήνη, ήρθε στην Ελλάδα το 1940 και πολέμησε στο Ελληνοαλβανικό Μέτωπο. Η μητέρα της, Φοίβη Νικολαΐδου, γεννήθηκε στη Λεμεσό της Κύπρου και ήρθε στην Αθήνα με την οικογένειά της στις αρχές της δεκαετίας του ΄30. Και οι δύο ήταν φανατικοί φιλότεχνοι.

Ο Κύπριος παππούς της Μελής Νικολαΐδης, ανταποκριτής Κυπριακών εφημερίδων στην Αθήνα, θεωρείται ένας από τους θεμελιωτές της Κυπριακής λογοτεχνίας, βραβευμένος δύο φορές από το ελληνικό κράτος με πρώτο Κρατικό βραβείο λογοτεχνίας και βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών. Ήταν σύμβουλος πολιτισμού του Εθνάρχη της Κύπρου Μακαρίου, Πρόεδρος της Εταιρείας Ελλήνων Λογοτεχνών και Πρόεδρος στις μαραθώνιες πορείες ειρήνης που έγιναν μετά τη δολοφονία του Γρηγόρη Λαμπράκη.

τσι η Μελίνα Μποτέλλη από τα παιδικά της χρόνια μαζί με τον αδερφό της Εμμανουήλ ακολουθούσαν τους γονείς τους σε θεατρικές παραστάσεις, λογοτεχνικές βραδιές και εικαστικές εκθέσεις. Η Μελίνα είχε την πλήρη στήριξη της οικογένειάς της στην καλλιτεχνική της πορεία.

Λόγω οικονομικών προβλημάτων, άρχισε να εργάζεται από τα πρώτα εφηβικά της χρόνια και επαγγελματικά από τα 14 της στο μπαλέτο της Εθνικής Λυρικής Σκηνής. Έχασε πρόωρα τον πατέρα της και έτσι δεν μπόρεσε να φύγει για σπουδές στη Γαλλία όπου λόγω του ταλέντου της, της είχε δοθεί υποτροφία.

Η Μελίνα Μποτέλλη είναι γνωστή στο ευρύ κοινό κυρίως για την επαγγελματική της, ομολογουμένως επιτυχημένη, πορεία στο θέατρο, την τηλεόραση και τον κινηματογράφο.

Στο θεατρικό σανίδι έχει παίξει σε πλήθος επιτυχημένων παραστάσεων, με μεγάλη γκάμα θεμάτων, από αρχαίες τραγωδίες μέχρι και σύγχρονο θέατρο. Ενδεικτικά αναφέρουμε λίγες μόνο από αυτές: με το «Αμφι-Θέατρο» του Σπύρου Ευαγγελάτου (1976 – 1982) έχει παίξει στον «Πλούτο» του Αριστοφάνη, τον «Ταρτούφο» του Μολιέρου, τον «Ερωτόκριτο» του Β. Κορνάρου, την «Ιφιγένεια εν Αυλίδι» του Ευριπίδη, με τον θίασο του Δάνη Κατρανίδη (1985) στην επιθεώρηση του Μποστ «Κάνε το ΠΑΣΟΚ σου παξιμάδι», με τον θίασο της Κάτιας Δανδουλάκη και του Άγγελου Αντωνόπουλου (1986-1987) «Όπως με θέλεις» του Πιραντέλο, με το Εθνικό Θέατρο (1987 – 1988) στους «Βρυκόλακες» του Ίψεν, το «Πάρκο» του Μπότο Στράους, με το Νέο Θέατρο – Athenaeum (1991) «Η γυναίκα και το πιάνο», με το θίασο του Δημήτρη Παπαμιχαήλ και της Ελένης Κούρκουλα στο «Ημερολόγιο της Άννας Φρανκ» των Γκούντριχ – Χάκετ, με τον θίασο του Κώστα Καζάκου και του Λάκη Λαζόπουλου (1993) «Η όπερα της πεντάρας» των Μπρεχτ – Βάιλ ενώ πιο πρόσφατες δουλειές της είναι με το ΔΗΠΕΘΕ Κέρκυρας (2002) «Ποιός φοβάται την Βιρτζίνια Γουλφ» του Άλμπι.

Στον κινηματογράφο έχει παίξει στο «Καραβάν Σαράι», στο «Θέατρο», «Στα χνάρια της Γοργόνας» ενώ πολλές είναι οι τηλεοπτικές σειρές στις οποίες έχει πρωταγωνιστήσει: «Η γυναίκα της Μάνης», «Τα καλύτερά τους χρόνια», «Παράλληλοι Δρόμοι», «Δέκα Μικροί Μήτσοι», «Εσύ αποφασίζεις», «Ανατομία ενός εγκλήματος», «Απών», «Ψάθινα Καπέλα», «Ψίθυροι Καρδιάς», «Της Αγάπης Μαχαιριά», «Χωρίς Όρια» κ.α.

Ωστόσο η Μελίνα Μποτέλλη έχει γράψει εξίσου επιτυχημένη πορεία και στα μουσικά δρώμενα, συμμετέχοντας σε δεκάδες θεατρικά έργα και ραδιοφωνικές εκπομπές και φυσικά στο τραγούδι με πολλές συναυλίες της και συνεργασίες της με μεγάλους Έλληνες και ξένους μουσικούς. Από τις πιο πρόσφατες δουλειές της «Χριστούγεννα με τον Βυζαντινό Παπαδιαμάντη» (2011) σε συνεργασία με τη Βυζαντινή χορωδία «Οι Δομέστικοι Δράμας», «Ο ουρανός θα γίνει πιο γαλανός» (2012) αφιέρωμα στο Σταύρο Ξαρχάκο, με τους Γρηγόρη και Πέτρο Παπαεμμανουήλ, Γιάννα Λύκοβα στο πιάνο και Άγγελο Φιλίππου στο τσέλο στο Θέατρο Μουσικού Σχολείου Δράμας και η «Φωνή Ελληνίδας» (2013) μουσική – θεατρική παράσταση – αφιέρωμα στη Σοφία Βέμπο,σε σκηνοθεσία, κείμενα και φωτισμό της Μελίνας Μποτέλλη και στο πιάνο η Γιάννα Λύκοβα.

Αξίζει τέλος να αναφέρουμε ότι βήματα μετρά και στο χορό ενώ έχει διατελέσει βοηθός του σκηνογράφου Γιάννη Στεφανέλλη, στην Τεχνική Διεύθυνση της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, ήταν μέλος της Ελληνικής Κριτικής Επιτροπής του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (2003) και μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου του Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας (2007-2009).

Είναι παντρεμένη με τον Καθηγητή θετικών επιστημών και π. Δήμαρχο Δράμας, π. Υπουργό Μακεδονίας Θράκης και π.Βουλευτή Νομού Δράμας Μαργαρίτη Τζίμα και έχουν τρία παιδιά.

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΗΝ ΜΑΙΡΗ ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ -ΓΚΙΩΝΗ 

 Έχετε μεγάλη πλούσια σοβαρή διαδρομή καλλιτεχνική, στο θέατρο, στο μπαλέτο, στο λυρικό τραγούδι, στον κινηματογράφο, στην τηλεόραση, στο ραδιόφωνο. Τί είναι αυτό που δεν πραγματοποιήσατε ακόμα;

 Όσα κι αν έχω πραγματοποιήσει νομίζω πως είμαι ακόμα στην αρχή και ότι είναι πολλοί οι ρόλοι, δεκάδες τα τραγούδια που θα ήθελα να ερμηνεύσω. Το μόνο που εύχομαι είναι να έχω υγεία για να μπορέσω να μεταδώσω αγάπη και χαρά.

 Οι επιλογές και οι συμμετοχές σας είναι προσεγμένες πάντα. Είχατε ανέκαθεν την ευχέρεια της επιλογής;
 Δεν είχα ευχέρεια, είχα ρίσκο. Γιατί η δουλειά μου ήταν και είναι η μόνη πηγή οικονομικής επιβίωσης. Είχα όμως δίπλα μου ισχυρό στήριγμα, τη μητέρα μου και μετά τον άνδρα μου.

 Τί είναι για εσάς η έκφραση;
 Έκφραση είναι η εικόνα της ψυχής μας.

 Εγγονή του λογοτέχνη Κύπριου Μελή Κωνσταντινίδη, βραβευμένου της Ακαδημίας Αθηνών για το συνολικό του έργο. Πόσο συνέβαλε το περιβάλλον που σας ανέθρεψε;
 Το περιβάλλον και μάλιστα όταν είναι τόσο στενό όπως οι γονείς ή οι παππούδες, παίζει βασικό ρόλο. Η βαθιά επιθυμία της μητέρας μου, όταν ήταν έγκυος σε μένα, το παιδί που θα γεννηθεί να είναι κορίτσι και να γίνει χορεύτρια και ηθοποιός, πέρασε μέσα στο αίμα μου, στα κύτταρά μου. Έτσι οι δικές της επιθυμίες έγιναν δικές μου, χωρίς να υπάρχει εξαναγκασμός. Το ίδιο και η λατρεία του πατέρα μου για τις τέχνες. Και βέβαια η απίστευτη γλυκύτητα και πνευματικότητα του παππού μου Μέλη Νικολαΐδη. Είναι πολύ σπουδαίο οι άνθρωποί σου, όχι μόνο να εγκρίνουν, αλλά και να στηρίζουν τις επιλογές σου.

 Κάνοντας μια αναδρομή στις κλασικές σπουδές σας, θέλετε να μας πείτε τί θαυμάσατε στους δασκάλους – καθηγητές σας;
 Ήμουν πραγματικά τυχερή με τους δασκάλους μου. Σε όλους τους χώρους, από το δημοτικό και στη συνέχεια στο Αρσάκειο, στο χορό, στο θέατρο, στο τραγούδι. Καθένας, καθμιά μού έδωσαν γνώσεις. Αλλά πέρα από αυτό οι προσωπικότητές τους μοναδικές, τα προτερήματά τους, η στάση ζωής τους… Ο δάσκαλος είναι κάτι πολύ σύνθετο και σημαντικό.
Βέβαια είχα κι εγώ ένα καλό: την απόλυτη επίγνωση του πόσο σημαντικοί ήταν. Τους θαύμαζα. Ο θαυμασμός ανοίγει διάπλατα την ψυχή για να περάσει μέσα η γνώση και το τάλαντο του δασκάλου. Κι ύστερα όλα αυτά φιλτραρισμένα από τη δική μας προσωπικότητα, θα βγάλουν κάτι καινούργιο. Πολύ θα ήθελα κάποτε να γίνω κι εγώ καλή δασκάλα. Ακόμα όμως δεν πέρασα στην απέναντι όχθη.

 Πιστεύετε στο χώρο της εκπαίδευσης των τεχνών, έχουν αλλάξει τα πράγματα;
 Δεν έχω καλή γνώση γι’αυτό το θέμα. Όμως υποθέτω πως έχει γίνει λίγο εμπορική κατάσταση. Απ’ τη μια το ψώνιο των περισσότερων μαθητών που γοητεύονται από τη διασημότητα που δίνουν τα ΜΜΕ, κι απ’ την άλλη η εκμετάλλευσή τους. Με εξαιρέσεις βέβαια. Φαύλος κύκλος. Αν δεν γίνει Ακαδημία Τεχνών, αν δεν μπουν όρια επαγγελματικά, οι τέχνες θα εξευτελίζονται.

 Θέλετε να μοιραστείτε μαζί σας τα συναισθήματά σας μετά από κάθε επιτυχία;
 Τα συναισθήματά μου είναι τα ίδια πάντα, όπως όταν ήμουν παιδί. Από τη μια χαρά κι απ’την άλλη ευθύνη για το επόμενο βήμα.

 Η ενασχόλησή σας με όλα τα είδη της τέχνης, σας άφησε ελεύθερο χρόνο στην προσωπική σας ζωή;
 Όχι. Η προσωπική μου ζωή άνθισε όταν ήρθε στη ζωή μου ο σωστός άνθρωπος, ο άνδρας μου. Οπότε κι έκανα επιλογή μείωσης των επαγγελματικών υποχρεώσεών μου.

 Η πορεία σας ανοδική και ποιοτική. Σας δυσκόλεψε στις αποφάσεις σας για το επόμενο βήμα;
 Οπωσδήποτε. Ιδιαίτερα στον τομέα της τηλεόρασης, όπου σε βλέπουν εκατομμύρια κόσμου. Η έκθεση είναι πολύ μεγάλη και οι απαιτήσεις των θεατών ακόμα μεγαλύτερες. Αλλά και οι δικές μου, οι καλλιτεχνικές εννοώ.

Οι καλλιτέχνες έχουν το περιθώριο, το δικαίωμα της επιλογής εάν εργάζονται για βιοποριστικούς λόγους;
 Θα σου πω μια ιστορία. Όταν παίζονταν οι «Ψίθυροι Καρδιάς», όλοι οι οδηγοί ταξί με υμνούσαν μόλις διαπίστωναν ποιά είμαι. Ένας κύριος δεν μου μιλούσε. Φαντάστηκα πως δεν με ήξερε. Όταν φτάσαμε στον προορισμό μου, γυρίζει και μου λέει: «Κυρία Μποτέλλη, είστε κι εσείς άνθρωπος με οικογένεια και ανάγκες. Όμως σας παρακαλώ, μη μας προδώσετε. Μην προδώσετε την ποιότητα για τα χρήματα.»

 Η ενσάρκωση ενός ρόλου, τί συναισθήματα σας γεννά;
Πολλά συναισθήματα! Από τη μια τον νιώθεις – πρέπεις να τον νιώσεις! Απ΄ την άλλη μπορεί να τον αντιπαθείς, να τον εχθρεύεσαι. Όμως πρέπει να ταυτιστείς με αυτόν για να τον ερμηνεύσεις. Για παράδειγμα, την Ρέγκαν στον «Βασιλιά Ληρ» την μισούσα. Όμως ήταν επιτυχία μου.

 Για ποιό είδος τέχνης αισθάνεστε ότι γεννηθήκατε;
 Νομίζω το σύνθετο είδος που κάνω τα τελευταία χρόνια: του μουσικού θεάτρου. Κάθε περίοδος όμως της ζωής μας είναι κατάλληλη για κάτι διαφορετικό.

 Σας συγκλόνισε ερμηνευτικά ένας ρόλος, ένα σενάριο, μια κατάσταση…;
Βεβαίως. Κι από αυτούς που έπαιξα κι από αυτούς που είδα ή διάβασα.

 Η αντίδραση του κοινού σάς βοηθά στις ερμηνείες σας;
Σίγουρα. Δεν παίζεις, δεν τραγουδάς για έναν τοίχο αλλά για ανθρώπους. Όταν οι άνθρωποι είναι τοίχος… Όταν όμως νιώθεις ένα θερμό κύμα να έρχεταια από εκείνους, τότε η ερμηνεία σου ανεβαίνει. Κοινό και καλλιτέχνης είναι ένα σώμα. Όταν για κάποιο λόγο δεν συμβεί αυτό, τότε η παράσταση είναι ασήκωτη.

Εκπέμπετε μια καθαρότητα και ζεστασιά ενός ανθρώπου που τά’χει καλά με τον εαυτό του. Είστε ήρεμος άνθρωπος;
 Γενικά είμαι ήρεμη αλλά είμαι και άνθρωπος…

Πώς βλέπετε να εξελίσσονται τα πράγματα στον χώρο της τέχνης;
Υπάρχει γενικότερα μια πτώση αξιών και αναπόφευκτη πτώση και των αξιών της τέχνης στην Ελλάδα. Με εξαιρέσεις βέβαια αλλά δυστυχώς υπάρχει.

 Λέει σε μια φράση του ο Μπουνιουέλ: «Είναι ανήθικο στην τέχνη να λογαριάζεις τις επιπτώσεις.» Συμφωνείτε;
 Εξαρτάται από τις επιπτώσεις.

 Θέλετε να δώσετε ένα όνομα στην εποχή που ζούμε σήμερα;
 Απάνθρωπη.


 Ποιά φράση είναι η αγαπημένη σας;
 Όταν ο Θεός σου κλείνει μια πόρτα, σου έχει ανοίξει άλλου μια πύλη και «γηράσκω αεί διδασκόμενη».

Σας ευχαριστούμε