ΜΑΡΙΑ ΘΕΟΔΟΣΑΚΗ, Συγγραφέας «Τι θα ήταν η ζωή χωρίς τη φαντασία;»

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ: ΜΑΙΡΗ ΓΚΙΩΝΗ – ΛΑΡΕΝΤΖΑΚΗ

«ΠΑΛΜΟΣ»: Ποιές εικόνες σας συντροφεύουν από τα παιδικά σας χρόνια στην Κρήτη;

ΜΑΡΙΑ ΘΕΟΔΟΣΑΚΗ: Οι εικόνες της φύσης και της θάλασσας και μάλιστα θά’λεγα με ανεξίτηλο χρώμα. Εκεί έβρισκα πάντα καταφύγιο, αλλά και την ελευθερία που αποζητά ένα παιδί, ειδικά στην εφηβεία. Και έπειτα οι παιδικοί φίλοι, η ξενοιασιά και τα γέλια μιας όμορφης παρέας!

«Π»: Μιλήστε μας για το πρώτο σας βιβλίο με τίτλο «Κόκκινο Κοχύλι».

Μ.Θ.: «Το κόκκινο κοχύλι» είναι ένα ερωτικό ψυχογράφημα! Αναφέρεται στη συνάντηση δύο ανθρώπων σε μία μεταιχμιακή φάση της ζωής τους για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Από τη δυνατή αλλά και δύσκολη αυτή ερωτική σχέση που δημιουργείται ανάμεσα τους, θα έρθουν και οι δύο αντιμέτωποι ίσως για πρώτη φορά στη ζωή τους με το χειρότερο αντίπαλό τους, τον ίδιο τους τον εαυτό και τις φοβίες τους. Στο σημείο αυτό προσωπικά θεωρώ ότι κορυφώνεται το ενδιαφέρον του βιβλίου, αφού παρακολουθούμε τις συναισθηματικές μεταπτώσεις τους, ανάμεσα στον έρωτα και το θάνατο, βρίσκοντας κάπου εκεί όλοι ένα κομμάτι του εαυτού μας.
Και αν υιοθετήσω μια φράση του κ. Β. Βασιλικού από την κριτική που έχει γράψει για «Το κόκκινο κοχύλι»: « …και όπως συμβαίνει στα καλά αστυνομικά μυθιστορήματα που ξεκινάνε με ένα φόνο ανακαλύπτουμε κι εμείς οι αναγνώστες στις τελευταίες σελίδες του βιβλίου ποιος τον διέπραξε…», θα συμφωνήσω με θέρμη διότι σαφώς πίσω από τις φοβίες μας, τις αναστολές και τις συναισθηματικές μας αναπηρίες πάντα υπάρχει κι άλλος θύτης πέρα από τον εαυτό μας…

«Π»: Γιατί επιλέξατε τη συγγραφή;

Μ.Θ.: Από παιδί πάντα με θυμάμαι κάτι να γράφω … κάτι να θέλω να αποτυπώσω στο χαρτί. Μια σκέψη, ένα συναίσθημα. Στα συρτάρια μου είναι ακόμα φυλαγμένα τα πρώτα ποιήματα της εφηβείας μου  αρωματισμένα με τα σκιρτήματα των πρώτων ερώτων!  Αργότερα σχολική εφημερίδα, τοπικά περιοδικά και μεγαλύτερη πια περιστασιακή συνεργάτης σε διάφορες εφημερίδες, ιδίως Κρητικές, με αποκορύφωμα το πρώτο μου βιβλίο. Όπως καταλαβαίνετε λοιπόν το γράψιμο για μένα είναι τρόπος ζωής και έκφρασης. Θα σας παραθέσω όμως κι ένα απόσπασμα του βιβλίου μου, όπου μιλάει η ηρωίδα μου η Άννα που απαντά πολύ πιο χαρακτηριστικά στο ερώτημά σας και με το οποίο ταυτίζομαι απόλυτα: «… Για την Άννα το γράψιμο ήταν το μονοπάτι που την έβγαζε από τα πάσης φύσεως αδιέξοδά της. Την οδηγούσε σ’ ένα κόσμο πιο φωτεινό, που κατασίγαζε τα πάθη, τις ανησυχίες, τον πόνο και που η λάμψη του μαλάκωνε και πολλές φορές απομάκρυνε, έστω και προσωρινά τα ερέβη της ψυχής της. Λυτρωτικό!… Ήθελα λέει η Άννα πριν πεθάνω να υπάρχουν κάπου σε ένα μικρό ραφάκι οι σκέψεις μου. Μου άρεσε πολύ η ιδέα, όταν θα ‘χω φύγει από τον μάταιο τούτο κόσμο, κάποιος να με διαβάζει και έτσι κατά κάποιο τρόπο να μοιράζομαι σκέψεις. Μια μικρή νίκη κι αυτή απέναντι στο θάνατο…»

«Π»: Οι ήρωές σας είναι φανταστικά πρόσωπα;

Μ.Θ.: Οι ήρωές μου αν και φανταστικοί, μάλλον είναι υπαρκτοί και καθημερινοί, αν αναλογιστώ τους κοινούς τόπους που βρίσκουν όλοι όσοι έχουν διαβάσει μέχρι τώρα «Το κόκκινο κοχύλι», με βάση τα μηνύματα που παίρνω που πράγματι περιέχουν συγκλονιστικές εξομολογήσεις. Κι αυτό δε σας κρύβω είναι κάτι που με συγκινεί ιδιαιτέρως.

«Π»: Ποιόν συγγραφέα ξεχωρίσατε; Ποιός σας μάγεψε;

Μ.Θ.: Μεγάλωσα με κλασικούς συγγραφείς της ελληνικής, αλλά και της παγκόσμιας λογοτεχνίας. Πραγματικά θα είναι μακρύς ο κατάλογος, αν αρχίσω να τους αναφέρω (Ντοστογιέφσκι, Τολστόι, Ζολά, Καζαντζάκης, Λουντέμης, Διδώ Σωτηρίου, Β. Βασιλικός, Λιλή Ζωγράφου, Μάρω Βαμβουνάκη).  Κι ίσως και κάποιον να ξεχνάω… Αυτό που μπορώ να πω όσο αφορά τη μαγεία είναι ότι η δεύτερη ανάγνωση έργων σε διαφορετικές ηλικιακές φάσεις, είχαν πάντα μια άλλη επίδραση και μαγεία πάνω μου, για παράδειγμα πριν από δύο χρόνια που ξαναδιάβασα «Το οδός αβύσσου αριθμός μηδέν» του Λουντέμη, ανατρίχιασα κι έκλαψα.

«Π»: Σε ποιό κοινό απευθύνεστε;

Μ.Θ.: Το κοινό στο οποίο απευθύνομαι ανδρικό και γυναικείο από την ηλικία μετά τα δεκαοχτώ, αν και ήδη γνωρίζω αρκετές έφηβες γύρω στα δεκαεφτά με δεκαοχτώ που έχουν διαβάσει και αγαπήσει το βιβλίο. Ωστόσο μιας και οι ήρωες εκπροσωπούν την γενιά των σαραντάρηδων και άνω, ίσως σ’ αυτές τις ηλικίες τα μηνύματα του βιβλίου να βρίσκουν πιο καίριο στόχο.

«Π»: Τι άνθρωπος είστε;

Μ.Θ.: Χα! Αυτή κι αν είναι δύσκολη ερώτηση!!! Μάλλον η οικογένεια και  οι φίλοι μου πρέπει να μιλήσουν για αυτό. Ωστόσο ας σας δώσω λίγα επίθετα για να μην είμαι αγενής! Ένας απλός άνθρωπος λοιπόν στην πολυσυνθετότητά του με πολλές δυνάμεις και αδυναμίες, ανελέητα ανήσυχο πνεύμα, μα προπάντων ένας άνθρωπος που του αρέσει η λέξη «μοίρασμα» και που δε θα σταματήσει ποτέ να ονειρεύεται μα και να κυνηγά τα όνειρά του. Αν συμβεί αυτό, θά’χω πεθάνει ούσα ζωντανή.

«Π»: Ποιά τα υλικά μιας ερωτικής ιστορίας;

Μ.Θ.: Μα τι άλλο από τον ίδιο τον Έρωτα! Κινητήριος δύναμη!

«Π»: Τί σας συμβαίνει όταν γράφετε;

Μ.Θ.: Καταρχάς χάνεται ο χρόνος…ή για να είμαι πιο ακριβής εγώ χάνω την αίσθησή του. Μπορεί να γράφω έξι ή εφτά ώρες να ξεκινάω το πρωί και ξαφνικά να αντιλαμβάνομαι ότι έχει σκοτεινιάσει… Χάνομαι μέσα στα πάθη των ηρώων μου, ζω τη ζωή τους, πονάω και χαίρομαι μαζί τους. Κάποιες φορές βουρκώνω…θα μου πείτε, πώς γίνεται αυτό; Τι να σας πω!!! Είναι ένα απίστευτο ηδονικό ταξίδι…

«Π»: Τί είναι ο έρωτας;

Μ.Θ.: Δε θα τολμούσα να δώσω ένα ορισμό. Το βρίσκω «ύβρις», όταν ύψιστοι φιλόσοφοι έχουν δώσει υπέροχους ορισμούς με πρώτο και καλύτερο τον Σωκράτη κατ’ εμέ στο «Συμπόσιο» του Πλάτωνα. Πολύ συνειδητά κι απλά όμως θα πω ότι είναι η μεγαλύτερη δύναμη, κινητήριος και κεντρομόλος, απαραίτητη μούσα για το δημιουργό. Το αλάτι της ζωής!

«Π»: Στις μέρες μας, τι ερωτεύονται οι άνθρωποι;

Μ.Θ.: Ό,τι ερωτεύονται χιλιάδες χρόνια τώρα…την ομορφιά, το πνεύμα…  Ίσως η ηγετική θέση της εικόνας και των social media στην εποχή μας να μας έχει κάνει λίγο νάρκισσους με αποτέλεσμα να παραερωτευόμαστε τον εαυτό μας ή το «φαίνεσθαι» γενικότερα, αλλά σημάδι των καιρών είναι κι αυτό και θα περάσει. Η φυσική ροπή του ανθρώπου από καταβολής κόσμου, είναι να ερωτεύεται με πάθος το αντικείμενο του πόθου του…

«Π»: Τι ονειρεύεστε;

Μ.Θ.: Ένα μεγάλο μου όνειρο που πραγματοποιήθηκε πριν ένα χρόνο ήταν η έκδοση του βιβλίου μου και μάλιστα κάνοντας ένα ελπιδοφόρο ξεκίνημα αν κρίνω από τις κριτικές που το έχουν πλαισιώσει, αλλά και τις αντιδράσεις του κόσμου. Τώρα ονειρεύομαι καθημερινά τη συνέχεια των επόμενων βιβλίων μου, αλλά και την ίδια μου τη ζωή όσο γίνεται πιο απαλλαγμένη από συμβάσεις, ανελευθερίες και περιορισμούς… όλα αυτά που βαλτώνουν φαντάζομαι και μιζεριάζουν τον καθένα μας.

«Π»: Τι σας ελκύεει στον άνδρα;

Μ.Θ.: Το βλέμμα του και το πνεύμα του. Η δυναμική των ματιών είναι συγκλονιστική όπως και του λόγου φυσικά!

«Π»: Ορισμός της γυναίκας;

Μ.Θ.: Μάνα, σύντροφος, ερωμένη, σύζυγος, νοικοκυρά, φίλη, επαγγελματίας, άοκνη εργάτρια… κι άλλα τόσα… Αυτό το πολυπρόσωπο ον, το επιβαρυμμένο με τους πολλαπλούς ρόλους, θα συναντήσετε και στο «Κόκκινο κοχύλι». Μία Άννα στις χιλιάδες ακόμα Άννες που υπάρχουν… «Μια γυναίκα της μεταπολίτευσης» όπως πολύ εύστοχα υπογράμμισε ο κ. Β. Βασιλικός.

«Π»: Η αιώνια διαμάχη των δύο φύλων;

Μ.Θ.: Θα παραμείνει αιώνια!!! Αν αυτό με ρωτάτε… Και εύχομαι να παραμείνει για να έχει ενδιαφέρον κι αυτή η ζωή και φυσικά αναφέρομαι στις προσωπικές σχέσεις, διότι είμαι άνθρωπος που πιστεύει πολύ στην έλξη των αντίρροπων δυνάμεων. Ωστόσο πέρα απ’ αυτό, η ανισότητα που υπάρχει ακόμα ανάμεσα στα δύο φύλα και ο ηχηρά μετρήσιμος σεξισμός υποδεικνύει ότι οι γθυνκες έχουν ακόμα πολλή δρόμο μπροστά τους…

«Π»: Φαντασία;

Μ.Θ.: Καλπάζουσα και οργιάζουσα!!! Μάλιστα έχω κατηγορηθεί για αυτό… από πρόσωπο προφανώς όχι που δε διέθεται το ίδιο – γιατί όλοι διαθέτουμε – αλλά που φρόντιζε να την ευνουχίζει για λόγους ασφαλείας… Τι θα ήταν η ζωή όμως χωρίς το φαντασιακό κομμάτι της; Και φυσικά μην παρεξηγηθώ ότι πρέπει να ζούμε σε ένα φανταστικό κόσμο. Καλό είναι όταν αφήνουμε τον εαυτό μας να ταξιδεύει χαλαρώνοντας στον κόσμο της φαντασίας να μη χάνουμε και το δρόμο της επαναφοράς. Ωστόσο, ειδικά για το συγγραφέα είναι απαραίτητο εργαλείο.

«Π»: Αγάπη;

Μ.Θ.: Απαραίτητο συστατικό για τη συνταγή… της ζωής. Αρχίζει από Α και είναι το Α της ζωής μας. Ποιος μπορεί να ζήσει δίχως αγάπη; Κι αν δεν τη συναντήσει ποτέ, πόσο μονότονα κι απάνθρωπα κυλάει η ζωή του… και λέω απάνθρωπα γιατί στη φύση του ανθρώπου έχει μήτρα η αγάπη… Στο «Κόκκινο κοχύλι» ο αναγνώστης έχει την ευκαιρία να δει το όμορφο και το τοξικό της πρόσωπο μέσα από τις συναισθηματικές μεταπτώσεις των ηρώων μου.

«Π»: Ταμπού;

Μ.Θ.: Λέξη ενοχική… με διαφορετική ερμηνεία για τον καθένα, αφού διαφέρει και ο κώδικας αξιών του κάθε ανθρώπου. Ωστόσο ως λαός διατηρούμε ακόμα πολλά ταμπού, αρκεί να σκεφτείτε ότι στα ελληνικά σχολεία δεν μπαίνει το μάθημα της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης και τα παιδιά αρκούνται στο να χαμογελούν πονηρά στο μάθημα της βιολογίας όταν κάνουν το κεφάλαιο της αναπαραγωγής… Τελείως αναχρονιστικό, όταν τα στατιστικά στοιχεία για τις αμβλώσεις και για άλλα νοσήματα είναι απογοητευτικά. Προσωπικά απεχθάνομαι τον ψευτοσυντηρητισμό και επειδή και η ίδια μεγάλωσα σε μία αυστηρή και κλειστή κοινωνία με πολλά ταμπού η απαγκίστρωση απ’ αυτά ήταν πάντα στη στοχοθεσία μου και νομίζω ότι τα  έχω καταφέρει αρκετά καλά!

«Π»: Θα ακολουθήσει το δεύτερο βιβλίο σας;

Μ.Θ.: Το δεύτερο βιβλίο μου οδεύει προς το τέλος, ενώ έχω έτοιμο και το σκαρίφημα του τρίτου… Παράλληλα γράφω διάσπαρτα ποιήματα, γιατί δε σας ανέφερα ότι ο μεγάλος μου έρωτας είναι η ποίηση. Όπως αντιλαμβάνεστε δεν μπορώ να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς τη συγγραφή.